Teveel om op te noemen in het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Arooj Aftab, Marina Allen, Coroza, Fat White Family, Goat Girl, Landless, Man Man, NichelOdeon/ I Sincopatici ft. Claudio Milano, Frédéric D. Oberland/ Grégory Dargent/ Tony Elieh/ Wassim Halal, Dirk Serries, Alex Smalley, Third Eye Of The Crone en Vlimmer.
Jan Willem
Arooj Aftab – Night Reign (cd, Verve)
Er staat werkelijk geen maat op de in de VS gevestigde Pakistaanse zangeres Arooj Aftab. Na haar werkelijk zinderende Vulture Prince uit 2021 stond ze meteen op de kaart. Haar prachtig bitterzoete zang in het Urdu en Engels in combinatie met jazz, sufi, Pakistaanse folk en neoklassiek misten hun uitwerking niet. Vorig jaar was ze er wederom op indrukwekkende wijze met het album Love In Exile, maar nu zij aan zij met met Vijay Iyer en Shahzad Ismaily. Het leverde een album vol jazz, ambient, folk en minimale rock op, maar allemaal in een soort 2.0 versie, gedragen door die prachtige zang en met een heerlijk donker vernis er overheen. Nu is ze terug met Night Reign. Hierop pakt ze haar rol als hedendaagse dichteres en wil mogelijkheden, romantiek en andere levens veranderende zaken bezingen. Ze werkt met uiteenlopende artiesten samen, zoals Vijay Iyer, Cautious Clay, Moor Mother, James Francies, Joel Ross, Kaki King, Maeve Gilchrist en Chocolate Genius Incorporated. Het levert weer zo een fraai caleidoscopische mix aan stijlen op, die onaards en bovenal tijdloos, grenzeloos en weergaloos wonderschoon zijn.
Marina Allen – Eight Pointed Star (cd, Fire / Konkurrent)
De Amerikaanse zangeres Marina Allen heeft al twee albums uitgebracht, waarop ze op stijlvolle wijze opereert in de alternatieve folkhoek. Haar warm bitterzoete zang is daar altijd een absolute oorvanger. Op haar vorige album Centrifics (2022) mocht ze rekenen op producer en muzikant Chris Cohen plus flink wat gastmuzikanten, waardoor getuid ondanks het ingetogen karakter rijk is en het een heus bandgeluid opleverde. Dat is allemaal weer het geval op haar derde album Eight Pointed Star. En met 9 tracks van samen ruim 32 lang ook weer net zo kort. Maar in die tijd krijg je wel veel. Prachtige gearrangeerde songs, waar Americana, droompop, rock en folk van toen en nu heerlijk samensmelten. De muziek vormt een schitterende ondergrond waar de geweldige zang echt heel mooi uit de verf komt. Het is echt voer voor liefhebbers van Aldous Harding, Joanna Newsom, Karen Dalton, Lael Neale, Waxahatchee, Suzanne Vega en Emily Barker. Zonder twijfel haar beste en mooiste tot nu toe.
Coroza – As Within (cd, Cursed Monk Records)
Dat de Ieren niet alleen met voortreffelijke folk, doomfolk en pakkende rockbands aan komen zetten, bewijzen de heren van Coroza wel. Tomás O’Brien (bas), Jack O’Neill (gitaar, zang), Ciarán Coghland (gitaar, zang) en Oliver Cunningham (drums) presenteren zo’n 5 jaar na hun debuut cd-r het album As Within. Hoewel hier slechts 5 tracks op staan, brengen ze toch maar liefst 42 minuten aan nieuw materiaal. De muziek hierop houdt het midden tussen post-metal, doom metal, sludge, prog, noise en alternatieve metal. Veel metaal wel, met ook lekkere brulvocalen. Er staan ook genoeg instrumentale stukken op, die op heel sterke wijze opbouwen, uitbouwen en weer afbreken; de meer dan overtuigende zang maakt het wel helemaal af. In eerste instantie roept het associaties op met bands als Neurosis en Isis, maar ze laten her en met ook een wat lichter geluid horen. Ze maken indrukwekkende vuisten en schoppen flink kont. Liefhebbers van de eerder genoemde groepen en onder andere Thou, Cult Of Luna, Mastodon, Kyuss en Gojira moeten hier zeker hun oor eens te luisteren leggen. Heel sterk dit!
