Flappdrollen opgelet! Hier zijn weer onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Justin Hopper & Sharron Kraus with the Belbury Poly, Nivhek, The Northern Lighthouse Board en Vlimmer (2x).
Jan Willem
Justin Hopper & Sharron Kraus with the Belbury Poly – Chanctonbury Rings (cd, Ghost Box)
Singer-songwriter Sharron Kraus, met als hoofdgenre folk, ken ik van haar vele soloalbums, maar ook samenwerkingsverbanden met The Iditarod, Meg Baird, Helena Espvall, Christian Kiefer, Michael Tanner, Harriet Earis, Pilgrim Chants en Helen Tookey plus de groepen Tau Emerald (met Tara Burke), Rusalnaia (met Gillian Chadwick) en Silver Servants (met vele artiesten). Kraus (zang, autoharp, dulcimer, percussie, blokfluit, synthesizer, citer) werkt op Chanctonbury Rings samen met de Amerikaanse schrijver Justin Hopper (spoken word) en Belbury Poly (bas, elektronica, keyboards, percussie, synthesizer), wat vooral het project is van Ghost Box label mede-eigenaar Jim Jupp. Ze leveren dan ook een intrigerende mix van psychedelische folk en poëzie, die afwisselend voorzien wordt van spoken word, zang en soms beide. Op stemmige en vooral wonderschone wijze brengen ze een tijdloos muzikaal eerbetoon aan een prehistorisch Brits heuvelfort.
Nivhek – After Its Own Death / Walking In A Spiral Towards The House (cd, W.25th / Konkurrent)
Hoewel haar hoofdproject Grouper is, duikt de Amerikaanse muzikante Liz Harris met enig regelmaat op in andere groepen, te weten Mirrorring (met Jesy Fortino van Tiny Vipers), Badgerlore (met ex-leden van Deerhoof, Charalambides, Yellow Swans, Six Organs Of Admittance en The Blithe Sons), Visitor (met Ilyas Ahmed), Helen (met Scott Simmons en Jed Bindeman), Raum (met ex-Tarentel lid Jefre Cantu-Ledesma) en Slow Walker (met Lawrence English). Los daarvan brengt ze met Grouper nog split-albums uit met Xiu Xiu, Roy Montgomery, Xela, Purnice, City Center en Inca Ore. Eerder dit jaar heeft ze van haar nieuwe project Nivhek de debuutrelease After Its Own Death / Walking In A Spiral Towards The House het licht laten zien, dat in eerste instantie in eigen beheer is uitgegeven. Nu verschijnt deze (gelukkig) ook via het innovatieve W.25th label, waarop onlangs ook van Sarah Davachi een album is verschenen. Harris schildert met dezelfde grijstinten als bij Grouper, maar haar penseelstreken zijn schaarser en meer langgerekt. Met mellotron, gitaar, tapes, kapotte effect pedalen en field recordings schept ze 4 experimentele maar serene ambientstukken, elk weer onderverdeeld in sub-delen, die bij elkaar bijna een uur duren. Grote delen ervan zijn instrumentaal, maar ook haar bitterzoete mysterieuze zang is hier en daar te horen. Dat alles is ondergedompeld in een heerlijk droefgeestig vernis. Een prachtig album van alweer een geslaagd project.
The Northern Lighthouse Board – The Northern Lighthouse Board (cd-r, Reverb Worship)
The Northern Lighthouse Board is een daadwerkelijke niet-overheidsinstantie in Schotland, die gaat over de maritieme zaken rondom een zekere vuurtoren. Het is echter ook een Brits project, dat eerder de duisternis dan het licht opzoekt. Wie er achter dit project zit is niet duidelijk, maar dat past eigenlijk wel bij de muziek, die ook behoorlijk mysterieus is. In drie kwartier passeren 18 tracks de revue, die ergens het midden houden tussen synthwave, dark wave, drones en filmmuziek voor de betere horrorfilm. De muziek lijkt hoofdzakelijk met synthesizer, veldopnames en samples tot stand te zijn gekomen, maar daarmee wordt wel een gevarieerd duister en meeslepend geluid aan de dag gelegd. De muziek weet je te hypnotiseren en even helemaal weg te sleuren uit de dagelijkse realiteit. Ik denk dat liefhebbers van The Heartwood Institute, Needle Into A Bug, SPK en Seabuckthorn hier wel raad mee weten. Alweer zo’n prachtige bijzonderheid op het immer verrassende Reverb Worship label.
Vlimmer – XIII (mcd, Blackjack Illuminist)
Vlimmer – XIIII (mcd, Blackjack Illuminist)
Het blijft me verbazen in wat voor een moordtempo de Duitse muzikant Alexander Leonard Donat zijn kwalitatief hoogwaardige muziek naar buiten brengt. Deze zoon en kleinzoon van respectievelijk de Duitse pianisten/componisten Michael Stöckigt en Siegfried Stöckigt, krijgt muziek dan weliswaar met de paplepel ingegoten, maar dan nog. Hij bestiert naast het label Blackjack Illuminist ook de projecten Feverdreamt, Fir Cone Children, Flight Recorder, Infravoids, Jet Pilot, Leonard Las Vegas, WHOLE en last but not least ook Vlimmer. Met dit laatst genoemde project start hij in 2015 een 18-delige serie mini albums, wat hem er overigens niet van weerhoudt tussendoor ook andere releases met Vlimmer dan wel één van zijn andere projecten uit te brengen. Daar waar sommige mensen slaapwandelen, lijkt hij te slaapmusiceren, want waar je anders zoveel nachtelijke pracht vandaan?
Nu zijn er twee nieuwe in de serie beschikbaar, namelijk XIII en XIIII. Op die eerste laat hij in ruim 23 minuten 5 nieuwe songs het licht zien. Alhoewel licht, het is allemaal behoorlijk duister. De muziek van Vlimmer zit doorgaans ergens tussen gothic, shoegaze, postpunk, darkwave, cold wave, droompop en indierock, maar de nadruk wordt steeds ergens ander gelegd, waardoor ook elke release net anders uitpakt. Daarmee zorgt hij keer op keer voor een verrassing. De muziek op deze mini roert stevig in de wave van de jaren 80, maar lengt dit aan met hedendaagse melancholische sounds en is wat meer uptempo dan normaal. Het zal derhalve de fans van zowel The Cure, Joy Division, Clan Of Xymox en Siglo XX als Lebanon Hanover, She Past Away, Numb.er en Selofan. Een geweldige aanvulling op deze serie.
Dat laatste geldt ook zeker voor XIIII, die weer net zo koddig is genummerd als veel van de voorgangers. Wederom 5 nieuwe tracks, ditmaal van een gezamenlijke lengte van bijna 26 minuten. Nee, op zuinigheid kan je Donat bepaald niet betrappen; het zou een slechte Nederlander zijn wat dat betreft. De nummers liggen op zich wel in het verlengde van de voorganger qua tempo en donkerte, maar de gitaargeluiden, zowel ritmisch als noisy, vervullen hier weer een grotere rol. Hij brengt originele gothic-gaze, die precies behelst wat je bij die beide termen voorstelt. Explosieve muziek, maar toch ook gekanaliseerd. Voor de liefhebbers van Cure My Bloody Joy Sisters Of Xymox Orchestra. Dat bestaat inderdaad niet, maar Donat boort zich als een (processie)rupsje nooit genoeg door diverse genres en brengt daardoor een origineel geluid naar buiten. Sterke muziek, die je niet eenvoudig van je afschudt. Klasse!