Als is de zomer nog zo nat, qua muziek hebben we altijd wel wat. Een (bescheiden) regen aan releases in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Cayucas, Melody Gardot, Mycale, My Cruel Goro, When, Marcel Singor, Wiegedood, Svartvit & Slakkengang, Oren Ambarchi en Modelbau. En gingen naar: Primus.
Jan Willem
Cayucas – Dancing At The Blue Lagoon (cd, Secretly Canadian/ Konkurrent)
Elke zomer heeft zo zijn eigen soundtrack, de “my favourite waste of time” maar dan smaakvoller. En ook al komt de regen met bakken uit de hemel, een groep die melancholische zonnestralen weet te brengen is toch wel Cayucas. Nu hebben ze de Californische zon mee, dus dat streepje hebben ze al voor. Op hun tweede cd Dancing At The Blue Lagoon heerst ook weer die zomerzwoele atmosfeer, zij het dat ook hier best een flinke bui kan vallen. Geen oppervlakkig gehuppel in de zon, maar pakkende, diepgravende songs vol indierock. Hun gitaren surfen, barbecueën en liggen loom te rusten in de zon. De zang sluit daar mooi op aan, de ene keer à la Momus en op andere momenten als The Beach Boys. Maar ook Vampire Weekend, Beach House en Bowerbirds mag je tot de referenties rekenen. Kortom, Brooke Shields in een zwart badpak en een donkere poel, lekker maar niet lichtzinnig.
Melody Gardot – Currency Of Man (cd, Decca)
De 30-jarige jazz zangeres is Melody Gardot is met haar permanente zonnebril en wandelstok een opvallende verschijning. Maar sinds een zwaar auto-ongeluk 12 jaar geleden is dat helaas ook noodzakelijk. Half invalide begint ze aan haar carrière. Of dat haar muziek ook zo tekent is de vraag, maar dat de melancholie van haar jazzgeluid afdruipt is een feit. Haar stem is zo mooi, dat je de dikwijls ietwat gladde omlijsting voor lief neemt. Op haar vierde album Currency Of Man brengt ze een mix van jazz, soul, funk en blues. De muziek ademt dikwijls een nachtelijke atmosfeer uit. De muziek is ook wat beter dan op haar vorige album. En als je dan hartverscheurend tracks als “Bad News”, “No Man’s Prize” en “If I Ever Recall Your Face” krijgt, ben ik meteen weer verkocht. Een prachtige cd voor de late uurtjes.
Mycale – Book Of Angels Volume 25: Gomory (cd, Tzadik)
Hoewel je bij de “Book Of Angels”-serie wellicht John Zorn in plaats van de uitvoerende moet vermelden, zijn de werken dikwijls zo typisch dat het vermelden van de uitvoerende dat wel rechtvaardigt. Zo ook bij de a capella groep Mycale, die in 2010 ook al voor de nummer 13 in de serie hebben gezorgd en de composities van Zorn zingend uitvoeren. Basya Schechter (Pharaoh’s Daughter), Ayelet Rose Gottlieb, Malika Zarra en Sofia Rei Koutsovitis vormen het indrukwekkende quartet. Inmiddels heeft Sara Serpa de vertrokken Basya Schechter vervangen. Dit nieuwe kwartet brengt nu Book Of Angels Volume 25: Gomory. Op engelachtige wijze brengen ze hun a capella songs in het Jiddisch, Portugees, Hebreeuws, Frans, Spaans en Arabisch. Ze laveren daarmee van Zuid-Amerikaanse tot Oosterse sferen. Het is één van de meest betoverende uitvoering van Zorn’s werk geworden.
Luister Online:
4 albumsnippers
My Cruel Goro – My Cruel Goro Ep (cdep, Sinusite Records)
Ruim een jaar geleden debuteert het geweldige Italiaanse duo 2 a.m. met Songs For Newborns To Be. Het is een heerlijk melancholische mix van psychedelica, (post)rock, shoegaze en pop. De band bestaat uit de in IJsland woonachtige Andrea Maraschi (zang, gitaar, programmering) en de Italiaan Andrea Marcellini (bas). Nu hebben ze alweer de nieuwe groep My Cruel Goro geformeerd. Beide Andrea’s bevinden zich hier in goed gezelschap van drummer Tommaso Adanti. Ze presenteren 3 nummers die het beste van de gitaarnoise van weleer in zich herbergt. Dit zonder ook maar een moment gedateerd te klinken. Door de enorme energie die ze tentoonspreiden zou dat laatste ook niet eens een bezwaar vormen. Ze brengen een hete brij van stoner, noise, indierock en alternatieve rock, met pakkende Engelstalige zang. Gaan, gaan, gaan! Denk daarbij aan een beklijvende kruisbestuiving van Archers Of Loaf, Carter The USM, Weezer, Queens Of The Stoneage, Foo Fighters, Biffy Clyro en Pixies. Ja en dan worden deze 3 songs van bij elkaar ruim 10 minuten een visitekaartje van jewelste. Gitaarmuziek zoals we lang niet meer gehoord hebben. Een enorme belofte voor de toekomst!
