Gebührenpflichtige/Mautpflichtige Straße, ja dat klinkt op voorhand al niet toll! Maak daarom maar een gratis tour (per racefiets bijvoorbeeld) door onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Die Antwoord, The Dowling Poole, Eno•Hyde, The Flesh Eaters, Hildur Guðnadóttir, Honeyblood, Jacaszek & Kwartludium, The Sevens Collective, The United States Of America, Typhoon en Master’s Hammer. En gingen naar: Bootsy Collins & The Funk Unity Band en Crimson ProjeKct.
Die Antwoord – Donker Mag (cd, Zef Recordz)
Ik ben er niet op uit om de OOR zwart te maken, hoewel donker mag, maar ik mag het hopelijk wel volledig oneens zijn met een recensie? De nieuwe van het Zuid-Afrikaanse Die Antwoord, Donker Mag, wordt namelijk met de grond gelijk gemaakt. “Het trucje is nu wel bekend, dat lachje van Yo-Landi Vi$$er begint te vervelen, de onzin krijgt meer de overhand, de raps van Ninja zijn lachwekkend, een vermoeiende herhaling van zetten” en ga zo maar door. Sorry, maar dat is gewoon Die Antwoord. Niet te serieus nemen, maar toch genieten van de maffe vondsten die zij alleen kunnen maken en hen een eigen identiteit verschaft. Muzikaal gezien is het al helemaal geen herhaling van zetten, want DJ Hi-Tek drukt minder zijn stempel. Ze brengen nu meer een mix van techno, house, hip hop en grime en wat minder stuiterende beats. En de boodschap, waarbij ze duidelijk meer dan ooit voor hun donkere landgenoten opkomen, komt nu ook meer naar buiten. Ze weten daarbij hun kenmerkende brutaliteit (of noem het “schijt aan alles behalve hun bratha’s”), zelfspot en humor te vermengen met lekker pakkende muziek. Ik heb het album met heel veel plezier, meeschuddend met het hoofd en veelal met een grijns van OOR tot OOR beluisterd. Donker Mag absoluut!
The Dowling Poole – Bleak Strategies (cd, 369)
Nieuwe groep van Willie Dowling (Jackdaw4, Honeycrack, The Wildhearts, The Grip, Sugar Plum Fairies, The Celebrity Squares) en Jon Poole (Cardiacs, The God Damn Whores, The Wildhearts). De heren ontmoeten elkaar in 2011 en besluiten al gauw te gaan werken aan een gezamenlijk project. Dat is met hun album Bleak Strategies, uitgebracht op het eigen 369 records, nu een heus feit. Zelf noemen ze als invloeden al XTC, 10cc, Blur, The Kinks en de Beatles, die je er allemaal, zij op eigengereide wijze, in terughoort. En dan wel met die harmonieuze melodieën van de Beach Boys, de droge songs van The Happy Family, de spacy elementen van E.L.O. en de soms prettig gestoordheid van de Cardiacs. Maar je mag de invloeden ook terzijde schuiven, want beide heren weten op geheel eigen wijze een fraaie mix van progressieve rock, powerpop en psychedelica. Ouderwets genieten, zonder ook maar ergens gedateerd te klinken. Fraai debuut!
Eno•Hyde – High Life (cd, Warp)
Eerder dit jaar bundelen de hyperactieve Brian Eno en Karl Hyde (zanger Underworld) bundelen hun krachten op Someday World, dat zeer wisselend ontvangen wordt. Ze brengen hierop synthpop aangelengd met krautrock, wave, avantgarde, techno, triphop en leftfield. Het is een luchtig maar boeiend album geworden. Voorherhaling vatbaar riep ik nog in week 19. Dat dit nu alweer een feit is geworden met High Life sta ik toch ook wel van te kijken. En ook het grote verschil met de voorganger is opmerkelijk. De vorige was leuk, deze is gewoonweg beter. Veel hoekige ritmes van de gitaar, drums dan wel elektronica afkomstig, die op repetitieve wijze weten te hypnotiseren. Daarbij flirten ze weer stevig met avant-garde, dub, afrobeats en funk. Ze laten samen met gitarist Leo Abrahams en drummer Fred Gibson een complexere sound horen, waaruit het vakmanschap van Eno en Hyde beter uit de verf komt. In de hoek van Wire, Chrome, Gang Of Four, He Said, Eno/Byrne en vooral Talking Heads, maar dan helemaal van hier en nu en geniaal gefabriceerd. Hierbij maken ze het de luisteraar lang niet altijd gemakkelijk. Maar wat een heerlijk energieke en inspirerende trip! Ehm, eh voor herhaling vatbaar wat mij betreft.
