En toen schoven ze zo iemand naar voren het rare nieuwe kabinet. Niet hier uiteraard, waar alles weer vanouds maar ook nieuws is in het lijstje uit het:

SCHADUWKABINET

Ik luisterde naar: Matti Bye, Keeley Forsyth, Girls In Synthesis, Have A Nice Life, King Hannah, Mekong, Mui Zyu, Zbigniew Preisner en Taroug.

---

 

Jan Willem

 

Matti Bye – Capri Clouds (cd, Denovali)
De gedreven Zweedse componist/pianist Matti Bye (1966), die naast zijn albums ook nog wel eens live bij stomme films kunt aantreffen en dat over de hele wereld. Hij maakt naast regulier albums ook soundtracks en is verder te vinden in Hydras Dream (met Anna Von Hausswolff), Maailma (met Lau Nau), Kiri Ra! (met Lau Nau en Linda Fredriksson), Vinter (met Kristian Holmgren) en het krautrock georiënteerde Walrus. Zijn output zit meestal in de neoklassieke hoek uit, maar lengt dat ook aan met folk, rock en Americana, waarbij hij een improviserende stijl hanteert. Zijn nieuwe album Capri Clouds is het sluitstuk van een trilogie die begon met Bethanien (2013), gevolgd door This Forgotten Land (2017). Op dit nieuwe album brengt hij met piano, Hammond orgel, keyboard, Wurlitzer piano, geluiden en veldopnames al de nodige fraaie muziek, waarbij de rest wordt ingekleurd door gasten op cello, bas, synthesizers, drums en percussie. De hoofdmoot bestaat uit neoklassiek en pianomuziek, maar de rest brengt wel fraaie tinten aan. Het is uiterst filmisch en melancholisch, maar ook warm en dromerig, waarbij je moet denken aan Library Tapes, Dustin O’Halloran, Hauschka, Max Richter, Richard Skelton, Jóhann Jóhannsson en Erik Satie. Het is van een ongelooflijke schoonheid allemaal.

 

Keeley Forsyth – The Hollow (cd, 130701)
Het is een bijzondere die Londense zangeres Keeley Forsyth, tevens actrice, met haar compleet eigen kijk op de muziek. Dat heeft ze bewezen met haar twee bloedmooie albums Debris (2002) en Limbs (2022), die ze op het innovatieve Leaf label heeft uitgebracht. De onderwerpen erop zijn hard, confronterend en uit het leven gegrepen en de muziek is een mix van neoklassiek, avant-garde en minimal music. Dit is ook het geval op haar derde album The Hollow, die ze op 130701 heeft uitgebracht, dat een experimenteel sublabel is van Fat Cat. Ze werkt hierop samen met onder meer Colin Stetson, Matthew Bourne, Ross Downes en Adrian Shaw. De titel komt van het ontdekken van een lang verlaten mijnschacht tijdens het wandelen. Hierover zegt ze; “Het verleden ligt op de loer en achtervolgt het heden waarin we ons nu bevinden. Een verbinding met de tijd die ons daarin plaatst, geconfronteerd met wat voorbij is en wat kan komen. Maar misschien maakt die tijd er ook geen belang bij of we hier zijn of niet.” Hoe het ook zij, zit er een diepgewortelde droefgeestigheid door alles heen, die je of je het wil of niet keihard raakt. Ze weet je soms zelfs zo ontzettend te emotioneren, dat het haast zeer doet. Maar bovenal is het een machtig mooi meesterwerk geworden met echt zinnenstrelende muziek en zang. Liefhebbers van onder meer Ahnoni, Scott Walker, Meredith Monk, Hatis Noit, Maria BC, Hilary Woods en Sarah Davachi kunnen er hun hart aan ophalen.

 

Girls In Synthesis – Sublimation (cd Own It Music)
Dat het post-punk genre levendiger is dan ooit, is inmiddels wel duidelijk. Wrange dan wel moeilijke tijden vragen hier ook eigenlijk altijd om. Een band die dit altijd vol overgave heeft gedaan is het uit Londen afkomstige en in 2016 opgerichte Grls In Synthesis, die afgelopen vrijdag een overdonderend concert hebben gegeven in de Groningse Vera. Daar kreeg je echt de jaren 80 vibes weer om de oren geslingerd, maar dan wel helemaal in het hier en nu geplaatst. En hard! Ze presenteren nu hun derde album Sublimation, waarop ze 11 nieuwe nummers lanceren. De groep bestaat in basis uit John Linger (bas, zang), Jim Cubitt (gitaar, keyboards) en Nicole Pinto (drums), maar live aangevuld met een vierde lid. De muziek is keihard, kaalgeslagen, kil en knetterurgent. Dit is één van de uitschieters in het genre. Heerlijk tegen de schenen aanschoppend prachtalbum!

