Paars Plus gaat niet lukken wegens financiële verschillen, Bouterse toch aan de macht, Tour De France in volle gang, avond4daagse wordt nacht4daagse en overig lullig nieuws. Toch valt er genoeg te lachen, neem bijvoorbeeld onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Flying Lotus, Oneohtrix Point Never, Oren Ambarchi+Jim O’Rourke & Keiji Haino, Исихия (Isihia), Kammerflimmer Kollektief, Jasmina Maschina, Nils Frahm & Anne Müller, O.Children, Dead Western, Oneohtrix Point Never, I Am Kloot, Wold en Horseback.
Flying Lotus – Cosmogramma
Gekke elektronica, deel 1. Korte geflipte tracks die toch een bepaalde spirituele sfeer ademen, knappe prestatie. Denk Aphex Twin en de betere Squarepusher, maar ook Alice Coltrane of een doorgedraaide 4 Hero. Fascinerend, maar ook vermoeiend. Chillen is er niet bij, te vervreemdend en onrustig.
Oneohtrix Point Never – Returnal
Gekke elektronica, deel 2. Noise, ambient, veel minder ritmisch dan bovenstaande band. Het blijkt hypnagogic pop te zijn: "Hypnagogic pop is music that reaches beyond its performers' abilities. It refashions 80s chart pop-rock into a hazy, psychedelic drone. It is listening to Beverly Hills Cop and hearing the music of the spheres. It is the sound that remains after the boys of summer have gone" aldus David Keenan van Wire magazine. Nu ja, die psychedelische drone hoor ik wel, de rest van de uitleg kan me gestolen worden; dan maar geen genreduiding. Mooi is het wel, ergens richting die geweldige Emeraldsplaat van dit jaar (maar die wint het wel).
Oren Ambarchi, Jim O'Rourke & Keiji Haino – Tima Formosa
Eigenlijk precies wat je de drie namen mag verwachten: abstracte drones, geluidskunst weetjewel. Dreigend, vreemd melancholiek, zeker als Haino zijn hoge zang als extra instrument inzet. Maakt het geluid tegelijk menselijker en ontoegankelijker. Op het laatst durven ze ook te noisen, met een intens schreeuwende Haino en een stampende drummachine.
Исихия – Стихири / Откровения (2cd, Арсис)
Исихия ofwel Isihia uit Bulgarije komt na 7 jaar eindelijk met nieuw materiaal. De dubbel cd Stihiri / Otkrovenia. De eerste cd bevat 7 lange tracks en klokt net na het uur. De tweede doet dat ook, zij het met tweemaal zoveel tracks en lijkt meer een ambientachtige soundtrack vol tribale experimenten (damn, waarom is mijn Bulgaars toch zo slecht?). Ik concentreer me vooral op de eerste schijf. Met hesychasme wordt in de Byzantijnse traditie een spiritualiteitsysteem bedoeld dat als uitgangspunt de voortreffelijkheid, zelfs noodzakelijkheid van de 'hesychia' ofwel rust/stilte heeft. Men wijdt zich hierin volledig toe aan het streven naar het pure schouwen van en de vereniging met God. Of de heren van Isihia (spreek uit Hesychia, vandaar de uitleg) daadwerkelijk zo spiritueel zijn weet ik niet. Ze laten zich wel graag beïnvloeden door grote thema’s, zoals het verlies van identiteit van de Bulgaren en het Orthodoxe Slavisch geloof van de 14de eeuw tot nu. Daarnaast laten ze zich ook gewoon inspireren door de Slavische kerkzang, Bulgaarse folklore, Dead Can Dance en Anastasia. Het viertal maakt naast meer traditionele instrumenten als gaida (Bulgaarse doedelzak), kaval (blaasinstrument), tambura (Bulgaarse bouzouki, snaarinstrument) en percussie instrumenten ook gebruik van cello, gitaren, keyboard en (koor)zang. Alles bij elkaar genomen komen ze op volledig eigen wijze ergens uit tussen doom, folk en duistere sacrale muziek. Het is onaards mooi en enorm bezwerend.
