Nu de geelzucht weer voorbij is kunnen we ons weer helemaal richten op de lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Budos Band, Vlaamse radio, Michiel Braam’s Wurli Trio, Various Artists: Het Beste Van Vive La France, Maninkari, Grouper, Christopher Hipgrave, David Ackles, Peter Hammill, Fakkelbrigade, Flinke Namen, Oranssi Pazuzu en Sun Of The Blind. En keken naar: Blow Out.
The Budos Band – Aynotchesh Yererfu (track)
Een fijne verrassing tussen de tracks uit Tchongcast nummer 27 van een orkestje dat de jaren '70 doet herleven. De ideale soundtrack van een Blaxploitation-film: zwoel, funky en retestrak. Blazers, wah-wah- gitaar, you name it. Lekker, ongecompliceerde muziek.
Een half uur Vlaamse radio
Radioluisteren doe ik nauwelijks. In de bus van Parijs naar Utrecht was er ter hoogte van Belgë echter een fijne verrassing in de vorm van het programma 'De Tuin van Eden', op Radio Klara. Een radioprogramma waar gewoon klassieke muziek tussen jazz-, film- en wereldmuziek wordt gedraaid, met een prettige, ongehaaste presentatie. Het soort radio dat in Nederland is verbannen naar de nacht of naar alleen via internet te beluisteren radiostations. Met name Art Pepper's 'Red Car' bleef hangen. En nu weet ik dat Keith Jarrett in trio-bezetting best te pruimen is.
Michiel Braam's Wurli Trio – Non-Functional 3
Geniaal aanstekelijk nummer op de myspace-pagina van Michiel Braam's Wurlitzer-project. Medeski, Martin en Wood zijn een gemakkelijk vergelijkingsmateriaal, maar dit is het echte werk: funk, groove en improvisatie op z'n best.
Various Artists: Het Beste Van Vive La France (2cd, Universal)
Ultiem jeugdsentiment. Altijd als ik vroeger met mijn ouders na meestal een geslaagde vakantie in Frankrijk weer naar huis terug ging, had ik een brok in mijn keel. Dat had ook alles te maken met de muziek van een getapete Vive La France lp. Daarna heb ik zelden betere compilaties gehoord met de betere Franse chansons. Julien Clerc (This Melody), Michel Delpech ( Pour Un Flirt), Dave (Dansez Maintenant), Gerard Lenorman (La Ballade Des Gens Heureux), Jacques Brel (Ne Me Quitte Pas), Serge Gainsbourg & Jane Birkin (Je T’Aime…Moi Non Plus), Danyel Gerard (Butterfly), Jacques Dutronc (Il Est Cinq Heures, Paris S’Eveille) en nog veel meer. Pure, onversneden nostalgie!
Maninkari – Un Souffle De Voix (cd, Neuropa)
Ook uit Frankrijk, maar dan anders is het Parijse duo Maninkari. Na een mini, een dubbel-cd en een lp is er nu hun vierde werk in twee jaar tijd. Dit is wederom een beklemmend en ritmisch werk geworden vol repeterende geludien. Duistere soundscapes, heftige percussie, spannende samples, piano, santoor, cimbalom en vibrerende violen vormen composities vol experimenten, dark ambient, jazz, minimal music en filmmuziek. Het is denk ik het meest muzikale, toegankelijke en wereldse werk geworden van de groep. Daar waar de cimbalom de overhand krijgt, neigen ze zelfs naar Dead Can Dance. Alleen kan je bij de heren Frédéric en Olivier Charlot nooit op je lauweren rusten. Het is te spannend, meeslepend en verslavend.
Luister Online bij Myspace:
L'Interactif Du Moment Visible / D'Un Monde A L'Autre
Luister Online:
Ota
Grouper– Cover The Windows And The Walls(cd, Root Strata)
Dit is het derde werk van Liz Harris ofwel Grouper. Alleen verschijnt deze in 2007 enkel op lp. Nu op het label van Tarentel eindelijk de cd versie. Zoals gebruikelijk verdrinkt Liz haar ijle stemgeluid in een imponerende zee van gruizige gitaareffecten, drones en pianoklanken. Dat levert wonderschone, spookachtige tracks op.
Christopher Hipgrave – Day (cd, Home Normal)
Na Library Tapes, Celer en The Boats, is Hipgrave de vierde die op het Brits/Japanse minimal label Home Normal iets uitbrengt. En wederom net als de voorgangers een succes. Hipgrave maakt organische elektronische experimenten. Het minimale en uiterst subtiele werk herbergt allerlei fraaie idm, drone en glitch miniaturen, die gezamenlijk een biologerend geheel vormen. Breekbare pracht die je bijna doet vergeten dat het om elektronica gaat.
Luister Online:
Early Morning / Grass / Dusk>
David Ackles – American Gothic
Hier heb ik al twee weken plezier van, zonder meer een van de mooiste platen die ik dit jaar hoorde. Kreeg een tijdje terug in de VPRO-gids al een volkomen verdiend artikel, blijkt nu dan hè, want ik kende 'm ook nog niet. Nagenoeg zijn hele vergeten oeuvre (drie van de vier albums) is opnieuw uitgekomen. De re-release van American Gothic stelt qua uiterlijk niks voor. Flets hoesje, geen echt boekje, maar slechts twee pagina's liner notes aan de binnenzijde. Doet er allemaal niet toen, want de muziek is fantastisch. (En aangenomen dat 't werk dus out of print was is 't hoe dan ook goed dat 't terug is, in welke voor vorm dan ook) American Gothic klinkt alsof Nick Drake een Amerikaanse crooner is geworden en nu in een Disney-musical zingt, die is gearrangeerd door Van Dyke Parks. De ene keer slaat de meter uit naar jazz, dan een softe ballade en dan orkestpartijen die je haast avant-garde kan noemen. Mooiste ballade is "Love's Enough", een prachtnummer geschikt voor Five Leaves Left, wat geen toeval is want Robert Kirby arrangeerde ook dit album. Oh California is de mooiste in de categorie showmuziek. David Ackles verliest me zelfs niet als luisteraar als hij vanaf Family Band en Midnight Carousel op de religieus-nostalgische tour gaat en 't heeft over zijn "good friend Jesus". Montana Song vormt het overambitieuze tien minuten durende klapstuk. 'I went out to Montana, with a bible on my arm, looking for my fathers on a long abandoned farm, and I found what I came looking for.'