Martijn
Primus @ TivoliVredenburg, Utrecht
Op het laatste moment toch maar even naar Primus gaan kijken. Begin jaren negentig nog voor 10 gulden in het oude Tivoli zien optreden als een van mijn allereerste rockshows en door de jaren heen nog een paar keer. Inmiddels een gevestigde naam en helaas ook een beetje ouwe koek. Drummer Tim Alexander is terug, maar hoewel hij vroeger mijn favoriete drummer was is hij nu bijna onopvallend. In de nummers van zijn zaakwaarnemer Brain zelfs in negatieve zin. Hij doet al de subtiele dingetjes die hem zo’n geweldige drummer maakten wel maar met de energie van een register-accountant. Les Claypool duckwalkt ook al niet meer het hele podium over en Larry heeft nooit veel bewogen, dus het is nogal rustig (en donker) op het podium. Na de pauze wordt het vorig jaar verschenen Willy Wonka-album integraal gebracht en daar krijgen we mooie podiumaankleding bij maar ook dit spettert niet echt. De enorme Oompa Loompa’s hebben wel iets Spinal Tap-achtigs. Na deze set krijgen we nog drie hits, waaronder Too Many Puppies, maar de vlam slaat echt nergens in de pan.
When The Black Death
When is het project van Lars Pedersen en die leverde in 1992 een duistere soundscape af die de hele, toen nog jonge, black metalscene heeft beïnvloed. In 1349 deed de pest Noorwegen aan en Theodor Kittelsen maakte daar eind 19de eeuw een mooi plaatjesboek van genaamd Svartedauen („De Zwarte Dood”), wat uitbundig geplunderd is door bijvoorbeeld Burzum. De muziek is ook een plundertocht: een collage opgebouwd uit allerlei geluiden zoals kraaien, ratten, orkest- en koorsamples, piepend hout en wat dies meer zij. Ook de zeer Noorse hardangerviool, al klonk Noorse folklore in 1349 toch echt niet zo. Destijds alleen op CD verschenen en een collector’s item van jewelste, maar nu dus prachtig uitgegeven op vinyl met een 12 pagina’s tellend boekwerk met Kittelsens tekeningen.
Marcel Singor Futureproof
„Vol op het orgel” dat is wat Bas Bron (bekend als Bastian maar het meest als producer van De Jeugd Van Tegenwoordig) doet op deze onvervalste gitaarplaat. Dikke elektro-funk, straight from the eighties. De gitaarkunsten van Singor doen ook denken aan dat tijdperk dat er guitar heroes nog een ding waren (naar mijn idee nu niet meer zo heel erg). Het eindresultaat is synthrockfunk zoals Jane Child, Jesse Johnson (ex-The Time en nu bij D’Angelo) en nog wat namen uit m’n jeugd waar ik even diep naar moet graven. Maar denk Dam-Funk meets Joe Satriani (inclusief de wat minder indrukwekkende zangstem) en je zit aardig in de buurt. Retro maar wel van hoogstaande kwaliteit, ik ga er heel lekker op.
Sietse
Wiegedood – De doden hebben het goed (Consouling Sounds)
Dat er uit de stal van Amenra (of the Church of Ra) best wel wat lekkere dingen komen wisten we natuurlijk al langer. Naast Amenra zijn er vele andere leuke projecten, niet altijd even bijzonder maar vaak wel erg goed. Denk maar aan Syndrome, Hessian en Oathbreaker. Aan deze stal is nu het nieuwe project Wiegedood toegevoegd. Met een naam als deze is er eigenlijk niet veel anders te verwachten dan een dosis black metal en inderdaad dat is wat we krijgen van dit trio.