Fat White Family – Forgiveness Is Yours (cd, Domino)
Het Londense Fat White Family is geen band waar je zo maar grip op kunt krijgen. Zo laten ze op hun albums, die ze sinds 2013 het licht laten zien en waarvan de laatste uit 2019, eigenzinnige en soms ook bevreemdende combinaties horen van post-punk, psychedelische rock, avant-garde, folk, space rock en allerhande experimenten, waarbij ze enige donkere humor niet uit de weg gaan. Dat is op hun nieuwste album Forgiveness Is Yours eigenlijk niet anders. Alleen tillen ze het gewoon naar nog een niveau hoger. Lias Kaci Saoudi (zang), Nathan Saoudi (keyboards), Adam J Harmer (gitaar), Alex White (saxofoon), Sam Toms (drums) en Adam Brennan (bas) krijgen hierop steun op strijkers, hetgeen hun veelzijdige geluid nog van extra franje voorziet. Ze schieten toch vooral nog op hun typische wijze alle kanten op, hetgeen hele intrigerende chaotische maar ook werkelijk prachtige songs oplevert. En toch weten ze daar één geheel van te kneden. Al moet je het chocolade proberen te maken van een mix van The Fall, Butthole Surfers, Shame, Sleaford Mods, Virgin Prunes, New Fast Automatic Daffodils, Grötus, Gilla Band en The Triffids Het is weer een onnavolgbaar en sensationeel album geworden, dat je het beste zelf even kunt beluisteren. Ja of niet, al is dat natuurlijk wel onvergeeflijk.
Goat Girl – Below The Waste (cd, Rough Trade / Konkurrent)
In 2016 komt er een interessante nieuwe Britse band bij, namelijk de melodieuze post-punk groep Goat Girl. Deze verandert nog wel eens van samenstelling, maar heeft al wel twee sterke albums afgeleverd. Daar komt nu gewoon de derde Below The Waste bij, waarbij ze ondanks de titel niet hard meppen. De groep bestaat hier uit Lottie Pendlebury, Rosy Jones en nieuwbakken lid Holly Mullineaux. Oké, ze meppen dan niet hard maar weten je hier wel te raken met hun 16 nieuwe tracks, die in ruim 47 minuten de revue passeren. Het is wat minimaler dan voorheen, maar ze weten daarmee wel een zekere spanning te creëren. Zeker als ze even meer de kaalgeslagen punkkant aanboren. Dat vormt ook een bijzonder contrast met de bitterzoete vocalen. Ze lengen hun geluid aan met avant-pop, droompop, synthpop en lichte experimenten. Daarbij krijgen ze links en rechts nog hulp op cello, piano, accordeon, basklarinet, fluit, altviool, saxofoon en koorzang. En dan noemen ze Deerhoof en Philip Glass nog als inspiratiebronnen. Toch moet je hun muziek hier eerder ergens zoeken tussen That Dog, PJ Harvey, Warpaint, Throwing Muses, Lisa Germano en Loma, zij het dat ze echt meer dan ooit een volslagen eigen sound neerzetten. Een prachtalbum dat geschikt is voor zowel de liefhebbers van melancholische popmuziek als die liever buiten de gangbare paden iets zoeken. Hun mooiste tot nu toe!
Landless – Lúireach (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
De folk uit Dublin heeft een enorme boost gekregen door een groep als Lankum, al vond ik het daarmee verwante ØXN nog beter. John ‘Spud’ Murphy uit die laatste band heeft in 2018 tevens het prachtige debuut Bleaching Bines van de groep Landless. Dit Ierse kwartet is al sinds 2013 samen en staan wat dat betreft aan de frontlinie van de herwaardering en herinterpretatie van het genre. De groep bestaat uit Lily Power, Méabh Meir, Ruth Clinton en Sinéad Lynch. Op hun tweede album Lúireach, dat zowel harnas en beschermende jas als hymne betekent, werken ze wederom samen met John. Ze brengen naast vele traditionals in eigen arrangementen ook een paar van hun eigen hand. Je krijgt werkelijk schitterende harmonieuze zangpartijen. Ze larderen deze met pijporgel, piano, klavecimbel en pomporgel bespeeld door Ruth bespeeld en zingende schalen plus eenmaal shruti box door Méabh. Verder mogen ze rekenen op het trombonespel van Alex Borwick in de openingstrack en veelvuldig op de vioolpartijen van Cormac MacDiarmada uit Lankum. Hoewel het album vooral gecentreerd is rondom die zinderende vocalen, tillen de spaarzame instrumenten alles naar een nog hoger niveau. Met dit alles weten ze je op verstilde doch krachtige wijze te vloeren, waarbij het zacht landen is met zoveel schoonheid.
