Wij gebruiken de stemwijzer altijd om onze favoriete zangers en zangeressen uit te kiezen. Dat terwijl wijzen eigenlijk niet mag. Toch doet de zwevende kiezer er wijs aan te kijken naar onze immer wijzigende doch stemmige lijstjes uit het:
We luisterden naar: Rangda, Emeralds, The The, Westering, Krügers Medbragte, Ceremony, Various: Sing Me To Sleep * Indie Lullabies, Mary Gauthier en Julma-Henri & Syrjäytyneet. En keken live naar: Rangda & Keiji Haino + Eric Cordier, Secret Chiefs 3, Fat32 en Congo For Brums.
Rangda en Keiji Haino + Eric Cordier @ Kunstencentrum België, Hasselt
Rangda – False Flag
Rangda, een zogenaamde superband in de noise/improv sector, met Chris Corsano op drums, en op gitaar Ben Chasny en Richard Bishop. Grote namen, hoge verwachtingen. Hun net uitgebrachte False Flag is een prachtplaat, laverend tussen keiharde improvnoise en weidse, melancholieke folk en soms Neil Young-achtige solo's. Een van mijn favoriete albums van het moment. Live komt het niet helemaal uit de verf, aangezien Corsano zo abstract speelt dat hij tijdens de minder vrije gedeeltes de aansluiting mist met de gitaristen. Dat kan best spannend zijn, maar het feit dat hij weigert een lekkere groove te spelen als de muziek erom vraagt – en dus moedwillig de muziek bijna saboteert – werkt averechts op mij, en tegen het einde is mijn fascinatie voor zijn geweldige freejazzspel omgeslagen in bijna-verveling en milde ergernis.
Keiji Haino speelt met draailierspeler Eric Cordier, en die gebruikt zijn lier als abstract noiseinstrument met allerhande basdrones en texturen. Indrukwekkend, en ook een goede ondergrond voor Haino die het graag donker heeft. Bloederige, rauwe brokken gitaarnoise, verstilde pracht met mooie hoge kopstemzang, diepe keelzang, fluit, noisy soundscapes vanuit een een moderne versie van de theremin (tenminste, dat leek zo). Geweldig concert.
Emeralds – Does It Look Like I'm Here?
En de zegetocht duurt voort. Niet alleen op eerste gehoor een prachtige plaat, ook als je hem beter leert kennen is hij geweldig. Wordt-ie zelfs nog beter. Je kunt er van alles in horen: Kraftwerk, Eno, Fennesz, Jim O'Rourke, Tangerine Dream, Dopplereffekt. En dat is precies dat nostalgisch futuristisch space-is-the-place gevoel waar ik zo van hou. En dan hebben ze ook nog ontroerende melodieën die plots tussen de sterren op kunnen duiken. Daar doe ik het wel voor.
The The – Cineola Volume I: Tony (cd+boek, Lazarus)
Hoewel het nu zo langzamerhand wel eens tijd wordt dat The The met het lang beloofde The Pornography Of Despair op de proppen komt, moeten we het even doen met een soundtrack die Matt Johnson heeft geschreven voor Tony, de film van zijn broer Gerard. Hierop krijg je prachtig verstilde pianomomenten tot sferische stukken en zelfs industriële momenten/beats. Het is geen lichte kost, wat geheel des The The’s is, wat mede komt door de caleidoscoop aan aangrijpende emoties. Voor de rest heeft de muziek weinig tot geen raakvlakken met The The maar eerder met Max Richter, Nils Frahm en Svarte Greiner. Prachtig (tussendoortje?)!
Westering – Help A Body (cd, Paradigms)
Eenmansproject van Bryan Thomas met een wel heel bijzonder en lekker geluid. Hij maakt namelijk een mix van new wave en death metal verpakt in shoegazermuziek en afgewisseld met dark ambient. Wat je krijgt is een soort felle hybride van My Bloody Valentine met The Chameleons, Joy Division, Today Is The Day en Wolves In The Throne Room inclusief, hier naar de achtergrond verdreven, krijsvocalen. Dat wisselt hij vervolgens af met rustieke, duistere ambient die wel in het vaarwater van Celer terecht komt. Duisternis alom, maar op zeer gevarieerde, originele en fijne wijze gemaakt Geweldig debuut!
Luister Online bij Myspace:
Krügers Medbragte – Den Sindsyge Broders Bøn (cd, Paradigms)
Deze zes Noren maken zoals ze het zelf noemen “Nordic death tango”. En eigenlijk dekt dat de lading voor deze robuuste muziek wel. Met gitaar, bandoneon, accordeon, contrabas, drum, percussie en zaag maken ze een akoestische en toch redelijk harde mix van tango, folk, avant-garde, tribal muziek, murder ballads en andere nachtelijke drinkmuziek. Het instrumentale geheel doet denken aan een hybride van Tom Waits, Motherhead Bug en Kaizers Orchestra. Lange, de langste wel 22,5e minuut, tracks die je meesleuren op een hobbelige maar fascinerende roadtrip.
