De doofpot rond Balkenende zit ook alweer in de doofpot. En die doofpot weer in een volgende doofpot. Een matroesjka affaire lijkt op komst. Daarom schreeuwen wij het maar uit in onze lijstjes van het:
En we hebben een nieuw kabinetslid: welkom Thijs!!!
Foetus, JG Thirlwell, Amber Asylum, Sharon Van Etten, Nils Frahm, Paul Simon, St. Vincent, Bound For Glory (film), Varèse 360° (live), Redemption, Alasdair Roberts, Montrose, Pelican en Order Of Ennead.
Foetus – Limp (cd+dvd, Ectopic Ents)
JG Thirlwell – The Venture Bros. (cd, William Street)
Jim Thirlwell (JG Thirlwell) is een held van weleer en roert nog steeds zijn staart. Zijn projecten als Wiseblood, Steroid Maximus en Manorexia zijn leuk, maar de grote winnaar blijft zijn hoofdproject Foetus, waarachter hij vroeger variaties van heeft gemaakt als Foetus Inc, Foetus Interruptus, Scraping Foetus Off The Wheel en You've Got Foetus On Your Breath. Zijn releases hebben steevast titels die bestaan uit slechts vier letters: nail, thaw, sink, gash, rife, hole, deaf, ache, flow, blow, vein, love en ga zo maar door. Normaal komt er onnavolgbare, vrij chaotische orkestrale avant-garde uit zijn koker. Toch heeft hij tussen 1980-1983 ook minimale experimentele werken en minimal music gemaakt. Dit is nu te horen op zijn cd Limp. Deze is exclusief via zijn website verkrijgbaar en staat vol zeer genietbare muziek die aan je foetus collectie niet mag ontbreken. Je krijgt daarbij ook een dvd waarop interviews met JG Thirlwell, Matt Johnson, Alex Hacke (Einstürzende Neubauten), Michael Gira, Richard Kern, Lydia Lunch, Martin Bisi en Elysian Fields, ofwel veel artiesten waarmee hij heeft samengewerkt. Daarnaast nooit eerder vertoond materiaal van Foetus, Steroid Maximus, Manorexia en meer. Als fan word je geen poot uitgedraaid, maar je snijdt jezelf hoogstens in de vingers door deze cd te missen. Overigens zijn er online wel meer exclusieve plaatjes te krijgen.
Onder zijn eigen naam heeft Thrilwell ook de geweldige soundtrack gemaakt voor de Adult Swim cartoon The Venture Bros.. Ik citeer: "JG Thirlwell's brilliant music for The Venture Brothers injects new energy to the world of cartoon soundtracks. An extension of his work with Steroid Maximus, the music is filled with honesty, imagination and excitement. Like all great soundtrack composers, JGT is a compendium of music history and he jumps easily from one genre to another with flamboyant style – mambo, drum 'n' bass, electronica, 20th century classical, lounge, calliope carousel, big band jazz – nothing seems to escape his unerring ear, but no matter where he goes, he always remains uniquely himself. …This is great music." John Zorn NYC 2008. Ik bedoel maar.
Luister Online:
Limb
The Venture Bros.
Amber Asylum– Bitter River(cd, Profound Lore)
De dames van Amber Asylum, met name bandleidster Kris T Force, hebben hun cellokwaliteiten al dikwijls ingezet bij Neurosis, Tribes Of Neurot, Matmos, IAO Core, Angels Of Light en The Body Lovers. De meer duistere kant van de muziek, net als dat op hun eigen albums het geval is. Bitter River, hun zesde cd in 13 jaar tijd, bevat een prachtig filmische mix van klassiek, postrock en ambient. Multi-instrumentalist Kris (cello, viool, gitaar, zang) wordt hier geholpen door Leila Abdul-Rauf (gitaar, piano, synthesizer, zang) uit Saros, Chiyo Nukaga (percussie) uit Graves At Sea en Noothgrush, Jackie Perez-Gratz (cello) uit Grayceon en Giant Squid, Sigrid Sheie (fluit) uit Hammers Of Misfortune en Eric Wood (bas) uit Bastard Noise en Man Is The Bastard. Daarnaast is Jarboe eenmalig pratend te horen. De klassiek getinte duisternis gaat vaak vergezeld van de etherische zang van Kris. Hierdoor krijgt alles een mysterieus accent. Amber Asylum nestelt zich ergens tussen Black Tape For A Blue Girl, sunn o))), Arvo Pärt, David Darling, This Mortal Coil, Legendary Pink Dots, Rasputina, Bohren & Der Club Of Gore, Coil en Mediæval Bæbes. De duisternis heeft er een wonderschone, intrigerende soundtrack bij gekregen.
