Acht huidige en vroegere bestuursleden van de pedofielenvereniging Martijn zijn veroordeeld voor zedendelicten. Het zal toeval zijn, maar er zijn verdacht weinig lijstjes in het:
We luisterden naar: Amina Alaoui, Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine, Birds Of Passage, Giana Factory, Lamb, Littlebow, loscil, Marsen Jules, David Sylvian, Yellow6 & David Newlyn, V/A- For Nihon, V/A- Kanshin, Phyllis Dillon, Oneohtrix Point Never, Ensemble Économique, Cactus Truck, Radiohead, Annelies Monseré & Richard Youngs en FWY!. En keken naar: Nosferatu. En gingen naar: Boris. En lazen zelfs: John Williams.
Amina Alaoui – Arco Iris (cd, ECM)
Alaoui is een Marokkaanse componiste/pianiste/zangeres die een grote invloed heeft op de ontwikkeling van de klassieke muziek in het Midden Oosten. Ze brengt onder meer Andalusische klassieke muziek en zingt in het Arabisch, klassiek Perzisch en Ladino. Heel spaarzaam brengt ze haar muziek uit, maar als ze dat doet heb je meteen goud in handen. In 1995 is dat eerst Gharnati:Musique Arabo-Andalouse Du Maroc, gevolgd door Alcántara (1998), Gharnati: En Concert (2009) en Siwan (2009) met Jon Balke. Een prachtige mengelmoes van wereldmuziek en klassie,k die onaards, wonderschoon en veelal uiterst droefgeestig is. Haar nieuwe album komt uit op ECM maar past daar eigenlijk niet helemaal. Geeft ook eigenlijk niets want de muziek is wederom weergaloos. Haar prachtige zang en spel op de daf (Perzische drum) worden door de overige gast op viool, oud, flamencogitaar, mandoline en percussie-instrumenten mooi ondersteund. Het resultaat is dan dat je intense, ontroerende Perzische fado krijgt. Wonderschoon.
Luister Online:
5 samples
Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine – Enhanced Methods Of Questioning (cd, Alternative Tentacles)
Nooit gedacht dat ik ex-Dead Kennedys zanger Jello Biafra anno nu nog steeds zo leuk zou vinden. Maar wat een geweldige punkenergie weer op zijn tweede album met deze band, bestaande uit Billy Gould (Faith No More), Kimo Ball (Plainfield, The Freak Accident), Jon Weiss (Porn) en Ralph Spight (Saturn’s Flea Collar, Victims Family). En na 4 nummers met een lengte van tussen de 3,5 en 5 minuten gewoon eindigen met het 33 minuten durende “Miracle Penis Highway”, waarbij een deel stilte en een verborgen rommeltrack is. Lekker terug in de tijd en toch helemaal van nu. Oi!
MP3:
Victory Stinks
Birds Of Passage – Without The World (cd, Denovali)
Zoals Bas al zei: “Mistroostige ambient, een fluisterzingende dame die overduidelijk niet blij is: ik zou er bijna OMG WTF van uitroepen. Mooie, bijna stilstaande melancholie die door die zang toch nog in liedjesregionen wil verblijven.” Het is een aan de grond nagelende, spookachtige combinatie van Low, Glissandro, Sigur Rós, Slowdive, Cocteau Twins, Bel Canto, Half Asleep, Annelies Monseré en Jessica Bailiff. Schoonheid die haast pijn doet.
Giana Factory – Save The Youth (cd, Music For Dreams)
Ja ook ik mis regelmatig een topband. Neem nou deze 3 Deense dames, die 9 maanden geleden al hun debuut het licht lieten zien. Als ik het toen al in mijn handen had gekregen, was het zeker een TOP10 album geweest. Het is ook een coolwave band, zoals je er tegenwoordig wel meer hebt, maar dan zo ontzettend mooi. Vette baspartijen, gruizig geile duistere synthesizerklanken, echoënde gitaren en heerlijke 4ad-zang. Wave, shoegaze en ook moderne muziek gaan hier hand in hand. Denk aan het beste van Austra, Zola Jesus, Warpaint, Bel Canto, The xx, New Order en ook Joy Division. Geweldig!