Man Man – Carrot On Strings (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Man Man is tegenwoordig vooral nog het project van de wonderlijke muzikant Ryan Kattner aka Honus Ponus, die je wellicht ook van de band Mister Heavenly kent. Zijn muziek valt niet makkelijk te duiden. Je kan het doorgaans afvangen onder art-rock, maar dan ga je voorbij aan de vele details van de best wel springerige en uiterst creatieve muziek. Het vorige album Dream Hunting In The Valley Of The In Between (2020) overheerste onrust, wat alles met de pandemie te maken had. Het nieuwe album Carrot On Strings zou meer een mix van kalmte en zelfvertrouwen moeten brengen. Ik zou alsnog adviseren de riemen goed vast te zetten. Met een hele rits aan muzikanten komt de muziek tot stand en er staan inderdaad een paar prachtig rustige stukken met stemmige orkestraties. Het merendeel schiet weer alle kanten op van space en psychedelische rock, italo disco, artpop en postrock. Stap je in het begin in dan moet je denken aan Matt Bianco, in het midden aan Randy Newman of John Grant en aan het eind juist weer aan Spacmen 3. Zoals ik al zei, riemen vast! Ik wil je niet per se een wortel voorhouden, maar man man (sorry) dit is echt een geweldige luistertrip!
NichelOdeon & borda – Quigyat (cd, Snowdonia)
I Sincopatici ft. Claudio Milano – Decimo Cerchio (L’Inferno 1911 OST) (cd, Snowdonia)
Claudio Milano is een Italiaanse muzikant, stemkunstenaar, muziektherapeut, acteur en performer, die op gevarieerde wijze uit de hoek kan komen. Hij heeft niet alleen soloalbums uitgebracht, maar ook met de groepen NichelOdeon (avant-garde meets progrock en klassiek), Not Me (hedendaags klassiek met elektronica), InSonar (experimenteel met zang en elektronica) en This Order (gothic en theatraal avant-metal). De rode draad wordt gevormd door het avontuurlijke karakter waarmee hij steeds weer nieuwe muzikale gronden ontgint. Daarbij valt zijn geweldige stembereik ook op, die me nog wel eens aan Mike Patton doen denken. Op het nieuwe NichelOdeon Quigyat werkt hij samen met de borda, het project van de Italiaanse elektronische muzikant Matteo Ravelli. Zijn muziek bestaat veelal uit een mix van drones, ambient en elektronische experimenten. Naast Claudio (zang) en borda (drums, percussie, elektronica) zijn het Francesca Badalini (piano) en Andrea Grumelli (fretloze bas, elektronica) die de line-up completeren. Volgens de Groenlandse Inuit waren de ‘Quigyat’-aurora’s de geesten van kinderen die een gewelddadige dood of op hun verjaardag zijn gestorven. Een zwaar thema, al speelt bij NichelOdeon het theatrale aspect ook altijd wel een rol. Het levert 5 uiterst meeslepende stukken op, waar sterke, afwisselende zang wordt gecombineerd met mooi en fascinerend pianospel, spannende bas- en drumpartijen en innovatieve elektronica. Het gaat van avant-garde naar rock in opposition en allerlei intrigerende combinaties; zelfs een tango gaan ze niet uit de weg. Geweldig album, waar je niet uitgeluisterd raakt!
Claudio Milano heeft tevens samengewerkt met het Italiaanse trio I Sincopatici, dat gevormd wordt door Francesca Badalini (piano, synthesizer, citer) en Andrea Grumelli (fretloze bas, elektronica, sounscapes) en Luca Casiraghi (drums, percussie). Eigenlijk is en groot deel van het bovenstaande album hier dus weer vertegenwoordigd. Ze presenteren het album Decimo Cerchio (L’Inferno 1911 OST), met daarop maar liefst 26 tracks van samen 66 minuten lang. Het is live in een theater opgenomen, maar dat hoor je eigenlijk niet terug. Wel dat het geluid levendig en dynamisch is. Ze hebben een bioscoop optreden gebracht met beelden erbij en brengen feitelijk de soundtrack met hun visie op één van de eerste stomme Italiaanse films, te weten “L’Inferno” uit 1911, waarbij het gedachtengoed van Dante Alighieri er op moderne wijze ook doorheen zit. Op tot de verbeelding sprekende of noem het gerust filmische wijze brengen ze muziek die best aanhaakt op het album hierboven, maar toch ook weer compleet anders is. Bij vlagen is het veel meer experimenteel en koersen ze ook richting zeuhl (een vorm van progressieve rock), Verder variëren de tracks van 35 seconden tot ruim 6 minuten, wat het meer soundtrackachtig maakt. Toch blijft deze muziek ook zonder beelden overeind en weet te biologeren. Met enige regelmaat nemen ze je volledig in de houdgreep, om je vervolgens weer met de nodige drama aan de hand te nemen. Het heeft twee fantastische albums opgeleverd.