MP3:
Bitter River
Sharon Van Etten– Because I Was In Love(cd, Language Of Stone)
Sharon Van Etten heeft eerder al een prachtige demo cd gemaakt waar de muziek enkel met haar zwoel hese stem en akoestische gitaar tot stand is gekomen. Een groot deel van die songs heeft ze nu onder supervisie van Greg Weeks uitgebracht op zijn label. Because I Was In Love is een intiem album vol slaapkamerfolk en ingetogen singer-songwritermuziek, waarbij Weeks er hier en daar nog een fijn orgeltje of iets anders tegenaan gooit. Voor de rest blijft het spaarzaam qua instrumentatie. Maar daarmee weet ze je wel bij de keel te grijpen. Ze past in het straatje van Mariee Sioux, Meg Bird en Marissa Nadler. “For You” is een mooi representatief nummer voor deze prachtplaat.
Luister en Kijk Online:
For You
Luister Online bij Myspace:
For You / Have You Seen / I Wish I Knew
Nils Frahm– The Bells(cd, Kning Disk)
Na Peter Broderick is Nils Frahm de tweede die in de “Solo Piano Series” van het geweldige Kning Disk label. De cd heeft een ietwat kolderieke hoes, maar de muziek is verre van vrolijk. Frahm weet te met enkel zijn piano een heerlijk melancholische en vooral filmische sfeer neer te zetten. Ondanks het minimale karakter grijpt dit groots om zich heen. Wim Mertens, Peter Broderick, Erik Satie en Zbigniew Preisner, die hoek zeg maar. Af en toe leeft hij zich lekker uit achter zijn piano, maar meestal serveert hij de muziek zacht en breekbaar uit. Wat een pure schoonheid!
Luister Online:
Somewhere Nearby / Said And Done / Over There, It’s Raining / Dedication, Loyalty
Paul Simon – Paul Simon
Letterlijk op de markt gevonden voor een euroknaak, of zoiets. Moet wel de coolste Paul Simon-hoes aller tijden zijn. Duistere blik (cynisch lachje?) en stoere bontcapuchon die een gangstarapper niet had misstaan. Jammer dat er een beige balk omheen zit, om de foto bedoel ik, zo is er altijd wel wat met tweedehands-vinyl. Het is namelijk de Quadraphonic-rerelease. Jawel. Een van de 300 mislukte formats die de muziekindustrie lanceerde. Zou er in Nederland nog iemand zijn met de benodigde apparatuur? Op een gewone pick-up speelt ie gelukkig ook. En klinkt ie zelfs uitstekend. Met name kant a behoort tot Paul Simon's beste werk. Het reggae-deuntje Mother and Child Reunion, het cheesy (en toch wel weer leuke) Peruviaanse blokfluitje-orkestje van Duncan en een paar prima persoonlijke (en fantastisch gezongen) ballades. Kant b voelt wat minder scherp aan, al bevat 't natuurlijk wel de grote hit Me and Julio Down by the Schoolyard.
St. Vincent – Actor Mooi groeiplaatje, eerste van St. Vincent die voor mij werkt/opbloeit. (Het is ook pas haar tweede geloof ik…) Geen echte uitschieters, maar over de gehele linie sterke experimentele pop. Met de attitude van een Andrew Bird.
Bound for Glory (Ashby)
Leek in 't begin op weg naar een superfilm, maar zakt dan weg naar een (nog altijd fijne) biopic. De opening is magisch. Woody Guthrie leeft in een stoffig dorpje, hangt doelloos rond, pingelt wat op gitaar, functioneert als een soort waarzegger en geneest mensen als ware hij een Christusfiguur. Op dat moment had ik ook nog niet door dat echt over dé Woody Guthrie moest gaan. Het leek eerder I'm Not There met een verzonnen mythe rond zijn "persona". Het is de tijd van de Depressie dus vertrekt Guthrie, overigens gespeeld door, jawel, David Carradine, naar Californië . Dat betekent rijden en knokken in boxcars en de sfeer van Steinbeck's Grapes of Wrath, begeleid door een zoet Cavatina-pingeltje op de soundtrack. Guthrie belandt in een armoedig tentenkamp, waar hij de geest ziet door een vakbondsman. Hier, zo ongeveer na driekwartier, begint voor mij de gewone biopic, met struggles op alle vlakken, terwijl Guthrie voor de goede zaak vecht. De man wordt steeds irritanter, zijn sullige goeiigheid uit 't begin is verruild voor betweterige koppigheid (ook al heeft ie natuurlijk 't gelijk aan zijn zijde) De film verwijst niet expliciet naar zijn latere ziekte, alhoewel dat wel een verklaring zou kunnen zijn voor zijn agressie en grilligheid. Recap: het eerste stuk emotioneert, daarna kabbelt 't degelijk. Vingertje: wel een film die de meeste bezoekers van deze site zou moeten aanspreken.