Luister Online:
Save The Youth (albumsnippers)
Luister Online bij YouTube:
Dirty Snow
Rainbow Girl
Lamb – 5 (cd, LAMB)
Altijd een bijzonder goede band geweest, hoewel hun laatste album wel echt minder is. Lou Rhodes is daarna met succes aan een solocarrière gaan werken. Nu geheel onverwachts toch het vijfde album. Vanaf de eerste toon al beter dan het vorige album. De noodzaak van de reünie zit hem waarschijnlijk voor een groot deel dat de songs niet bij Lou Rhodes solo passen en dat Andy Barlow weer bomvol ideeën zit. “Butterfly Effect”, “Wise Enough” en “Back To Beginning” (met Damien Rice) zijn prachtig en “Build A Fire” is overdonderend hard voor Lamb. Dat harde aspect komt vaker terug en het is verder allemaal wat meer duister en mysterieuzer geworden. De ritmes waarmee ze altijd zo speelden zijn wat gewoner geworden, maar Lamb anno nu heeft ook meer weg van een met elektronica geïnjecteerde rockband; een goede rockband welteverstaan. Het zal daarom wellicht niet meer zo verrassen als in de beginjaren, maar dit is een verdomd sterk album met een ander geluid en heel veel prachtige songs.
Luister Online bij YouTube:
Butterfly Effect
Build A Fire
Wise Enough
Luister/kijk Online bij Vimeo:
Another Language
Littlebow – The Edge Blown Aerophone / Puff (cd+ 3”mcd-r, Second Language)
Op het steeds interessanter wordende Second Language label van Glen Johnson (Piano Magic) komt het nieuwe project van Keiron Phelan (State River Widening, Smile Down Upon Us) en Katie English (The Owl Service, Isnaj Dui). Gewapend met fluiten, piano, drums, Joodse harp, akoestische gitaar, orgel, klokkenspel en ukelele, al dan niet uitgevoerd door enkele gasten. Ze brengen onder meer een hommage aan Thijs van Leer en verder combinaties van post-rock, folk en neoklassiek met fluit. Heel bijzonder. De snelle beslisser krijgt er de mini Puff met remixen van Orla Wren, Pastourelle, Plinth en Robin Saville.
loscil – Coast/Range/Arc (cd, Glacial Movements)
Na 5 releases op Kranky komt loscil nu met zijn nieuwste werk op het Glacial Movements label, dat zich richt op glaciale en isolationistische ambient. En daar past de nieuwe cd van loscil-man Scott Morgan helemaal tussen. Minder neoklassiek dan voorheen en meer duistere klanklandschappen vol drones. Mysterieuze en vooral duistere pracht, maar niet per se een stap voorwaarts sinds zijn vorige werk. Maar er valt genoeg te genieten, dus mij hoor je verder niet klagen.
MP3’s:
Black Tusk / Fromme 7 / Névé
Marsen Jules – Nostalgia (cd, Oktaf)
Op zijn eigen label brengt Martin Juhls een nieuwe cd van zijn bijna gelijkluidende alterego, waarbij de albumtitel de lading aardig dekt. Het is een adembenemende mix van ambient en neoklassiek die alleen maar uit nostalgische en melancholische deeltjes lijkt te bestaan. Bersarin Quartett meets Deaf Center. Kippenvel opwekkend mooi.
Luister Online bij Soundcloud:
Nostalgia (album)
David Sylvian – Died In The Wool | Manafon Variations (2cd, Samadhisound)
Graag quote ik hiervoor Martijn B uit week 23: “Zoals de titel al aangeeft geen echt nieuw album, maar evengoed toch zeer de moeite waard. Er staan een paar nummers op die niet van Manafon komen, zoals het prachtige A Certain Slant of Light (wat in gestripte vorm eerder te downloaden was). Veel strijkers, denk bijvoorbeeld aan Rijoyi Ikeda's arrangementen op The Good Son Vs The Only Daughter (The Blemish Remixes). Over het algemeen is Died In The Wool meer herarrangeren en minder remixen. Ook ligt het vaak net iets makkelijker in het gehoor dan Manafon zelf (meer aangekleed), hoewel het nergens echt glad wordt zoals vroeger wel eens gebeurde bij Sylvian. Het fraaie doosje bevat nog een bonusschijfje met muziek voor een installatie, wat meer in de stijl van When Loud Weather Buffeted Naoshima ligt.” Eensch!