Het is black metal die goed past in de recente Amerikaanse traditie waarin veel ruimte is voor atmosferische stukken, verwijzingen naar post-rock en shoegaze, die we ook kennen van bands zoals Ash Borer, Fell Voices en Deafheaven, maar ook is het geluid van Amenra niet ver weg. Naast dit is er echter ook veel ruimte voor ouderwetse black metal. Het lijkt alsof de band hier de gulden middenweg in heeft gevonden en dat maakt het toch wel een fijne plaat.
Op de plaat is nog wel te merken dat een 2e gitarist op zich geen overbodige luxe is, gewoon om het geheel nog wat meer kracht te geven, maar desalniettemin zeker een aanrader. Vooral ook om live te gaan aanschouwen want dan maakt de band een verpletterende indruk.
De doden hebben het goed is is uitgekomen bij Consoulings Sounds en een 2e persing is in de maak of niet uit.
Svartvit & Slakkengang – Split (Monomentum Records)
Nog meer gezelligheid vinden we terug op de split 7″ van Svartvit en Slakkengang. Iedereen die zich de laatste jaren binnen Nederland op (harsh) noise heeft gericht zal vast eens in aanraking zijn gekomen met Svartvit want Kevin Jansen (ook wel bekend als Kevin Svardvit) laat vrij fanatiek van zich horen de laatsten jaren. Op deze 7″ krijgen we de track In Pouring Rain te horen; een in your face stuk werk waar alle knoppen open gaan. Net zo als zijn live optredens is het een intens werk wat op hoog volume een behoorlijke indruk achterlaat.
Op de andere zijde krijgen we 5 nummers van het Tilburgs/Amsterdamse Slakkengang. 5 korte nummers waarin alle ellende van de wereld lijkt terug te komen. Dit duo maakt stevige screamo waarin ook invloeden van black metal terug lijken te komen. Een emotionele trip verpakt in een brok rauwe herrie.
Een fijne split 7″ die naar meer doet verlangen. Misschien nog eens een release doen en dan een waar ook een samenwerking tussen de drie heren wordt aangegaan?
Oren Ambarchi – Quixotism (Editions Mego)
Nieuw werk van Oren Ambarchi weet altijd mijn aandacht te trekken, maar door de grote hoeveelheid die hij de afgelopen periode heeft uitgebracht was Quixotism blijven liggen. Het vorig jaar op CD en dit jaar op vinyl uitgekomen album verdient echter toch wel de nodige aandacht. Dit omdat hij in de muziek wederom een nieuwe stap wordt genomen. Waar op het album Audience of One al meer ritmische stukken te horen waren (waaronder het fenomenale Knots waarvan ook een live album is verschenen die ik direct kan aanraden) ligt er bij Quixotism wel een hele grote nadruk op de percussie. We krijgen een behoorlijke lading Raster-Noton achtige pulsen te horen waarom heen de opbouw van het stuk plaatsvindt. Ambarchi en de vele gastmuzikanten bouwen langzaam aan een sfeervol stuk waarin zich steeds meer lagen naar boven lijken te komen. Het is wel degelijk een herkenbaar Ambarchi geluid, maar wel weer in een nieuw jasje gestoken, dit maal met een veel meer jazzy sound en ook een Oosters tintje door de gebruikte tablas. Ambarchi blijft tonen dat hij een artiest is die innovatie van zijn eigen geluid niet schuwt, iets waar menig ander artiest uit dezelfde hoek nog iets van kan leren.
Modelbau – Blade (Barreuh Records)
Een andere artiest die zich zelf ook maar blijft vernieuwen en steeds met andere projecten aan komt zetten is Frans de Waard, natuurlijk bekend van zijn werk als Kapotte Muziek, GOEM, Beequeen en Freiband. En nu dus ook als Modelbau waarbij hij veelal met hardware werkt zoals diverse pedalen en de micro korg synths. Zo ook op deze cassette uitgekomen bij het Eindhovense Barreuh Records.
Anders dan in zijn meeste andere werk lijkt hier de nadruk vooral te liggen op een meer ruwer en meer lo-fi geluid. Maar het knispert en kraakt in ieder geval lekker. De muziek op deze cassette zal zeker niet voor iedereen zijn, want de het geheel veranderd steeds meer zeer minimaal en het kan soms bestaan uit enkele minuten een hoge pulserende piep met een achtergrond zoem, terwijl er daarna een dikke noise drone wordt neergelegd. Maar het toont wel dat De Waard zich zelf ook duidelijk blijft uitdagen om nieuwe wegen voor het maken van muziek te vinden.