Als alle landen op een recessie afstevenen, dan zou je toch zeggen dat er weer een nieuw normaal ontstaat? Enfin, ook weer weinig recensies in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Moan, Ötzi en Revolutionary Army Of The Infant Jesus (2x).

Jan Willem

Moan – Isolate | Desolate | Mutate (2cd, Zoharum)
Moan is al bijna 25 jaar het soloproject van de Poolse muzikant Rafal Sądej. Zijn output bestaat veelal uit dark ambient, experimentele elektronica en industrial. Dat heeft menig fraai album opgeleverd, dikwijls in eigen beheer dan wel op kleine labels uitgebracht. De laatste is in 2004 verschenen. Nu is het prestigieuze Zoharum label aan hun 200ste uitgave toe en hebben feestelijk uitgepakt met een dubbelalbum Isolate | Desolate | Mutate van Moan. Het gaat om de heruitgave van Isolate, die destijds in 2000 op een cd-r is uitgebracht, plus de mini Desolate die in 2001 op cd-r is verschenen. Deze twee vullen de eerste schijf en bevatten de typische sound van Moan uit de beginperiode. Dat wil zeggen een minimale, gitzware mix van ambient en industrial. Heel fijn om deze nu bij elkaar te hebben. Maar dat is nog niet alles, want op de tweede schijf staat het “Mutate”-deel, dat bestaat uit remixen van Dead Factory, Maciek Szymczuk, Amon, Genetic Transmission, Job Karma, syntalXelrror, Joanna & Another One, C.H. District, Blare For A en Moan zelf. Ze brengen allen hun versies, waarbij sommigen dichtbij het origineel blijven, maar anderen ook echt een andere koers varen met meer uptempo beats, zang en dergelijke. Dat levert nog een 75 minuten buitengemeen interessante muziek op. Een ware traktatie en zo hoort het bij een feestje.

Ötzi – Storm (cd, Artoffact)
Omdat ik gek ben op clichés naar de mensen toe zeg ik: “beter goed gejat dan slecht bedacht”. Daarom, daarom! Maar alle gekheid op een stokje, dat is met muziek natuurlijk ook echt wel eens het geval. Soms hoor ik muziek waarbij krampachtig iets nieuws geprobeerd wordt, maar wat gewoonweg niet werkt. Aan de andere kant zijn er weer genoeg bands die willen lijken op een andere band, al dan niet van weleer en dat levert dikwijls gedrochten op. Gaat die nog ergens heen? Ja hoor, ik wilde net beginnen. Er zijn namelijk ook heel veel bands, die weliswaar geluiden van weleer incorporeren in hun sound maar dit wel op eigengereide, genietbare wijze en met een frisse energie weten te brengen. Dat geldt zeker voor het Californische kwartet Ötzi, dat in 2014 wordt opgericht. Dit post-punk gezelschap bestaat uit Akiko Sampson (zang, bas, synthesizer), Gina Marie Scardino (zang, drums), Kristen Dylan Edrich (gitaar, viool) en multi-instrumentaliste maar stiekem toch vooral saxofoniste Winter Zora. Na de lp Ghosts (2017) zijn ze nu terug met hun tweede album Storm. Alles is nog iets aangescherpt en ze brengen een heerlijk energieke, uptempo en puntige mix van postpunk, gothic en deathrock. Stiekem trek ik mijn vleermuiskloffie weer even aan, want dit is echt heerlijk thuiskomen in mijn favoriete muziekperiode alwaar Xmal Deutschland, In Camera, Siouxsie And The Banshees, Lush, Joy Division, Modern English, Bauhaus, Chameleons, Sisters Of Mercy, Wire en meer uit de speakers van de alternatieve dansvloeren schallen. En thuis (nog steeds). Ook zijn er genoeg meer recente associaties aan te wijzen, maar laat ik het bij de kern houden. Ötzi weet het verschil te maken en levert hier een verslavend goed en bepaald niet moeilijke tweede album af.

Revolutionary Army Of The Infant Jesus – Songs Of Yearning (cd, Occultation Records)
Revolutionary Army Of The Infant Jesus – Nocturnes (cd, Occultation Records)
Als mysterie een muzikale evenknie heeft, moet dat zonder twijfel het Britse gezelschap Revolutionary Army Of The Infant Jesus zijn, die hun bandnaam ontlenen uit de film Cet Obscur Objet Du Désir (1977) van Luis Buñuel. Ze produceren twee albums The Gift Of Tears (1987) en Mirror (1991) en nog een mini Paradis (1995), om vervolgens pas twintig jaar later met de nieuwe cd Beauty Will Save The World op de proppen te komen. Dat alles omdat ze een bepaalde visie hebben, de nu eenmaal tijd kost. De muziek is zonder uitzondering van een buitenaardse of -kan mij het ook schelen- hemelse schoonheid. Ze brengen doorgaans een mix van neoklassiek, ambient, neofolk, folkrock en lichte industrial, dikwijls gehuld in een mysterieuze sluier. Vijf jaar later zijn ze terug met Songs Of Yearning, waarop de kernleden Paul Boyce (klarinet, keyboard, zang), Jon Egan (harmonium, melodica, orgel, gitaar, zang) en Leslie Hampson (percussie, piano, concertina, harmonica, gitaar) versterkt worden door de op het vorige album aangehaakte leden Jessie Main (zang), Eliza Carew (cello), Zander Mavor (bas, gitaar) en Hannah Harper (piano keyboards). Ze serveren in ruim 40 minuten 12 nieuwe tracks, waarin ze een mistige, etherische en soms ronduit spookachtige las smeden tussen de boven genoemde genres, aangevuld met veldopnames en ook behoorlijk wat sacrale elementen. Daarbij zingen en praten ze in het Engels, Frans, Latijn en een Fins-Russisch dialect,. Het levert een betoverend en tot de verbeelding sprekend geheel op, dat zorgt voor bergen kippenvel, troost en bezinning. En eigenlijk met een volslagen uniek geluid, dat zo ongelooflijk mooi is dat het haast zeer doet.
Dan heb je dat adembenemende album doorlopen, zit er als bonus ook nog eens het zusteralbum Nocturnes aan verbonden, dat tijdelijk ook in één set verkrijgbaar is. In een goede drie kwartier krijg je daarop nog eens 11 tracks, die iets frivoler in elkaar steken. Ze koersen er soms zelfs richting pop, maar ook ambient, folk, rock, neoklassiek en meer abstracte muziek passeren de revue. Het is allemaal wat minder sacraal, maar de bedoeling is dan ook om een ander licht te laten schijnen over hun eerdere release. Toch brengen ze compleet nieuwe tracks en op één song na geen bewerkingen. Het past als een fraaie schaduw bij het bovenstaande album, maar brengt meer dan genoeg om volledig op zichzelf te kunnen staan. Veel belangrijker is dat weer van een ongrijpbare pracht is, die net als de eerste schijf liefhebbers van uiteenlopende bands als Piiptsjilling, Low, This Mortal Coil, United Bible Studies, New World Renaissance Band, Current 93 en Dead Can Dance wel zal aanspreken. Het is een majestueus tweeluik van deze onnavolgbare groep!