 

Have A Nice Life – Voids (cd, The Flenser / Konkurrent)
Het Amerikaanse duo Dan Barrett en Tim Macuga vormt in 2000 de band Have A Nice life. Hun inmiddels legendarische album Deathconsciousness brengen ze in beperkte oplage in 2008 af. Ze verkrijgen hiermee al snel een cultstatus. Deze is overigens in betere staat in 2021 weer verschenen op het fijne The Flenser label. En tussendoor brengen ze ook nog twee andere albums uit, die altijd lastig te categoriseren zijn. Het bestaat namelijk veelal uit een kruisbestuiving van lo-fi, shoegaze, post-rock, indierock, new wave, ambient, noise en industrial, waarbij het van redelijk licht en luchtig naar gitzwarte en zwaar kan gaan. Ze belanden op mysterieuze wijze ergens tussen The God Machine, The Cure, My Bloody Valentine, Planning For Burial, Mount Eerie, The Body en Duster. Rond de periode van hun debuut waren er ook een hoop outtakes en demo’s, die ze in 2010 al eens hadden uitgebracht als Voids. Deze is er nu weer, 77 minuten lang en 11 nummers breed, in de zogeheten geremasterde versie en is minstens zo onmisbaar.

 

King Hannah – Big Swimmer (cd, City Slang / Konkurrent)
Het uit Liverpool afkomstige King Hannah bestaat uit het duo Hannah Merrick en Craig Whittle, die inmiddels twee te gekke albums achter hun naam hebben staan. Van de belofte die ze afleverden met hun debuut Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine (2020), zijn ze middels I’m Not Sorry, I Was Just Being Me uit 2022 met grote passen daar overheen gestapt. Ze serveren een verfijnde mix van indierock, psychedelica, shoegaze, droompop en triphop. Dat leverde ook de nodige grote referenties op. Eigenlijk is dat niet anders op hun derde album Big Swimmers. Ze hebben hun sound enkel nog wat aangescherpt, verfijnd en met enige regelmaat voorzien van de halfzang zoals Dry Cleaning dat ook wel laat horen. Het is een soort softnoise met bitterzoete zang, waarmee ze lekker in het diepe springen en daarbij deels hun vorige sounds als anker gebruikem. Daarbij moet je verder denken aan PJ Harvey, Cigarettes After Seks, Mazzy Star, Portishead, Ghost Woman en Horsegirl. En daar kan je heerlijk mee wegdrijven.

 

Mekong – Danse Danse (cd, Icy Cold Records)
Mekong is het project van multi-instrumentalist Renaldo Alves, die weliswaar Portugees is maar vanuit Polen opereert. Met zijn muziek roert hij vuistdik in de jaren 80, waaruit dan toch een eigenzinnige hybride van post-punk, cold wave, goth- en alternatieve rock rolt. De van huis uit bassist liet met zijn debuut End Of The World een diepe indruk achter en was voer voor de melancholici onder ons. Nu is daar eindelijk het vervolg Danse Danse, waar ook bepaald geen jubelstemming heerst en het hoogstens dansen is op de alternatieve dansvloeren. Hij weet wederom op heerlijk opzwepende en meeslepende wijze de sfeer van weleer neer te zetten. En of je nu van The Cure, Joy Division, Virgin Prunes, Bauhaus, Modern English, Je T’Aime, Whispering Sons of Motorama houdt, dit is echt wat je daarnaast wil horen. Simpelweg en oprecht ouderwets genieten.

