Geen hockeystick, geen tennisracket, geen bal, geen fiets en zelfs geen bom in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Antlers, Dikanda, Heart & Soul (Presents Songs Of Joy Division), Owen Pallett, Piano Magic, Piiptsjilling (2x), Half High, New Forest, González & Steenkiste en Ø. En gingen naar: Boot Camp Clik
The Antlers – Familiars (cd, Anti-)
De New Yorkse groep The Antlers rond zanger/gitarist Peter Silberman heeft zich sinds een in eigen beheer uitgebracht werk in 2006 ontwikkeld tot een vooraanstaand indierockband. Tussendoor willen ze ook nog wel eens folk, shoegaze, new wave en noise omarmen. Elk album klinken ze weer iets anders. Dat alles gaat vergezeld met de prachtig hoge zang van Silberman, met als voorlopig hoogtepunt Hospice (2009) en Burst Apart (2011) als een benieuwd makend kantelpunt. Hier kondigen zich al wat orkestraties en meer complexe, maar rustieke songs. Dat komt allemaal nu echt uit de verf op Familiars. Naast Silberman bestaat de band uit Darby Cicci (trompet, contrabas, bas, piano, rhodes, synthesizers, orgel, zang) en Michael Lerner (drums, percussie). De songs zijn nu inderdaad meer orkestraal, gedragen, contemplatief en doorwrochten. Prachtige, rijke arrangementen. De band heeft zich dan ook versterkt met vele gasten op cello, trombone, gitaar, eufonium, tuba en saxofoons. Ze weten er toch een toegankelijk maar meeslepend geluid uit te slepen. Voor fans van Wild Beasts, The National, Owen Pallett en Lost In The Trees. IJzersterk nieuwe sound en idem cd.
Dikanda – Rassí (cd, Etnosystem)
Dikanda is een geweldig, zeskoppig Poolse folkgezelschap dat naast vele traditionele muziek ook eigen composities brengt en ook muziek van over de landgrenzen incorporeert. Daarbij beschikken ze over uitstekende muzikanten (accordeon, viool, contrabas, drums, gitaar en gasten op viool, blaasinstrumenten en keyboards) en zangeressen, die het iedere keer tot een waar feest weten te maken. Na vijf jaar stilte verschijnt vorig jaar hun vijfde album Rassí, die me door de lange absentie van de groep even ontgaan is. Ze hebben het feestje dit meer iets verplaatst naar de Balkan, met een toename van blazers, waarbij het merendeel traditioneel is. In “Kori” lijkt zelfs Santana van invloed te zijn, maar dat is geen bovenliggende invloed. Ook hebben ze her en der wat elektronica gebruikt om hun muziek aan te dikken. Het levert hoe dan ook weer een heerlijk wereldse grog op. Dikanda is en blijft een geweldig eigenzinnige band.
Heart & Soul – Presents Songs Of Joy Division (2.47)
Heart & Soul is een gelegenheidsformatie met onder meer leden uit Made In Poland en The Shipyard. Samen met een aantal zangers en zangeressen brengen ze covers van Joy Division ten gehore. Van hen ken ik alleen Rykarda Parasol. Nu zijn er meerdere Joy Division tributes en veel zijn daarvan echt goed. Zeker als je net als ik pap lust van deze muziek. Het is dan heel interessant het door de ogen van anderen te horen. Dat de groep nog altijd leeft in de harten van hedendaagse, jonge muzikanten vind ik alleen maar prettig. Ook deze Poolse formatie weet met verve eigenzinnige zeven covers te brengen. Het toont natuurlijk in eerste instantie de tijdloosheid en klasse van Joy Division aan, maar de moderne versies hier mogen er meer dan wezen. Het is een verschuiving van accenten en daarmee ook zo geweldig om te horen in deze hedendaagse jasjes.
Owen Pallett – In Conflict (cd, Domino)
Componist, (alt)violist, toetsenist en zanger Michael James Owen Pallett is in eerste instantie bekend geworden met zijn speelse, orkestrale indie-folk project Final Fantasy, Hiernaast duikt hij op in The Hidden Cameras, Les Mouches en Picastro. In 2010 verschijn zijn eerste soloplaat, gewoon als Owen Pallett. Hierop presenteert hij weer zijn typische frivole indierock, met toch altijd een licht melancholische ondertoon. Hij is van de categorie Sufjan Stevens, zij het misschien net wat creatiever. Dan duurt het maar liefst 4 jaar eer zijn nieuwe cd In Conflict er is. Wat meteen opvalt is dat hij beter zingt, betere composities heeft gemaakt en een uitstekend team om zich heen heeft verzameld. Owen Pallett speelt het meeste zelf, maar krijgt steun op drums, bas, zang, strijkers en mix van leden van Les Mouches, The Present, Snowblink en zelfs het FILMharmonic Orechestra Prague. Maar de meest opvallende gast is toch wel Brian Eno (gitaar, zang, koor, synthesizers). Pallett brengt eigengereide en bovenal bloedmooie songs vol (70-er jaren) orkestraties, indierock, kamerpop, synthpop en tevens minimal music. Veel is uptempo, maar niets is lichtvoetig of vrolijk; door zijn geknepen zang en de orkestraties zit er ook altijd een lekkere snik en croon in zijn muziek. Het is stemmige tijdloze muziek geworden en zonder twijfel het allerbeste werk van Pallett tot nu toe.
