[cd, Apollo/Bertus]
Sinds het eigengereide, Belgische elektronicalabel R & S in 2012 het meer ambient georiënteerde sublabel Apollo weer nieuw leven inblaast, verschijnen er met enige regelmaat ijzersterke releases uit die hoek. Vorig jaar treden ze al helemaal fraai naar buiten met de relatief nieuwe groep b>Cloud Boat. Dit duo bestaande uit gitarist Sam Ricketts en zanger Tom Clarke (tevens in The Enemy), presenteert in 2011 hun eerste 10” Lions On The Beach nog op het moederlabel, maar hun eerste langspeler Book Of Hours verschijnt vorig jaar op Apollo. Ze wijken nogal af van de gangbare stijl van het label, ook al hanteren ze beide behoorlijk wat elektronica naast hun basisinstrument. De Londenaren laten een rijke, diepgaande sound horen, die opgebouwd lijkt uit wisselende delen post-dubstep, shoegaze, postrock, leftfield, neofolk en ambient. Dat alles gecombineerd met de verbluffend mooie, heldere en emotievolle zang van Tom, die ergens tussen James Blake, Thom Yorke en Peter Hammill uitkomt. Het is van die muziek, die je niet loslaat. Ze brengen een nostalgisch meesterwerk, dat moeilijk te overtreffen lijkt.
Lijkt, want nu is er hun tweede album Model Of You en daar gaan ze gewoon met ogenschijnlijke eenvoud over hun debuut heen. Het is nog altijd een amalgaam van post-dubstep, neofolk, ambient, shoegaze, postrock, krautrock en allerhande elektronische stijlen. Maar er zit meer overtuiging achter, wat zich ondermeer uit in het meer extroverte geluid. Dat komt aan de ene kant door de steviger beats, die voor de juiste cadans zorgt en nergens over de top gaan, maar tevens door de zang die geëmotioneerder lijkt dan ooit en het nadrukkelijker gitaarspel. Daarnaast staan er net als op het vorige album ook behoorlijk wat intiemere en meer melancholische songs op, zij het dat ze je hier nog dieper weten te raken door sterke arrangementen en die waanzinnig mooie zang. Met name in de staart van deze cd vind je veel contemplatieve songs, die op overrompelende en dikwijls mysterieuze wijze de diepte ingaan. Aan de ene kant doen ze denken aan hedendaagse artiesten als The xx, Burial, James Blake en The Weeknd, maar voor de rest duiken er ook associaties op als Radiohead, Sigur Rós, Talk Talk, Locust, My Bloody Valentine en Steve Reich. De grootste kracht zit echter in het feit dat ze alles op ontwapende wijze en ongeforceerd weten te combineren. Juist in die uitgeklede songs komt hun kracht het meest naar buiten, maar de meer uptempo en toch ook ijzersterke nummers zorgen voor de broodnodige variatie. In alle opzichten zijn ze er vele stappen op vooruit gegaan en dat terwijl hun vorige plaat al een ongekend juweeltje is. Dit juweel hebben ze nog meer weten op te poetsen, waardoor de glans toegenomen is zonder dat ze het ook maar ergens teveel hebben gepolijst. Een wonderschoon, meesterlijk tweede werk.
door Jan Willem Broek