Kammerflimmer Kollektief – Wildling (cd, Staubgold)
Het sympathieke schemerige, jazzy kamerorkest is terug met een cd waarop ze een heel andere koers zijn gaan varen. Ze lijken een nieuwe bron van creativiteit te hebben aangeboord. Ze maken nu een soort jazz met krautrock en pop, waarmee ze op uiterst sfeervolle wijze de zonsondergang tegemoet treden. Vrijwel alle nummers hebben nu de bitterzoete zang van Heike Aumüller die verder ook het harmonium, de fluit en synthesizer bedient. Johannes Frisch staat weer paraat met zijn contrabass, terwijl Thomas Weber zorgt voor de gitaren, piano, percussie en overige apparaten. Ze schuiven qua geluid op naar iets dat het midden houdt tussen Donna Regina, Talk Talk en Massive Attack, maar dan wel met hun bijzondere jazzy twist. Dit is zonder twijfel hun allerbeste werk tot nu toe!
Luister Online:
Jasmina Maschina– The Demolition Series(cd, Staubgold)
De helft van het drone duo Minit, Jasmine Monique Guffond, keert solo terug als Jasmina Maschina. Ze ontpopt zich als een ijzersterk singer-songwriter die met bitterzoete zang prachtig dromerige melancholische liedjes weet te produceren. Ze doet denken aan artiesten als Essie Jain, Tara Jane O’Neil, Mia Doi Todd en Mazzy Star. Zeer fraaie, fragiele fluisterliedjes.
Luister Online bij Myspace:
Asleep (Minit Variation) / Sister / Slow Walker
Nils Frahm & Anne Müller– 7fingers (cd, Hush)
Na zijn samenwerking met FS Blumm gaat pianist Nils Frahm stug door met het uitbrengen van releases. Ditmaal werkt hij samen cellist Anne Müller (ook wel eens Anne Ostsee geheten). De cd opent met een prachtig stuk klassiek dat herinneringen oproept aan Henryk Górecki, David Darling, Dakota Suite en Arvo Pärt. In de tweede track echter haalt Frahm ineens melodische IDM uit de kast die door Anne van prachtige strijkmuziek wordt voorzien. En zo varieert het hele album op fraai wijze. Intens droefgeestige neoklassiek al dan niet voorzien van speelse elektronica. Frahm is er één van het kaliber Peter Broderick en ik ben zeer benieuwd wat hij allemaal in de toekomst gaat creëren, maar het is een hoogwaardige artiest om goed in de smiezen te houden. In de slottrack wordt gezongen en krijg je een heuse uptempo poppy song maar op de achtergrond dan DNTL-achige elektronica en cello. Een cd vol bijzondere pracht.
Luister Online bij Myspace:
7 Fingers / Teeth
O.Children – O.Children (cd, Deadly People)
De band rond grote donkere zanger Tobi O’Kandi (ex-Bono Must Die) heeft de naam ontleent aan een nummer van Nick Cave. Dat is dan ook wel een heel duidelijke invloed in het neowave geluid van de Britten. Zware zang, pompende bassen, galmende gitaren en lekker uptempo drumpartijen maken de dienst uit. Het ligt niet zwaar op de maag, mede door het lekkere tempo. Toch zou ik Joy Division, Bauhaus en iLiKETRAiNS als andere invloeden aanwijzen. Heel fijn rockende nostalgie!
Luister Online bij Myspace:
Malo / Dead Disco Dancer / Heels / Fault Line / Smile / Ezekiel’s Skin / Ruins / Radio Waves / Pray The Soul Away / Don’t Dig (het hele album dus)
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Ruins
Dead Western – Suckle At The Supple Teats Of Time (cd, Discorporate)
De muziek van Dead Western maakt genregrenzen overbodig, hetgeen alles te maken heeft met de merkwaardige zang van multi-instrumentalist Troy Mighty. Hij klinkt namelijk alsof ze aan Louis Armstrong of Bing Crosby hebben gevraagd of ze Antony willen imiteren. Dan krijg je inderdaad een stem die zwaar is maar soms hoge uitschieters kent. Het is een beetje of de zang te traag is opgenomen. Als het niet op je lachspieren werkt en je ziet het gewoon als een instrument, werkt het echt intrigerend. Maar je moet er tegen kunnen. De muzikale omlijsting is sober en Troy krijgt naast zijn eigen bas, gitaar en overige instrumenten rugde
kking met viool, zingende zaag, koorzang en percussie. Tom Waits, Antony, CocoRosie, The Double U, Current 93 en dat soort werk. Alleen gaat er een droefgeestigheid en desolaatheid van het album uit, die het tot kippenvel aan toe heel bijzonder maakt. Het is een beetje eigenaardig, maar wel uiterst uniek en van een niet te categoriseren schoonheid.