Varèse 360° @ Holland Festival
De voorverkoop startte in een slechte periode, financieel gesproken. Daarom heb ik het op de zondag gehouden, waar de nadruk op de tape-georiënteerde stukken lag. De locatie, de Westergasfabriek, is mooi hoewel je akoestisch gesproken wel inlevert vergeleken met het Concertgebouw. Het was ook versterkt, wat wel apart is bij een klassiek orkest. Miniscule percussie die ineens van achteren komt bijvoorbeeld. Toch was de playback van Poème électronique niet zo 'surround' als ik had verwacht, bij lange na geen 360° in ieder geval! De uitvoering zelf was niets op aan te merken, het visuele aspect was minder geslaagd. Projecties op allerlei schermen, waaronder behoorlijk lelijke 3D computergraphics. De beelden kwamen bovendien nogal willekeurig over. Er waren wat mensen bezig met voorwerpen en camera's en dat was misschien wel genoeg geweest. Bij Density 21.5 kregen we koorddanser die bij het keren van z'n koord viel, maar dat was nog wel aardig, net als de led-jurk de jumbo bladmuziek van de fluitiste. Bij Déserts werden de tape-stukken vergezeld van een soort ballet wat naar mijn idee niet erg aansloot op de muziek. Later hoorde ik dat het om gebarentaal ging, voor doven dus. Daar verstond ik dus geen bal van. Het boegeroep bij het eindapplaus vond ik dan weer wat te bont sowieso niet netjes. Ondanks de kanttekeningen wel erg leuk om het eens live uitgevoerd te horen.
Redemption The Fullness of Time
Redemption The Origins Of Ruin
Waar een bezoek aan de mondhygiëniste al niet goed voor kan zijn. Een gezellige babbel over Symphony X en ik zit weer helemaal in progmetal sferen. Met Redemption, met Ray Alder (Fates Warning) en Bernie Versailles (Agent Steel) in de gelederen, zelfs nog een semi-nieuwe ontdekking gedaan. Ik had de twee albums al heel lang in mp3, maar ik bleef steken op het negen minuten durende Memory. Niet omdat de rest niet de moeite waard is, maar omdat Memory zó goed is. Nu eindelijk de rest ook eens beluisterd: razende riedels maar altijd met een groove. En memorabele melodieën, gezongen met emotie. Zodanig dat ik meerdere malen kippenvel krijg. Prompt de cd's aangeschaft ondanks mijn voornemen te minderen, maar ik heb geen spijt, ze hebben het verdiend.
Alasdair Roberts– Spoils(Drag City, 2009)
Voorganger The Amber Gatherers stond hoog in mijn jaarlijstje van 2007 en het moet gek lopen wil het met Spoils niet dezelfde kant op gaan. Roberts' hoge wiebelige Will Oldham-met-een-streepje-Jason-Molina stem is misschien niet voor iedereen, maar ik ga, zeker in combinatie met dat verkneukeling zaaiende Schotse accent, standaard voor de bijl, ook nu weer. Mooie 1970s Britse folk sfeer, houtje-touwtje archaïsch maar toch tintelfris, vooral met dank aan het soms in full on elektrieke plingplong Richard Thompson vingerplukstijl uitgevoerde gitaarwerk. Ook de nodige psychedelische / free folk invloeden (en lange nummers) deze keer, bijvoorbeeld in "You Muses Assist". "Unyoked Oxen Turn" is dan weer een perfecte Woody Guthrie pastiche, joviaal, sjofel, quasi-infantiel en ook nog een heus Boudewijn de Groot uitstapje (Roberts' Germaanse roots?). Jammer alleen dat het toch niet gaat over de problematiek van het omdraaien van niet-aangelijnde ossen, zoals ik aanvankelijk vermoedde. Spoils mist misschien de instant vertedering van The Amber Gatherers-kleinoodjes als "The Calfless Cow" of "I Had A Kiss Of The King's Hand", maar is vooral een erg rijk (maar wel hoofdzakelijk akoestisch) album; vandaar de titel ook waarschijnlijk. Moet nog steeds een keer Roberts' platen onder zijn oorspronkelijke pseudoniem Appendix Out gaan beluisteren; de hoogste tijd, want hij ontwikkelt zich inmiddels tot één van mijn favoriete hedendaagse singer/songwriters. Ons najaarsvakantietje hebben we in ieder geval al geboekt: In het kader van een Alan Lomaxserie speelt Roberts op 11 oktober in Ancienne Belgiquemet voorafgaand een lezing door de grand old lady van de Britse folk, Shirley Collins.