Luister Online:
High Life (album)
Hildur Guðnadóttir – Saman (cd, Touch)
Hildur Ingveldardóttir Guðnadóttir brengt sinds 2009 solowerken uit, maar verricht daarnaast hand- en spandiensten voor onder meer Stórsveit Nix Noltes, Pan Sonic, The Knife, Wildbirds & Peacedrums, Múm, Angel, Skúli Sverrisson, Hilmar Jensson, The Hafler Trio, Jóhann Jóhannsson, Nico Muhly, Valgeir Sigurðsson, Schneider TM, BJNilsen, Ben Frost en Stilluppsteypa. Solo brengt ze veelal bij de strot grijpende cellowerken ten gehore, die bepaald niet vrolijk te noemen zijn. Ze dikt haar intense composities dikwijls aan met etherische zang en allerhande elektronica. Nu komt ze met haar vierde cd Saman (“samen” in het IJslands en bijna Nederlands). Hierop zoekt ze meer dan ooit het samenspel op tussen cello, stem en de bijbehorende resonantie. Hiermee weet ze weer 12 prachtig melancholische parels neer te zetten vol experimentele, maar goed doorwaadbare neoklassiek (ten minste als je over een van droefgeestigheid houdt). Fans van David Darling, Julia Kent, Amiina en Richard Skelton zal dit kunnen bekoren. Wonderschoon en vooral adembenemend. Aman!
Honeyblood – Honeyblood (cd, Fat Cat)
Honeyblood is het uit Glasgow afkomstige duo Stina Marie Claire Tweeddale (zang, gitaar, piano) en Shona McVicar (drums, zang). Ze hebben al een paar singles uit, maar presenteren nu hun volwaardige, gelijknamige debuut. Ze brengen alternatieve indierock, met een lekkere lo-fi en lichte punkattitude. Hierdoor klinken hun liedjes wat rauwer dan je doorgaans voorgeschoteld krijgt. Daarbij mengen ze ook nog wel eens shoegaze, psychedelische elementen en droompop geluiden door de muziek. De zang is pakkend en die laveert van Elizabeth Fraser, Kirstin Hersh en Kim Deal naar Linda Hopper (Magnapop) en PJ Harvey. Qua muziek moet je het ergens zoeken tussen The Breeders, Throwing Muses, PJ Harvey, Magnapop, Mire Kay, Thalia Zedek, Sugar, The Velvet Underground, Space Siren en School Of Seven Bells. Op voorhand werd deze band als de nieuwe sensatie bestempeld. Dat is nu misschien nog wat te voorbarig. Neemt niet weg dat ze een heel fijn debuut hebben afgeleverd.
Jacaszek & Kwartludium – Catalogue Des Arbres (cd, Touch)
De Poolse Michał Jacaszek is een bijzondere componist. Hij zit met zij geluid in de experimentele neoklassieke hoek, met veelal een filmische inslag. Hij heeft inmiddels 6 cd’s (waarvan één met Miłka) op zijn naam staan, uitgebracht op toonaangevende labels als Miasmah, Gusstafff en Ghostly International. Zijn laatste Pieśni, verschijnt eerder dit jaar op het label uit eigen land Narodowe Centrum Kultury. Nu komt hij alweer met het nieuwe album Catalogue Des Arbres op de proppen, dat hij samen met het eveneens Poolse ensemble Kwartludium (viool, klarinet, percussie, vleugel) heeft gemaakt. Dit is een experimenteel modern klassiek gezelschap dat naast solowerken ook al een fantastisch album samen met Scanner heeft gemaakt. Ditmaal valt de beurt aan de immer eigenzinnige Jacaszek, die de vormen, sfeer, verhalen en mysteries. Hij maakt hiervoor ook gebruik van veldopnames van bomen. Het hangt ergens tussen filmmuziek, free jazz, neoklassiek, veldopnames, glitch, experimentele muziek, ambient en avant-garde in. De duistere en stemmige composities kabbelen op bezwerende wijze de nacht in. Soms bijna verstild en abstract en op andere momenten uitgesproken en overdonderend. Samen weten ze tot grote (boom)hoogtes te stijgen. Ze houden hierbij het midden tussen Deaf Center, Supersilent, Kreng, Philip Jeck, Fennesz, Kaboom Karavan, John Barry, Talk Talk, Gareth Davis en Tape. Het is de meest experimentele release van beide tot nu toe, maar dat betaalt zich wel uit in verbluffende kwaliteit. Wat een ongelooflijk intrigerende beauty!