Luister Online:
Died In The Wool (albumsnippers)
Yellow6 & David Newlyn – Miniatures (3”mcd, Hibernate)
David op keyboard en computer en Jon van Yellow6 op gitaar en bas. Samen vullen ze deze mini in de Postcard serie van Hibernate. Het zijn korte, melancholische en bovenal fraaie schetsjes geworden.
Various Artists: For Nihon (2cd, Unseen)
Ik zou liegen als ik deze dubbel cd alleen voor het goede doel, te weten de slachtoffers in Japan, heb aangeschaft. 38 tracks exclusieve van onder meer aus, Christina Vantzou, Dustin O’Halloran ft. Adam Wiltzie, Peter Broderick, Ryuichi Sakamoto, Clem Leek, Biosphere, Robin Guthrie & Harold Budd, Goldmund, Hammock, Bexar Bexar, Olafur Arnalds, Nils Frahm & Anne Muller, Rafael Anton Irisarri & Goldmund, Helios, Taylor Deupree, Alva Noto, Balmorhea, Ryan Teague en Max Richter maken het eenvoudig het goede doel te steunen. Bloedmooie compilatie ontstaan door een tragedie.
Luister Online bij Soundcloud:
Sampler
Various Artists: Kanshin (2cd, Hibernate)
Ik zou liegen als ik deze dubbel cd alleen voor het goede doel, te weten de slachtoffers in Japan, heb aangeschaft. 31 tracks exclusieve van onder meer Clem Leek, Hummingbird, P. Jørgensen & Ian Hawgood, Field Rotation, Library Tapes, Yellow6, Felicia Atkinson, David Newlyn, Orla Wren with Katie English, Aaron Martin & Machinefabriek en Speruleus maken het eenvoudig het goede doel te steunen. Bloedmooie compilatie ontstaan door een tragedie.
Phyllis Dillon Love Was All I Had
Lang was dub eigenlijk de enige reggae waar ik naar luisterde (begonnen ooit met Doe Maar bedacht ik vele jaren later bij herontdekking), maar toen de blogs-met-downloadlinks losbarstten is de ontdekkingstocht eigenlijk pas echt begonnen, van mento en calypso via rocksteady en ska naar dancehall, hoewel ik in dat laatste nog het minste heb ontdekt wat is blijven hangen. Een van de grotere hits was Phyllis Dillon, die ondanks een administratieve functie in New York toch een zangcarrière in Jamaica wist te onderhouden. Haar prachtige stem is geweldig voor de mix van soulslijpers op rocksteady beats en deze Trojan (natuurlijk) collectie staat er tjokvol mee. Alleen Close To You paste er niet meer op, maar dit lijkt me niet het uitgelezen moment op díe die slak zout te leggen. Kom nu maar weer op met die zomer!
Oneohtrix Point Never Returnal
Ensemble Économique Psychical
Returnal begint behoorlijk noisy maar ontwikkelt zich toch naar meer ambient klanken, die iets minder retro (Blade Runnerig) klinken dan Rifts. Ook vrijer, dromeriger en wat minder kil maar vooral ook gevarieerder. Psychical heeft zo'n op horrorfilms gebaseerde hoes (Enfantasme, Stelvio Cipriani's soundtrack album in ieder geval, om precies te zijn) die Umberto-achtige worship doet verwachten, maar Brian Pyle (Starving Weirdos) pakt het iets origineler en abstracter aan door meer tribale sferen op te roepen (ritmisch maar ook door voodoogeprevel), zonder zo dubby als Demdike Stare to worden. Allebei uitstekende, zeer filmische, sfeerplaten.
Cactus Truck – Cactus Truck Demo 2010 (Eigen Beheer, 2011)
Het Amsterdamse trio Cactus Truck, bestaande uit John Dikeman, Jasper Stadhouders en Onno Govaert, weet al enige tijd steeds meer aandacht naar zich te trekken binnen de Amsterdamse experimentele muziek scene. Live spelen ze geregeld met mensen zoals Ad Baars, The Ex en andere verschillende combo's met legio aan artiesten. En die aandacht is niet meer dan terecht. Op deze “demo” cd, die voor 3 euro bij de heren te verkrijgen is (maar ook gratis te downloaden via de site) krijg je het werk dat de heren live ten gehore brengen. En met prikkelende muziek denderen de drie heren als een truck over je heen, zonder enige genade te kennen. In de 41 minuten krijgen we 8 nummers voorgeschoteld waarin een deel concert registraties en deel oefenruimte opnames. Allemaal full blast in your face free jazz. Deels hebben we hier te maken met improvisaties en deels met uitgeschreven composities. Maar uitgeschreven of niet, al de stukken hebben een ding gemeen: passie voor chaos.