Piano Magic – Same Sex (3” cdep, Hibernate)
Het in 1996 opgerichte Piano Magic is vooral het vehikel van Glen Johnson, die daarnaast ook solo en in Textile Ranch en Future Conditional van zich laat horen. Daarnaast houdt hij er het prestigieuze Second Language Music label op na. Hij heeft met zijn groep al 11 albums het licht laten zien en na 2012 is de toekomst van Piano Magic onzeker. Toch komt Johnson ineens in de “postcard”-serie van het Hibernate label met een nieuwe miniwerk Same Sex aanzetten. Het bevat 1 lange track van bijna 20 minuten. Hij grijpt qua muziek terug op de beginperiode, waar hij nog experimentele, abstracte elektronica ten gehore brengt. De mysterieuze muziek wordt hier gelardeerd met zijn poëtische teksten. Je wordt meegesleept in een surrealistische droom, die je pas weer loslaat als deze afgelopen is. Het is behoorlijk verrassend dat Johnson met een werk als deze aan komt zetten, nadat hij eerder meer de new wave en alternatieve rock opkoerste. Maar het is bepaald geen verkeerde zet, want hij weet er een uniek, intiem, biologerend kleinood van te maken. Grootse klasse!
Piiptsjilling – Moarntiids (cd, Midira)
Piiptsjilling – Molkedrippen (cd, Spekk)
De agenda van Rutger Zuydervelt (Machinefabriek, CMMK, Cloud Ensemble, Shivers) moet er ongeveer uitzien als een volledige encyclopedie, want naast vele eigen werken als Machinefabriek verschijnen er ook 2 nieuwe releases van Piiptsjilling, waarin hij naast dichter Jan Kleefstra (The Alvaret Ensemble, CMMK), zangeres/gitariste Mariska Baars (Soccer Committee) en gitarist Romke Kleefstra (The Alvaret Ensemble, CMMK) een belangrijke rol speelt als sfeerschepper. De eerste hiervan is Moarntiids, waarop 4 lange muziekstukken staan. Net als de andere albums klinken de titels altijd als heerlijke delicatessen waarin je zo je tanden kunt zetten. Het recept hiervan bestaat uit mysterieuze atmosferische stukken waar de spookachtige Friese poëzie van Jan fraai geïncorporeerd wordt. Op hun nieuwste werk brengen ze haast skeletachtige muziek, die toch een hoop weet te belichamen. De teksten van Jan stromen er weer als mystieke rookpluimen doorheen. Misschien mis ik een hoop doordat ik het niet versta, maar qua sfeer en pracht weet het al genoeg te overtuigen. De albumtitel betekent “’s Morgens” en de muziek heeft ook precies die rustieke sfeer van de vroege, licht mistende koude morgen in huis. Daarmee klinken ze in feite als de gedroomde combinatie van Labradford en Red House Painters. Een meeslepend, intrigerend en wonderschoon geheel.
De tweede, Molkedrippen dat “melkdruppen” betekent, bestaat uit 8 iets kortere stukken. Dit is de zusterrelease van hun eerder verschenen Wurdskrieme. Nu brengen ze eigenlijk altijd wel improvisaties, maar nu klinkt het ook meer zo. Dat in de positieve zin. Het geluid is wat rauwer en gaat op psychedelische wijze allerlei kanten uit. Van dikke mistige gebieden tot gitzwarte nachten, waarbij als enige, bevreemdende houvast de stem van Jan Kleefstra is. Ze komen al improviserend ergens uit tussen drones, psychedelische ambient, experimentele gitaarambient, post-rock en spoken word. Het schept een surreële atmosfeer dat gedurende het hele album overeind blijft. Dat levert een uiterst boeiend en spannend geheel op, dat je tot de allerlaatste seconde in de mysterieuze houdgreep neemt. En dat alles ook nog eens fraai verpakt. Twee topalbums zo snel na elkaar!