The Sevens Collective – A Too Much Divided Heart (2cd, Beta-lactam Ring Records)
The Sevens Collective is een nieuw initiatief van The Long Dead Sevens leden Paul J. Rogers (gitaren, soundsculpturen, synthesizer, zang, percussie, tapes) en Jennifer Hames (viool, piano). Op hun eer
ste cd A Too Much Divided Heart, gelimiteerd in een oplage van 50 als dubbel cd, krijgen ze rugdekking van zangers dan wel spoken word artiesten Michel Leroy (Un Festín Sagital, Thanatoloop), Simeon Nu Psimian, Soriah (alias van de keelzanger Enrique Ugalde) en Randall Frazier (Orbit Service). Daarnaast zijn ook Philippe Petit (met veldopnames, elektronica, draaitafels en synthesizer/piano), echomaker Ian Turner (The Long Dead Sevens), drummer Jack McCarthy en cellist Matthew Webster te horen. Ze brengen op zeer gevarieerde wijze een bezwerende mix van avant-gardistische kamermuziek, drones, duistere ballads, spacerock, dark folk en dark ambient. Alles is ondergedompeld in een droefgeestige en gitzwarte atmosfeer, die je dikwijls de adem beneemt. Ter referentie moet je denken aan een sinister verbond van Current 93, Von Magnet, Nurse With Wound, Coil, Human Greed, The Third Eye Foundation, Edward Ka-Spel, The Long Dead Sevens en The Doomed Bird Of Providence. Ruim 50 minuten lang brengen ze een volslagen uniek en bij de strot grijpend luisteravontuur. De bonus cd bevat nog eens 3 extra live tracks van bijna 20 minuten, die door Rogers, Hames en Soriah gebracht worden. Deze tracks vol keelzang zijn behoorlijk psychedelisch maar vormen een fraai addendum op de cd. Voor de vinylliefhebbers ook leuk: je kunt deze cd met bijgeleverde adapter omgekeerd ook op de draaitafel leggen, waarbij je dan nog een extra bonustrack krijgt. Dat alles is ook nog eens gestoken in een prachtige hoes. Een overrompelend totaalwerk!
Luister Online:
A Too Much Divided Heart
Heruitgaven:
The Flesh Eaters – A Minute To Pray A Second To Die (cd, Slash/Superior Viaduct)
Begin jaren 80 zijn er vele klassiekers gemaakt. Daar mag ook zeker A Minute To Pray A Second To Die van de uit Los Angeles afkomstige The Flesh Eaters niet ontbreken. Niet dat je daar een Leo Blokhuis ooit over zal horen, maar dit is echt klassiek materiaal. Het komt allemaal voort uit de punkscene, maar gaat al een stapje verder. Hier zullen ongetwijfeld bands als The Gun Club (stad- en tijdgenoten), Butthole Surfers en Primus ook hun inspiratie vandaan hebben. Het is een samenbundeling van Divine Horseman, The Knitters, Los Lobos, The Blasters, X en dergelijke, onder leiding van de enigmatische Chris D. (Desjardins). Ritmische punk en post-punk met veel blaaspartijen en funky wendingen. Er zijn zelfs critici die dit album bestempelen als het beste rockalbum ooit. Zover wil ik niet gaan, maar het is wel één van die toonaangevende must haves uit de jaren 80. En veel belangrijker: nu weer volop verkrijgbaar!
