Een boete vanwege een rokende Hans Teeuwen op televisie. Een stuk minder betuttelend zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Serenes, David Wenngren & Jonatan Nästesjö, Birch And Meadow, V/A – Esperanza De OTO, 真美鳥 Ulithi Empress Yonaguni San, Blood Ceremony, The Devil’s Blood, Selim Lemouchi & His Enemies en Hexvessel.
The Serenes – Barefoot And Pregnant (2cd, Excelsior)
Natuurlijk had je in 1990 sterke indiebands als The Blue Aeroplanes, The La’s, For Against, The Charlatans, The Chills, The House Of Love, Happy Mondays, Ultra Vivid Scene en Pale Saints. Maar “fuck that”, WIJ hadden The Serenes! Het debuut van de Friezen Barefoot And Pregnant (1990) is van begin tot eind zo ongelooflijk goed. Tien heerlijk melancholische songs van bij elkaar 45 minuten, die diepe snaren raken. De cd eindigt ook nog eens met het toepasselijke “Trip Down To Memorystreet”. Eén van mijn persoonlijke favorieten en sowieso één van de mooiste albums van eigen bodem. Waarom ik dit alles nu oprakel? Wel, de cd is al jaren niet meer via normale wegen te verkrijgen maar is dankzij Excelsior nu heruitgegeven. Daarbij, nu kom ik in beeld, zit er een extra schijf bij met wederom 10 nummers van bij elkaar bijna 45 minuten. De draagt de titel The Blurred, Concealed And Declined Songs Of The Serenes. De eerste 6 komen van hun titelloze demo uit 1989, waarbij je 5 nieuwe songs krijgt die niet bepaald onder doen voor hun debuut. Een nummer als “Dreamdominion” bijvoorbeeld, man man man wat mooi. De laatste 4 tracks zijn outtakes van het debuut en ook deze zijn van hoog niveau. Vandaar dat ik deze met liefde nog een keer heb aangeschaft!
David Wenngren & Jonatan Nästesjö – Below (cd, Soundscaping)
Birch And Meadow – Butterflies And Graves (cd, Time Released Sound)
Met de Zweedse artiest David Wenngren kom ik in eerste instantie in aanraking via zijn geweldige project Library Tapes, die ook een paar keer in mijn jaarlijstjes beland. Een project waar melancholie en desolaatheid tot schoonheid worden gekneed. Daarnaast vind je hem ook terug in de groepen Forestflies, Le Lendemain, Murralin Lane, Below Juneau en Xeltrei. Ook maakt hij onder zijn eigen naam muziek en heeft hij samenwerkingsverbanden met Kane Ikin en Christopher Bissonnette verzilverd op cd. Below Juneau is een joint venture met landgenoot Jonatan Nästesjö, die op zijn beurt ook een isolationistische ambientrelease op zijn naam heeft staan. Zoals je kunt verwachten, zeker op het Soundscaping label, is de muziek op deze nieuwe schijf van het duo niet bepaald vrolijk. Maar wel wonderschoon! Ze brengen vier langgerekte desolate klanklandschappen die ergens tussen ambient, drones en neoklassiek inzitten. Het is allemaal bijzonder fraai en fragiel. Voer voor fans van Stars Of The Lid, Deaf Center, Marsen Jules en dergelijke. Een betoverend kleinood!
En of het niet genoeg is komt Wenngren samen met de Zweedse zangeres Sara Forslund met zijn nieuwe duo Birch And Meadow op de proppen. Forslund werkt momenteel aan haar solodebuut en dat is gezien haar bijdrage hier iets om naar uit te kijken. Ze brengt namelijk hese droomzang, die ergens tussen Anna-Lynne Williams (Trespassers William, Lotte Kestner) Sara Love (Dévics), Liz Harris (Grouper) en Alicia Merz (Birds Of Passage) uitkomt. De muzikale omlijsting van Wenngren sluit het meest op die twee laatst genoemden aan, maar is veel meer etherisch. Hij produceert uiterst subtiele, minimale en droefgeestige elektronische geluiden, die ergens tussen glitch, ambient, drones en neoklassiek inzitten en een filmische output hebben. Je hoort ook wel elementen die Tape, Antenna of The Boats zouden kunnen gebruiken. Het past in ieder geval perfect bij het droomgeluid van Sara. Samen vormen ze een magisch mijmerend geheel, dat na bijna 32 minuten alweer voorbij is. Ook hier zou ik, hoewel de sound anders is, derhalve willen besluiten met: een betoverend kleinood!