Frédéric D. Oberland/ Grégory Dargent/ Tony Elieh/ Wassim Halal – SIHR (cd, Sub Rosa)
Als de Franse muzikant, fotograaf en NAHAL Recordings mede-eigenaar Frédéric D. Oberland ergens opduikt, kan je de oren maar beter spitsen en te luisterleggen. Hij brengt solowerken uit, maar duikt tevens op naast allerlei interessante artiesten ook op geweldige projecten als Oiseaux-Tempête, The Rustle Of The Stars, Foudre!, Le Réveil Tropiques en Farewell Poetry. Nu komt hij met het album SIHR, waarop hij samenwerkt met de Franse gitarist, oudspeler en fotograaf Grégory Dargent (L’Hijâz’Car), de uit Libanon afkomstige maar in Berlijn gevestigde bassist en toetsenist Tony Elieh (Scrambled Eggs, Karkhana, Calamita) en de Franse percussionist met Turkse roots Wassim Halal (Paka Paka Corporation, Gamelan Puspawarna, Polyphème). Een ware supergroep kan je gerust stellen! Ze willen op dit album een soort post-alles geluid neerzetten; buiten alle genres, buiten de lijntjes en ook vast buiten zinnen. Frédéric leeft zich uit op de buchla, modulaire en drum synthesizer, altsaxofoon, gitaar en stem. Dit zorgt al voor een brede, experimentele basis waaraan Grégory extra anaole synthesizer- en gitaarpartijen toevoegt maar ook Oosterse elementen op de oud. Dat laatste doet Wasim ook met zijn darboeka, bendir, bellen en andere percussie-instrumenten. Tony zorgt tot slot nog voor de fijne bas- en overige synthesizerklanken. Het levert een dikwijls uiterst ritmisch en immer meeslepend geheel op, dat soms ook heerlijk stuurloos voortkabbelt of ineens weer kakofonisch uit de hoek komy. Het valt inderdaad nergens te plaatsen en dikwijls ietwat bevreemdend is; alsof je met een spaceshuttle door een bazaar vliegt. Een bijzonder, biologerend en meesterlijk album van de buitencategorie.
Dirk Serries – At Future Down (cd, Cloudchamber Recordings)
De Belgische klasbak Dirk Serries leerde ik ooit kennen als Vidna Obmana (of welke schrijfwijze dan ook), waarmee hij een bijzonder indrukwekkende discografie heeft opgebouwd. Dark ambient pur sang was het en nog altijd met enkele gedraaide releases hier. Daarna kwamen er vele releases met projecten als Fear Falls Burning, YODOK III, 3 Seconds Of Air, The Sleep Of Reason, Continuum, Akhet, Kodian Trio en Streams Of Consciousness. Maar ook onder zijn eigen naam verschijnen er ontiegelijk veel maar en allemaal kwalitatief hoogwaardige releases. Nergens zal daarbij ooit de zon schijnen overigens, maar schakelt hij tussen meerdere kleuren zwart en hard. Onder zijn eigen naam is nu het album At Future Dawn verschenen, dat op minimale wijze weer andere ambient gebieden ontgint. Dit doet hij met elektrische gitaar en effecten, waardoor het gruiziger is en meer zijn Fear Falls Burning project benadert en toch ook weer niet. Af en toe meen ik ook een stem te horen, maar dat is wellicht puur suggestie. De muziek bouwt langzaam op om vervolgens weer af te brokkelen en verder te kruipen naar intrigerend nieuw terrein. Meeslepend goed!