The United States Of America – The United States Of America (cd, Cherry Red/ Esoteric Recordings/ Sony)
Midden in de hippietijd wemelt het in Amerika van de psychedelische bands. Toch zijn er aan het eind van de jaren 60 al een hoop andere geluiden te horen. Niet dat ze drugs per se achterwege lieten, maar wel de bloemetjes in het haar (de haren werden ook korter) en kleurrijke kledij. Een groep met zo’n meer experimenteel geluid is toch wel het zeskoppige The United States Of America. Ze koppelen folk aan art rock, psychedelische rock, elektronica, jazz, plunderphonics en psychedelische experimenten en dan het liefst met een behoorlijk linkse boodschap. Hun muziek heeft tot voorbeeld van velen gediend en nog altijd worden ze aangehaald als invloedrijke groep. Op hun gelijknamige en enige album uit 1968 laten ze een veelzijdigheid horen die heel bijzonder is. Het album groeit uiteindelijk tot een legendarisch werk en wordt generatie op generatie weer omarmt. Meteen hierna gaat de groep uit elkaar omdat ze het niet eens zijn met de te volgen koers. Het originele album van 10 nummer breed 37 minuten lang is dikwijls heruitgegeven. In de nieuwste uitgave krijg je 10 extra tracks van bijna een half uur lang. Veelal muziek die ze voor hun debuut geschreven hebben en bepaald niet kliekjesmateriaal. Ik weet niet of hier nu nog mensen warm voor te krijgen zijn, maar ik heb het album al heel mijn leven, doordat mijn ouders deze in hun bezit hadden. Nu heb ik deze zelf dus ook. Een koesterplaatje!
Bootsy Collins & The Funk Unity Band @ TivoliVredenburg, Utrecht
Crimson ProjKct @ Tolhuistuin, Amsterdam
Oude mannen, nieuwe zalen. De Rondazaal in TivoliVredenburg is meer breed dan diep wat goed is voor het zicht natuurlijk. De show van Bootsy verschilt weinig van die eerder dit jaar in Paradiso. Al lijkt het I Rather Be With You praatje wat ondeugender, is het „Touch somebody” segment langer en belandt het publiek deze keer niet op het podium. Erg leuk weer en dat nog wel op m’n verjaardag. Crimson ProjeKct, een samenvoeging van Adrian Belew’s powertrio en Stick Men van Tony Levin en Pat Mastelotto. Dus eigenlijk weer een double trio zoals de THRAKtijd, dat samen met Discipline, Beat en Three Of A Perfect Pair de hoofdmoot vormt van de setlist. Ondanks leeftijd en jetlag is vooral Adrian Belew de gangmaker op het podium al staan het enthousiasme van de hele band en de knusse zaal garant voor een fijne avond. Allesbehalve een opgewaardeerde coverband dus. Stick Men en het power trio nemen elk een deel van de set waar, de eerste speelt naast een improvisatie en eigen werk nog wel Breathless van Robert Fripp en Belew met zijn ritmesectie werk van zijn eigen platen, maar King Crimson is nooit ver weg. De ruim twee-en-een-half uur vliegen voorbij.
Typhoon Lobi Da Basi
Hij krijgt al veel lof in de bladen en ik doe er gewoon aan mee want het tweede album is simpelweg heel erg goed. Waar ik meestal niet zo’n fan ben van rappers die emo gaan doen is Typhoon toch al nooit echt zo’n ruige jongen geweest. Lobi Da Basi is toch nog steeds wel een rapalbum ondanks dat Glenn zich ook wel aan licht melodieuze passages waagt. Een sympathieke gast die zelfs in een alternatief koningslied voor de neus van het koninklijk echtpaar een kritische noot durft te plaatsen. Het lied is ook op het album prettig om te horen. Muzikaal worden er vele paden bewandeld, van jazz, Surinaamse roots tot de Barış Mançosample in Ochtend Weer (ook best vernuftig als je de titel van het bronalbum in acht neemt). Net als Benjamin Herman, zag ik op televisie dit weekend, word ook ik een beetje week van die blazers aan het eind van de single, zonder te snappen waarom (de spreekwoordelijke sentimentele oude zak waarschijnlijk).
Master’s Hammer Vagus Vetus
Een van de eerste black metalbands die orkestrale elementen in de muziek verwerkte was Master’s Hammer uit Tsjechië. Ook in visueel opzicht is het altijd een maf bandje geweest, bandfoto's zijn nog net geen internetmeme. Na een tijd uit elkaar zijn geweest is dit alweer het derde album sinds de reünie. Het verschilt niet heel veel van de twee die eraan vooraf gingen maar het is toch wel weer leuk, want uniek zijn ze nog steeds.
Comments
comments
