En dan komt er ineens op meerdere plekken vreselijk nieuws uit de lucht vallen. Stilletjes gaan we maar naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: James Blackshaw, Fink, The History Of Colour TV, Razen, Christina Carter, Lamp en Brownout. En gingen naar: Mark Lotterman.
James Blackshaw – Fantômas: Le Faux Magistrat (cd, Tompkins Square)
Ter gelegenheid van de 100-jarige stomme filmserie Fantômas van Louis Feuillade nodigt Yann Tiersen de artiesten Tim Hecker, Amiina, Lonely Dear en James Blackshaw uit. Naast Tiersen verzorgen zij allen één van de vijf films van de serie, waarbij klasse gitarist en pianist James Blackshaw de laatste tot een goed eind mag brengen. Vergeet gewoon even het vorige werk van Blackshaw, want hij brengt hier een spannende soundtrack. En niet bepaald een voorspelbare. Zelf brengt hij heerlijk piano- en zijn virtuoze gitaarspel mee, terwijl hij ondersteund wordt door Duane Pitre (elektrische gitaar, bas, synthesizer, gebogen schalen, vibrafoon), Charlotte Glasson (altsaxofoon, viool, fluit, vibrafoon) en Simon Scott (drums, elektronica, zang). Samen brengen ze iets dat op afwisselende wijze het midden houdt tussen folk, pianomuziek, Barokke muziek, jazz, kamermuziek, drones, neoklassiek en lichte psychedelica en experimenten. Het levert voor de luisteraar een uiterst biologerend en dikwijls betoverend geheel op, dat geen film behoeft. Groots!
Stream:
Fantômas: Le Faux Magistrat
Fink – Hard Believer (2cd, Ninja Tune)
In de begindagen van zijn carrière is Fin Greenall nog een DJ pur sang. Zijn eerste album Fresh Produce uit 2000 staat vol met de betere downtempo elektronica. Maar sinds zijn tweede album Biscuits For Breakfast zes jaar later gaat het roer om en maakt singer-songwritermuziek, al laat hij de elektronica nooit helemaal los. Een prachtalbum en een heerlijk startpunt van waaruit ook de albums Distance And Time (2007), Sort Of Revolution (2009) en Perfect Darkness (2011) voortvloeien. Hij lijkt per plaat te groeien, waarbij de laatst genoemde misschien wel zijn beste is van allemaal. Fink brengt hierop met subtiele elektronica geïnfecteerde singer-songwritermuziek, die hier door een aantal gasten fraai ingekleurd wordt met bas, drums, gitaren, trombone, keyboards en strijkers. Daarbij wordt je altijd getrakteerd op die lekkere soulvolle bluesstem van Fink. Ingetogen en melancholisch. Toch mocht het van mij her en der wel iets pittiger, zoals hij daarvoor ook nog wel eens liet horen. Welnu, op Hard Believer is het geluid nog wel ingetogen en heerlijk melancholisch, maar zo nu en dan laat hij een behoorlijk vol en hard geluid horen. Ook voegt hij er hier en daar dub, trip hop en andere elektronica aan toe. Daarmee is de cirkel rond. Samen met een batterij aan gasten op uiteenlopende instrumenten brengt hij meer dan ooit; soms weet het je zelfs te overweldigen zo mooi. Singer-songwritermuziek waarin elementen uit de elektronica, folk, rock en klassiek diep genesteld zitten. Dat het nog completer en mooier kon is wellicht moeilijk te geloven, maar Fink maakt het helemaal waar. Als bonus krijg je 4 straatversies van 4 nummers op de eerste schijf.
The History Of Colour TV – When Shapes Of Spilt Blood Spelt Love (cd, Saint Marie)
Het Saint Marie is een fantastisch label dat je weer terugbrengt naar de hoogtijdagen van labels als Creation, 4ad, Factory en Bella Union. Ze brengen muziek die uiteenloopt van droompop en shoegaze tot wave en noiserock. De Duitse band The History Of Colour TV weet op hun spraakmakende debuut Emerald Cures Chic Ills dat alles te omarmen in een eigen geluid dat wel doet denken aan My Bloody Valentine, Lush, Slowdive, Cocteau Twins, Pale Saints, Austra en Esben And The Witch. Er is na zo’n droomdebuut dan ook geen enkele reden om aan deze heerlijke receptuur iets te veranderen. Daarom gaan ze op hun tweede worp When Shapes Of Spilt Blood Spelt Love daar gewoon mee door. Alleen presenteren ze hier een iets rauwere en duistere sound, waardoor ze hun droompop iets meer in een obscure sfeer plaatsen. Voor de rest is het weer ouderwets genieten van nieuwerwetse muziek. Een geweldig album!