Half High – Calling Nina (cassette, Eiderdown Records, 2014)
Van het Australische duo Half High, bestaande uit Lucy Cliche en Matthew Hopkins, verscheen vorig jaar al het geweldige Suspension. De verwachtingen voor deze tape waren dan ook hoog gespannen, zeker als we de achtergrond van deze opnames kennen. In een ruimte waar de Australische Secret Service onderzoek deed naar de paranormale krachten van ene Nina Kulagina vielen op mysterieuze wijze twaalf doden, waarna het onderzoek werd stopgezet. Half High probeert met deze live opname in diezelfde ruimte de spookachtige sfeer te vangen met duistere, afstandelijke synthdrones, en niet zonder resultaat. De vage stemgeluiden die opduiken dragen nog eens bij aan deze sinistere tape, die weliswaar eentoniger is dan de eerder genoemde plaat, maar in kwaliteit zeker niet onder doet.
New Forest – Distant Realities (cassette, Eiderdown Records, 2014)
Mijn eerste kennismaking met New Forest, een project van Levi Berner, bevalt mij uitstekend. Geheel in de stijl van Eiderdown Records zijn de synthklanken langgerekt en donker; daarnaast zorgen subtiele effecten – voor zover het artwork dat nog niet had gedaan – voor een psychedelische ervaring. Met een wat meer eentonige aanpak dan het hierboven genoemde Half High gaat New Forest op deze tape voor kleine veranderingen in textuur, waarbij elementen uit de noise niet worden geschuwd. Distant Realities is echter net zo goed veelzijdig, en presteert het engelachtige ambient af te wisselen met zwaar op de maag liggende pikzwarte drones. Met 100 exemplaren zou ik deze professioneel uitziende tape niet lang laten liggen.
González & Steenkiste – Dimly Lit (cassette, Fort Evil Fruit, 2014)
Ernesto González en Glen Steenkiste kennen we natuurlijk vooral van Sylvester Anfang II, en onder de namen Bear Bones, Lay Low en Hellvete. Ze brachten echter als duo al een aantal tapes en cdr’s uit en Dimly Lit is hun laatste wapenfeit. De vier geïmproviseerde nummers meteen te bestempelen als “drone” doet de muziek duidelijk tekort. Langs de langzaam golvende bewegingen van de harmonium horen we een resonerende viool, klankschalen en andere instrumenten voorbijkomen die een organisch en kleurrijk geluid ten goede komen. Er gebeurt ondanks de relaxte uitvoering dus veel meer dan op een typisch drone album, wellicht omdat de twee heren samen het beste van elkaar naar boven weten te halen. Wederom een cassette die alleszins de moeite waard is, ook weer vanwege prachtige uitvoering van het artwork.
Boot Camp Clik @ Melkweg, Amsterdam
Heltah Skeltah en Smif-n-Wessun met Buckshot on da wheels of steel, dat wordt uiteraard old school. Tek en Steele zijn degenen die in de snelle aaneenschakeling van tracks (of flarden ervan) voor het oudere werk zorgen, Wrekonize bijvoorbeeld. Maar ze citeren ook regelmatig uit andermans werk, zoals van BCC-matties OGC en Incarcerated Scarfaces van Raekwon. Ook is er een rondje voor de gevallenen, waaronder Ol’ Dirty, Big L, Biggie, Pac en Guru. Ruck legt daarentegen de nadruk op zijn laatste album Mic Tyson en zelfs nog nieuwer werk wat nog moet verschijnen. Rock doet vanalles en nog wat, met de hele kliek. Een echte Heltah Skeltah-banger die gelukkig niet ontbreekt is I Ain’t Havin’ That. Smif-n-Wessun doen nog een moppie reggae-getint spul waarna er nog een korte dj-showcase volgt met DJ Dice (Redman) en Allah Mathematics (Wu-Tang) die toevallig in de buurt zijn. Daarna volgen nog wat flarden zoals Leflaur Leflah Eshkoshka en een korte accapella van Rock is het dan een vette ekte-ekte N.Y. hip hopshow ten einde.
Ø Konstellaatio
Mika Vainio’s Ø was altijd zeer minimaal, op Konstellaatio worden de diepe subbassen en bijna ultrasone bliepjes iets meer ingekleurd met Biosphere-achtige, kille ambiance, waardoor een wat melancholiekere sfeer onstaat dan we gewend zijn van Vainio. Nog eens onderstreept door de kinderfoto op de hoes. Daarnaast zijn er gitaarklanken in Neutronin wat verrassend is tussen al dat superdigitale geluid.
Comments
comments
