De Tour weer van start! Maar wat ook lekker naar binnenfietst zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Marsen Jules Trio, Zomby, Keith Fullerton Whitman / Floris Vanhoof, Gerard Herman, Bert Huyghe, Alchemyst en Mater Suspiria Vision.
Het klinkt wellicht idioot, maar soms wens je ook wel eens dat er minder mooie muziek gemaakt wordt. Af en toe een onderscheidende bak herrie is wel zo prettig. Aan het einde van het jaar zit ik namelijk vaak met veel mooie releases, die nauwelijks voor elkaar onderdoen. Maar als het zo wonderschoon wordt gebracht als bij deze nieuwe van het Marsen Jules Trio, kan ik niet meer doen dan zwijgen. De Duitse muzikant Martin Juhls brengt met zijn haast gelijkluidende alterego al diverse prachtige albums die ergens tussen ambient en neoklassiek uitkomen en die vooral de melancholische en nostalgische sensoren prikkelen, al dan niet gepaard met bergen kippenvel. Zijn cd Les Fleurs is als eerste in een herbewerking verschenen met zijn trio, waar ook de broers Anwar (viool) en Jan-Philipp Alam (piano, viool) deel aan nemen. Zij zijn nu ook aanwezig op deze nieuwe cd, waar Martin voor de elektronica en soundscapes zorgt en Roger Döring (Dictaphone) in twee composities zijn saxofoon stemmig ten gehore brengt. Het resultaat is verbluffend mooi. Het is een mysterieuze, nachtelijke mix van ambient, jazz en neoklassiek. Elke melancholische vezel in je lichaam wordt recht overeind gezet en zorgt meer dan eens voor kippenvel. Het houdt het midden tussen Bohren Und Der Club Of Gore, Bersarin Quartett, Olan Mill, The Alvaret Ensemble en Deaf Center. Een adembenemende schoonheid!
Zomby – With Love (2cd, 4ad)
Het hernieuwde 4ad label, dus zonder voormalige labelbaas Ivo Watts-Russell, is en blijft een label waar je bijzondere dingen kunt vinden. Het is veelal ver van de wavegebieden waar het label groot mee is geworden, maar er komen nog altijd spannende releases op uit. Zomby is zo’n act die zich net als Burial hult in anonimiteit en een eigenzinnig geluid ten gehore weet te brengen. Dat mysterieuze aspect past prima op het label. Met zijn tweede album Dedication, de eerste op 4ad, past hij ook prima tussen voormalige pioniers als Colourbox en M/A/R/R/S, al is hij veel moderner. Het is uitdagende elektronica, dub, post-dubstep, rave, idm, glitch, drum ‘n’ bass, neoklassiek en soul samengesmolten tot één aanstekelijk en sensationeel geluid. Dat weet hij op overtreffende wijze op zijn nieuwe worp te brengen. Hij manoeuvreert zich met een ogenschijnlijke eenvoud tussen bands als Burial, The Weeknd, Colourbox, M/A/R/R/S, Beaumont Hannant, AR Kane, Kraftwerk, Aphex Twin, Roni Size en Locust. In maar liefst 33 tracks en bijna 80 minuten weet hij je totaal te overdonderen met uiterst ludieke vondsten. Een album vol liefdevolle en bevreemdende elektronica.
Keith Fullerton Whitman / Floris Vanhoof – split (lp, Shelter Press, 2013)
De koning en de prins van de modulaire synthesizer bij elkaar op een split lp, waarom is niemand daar eerder opgekomen? Whitman verbaast met een viertal nummers op kant A, allen gemaakt met eenzelfde setup, doch met verschillende uitkomsten. In tegenstelling tot de nogal abstracte bliepjes waar ik hem van ken, zijn deze tracks behoorlijk ritmisch en relatief toegangelijk. Vanhoof duikt met zijn zelfgebouwde synthesizers een buitenaardse sci-fi wereld in met De Karekiet van Karakas, een 19 minuten durend stuk dat op een drone-achtige wijze de begrippen begin en einde doet vergeten. Op zich niet zoveel nieuws ten opzichte van zijn laatste lp, doch wel weer steengoed!
Gerard Herman – Krijgers Of Gevers (tape, Beyt al Tapes, 2013)
Bert Huyghe – So You Think You Can Dance (tape, Beyt al Tapes, 2013)
Gentenaren Gerard Herman en Bert Huyghe breken afzonderlijk van elkaar drastisch met conventies op deze twee tapes. Herman (beroemd van Sheldon Siegel en zijn plaat op het KRAAK label) knipt en plakt in Audacity met field recordings, los gebrom op de sax en gevonden geluiden totdat er een soort noisy musique concrete als resultaat overblijft. Hoewel soms eentonig, is het wederom behoorlijk creatief. Huyghe (beroemd van Ping Pong Tactics) is van de stuurloze, bluesy improvisaties op zijn elektrisch gitaar, jams in de puurste zin van het woord. Op de andere zijde horen we nog een interview met Bert over zijn kunst en muziek.
Alchemyst Nekromanteion
Black metal uit Thüringen, Duitsland. Heeft wat van van Negative Plane en Traumatic Voyage maar met deftig riffwerk en om de sfeer nog eens even lekker dik aan te zetten lekker pompeuze orgels met een Jacula-achtige seventies vibe. Verder natuurlijk de nodige esoterische mijmeringen en bijbehorende graphics, want het moet ook niet al te vooruitstrevend of origineel worden. Evengoed een lekker duister plaatje.
Mater Suspiria Vision ATEM
Mater Suspiria Visions nimmer aflatende stroom van gelimiteerde releases is echt niet bij te houden. Af en toe pik ik er weer eens eentje op, eigenlijk volkomen willekeurig. ATEM is anders dan ik had verwacht, niet zo dichtgesmeerd met in reverb gedrenkte kreunende dames (hoewel ze er wel zijn). Er is meer ruimte om te ademen in wat luistert als een suite, kant A een lang stuk en kant B bestaat uit drie bedrijven. Soms leek het allemaal wat makkelijk (jaren tachtig hits op halve toeren, door de reverb halen et voila!), maar met ATEM laten ℑ⊇≥◊≤⊆ℜ en de zijnen zien meer in hun mars te hebben.
MATER SUSPIRIA VISION – Raum der Schatten [Video Edit] ATEM LP, 2013 from Mater Suspiria Vision on Vimeo.