Hier een filmpje van wat de heren zoal doen:
http://cactustruck.com/
Radiohead – Supercollider / The Butcher (Ticker Tape Ltd., 2011)
Zo iedereen heeft ondertussen wel zijn of haar plasje over de nieuwe Radiohead plaat King Of Limb s gedaan (behalve ondergetekende), maar vooralsnog blijft het rond de exclusieve 12” single Supercollider / The Butcher releatief rustig. Misschien omdat het een Record Store Day plaatje was, maar toch. Ondertussen gaat deze voor absurd hoge prijzen online over de toonbank en Radiohead zou Radiohead niet zijn als ze dat suf vonden. Dus sinds kort is er een nieuwe uitgave in de VS gekomen die dit tegen moet gaan. Muzikaal past het geheel erg binnen de lijn van The King Of Limbs, ware het niet dat het mij toch wat meer aanspreekt dan het volledige album. De nummers steken uiteraard goed in elkaar en passen goed in de ontwikkeling die Radiohead heeft doorgemaakt en The Butcher zal zelfs op de alternatieve dansvloer niet misstaan. Vooral niet als er ook nog jongens en meisjes zijn die hier een fijne remix van weten te bouwen. Leuke 12” die zeker aan te raden is als je fan bent maar ook als je The King Of Limbs net wat vond missen…
http://www.radiohead.com/
Annelies Monseré & Richard Youngs – Three:Four Split Series Volume 3 (Three:Four Records, 2011)
Deze split EP met aan beide zijden ongeveer 10 minuten muziek is een gelimiteerde 10”. Op kant A vinden we de Vlaamse Annelies Monseré die we ook kennen van releases als Helder (BluesSanct) en Marit (Auetic) als ook samenwerkingen met Jessica Bailiff (Morc Records). Van vrijwel alle nummers die ze schrijft maakt ze verschillende versies en kiest ze degene die het meeste aanspreekt voor een release, echter hier krijgen we vijf maal het zelfde nummer. Dat klinkt misschien saai, maar niets is minder waar. Met vijf verschillende instrumenten speelt ze haar intieme nummer steeds opnieuw in. Iedere versie is op een andere snelheid, met verschillende toonhoogtes en intonatie. Dat het vijf keer hetzelfde nummer is maakt het extra leuk want je krijgt de ontwikkeling van het nummer goed te horen. Intiem en intens zoals we van haar verwachten en nu ook nog eens extra spannend.
Op kant B vinden we een favoriet van veler subjectivrienden terug met Richard Youngs. De man die alle genres ondertussen wel heeft geraakt, altijd op zijn eigen wijze. Hier krijgen we een nummer van hem te horen, een waarin hij met gitaar, stem en computer lijkt te werken. De gitaar wordt door de computer gehaald en ook een enkele keer lijkt de zang door een mangel te worden gedraaid. De gitaar wahwahed lekker op en neer maar weet bij de eerst keer nog niet te overtuigen (dit kwam pas later). De zang is echter weer een typische Richard Youngs stijl (bestaat dat eigenlijk wel), poëtisch en dromerig. Het stuk moest even op mij inwerken, maar ook hier toch duidelijk weer een parel uit de Youngs stal.
Een leuke 10” waar Annelies Monseré ons het meest weet te versassen. Wees er snel bij want zijn er maar 521 van gemaakt.
http://www.three-four.net/releases/TFR008
Boris – Live in 013, Tilburg 17-06-2011
Ik heb mijn bedenkingen voorafgaand aan dit concert niet onder stoelen of banken gestoken. Die laatste drie albums, nee verder terug nog, Smile zelfs, afzichtelijk, wat is er nog over van de Boris die ik ooit vaak met zo veel plezier draaide? Op plaat niet veel, maar live, amai, dat blijkt toch een ander verhaal. Na de fantastisch opgeblazen rock van openingsact Saade, en de niet-aan-mij-besteed post-rock-metal van Russian Circles, doen de Japanners er niet lang over om mij gerust te stellen. Boris is nog abnormaal luid, en weet zelfs veel van het nieuwere materiaal tot monsterlijke jamz om te toveren. Behalve bij een aantal nummers waar Wata, die ik op geen enkele gezichtsuitdrukking heb mogen betrappen, haar beste Deerhoof impressies wil tonen, is het een groot feest in de stampvolle kleine zaal. Op rechts staat gitaarheld Michio Kurihara (Ghost, ONNA), die de band de extra power geeft om het een daadwerkelijk bijzondere performance te maken. Het is een lange set, en tegen de tijd dat Farewell begint, is het ook wel mooi geweest, maar dan ook echt mooi.