Mark Lotterman live @Gigant café 20-07-2014
/>Een heerlijk zondags zonnetje schijnt. Het terras aan de achterkant van de Gigant, het theater annex bioscoop annex concertzaal annex café, is goed gevuld. Ik vlei ergens met dochterlief op de grond neer. Mark Lotterman brengt zijn heerlijk zwartgallige singer-songwritermuziek en bluesrock ten gehore. Het maakt toch niets uit, want mijn bier is wit en de fristi van mijn dochter roze, hetgeen ze belangrijker vindt dan de muziek. Her en der krijgt Mark nog bijval van een elektrisch gitarist, die ik zo 1-2-3 niet kan plaats. Ach, het geeft niet, ik zit lekker en geniet. Met een schijnbare nonchalance brengt hij zijn getormenteerde muziek aan de man, met tussendoor wat grappen. De Hans Dorrestijn van de rock schiet door mijn hoofd; een oude ziel in een jong lichaam. Meestal eindigt het in een mager applaus, het blijft immers een café. Maakt niks uit, ik klapte het hardst en dochterlief deelt de ene na de andere knuffel uit. Daarna gaat het regenen, maar dan zit ik allang weer thuis na een geslaagde middag.
Razen – Reed Bombus LFO (lp, Deep Distance, 2014)
Het Belgische Razen staat vooral bekend vanwege het gebruik van bijna vergeten middeleeuwse instrumenten. Des te verrassender is het misschien dat het duo Brecht Ameel en Kim Delcour met deze opnames een eerbetoon aan de elektronische pioneer Conrad Schnitzler in gedachten hadden. Eén ding hebben ze zeker gemeen: hypnotiserende minimalistische muziek met oog en oor voor subtiele bewegingen in klank en textuur. Drones van vals gestemde doedelzakken, de snaren van een bombus, het blazen op de schalmei (de “reed” uit de titel) en de toevoeging van geluiden uit een oscillator (lfo) zorgen voor prachtige geïmproviseerde stukken die zowel raakvlakken hebben met rituele muziek uit lang vervlogen tijden als met trance-opwekkende moderne elektronica. Het is na geweldige platen van Köhn en Hellvete alweer de derde plaat op Deep Distance van een Belgisch artiest, maar deze is veruit het mooiste uitgevoerd. De kleurrijke picture disc is niet alleen een genot om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken.
Christina Carter – Character Study (lp, Drawing Room, 2014)
Christina Carter (Charalambides) lijkt na vele cdr-releases steeds meer de concept- en poëziekant op te gaan. De vorige uitgave was een soundtrack voor een boek (zie het Schaduwkabinet week 48, 2013) en ook met Character Study wordt een notitieboekje geleverd met gedichten en antwoorden op existentiële vraagstukken van Christina zelf. Het combineert mooi met de treurige, mystieke blues die zij als vanouds neerzet, de echoënde slide gitaar in de hoofdrol. Haar kreunende doch zachte engelengezang wordt afgewisseld met gesproken stukken die aansluiten op wat we tegelijkertijd kunnen lezen. Deze ep (24 minuten) is daarom meer dan alleen een muzikaal portret van één van de meest creatieve figuren uit de hedendaagse Americana.
Lamp「ゆめ」
Lamp is een Japanse groep die zwoele mix van exotica, jazz en bossa nova maakt. Hun clips staan altijd bol van nostalgische video-8-beelden dus er zit standaard een sterk nostaligisch gevoel ingebouwd. Op dit nieuwe album is er wat dat betreft weinig veranderd al zijn de arrangementen nog wat meer uitgebreid, vooral met strijkers en vintage synthesizers. Het grenst bij vlagen – zeker als ze los gaan in alle mogelijke akkoorden in het harmonieleerboekje – aan parodie, maar het is vooral heerlijke, mellow oormassage.
Brownout presents Brown Sabbath
De invloed van Black Sabbath’s muziek is onbetwist. Die eer is ze ook ruimschoots betoond, niet in het minst door een legioen aan tributes/ripoffs in de doom metalscene, maar ook avontuurlijkere versies, zoals de middeleeuwse interpretaties van Rondellus. Brownout neemt de grote hits onder handen door ze te injecteren met funk en latin, oftewel: toeters en bellen. Dat klinkt prima, er zat tenslotte al genoeg (rhythm’n’)blues in bij Sab zelf.
Comments
comments