Alex Smalley – Wave Particles (cd, Fluid Audio)
Misschien dat de naam van de Britse muzikant Alex Smalley niet direct een belletje doet rinkelen, maar de naam van zijn prachtig neoklassieke project Olan Mill doet dat vast wel. Daarnaast heeft hij ook van zich laten horen in het ambient/drone duo Pausal. Onder zijn eigen naam heeft hij sporadisch iets uitgebracht. Dat is nu wel weer het geval met zijn nieuwe album Wace Particles, dat uitgebracht is op het voortreffelijke Fluid Audio, dat cd releases tot kunst verheven heeft. Ook nu krijg je de cd gestoken in een zogeheten A5 kaarteditie, met een zeldzame munitie onderzoek kaart uit de periode tussen 1943-1961, A6 afdrukken, een dia, vintage reiskaartje, gestempelde bibliotheekkaarten en ga zo maar door. Een (geparfumeerd en handgemaakt) feest om uit te pakken. Oh ja, dan is er ook nog de muziek. Meestal als het onder zijn eigen naam is, is deze meer persoonlijk. Smalley zegt hierover:
Dit is een project dat voor mij een bijzondere betekenis heeft. Het duikt in mijn voortdurende
fascinatie voor de ingewikkelde wisselwerking tussen natuur, bewustzijn en technologie. Het hele jaar door heb ik talloze mogelijkheden gehad om deze thema’s te verkennen. Ik ben vooral geïntrigeerd geraakt door de rol die resonantie speelt bij het verbinden van deze elementen, waardoor een diep gevoel van onderlinge verbondenheid binnen onze omgeving wordt bevorderd. Nu we ons op een uniek kruispunt bevinden waar natuur, bewustzijn en technologie samenkomen, heb ik met deze muziek geprobeerd de draden vast te leggen die deze elementen samenbinden.
Hij heeft drie composities gecreëerd, die allen in de titel “Journey” hebben, maar daarachter steeds een andere te weten “Superposition”, “Entanglement” en “Duality”, die in lengte variëren van 9 tot maar liefst ruim 26 minuten. Alex Smalley heet de muziek gemaakt met gitaar, processynthesizers en veldopnames en krijgt nog hulp op altviool van Jane Wild (Seafoxes) en zang van Maria Smalley. Het levert heerlijk verstilde muziek op, die ergens tussen ambient, neoklassiek, drones en experimentele muziek uitkomt. Verbindende, bezinnende en bezielende pracht. Wat een totaalkunstwerk!
Third Eye Of The Crone – Fables For The Disenchanted Few (demos) (cdr-ep, Reverb Worship)
Zes weken heb ik voor het eerst geschreven over het album From The Tomb van het dan voor mij nog onbekende Third Eye Of The Crone. De groep of eenmansproject blijkt al sinds 2006 actief, maar is een beetje in de luwte gebleven. Laat dat over aan het prestigieuze Reverb Worship label om daar verandering in te brengen. Deze combineert hun interesses in de natuurlijke wereld, symboliek en mystiek om etherische akoestische volksmuziek te creëren, waarin melodieuze overpeinzingen over liefde, dood en vloeken werden verweven met op de jaren 70 geïnspireerde psyche-folk-esthetiek. Ik heb ze met hun folksound ergens tussen strong>Current 93, The Hare And The Moon, Sproatly Smith en T.Rex. Die vlieger gaat eigenlijk ook weer op voor de nieuwe epee Fables For The Disenchanted Few (demos), waarop je in bijna 19 minuten weer 7 heerlijke songs krijgt, hetgeen kennelijk demo’s zijn. De nadruk ligt hier nog meer op de prachtige zang en akoestische gitaarspel van een man, al hoor je af en toe ook een vrouw zingen en nog war veldopnames. Naast de genoemde referenties hoor ik er ook wel Owain Phyfe, Brett Anderson en Espers in terug. Als dit slechts de demo’s zijn vraag ik me af hoe de uiteindelijke versies zijn geworden. Of wellicht zou dat de magie van deze schitterende release alleen maar verpesten.
Ditmaal geen luisterfragmenten, dus hieronder nog een keer de link naar het vorige album
Vlimmer – Lichtbruch b/w Under Pressure (cd-rs, Blackjack Illuminist Records)
Blackjack Illuminist Records eigenaar en projectensproeier Alexander Leonard Donat komt hier met enige regelmaat voorbij met één van zijn vele muzikale incarnaties. Het vaakst toch wel met Vlimmer, waarmee hij al sinds 2015 muziek naar buiten brengt, die veelal ergens tussen gothic, post-punk, synthpop, indierock, wave en dikwijls ook pop finisht; een indierocker met een zwarte cape is hij. Dat levert altijd weer aanstekelijke en toch donkere muziek op. Als goede gewoonte brengt hij voordat er een nieuw album verschijnt singles uit. Ten eerste één van een nog te verschijnen album en als extra een sterke Duitstalige cover van een Engelse track. Dat is wederom het geval op Lichtbruch b/w Under Pressure. De muziek belandt weer in de genoemde categorieën en de cover van Queen en David Bowie is ijzersterk en zouden beide denk ik ook wel kunnen waarderen. Donat is en blijft een heel originele en uitstekende muzikant in het hedendaagse muzieklandschap.