FWY! – CA 80’s-90’s (Brave Mysteries, 2011)
Het is al een tijd geleden dat ik mijn lot voorgoed verzegeld heb met een noodlottig stuk over de aangename plaat van Deutsch-centrische punkers Teenage Panzerkorps. Abschaum! Al diese verdammten Abschaum! … oei pardon! Edmund Xavier, gitarist/synthman van die band, heeft een nieuw project, en dat heeft een van de mooiste nachtplaten van het jaar opgeleverd. Met FWY! (uitspraak: Freeway), heeft hij zich voor dit album laten inspireren door trips langs de eindeloze snelwegen van SoCal, volgens inwoners een mythische ervaring op zich. Het resultaat wordt door het label omschreven als ‘true California Autobahn music’, en klinkt als een betere, instrumentale The xx, of het geraamte van wat ooit The Cure was. Vooral de langere nummers werken hypnotisch, zonder ooit drone te worden. 72 minuten op cassette. Een glorieuze CD issue lijkt onvermijdelijk.
John Williams – Stoner (1965)
Dit boek over het onopmerkelijke leven van professor William Stoner is humorloos, heeft de spanningsboog van een bakje friet, wordt bevolkt door veelal kartonnen personages en bevat clichématige plotelementen: een ongelukkig huwelijk, een bittere rivaal op de universiteit, een gedoemde affaire, en toch slaat het in als een bom. Het verhaal lijkt niet meer dan een springplank naar de echte inhoud, net zoals The Smiths een zo generiek mogelijke naam kozen zodat luisteraars er niet stil bij bleven staan. Dus waar draait het bij Stoner dan wel om? Als een soort lachspiegel zal dat per lezer verschillen. Voor mij is het de perfecte bewoording van de existentiële paniek die je bij de keel kan grijpen wanneer je hoort dat iemand ergens al veertig jaar werkt. De gewaardeerde collega op de foto met een plaquette en een droeve grijns. Dat was ‘m dan, en morgen heb je kanker en volgend jaar hebben we allemaal ‘bewondering voor de moedige strijd’, waarna je spullen bij de kringloop worden gedumpt. De enige hoop is te vinden in de dode momenten die eigenlijk het vermelden niet waard zijn. Er zijn mensen die dit een geruststellend, zacht boek vinden, ikzelf zie het als een pikzwarte nachtmerrie, hoe dan ook: Stoner is een zeer indrukwekkend werk van een ondergewaardeerde schrijver.
Nosferatu (F.W. Murnau, 1922)
Vóór Nosferatu konden vampiers gewoon in de daglicht ronddobberen. Murnau, schuldbewust dat hij de rechten voor Dracula niet had, moest een ander einde verzinnen om toch een beetje dat feit te verhullen. Sindsdien is dat legaliteitentrucje, dat overigens niet werkte, de film werd na een rechtszaak V E R B O T E N, onderdeel gaan uitmaken van de vampiermythologie. Er zijn nog veel meer redenen waarom Nosferatu fascineert, maar ook zonder enige context is het nog altijd een erg effectieve film. Alles staat in het teken van de dood. Wanneer onze held wat bloemen plukt, is de vrouw droevig om het feit dat de bloemen nu dood zijn. Ratten zijn overal, en de mens is een bevend hoopje ellende wachtend op het einde. Nosferatu blijft een prachtig, depressief verhaal, dat qua sfeer alleen in Dreyer’s Vampyr (1932) een rivaal heeft. Het hele subplot met de geesteszieke Knock/Renfield is hier een stuk langer en zinlozer dan ik me kan herinneren van vroega. In het boek is zijn functie wat duidelijker, maar goed, dat is natuurlijk het gevaar van roekeloos verfilmgedrag. De beroemde scènes met Max Schrek die uit zijn kist komt, of als schaduw de trap op komt blijven gelukkig staan als een huis, hoe vaak je het ook ziet.