Luister Online bij Myspace:
Telegram Til Fru Bramwell / Berlin 1919
Ceremony – Rocket Fire (cd, Killer Pimp)
Driemaal raden waar een band met de naam Ceremony door beïnvloed is. Dit duo is ontstaan uit de groep Skywave, waarvan een ander deel terecht is gekomen in A Place To Bury Strangers. De heren Paul Baker en John Fedowitz leven zich lekker uit en fabriceren hun muziek met verpulverende gitaren, pompende bassen, venijnig voorstuwende drumbeats en lekker onderkoelde zang. Grootste invloed lijkt echter The Jesus And Mary Chain on speed, maar Joy Division loert ook altijd om de hoek. De geweldige, heftige muziek heeft overigens ook veel weg van A Place To Bury Strangers. Ik kan dan ook niets anders zeggen dan dat dit een fantastisch vernietigend werk is!
Luister Online bij Myspace:
Silhouette / Someday / It’s Too Late
Various: Sing Me To Sleep * Indie Lullabies (cd, American Laundromat Records)
Leuke en lieve verzamelaar vol met Indie bands/artiesten die een cover brengen en er een slaapliedje van maken. De opbrengsten gaan allemaal naar The Valerie Fund, een organisatie die zich inzet voor zieke kinderen met kanker en bloedziektes. Stiekem wordt er overigens ook nog wel eens geëxperimenteerd, maar het merendeel klinkt zacht en lieflijk. Klik voor de volledige lijst met namen op bovenstaande link, maar onder andere Tanya Donely, Neil Halstead, Trespassers William, Peter Broderick en Laura Gibson geven act de présence. Bijzonder is de Erik Satie cover van The Coctails, die “Gymnopédie No. 1” omtoveren in een jazzy nummer. Maar eigenlijk is alles van hoog en prettig niveau. En nu: snaveltjes toe, slaap lekker!
Mary Gauthier – The Foundling
Er zal niets van kloppen maar bij Mary Gauthier had ik tot dit album het gevoel dat het een artieste was die alleen door OOR's huisrecensenten uit de country-hoek werd bejubeld. Net zoals die vreselijke Dayna Kurtz. Maar ziedaar, hier is dan eindelijk een plaat van Gauthier die klikt. (Eigenlijk verbazingwekkend dat ik het nog probeerde, teveel tijd en slaaf van positieve recensies waarschijnlijk) Op The Foundling exploiteert Gauthier, smachtend als Lucindia Willliams, op indrukwekkende wijze haar, nou ja, vondeling-status dus. In het midden staan twee fantastische nummers die kunnen wedijveren met een andere kenner van tragedies en de zelfkant: Sam Baker. Zeker in het halfgesproken March 11, 1962 klinkt Gauthier even aandoenlijk en breekbaar. Muzikaal gezien is het venijnig jankende Blood Is Blood nog wat beter. Simpel: 'Blood is blood, and blood don't wash away'.
Julma-Henri & Syrjäytyneet Psykoterapia
Het eerste album Al Qaida Finland kenmerkte zich door bombastische elektronische beats, op het industriële af. Andere nummers hadden een meer traditionele jazzy benadering en soms interessante sample-keuzes (King Diamond, Kate Bush). De hoekige Finse taal met de dikke ellen en lekkerrr rrrrrollende erren leent zich goed voor boze raps en past ook uitstekend bij die kille beats. Op het nieuwe album wordt de begeleiding eechter anders aangepakt. In de opener Alku en het daarop volgende Kipu gieren de gitaren als was het Keiji Haino zelf. Dat geweld wordt nergens meer herhaald, maar de organische en psychedelische rockbenadering blijft. Lekker gruizig en af en toe hehoorlijk vrij na die rigide drumcomputers. Psykoterapia is daardoor minder opgefokt maar door de bank genomen wel origineler op hier en daar een traditionelere funk beat na, zoals Tunteet Osa 1, wat dan toch alweer aan begin jaren negentig doet denken.
Secret Chiefs 3, Fat32, Congo For Brums @ Musikcafeen, Århus
Denen zijn net Nederlanders en houden van regeltjes. Het schip Stubnitz wordt door de gemeente Århus aangemerkt als gebouw en voldoet niet aan de regels die daarvoor gelden, dus op de valreep wordt de locatie veranderd naar Musikcaffeen aan de Mejlgade, gelukkig nog wel vlak bij de haven. We vallen binnen bij Ches Smith's Congo For Brums, wat net als in Rotterdam nét iets te lang duurt. Van Fat32 pik ik deze keer nog wel wat mee, wel lollig maar niet meer dan dat. Secret Chiefs 3 treedt aan in gemixte outfits (de helft in 'surf' pakken en de andere helft in pijen). Zonder pauze krijgen een knetterharde en daardoor iets chaotischer set voorgeschoteld, zonder derde toegift. Nog steeds een prima show, maar toch net ietsje minder dan in Worm.