Montrose – Montrose (Warner Brothers, 1973)
Montrose – Paper Money (Warner Brothers, 1974)
In verband met de lang niet onaardigeChickenfootplaat (als ik 'Soap On A Rope' – de uitdrukking of het Chickenfootliedje – hoor moet ik nog steeds aan Public Enemy denken) heb ik Sammy Hagars oude band weer eens uit de kast gehaald; Paper Money bleek ik zowaar nog op LP te hebben. Verbazingwekkend dat Hagars stem in 35 jaar nauwelijks is veranderd, ook toen klonk hij al hees en shaggy, zij het nog duidelijk wat meer als een Robert Plant imitator. Oude hardrock is in mijn hoofd altijd de mooiste muziek aller tijden, maar in de praktijk valt het vaak nogal tegen. Zo ook hier. Het mag dan één van Amerika's baanbrekende oerhardrock bands zijn, de zogenaamde missing link tussen Led Zeppelin en Van Halen bovendien, wat ik anno 2009 hoor is voornamelijk subZepboogieblooze zonder echt spectaculaire riffs, potig, vadsig en saaiig. Alleen in op gitaarpyrotechniek drijvende songs als 'Bad Motor Scooter' (?!) en 'Space Station #5' van het door Ted Templeman geproduceerde titelloze debuut wordt inderdaad voorzichtig en wat onhandig vooruit gewezen naar de flamboyante Sunset Strip erotiek van Hagars latere band. Een 'Good Rockin' Tonight' cover, ook dat nog (op zijn vorig jaar uitgebrachte soloplaat deed Hagar trouwens een cover van 'Fight For Your Right To Party', maar dit terzijde). Typisch gevalletje van je-moet-erbij-zijn-geweest; ook vaker draaien in 'denk 1973'-modus helpt maar gedeeltelijk.
Pelican– Ephemeral(EP, Southern Lord, 2009)
Redt de pelikaan. Verdrinkingsdood door onachtzaamheid in de woelige baren van de schier oneindige NeurIsiszee dreigt. Ook op deze EP weer fijne indie instru-metal, warm en wollig als een anorakje. Zelfs nog te lief voor Hydra Heads, laat staan metalheads; wat moet dat worden op Southern Lord! (dit is hun eerste release aldaar) De Earthcover 'Geometry of Murder' (zo'n typisch laatste-nummer-op-een-tussendoortje-dingetje; of toch ook even de goede bedoelingen tonen aan Anderson en O'Malley?), is niet meer dan aardig maar 'Embedded In Moss' en het titelnummer doen weinig onder voor het beste van City of Echoes. En o ja, da’s waar ook, de drumpelikaan moet ook altijd even kritisch beluisterd worden vanwege zijn headlinesmakende eerdere broddelwerk: Hij is beter geworden, en het maakt niets uit. Laat dat nieuwe album maar komen, en snel een beetje.
Order Of Ennead– Order Of Ennead(Earache, 2008)
Een – in ieder geval door mij – vergeten plaat van vorig jaar die de laatste weken alsnog overuren maakt is dit debuut van Order of Ennead, een aan Deicide ontsproten project dat een curieus amalgaam voortbrengt van zieke medium brute death à la Deicide en Morbid Angel, Vicious Rumours-achtige power metal, Malmsteen/Friedman shredologie en goddelijke pijlsnelle cleane melodieuze gifslangblackmetal. Hoogtepunten te over, maar het mooist is het refrein van 'The Culling', waarin een onwaarschijnlijk mooie doch simpele blackmetalriff wordt ondersteund door beurtelings een rechttoerechtaan headbanggroove en een stratosferische blastbeatwaas die de gitaartremolo's dubbelt. Voor fans van Goatwhore en Withered; Confederate Bastardized Black Metal for the win! En ze hebben nog de goede Black Sabbathshirtsook.