Luister Online bij Myspace:
Not Really Here At All / The Farthest Sea
Oneohtrix Point Never – Returnal (cd, Editions Mego)
Die naam, hoe kom je erop? Het is in ieder geval de naam die Daniel Lopatin (ook in Games) geeft aan zijn synthesizer dromerige drone project. Zijn vorige 3 albums zijn vorig jaar mooi samengevat op de dubbelcd Rifts. Op zijn vierde cd begint hij met heel heftige elektronica om vervolgens toch weer die merkwaardig desolate sfeer neer te zetten die zowel dromerig als zwoel en psychedelisch is. Naast allerlei synthesizergeluiden hoor je af en toe ook wat spookachtige zang/stemmen. Hij komt al met al ergens uit tussen Klaus Schulze, Jan Hammer, Emeralds, Black To Comm, Autechre, Fever Ray en The Knife. IJzersterk! Het album is gemasterd door James Plotkin en zit in een design van Stephen O’Malley. Ja Lopatin is in goede handen. Nu die van jullie nog!
Luister Online bij Myspace:
Stress Waves / Preyouandi
I Am Kloot – Sky At Night
Voor ik ook maar had vernomen dat er een nieuwe I Am Kloot zat aan te komen, trof ik al een behoorlijk groot artikel in de Volkskrant aan. Wat krijgen we nou? Waar zou de band daar dat aan te danken hebben? Hun platen werden na het fenomenale debuut exponentieel minder. Je zou niet denken dat het slechter dan Gods and Monsters kon, et voila, daar was Play Moolah Rouge, dat helemaal geen reactie meer bij deze luisteraar opriep. In het interview wordt het al snel duidelijk; de Mancunians hebben hulp gekregen van hun stadsgenoten van Elbow en dat scheelt een slok op een borrel, of wat dan ook Bramwell's drink of choice mag wezen. Lief van Elbow en, ja, het heeft gewerkt. I Am Kloot maakt een gefocuste indruk, de productie is beschaafd en de liedjes zijn fijn. Bramwell mag dan ergens mompelen 'I don't know what these new tricks will do', de nieuwe jas en de meeste van de experimenten passen wonderwel. Al is het soulkikkerende Lately fout komisch en moet ik bij Fingerprints steeds aan negen miljoen fietsen in Peking denken. That's a fact. Maar verder… I Am Kloot als stemmig Lambchop-achtig kamerpopgezelschap, wie had dat gedacht. Luister maar naar afsluiter Same Shoes. De (sterren)hemel-metaforen zijn intussen niet van de lucht. 'Some people think stars rule their lives, some people think otherwise', constateert Bramwell droogjes in de prima opener Northern Skies. (Het is dat tweede gedeelte dat 'm zo'n lekker laconieke tekstschrijver maakt) De andere écht goede liedjes zitten in het midden. I Still Do balanceert op het randje van sentimenteel, maar heeft een pastoraal Moondog-harpje. We blijven bij de maan met het Songdog-achtige The Moon Is A Blind Eye. Robuuste akoestische gitaar en een flinke dot galm op de vocalen. 'The sun may glorify the heavens, but he never sees the stars'. En dan gebeurt er iets raar, de band speelt nóg een keer Proof, wat zo'n beetje hun laatste goede liedje was, tot dit album. (Het vormde namelijk het hoogtepunt van hun titelloze tweede) En eigenlijk is het ook nu weer het best. En dat is dan toch wel een beetje jammer. Aan de andere kant mogen ze er natuurlijk wel trots op zijn. 'I'm better when I don't think, seems to get me through'.
Wold Working Together For Our Privacy
Volgens eigen zeggen is de nieuwe Wold de moeilijkste, voor de echte doorzetters (of perverselingen, zoals Fenriz ooit Transylvanian Hunger aankondigde en -prees). In de praktijk valt dat nogal mee. Doordat er geen vocalen zijn is de black metal nu vrijwel compleet geabstraheerd waardoor het in tijden van 'Harsh Wall Noise' nog relatief afwisselend overkomt. Meer hypnotiserend (om niet te zeggen rustgevend) zelfs.
Horseback Invisible Mountain
De vokillz bij dit eenmansproject hadden beter achterwege gebleven. Het lijkt toegevoegd als een soort afterthought zo van: o ja, er moet nog iets black metalligs in. De Leviathan/Xhasthur vocalen voegen niks toe aan de dromerige (om niet te zeggen vriendelijke) krautklanken. Sterker nog, het wil niet echt tot een goeie samenwerking komen tussen repeterende melancholie en de geprocesste duisternis. Dan liever iets minder 'vernieuwend', want instrumentaal is het alleszins luisterbaar. Deze Relapse uitgave verscheen al eerder op Utech, trouwens.