We gaan weer los (op afstand dan) en ook nog niet helemaal in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Danny Clay, Khruangbin en Mahsa Vahdat.
Jan Willem
Danny Clay – Ocean Park (cd, laaps)
Het laaps label van de Franse muzikant Mathias Van Eecloo, dat volgt na zijn Eilean Rec.en parallel loopt aan zijn andere label IIKKI, is dit jaar lekker van start gegaan met releases van The Alvaret Ensemble, FEAN en Offthesky & The Humble Bee. Nu is ook de geweldige Amerikaanse muzikant Danny Clay gestrikt voor dit label. Hij maakt al zo’n 10 jaar muziek, die ergens tussen minimal music, ambient, folk en neoklassiek uitkomt. Daar gaat hij op zijn nieuwste wapenfeit Ocean Park op eigengereide wijze mee verder. Hij brengt in een goede 41 minuten 3 stukken, één korte en twee lange, waarop hij op tot de verbeelding sprekende wijze zijn breed uitgesponnen, sobere klanken ten gehore brengt. Hij houdt daarbij het midden tussen de genoemde stijlen en weet de luisteraar al gauw in de (vrijwillige) houdgreep te nemen. De muziek is melancholisch en roept ook andere diepe emoties op. Daarbij moet je denken aan een fraaie hybride van Richard Skelton, Celer, The Boats, Tapes en A Winged Victory For The Sullen. Ja mooier dan dit kan ik het ook niet maken.
Khruangbin – Mordechai (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
De retrosound is helemaal in en ook bands van weleer krijgen daardoor steeds vaker een heruitgave. Dat is een mooie bijeffect. Daarnaast zijn er vele bands die op hedendaagse wijze het geluid van weleer van nieuwe glans voorzien. De één gewoon echt veel beter dan de andere. Het Amerikaanse Khruangbin, hetgeen Thais is voor vliegtuig, is een voorbeeld van hoe je dit op originele, moderne en vooral eigenzinnige wijze doet. Zowel hun debuut The Universe Smiles Upon You (2015) als hun tweede album Con Todo El Mundo (2018) mogen er meer dan wezen. Ze laveren er van Aziatische surfmuziek en Afrikaanse desertblues naar Perzische funk en psychedelische jaren 70 muziek. Hun invalshoek is bijzonder en dat koppelen ze aan een broeierig sfeer en gewoonweg uitstekende, pakkende muziek. Dat ze geïnspireerd zijn door onder meer de soundtracks van de films van Tarantino verbaast me geenszins. Laura Lee Ochoa (zang, bas, handgeklap), Mark Speer (gitaar, zang, mellotron, minimoog, percussie) en Donald Johnson Jr (drums, zang) zijn nu terug met hun derde worp Morcechai. Hoewel ze hier wederom vele organische verbindingen maken, verwijst de titel niet naar Ester’s Mordechai maar naar de grootvader van Laura Lee. Op lome wijze reizen ze door de tijd en diverse continenten om er weer hun typische gloedvolle sound van te kneden. Daarbij zijn ze meer gaan zingen, hetgeen vaak dromerig uitpakt en meestal niet prominent op de voorgrond aanwezig is. Sowieso is het een laidback zomerzwoel album geworden, dat ongemerkt diep onder je huid weet te kruipen. Voor je het weet neurie je alles mee, terwijl er op “Pelota” na geen uitgesproken hits op staan; het is eigenlijk continu van een ontzaglijk hoog niveau. En zeg nou zelf, wie anders dan Khruangbin kan met ingrediënten als Serge Gainsbourg, Dengue Fever, Stereolab, The xx, Santana, Unknown Mortal Orchestra, Googoosh, Lee “Scratch” Perry en Tamikrest één eigen geweldig product fabriceren? Precies, alleen deze klasbakken!
Mahsa Vahdat – Enlighten The Night (cd, Kirkelig Kulturverksted / Xango Music Distribution)
Zangeres Mahsa Vahdat komt oorspronkelijk uit Iran, maar omdat vrouwen in dat land sinds de Islamitische revolutie in 1979 geen kunst meer mogen maken, is ze jaren geleden met haar eveneens zingende zus Marjan naar Noorwegen uitgeweken. Daar heeft ze onderdak gevonden bij het Noorse kwaliteitslabel Kirkelig Kulturverksted, dat inmiddels hofleverancier is van de betere melancholische wereldmuziek. Mahsa maakt naast soloalbums ook meerdere met haar zus en tevens met Skurk, Mighty Sam Mclain en Coşkun Karademir. Daarbij vormt de zang altijd het oorstrelende middelpunt. Er zit een universele emotie besloten in haar betoverende zang, die je verstaat zonder de taal te begrijpen. Vorig jaar zijn beide zussen nog te horen naast het avontuurlijke Kronos Quartet, wat de sublieme cd Placeless heeft opgeleverd. Nu is ze terug met haar tiende cd Enlighten The Night, waarop ze nauw samenwerkt met arrangeur en coproducer Atabak Elyasi. Ze heeft klassieke en hedendaagse Perzische gedichten in muziek omgezet, met als doel hoop en troost te bieden voor mensen in een wereld waar de duisternis enkel lijkt te groeien. Haar prachtige zang wordt fraai ingelijst door onder meer pianist Tord Gustavsen (tevens elektronica), contrabassist Gjermund Silset en drummer/percussionist Kenneth Ekornes. Zij zorgen op minimale, licht jazzy, Oosters en neoklassieke wijze dat de zang van Mahsa heel mooi uit de verf komt. Zelf zegt ze over dit album:
Dit album is een andere gelegenheid voor mij om mijn vragen, twijfels, gevoeligheid, dromen en verlangen te reflecteren en uit te dagen. Het huis van mijn stem is mijn veiligste zone ter wereld waar alles in mijn hand ligt, en hier ben ik niet bang om mijn diepste emotionele intensiteit te onthullen.
Die intensiteit mist z’n uitwerking dan ook bepaald niet en voel je tot diep in je ziel. Het is aangrijpend, troostvol en tevens van een haast verlammende schoonheid. Het zorgt voor bezinning, een arm over je schouder en dikwijls ook bergen kippenvel. Universele pracht, die de hele wereld nu zo goed gebruiken kan. De onnavolgbare Mahsa Vahdat levert gewoon weer een meesterwerk af.