 

Mui Zyu – Nothing Or Something To Die For (cd, Father/Daughter / Konkurrent)
Ik had de naam van de Brits-Hongkongse Eva Liu, die tevens deel uitmaakt van het artrock trio Dama Scout, prima gevonden als artiestennaam. Toch kiest ze voor het minder makkelijke Mui Zyu alter ego, waar ze vast een goede reden voor heeft. Het leverde hoe dan ook het sublieme debuut Rotten Bun For An Eggless Century op ruim een jaar geleden. Hierop navigeert ze door het lastige gebied van de steeds veranderende identiteit, waarbij fantasie en folklore samensmelten om een podium te creëren voor zelfacceptatie en bevrijding. Daarvoor schept ze een muzikaal universum dat ergens tussen droompop, avant-garde, jazz, synthpop en speelse elektronica uitkomt. Daar gaat ze met iets meer vaste grond onder de voeten verder op Nothing Or Something To Die For. Hierop werkt ze samen met gasten op cello, viool en spoken word. Ze serveert 15 korte en langere stukken, die meer mysterieus uitpakken dan voorheen, maar nog wel de genoemde genres in huis hebben, zij het soms wat meer met klassieke en psychedelische elementen. Daarbij probeert ze de complexiteit en betekenis van het menselijk bestaan te begrijpen en observeert ze apathie naast overweldigende chaos; de technologische vooruitgang op het gebied van verbinding met het gebrek aan zinvolle banden en de frustraties van het handhaven van normen die door anderen zijn vastgesteld. niets of iets om voor te sterven probeert deze naast elkaar staande waarheden te ontcijferen, en draagt zowel het gewicht van degenen die proberen de wereld te vernietigen met de volslagen nutteloosheid van dit alles. Het levert een verbluffend album vol lef en diepgravende gedachten op. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Hail, Lucinda Chua, Hana Vu, Maria BC, Spirit Fest en Lisa Germano. Het is allemaal van een uitzonderlijke pracht.

 

Zbigniew Preisner – Melancholy (cd, Preisner Productions)
Melancholie is denk ik wel de rode draad door mijn muziekcollectie, die overigens zowel in de folk, klassieke dan wel verpletterend harde muziek terug te vinden is. Wat dat betreft kan je daar alle kanten mee op. Iemand die daar ook wel pap van lust is de Poolse componist Zbigniew Antoni Kowalski, beter bekend als Zbigniew Preisner. Dat geldt voor zijn filmmuziek, eerst veelal voor zijn veel te vroeg overleden vriend en filmmaker Krzysztof Kieślowsk, maar zeker ook voor zijn reguliere werken. Hiermee levert hij al ruim 30 jaar aan sterke prachtmuziek. Laat zijn nieuwste album nu stom toevallig Melancholy heten. Hierop laat hij in ruim 38 minuten 5 nieuwe stukken het licht zien, die aansluiten bij de naam van de titel. Ze worden uitgevoerd door de min of meer vaste pianist Dominik Wania en daarnaast muzikanten op cello, saxofoon, viool, hobo, fluiten en koorzang. Preisner zelfs brengt naast de composities ook orgel, elektronica, percussie en zang. De muziek is veelal kaal, verstild, tot de verbeelding sprekend en heel droefgeestig. Het voelt net zo desolaat en eenzaam als de afbeelding en de mens op de cover. Hoewel er veel info ontbreekt en zelfs luisterfragmenten schaars zijn, zegt een slottrack met de titel “Requiem For The World” misschien wel genoeg. En anders doet de veelzeggende, wonderschone muziek dat wel.

Luisterfragmenten

 

Taroug – Darts & Kites (cd, Denovali)
Taroug is het project van Duitse drummer en elektronische muziekproducent Tarek Zarroug, die wel zijn roots heeft liggen in de Tunesisch woestijn. Na een eerdere epee presenteert hij nu zijn volledige debuut Darts & Kites, waarop hij is geïnspireerd door de Penrose-tegels en thema’s van verandering en transformatie onderzoekt. Gefascineerd door de oneindige mogelijkheden van het patroon, verwerkte Taroug de oneindige permutaties ervan niet alleen in de negen nummers van het album, maar ook in het ontwerp van de hoes. Je hoort in de muziek dan ook vele facetten terug en die worden het mooist als de Tunesische, percussie- en elektronische invloeden samenkomen. Hij mag daarbij rekenen op steun van gastmuzikanten op zang, piano, cello, saxofoon, gitaar en saz. Het is uiterst gevarieerd maar consistent geheel geworden. En zonder het vet te drukken gaat het echt van Abouar Brahem via The Knife en Emika naar Von Magnet en Hector Zazou. Van a tot z geweldig!

Comments

comments