Various – Esperanza De OTO (lp, Hakanairo, 2013)
Prachtige verzamelaar samengesteld door de Japanse avant-folk artiest Aritomo. Hij brengt de lp uit op zijn eigen label en draagt zelf ook nog 3 nummers bij. Toch is Esperanza De OTO geen exclusief Arimoto feestje, want ook de andere (volstrekt onbekende) artiesten present schitteren met fragiele folk, lichte drones en akoestische psychedelica. Het doet mij hier en daar denken aan de mystiek en het minimalisme van Natural Snow Buildings overgoten met Aziatische weirdness, onbegrijpelijke titels als My Once Window Or It Is Melancholia Of Mitchy Boy als bewijs. En toch: daar waar muziek uit Japan nog weleens rommelig kan overkomen, luistert deze lp als een coherente compilatie van het beste wat de underground op dit moment te bieden heeft. Inclusief bijzonder mooi handgemaakt artwork trouwens.
真美鳥 Ulithi Empress Yonaguni San – 123 Fairy Tail Chimidoro Phenomenon Satan Inferno Dress Ha Cattlemurarete Yggdrasill HAwa Sasaru (lp, 2013)
De hierboven genoemde Aritomo maakt ook deel uit van het vijftal met een ietwat ingewikkelde bandnaam. Zijn aanwezigheid is het enige bewijs dat dit album met de ietwat ingewikkelde titel recent is opgenomen, en niet zoals de muziek doet vermoeden lang geleden. Er wordt terug gegrepen naar tragische psychfolk uit de jaren 70, maar ook proto-punk, dol van effecten verwilderde garagerock en motorik ritmes komen voorbij. Vanzelfsprekend doet dat vreemd aan, versterkt door het onverstaanbare Japanse gemompel (dat in eigen land waarschijnlijk voor popmuziek door kan gaan). Maar het is ook een volstrekt unieke en magische luisterervaring dat meester van je maakt.
Blood Ceremony The Edritch Dark
De scene begint een beetje over te lopen met female fronted doom en anderszins rootsy rock en metal. Het laatste album van Jex Thoth is echter zeer de moeite en ook Blood Ceremony komt af met prima werk, om niet te zeggen hun beste album tot nu toe. De gitaren klinken misschien niet superheavy maar de Canadezen moeten het van songs en vooral sfeer hebben. Orgels en natuurlijk de fluit van Alia O’Brien maken het plaatje compleet en geven de band precies wat ze een van de toppers in dit ‘genre’ maken. Lekker seventies in de beste zin van het woord, waar de sfeer van films als The Wicker Man en Le Frisson des Vampires wordt gevangen zonder een soundtrack te zijn.
The Devil’s Blood III: Tabula Rasa or Death and The Seven Pillars
Selim Lemouchi & His Enemies Mens Animvs Corpvs
Een van de aanstichters van die hele ‘soft is the new loud’ met zangeressen trend is natuurlijk The Devil’s Blood. Die gaven er echter plotseling de brui aan en we krijgen nog wat leftovers als afscheid. Dat klinkt wat negatiever dan het is want hoewel het demo’s betreft is het materiaal eigenlijk dik in orde. En hoeveel bands kiezen er na een uitbundig geproduceerd album voor een meer uitgeklede benadering voor de volgende? Bandleider Selim start door met zijn enemies. Hoewel de beweegredenen hetzelfde blijven klinkt er in dit project live – ik zou bijna zeggen – spelplezier door. In de studio is het wat meer ingetogen maar er is iets meer ruimte voor experiment in de muziek die doet denken aan Pink Floyd en Monstermagnet.
Hexvessel Iron Marsh
Na twee meer dan uitstekende albums en een single een dito vijftrack EP van de Finse hippies met hun Engelse leider. Ook hier zijn de seventies echt geen 33 jaar geleden verstreken. Vier eigen nummers en een cover van Yoko Ono, met een bijdrage van Rosalie Cunningham van pop-proggers Purson en Alia van Blood Ceremony komt ook nog even langs, prima spul.