Peter Hammill – Thin Air
Heb die hele prog-mikmak altijd vermeden. Soft Machine, Van Der Graaf Generator, whatever. Las tijdens de eerste luisterbeurt over Hammill op Wikipedia, waar staat dat ie werd bejubeld om zijn vocalen. Ik lachte erom. Een week later draai ik de plaat nog steeds, al heb ik 't inmiddels gecondenseerd tot The Top Of The World Club en (met name) Undone. Verknipt Beach Boys-achtig, met een hele lelijke cheesy gitaarsolo, die dan toch wel weer werkt. Het gaat echter vooral om die paar donkere piano-akkoorden. En dan die (gezwollen, gemaakte, protserige?) stem. Inderdaad, hij heeft toch wat. Goed om toch 'ns kennis te maken, en kennelijk 't juiste moment.
Blow Out (Brian De Palma)
Sympathieke en amusante ode van De Palma aan Antonioni's Blow Up. Dit keer geen fotograaf, maar geluidstechnicus (John Travolta) die een moord vermoedt. Kunt er waarschijnlijk een zoekspelletje van maken, er zitten vast heel wat meer verwijzingen en geintjes in, dan ik zo in 'n eerste kijkbeurt opmerkte, door al het "gewire" is ook The Conversation niet ver weg en in overbodige flashback (zou het wraak zijn van De Palma) verwijst hij naar Prince of the City. (Travolta bevestigd de draadjes, zeg maar) Blow Out werkt echter ook prima op zichzelf. De opening bijvoorbeeld, een gigantisch slechte slasher-film, met veel naakt, waarin een zwaar ademende man rondstapt. Het lijkt wel een Dick Maas-film. Dan moet er (door een douchende actrice) geschreeuwd worden en dat wil niet echt lukken. Cut naar Travolta en zijn zuchtende exploitatiefilm-kompanen. Dit moet gedubt worden! Het is een simpel voorzetje, goed voor een leuke running gag (schreeuwaudities) en een bitter einde. Dat is dus allemaal nog voor het Ted Kennedy-achtige 'politcus met jong ding op houten bruggetje auto-ongeluk', waar Travolta toevallig een opname van maakt.
Fakkelbrigade Colucci Era
Flinke Namen Superstuntwerk
Opgezwolle en Duvelduvel samen was Opgeduveld. Daar gingen Sticks en vooral Rico helemaal overboord met vrije associaties en woordenketens die misschien niet direct iets betekenden maar wel supervet klonken. Op Fakkelbrigade gaan ze samen met Typhoon, die op z'n plaat vrij diepe teksten had en verrassend genoeg gaan ze samen juist voor die abstracte benadering. De beats zijn vet, soms old school, maar vaak ook net even anders. Ali Reza heet de producer trouwens, vallen dat Zendegi (Perzisch voor 'leven') bij Typhoon en wellicht die Kourosh-sample in Appa's Sierra Leone ook ineens op z'n plaats (sorry, downloads dus geen credits kunnen checken). Colucci Era is dus meer als Camp Lo, geen touw aan vast te knopen maar zó lekker! En dan doet Corazón (toevallig?) ook nog eens denken aan Carnival 4 Sha van de Lo. Bij Flinke Namen spellen ze het allemaal dan wel heel erg uit. Waar de Amerikaanse rap nog steeds aan 't dementeren lijkt en steeds meer op techno gaat lijken weten deze Nederlanders wel zinnige teksten te schrijven en lekker old school te klinken zonder oubollig te worden. Vaak gaan de raps over gewone alledaagse onderwerpen, erg down-to-earth allemaal en eigenlijk toch wel leuk. Gevoelig zelfs, om niet te zeggen echt ontroerend. Waar ik bij Amerikaanse hiphop tracks voor hun moeder meestal skipwaardig vind gaat het bij Murth wel goed. Voor de balans dan wel even Hoeren er tegenover gesteld. Al met al gewoon een hele leuke hiphop plaat.
Oranssi Pazuzu Muukalainen puhuu
Sun Of The Blind Skullreader
Twee keer black metal in outer space. De eerste uit Finland, voortgekomen uit een beetje Kaizers Orchestra-achtig groepje Kuolleet Intiaanit. De black metal is stevig beïnvloed door Voïvod en gebruikt spacy synthesizers die meer aan kraut rock doen denken. Ze komen zelfs weg met dub-invloeden in Dub kuolleen porton muistolle. De band heeft als doel de brandstichters en de rokers hand in hand verenigd te krijgen. Sun Of The Blind is een soloproject van Zhaaral van Darkspace. Het geluid blijft in de buurt van moederschip Darkspace maar is wel transparanter en afwisselender. Funeraldoom en vrouwenvocalen maken het lichter te verteren, maar ook minder indrukwekkend dan Darkspace en ook Paysage D'Hiver, het project van collega Wroth/Wintherr. Toch is het nog steeds vrij uniek en zeer de moeite waard.