Ze vragen ons steeds welke namen er in het nieuwe kabinet komen. Ze kijken ook zo lief, dus vooruit hier zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Food, Liars, Ufomammut, Emeralds, Mind Over Four, Peter Broderick, Helios, Deftones, Sara Lov, Dariush, Cosa Brava en Alvin Lucier. En keken naar: politieke clowns.
Food – Quiet Inlet
Noorse jazz op ECM, mag je me ’s nachts voor wakker maken. Geen Arve Henriksen meer, wel Nils Petter Molvaer en Christian Fennesz als vervangers erbij. Kan slechter. Veel sfeervolle, ingehouden improvisaties van het meditatieve soort – denk In A Silent Way en het solowerk van Arve Henriksen – met af en toe een voor ECM bekend te glad saxofoongeluid, maar verder erg sterk en bijzonder mooi om ’s avonds bij weg te dromen tijdens het plukken van het einde van de dag.
Liars – Sisterworld
Vanaf Drum’s Not Dead was ik een beetje mijn interesse verloren, maar deze hakt er sfeervolle wijze weer goed in. Beetje onheilspellend en ongemakkelijk qua gevoel, en dat vind ik dan wel weer heel prettig. Liars hebben ook altijd wel die obsessieve ondertoon, alsof de gekte van heel dichtbij op de loer ligt. Goed hoor.
Ufomammut – Eve
Laat ik weer eens het adjectief ‘monumentaal’ van stal halen. Psychedelische stonerdoom meets postrock klinkt dan weer als een beschrijving die vandaag de dag veel te veel wordt gebruikt, maar het klopt wel in dit geval. Gebruik in samenspraak met ‘monumentaal’ en dan weet je genoeg.
Emeralds – Does It Look Like I’m Here?
Even abstracte als toegankelijke glitch die af en toe aanschurkt tegen Brian Eno en het glitchwerk van Jim O’Rourke, en dan heb je mij al vanaf de eerste seconde gevangen. Meerdere luisterbeurten zijn nog wel nodig om het helemaal te kunnen doorgronden, maar tot nu toe klinkt het adembenemend mooi.
Mind Over Four – Empty Hands
Ik heb Empty Hands (1995) inmiddels gevonden op Soulseek. Weet nog niet goed wat ik er van moet denken; wat dat betreft past-ie prima in de bekende Mind Over Four traditie. Eerste beluisteringen laten een zwaarder geluid horen, meer oversturing, meer noise, minder op techniek gericht, alles wat doffer en dikker, minder fusion, minder melodie. Dan plots funk en hiphopinvloeden. Vreemd, zelfs voor Mind Over Four begrippen. Zware kost.
Peter Broderick – Three Film Score Intakes (3” mcd, Schedios)
“Every little thing he does is magic” zou een Police-achtig statement zijn dat van toepassing is op de muziek van de over getalenteerde Peter Broderick. Sinds hij zich uit de bands Norfolk & Western, Horse Feathers, Loch Lomond, Our Broken Garden en anderen heeft losgeweekt, is hij naast hand- en spandiensten voor anderen (Efterklang onder meer) helemaal los met vele soloreleases. Daaronder ook vele kleinoden zoals dit nieuwe pareltje met slecht 3 nummers. In een minuscuul zakje met evenzo artwork en dan weer dat prachtig vertrouwde filmische werk van Broderick. Ditmaal vormt de ingetogen pracht de soundtrack voor de film Passenger van Matt Clark. Wonderschoon, maar zeer gelimiteerd object op het nieuwe Schedios label.
Luister Online bij Myspace:
Helios– Unleft(cd, Unseen)
Helios is het geesteskind van Keith Kenniff (ook Goldmund, Mint Julep). Hiermee maakt hij doorgaans verstilde pastorale ambient van delicate gitaren, emotionele pianostukken, kalme beats en klassieke elementen. Hij heeft nog wel eens de neiging het sterkste materiaal op de plank te laten liggen, gewoon uit onzekerheid of ontevredenheid. Dat toont hij ook nu weer even fijntjes aan met deze nieuwe verzameling songs, uitgebracht op zijn eigen Unseen label. Je kunt dit gewoon als een ijzersterke nieuwe Helios cd beschouwen, waarbij Hammock, Deaf Center, Harold Budd en Brian Eno nooit ver weg zijn. Ogen dicht, wegdromen en stilletjes van genieten.
Luister Online bij Myspace:
Bounce Dive / Every Hair On Your Head
Deftones– Diamond Eyes(cd, Reprise/Warner)
Het is alweer 4 jaar geleden dat de Deftones met een album op de proppen komen. Dat album Saturday Night Wrist zal niet de boeken ingaan als hun beste, maar het is eigenlijk altijd wel genietbaar wat ze afleveren. Ten minste dat vind ik als fan van het eerste uur dan. Nu zijn ze terug met een album dat toch wel duidelijk boven de vorige uitsteekt. Het is allemaal net wat feller, zit sterker in elkaar en weet je meer beet te grijpen. Natuurlijk, voor een grote verrassing zullen ze niet meer zorgen maar ze zijn wel meer experimenteel dan hun beginjaren, dus wat dat betreft zit de verrassing in de kleine hoeken. Het is gewoon wel weer een erg lekker plaatje vol metal met wave-, noise- en popelementen. Opzwepend en met fraai melancholische rustpunten. Die titel is alleen wel erg klef.
Luister Online bij Myspace:
Diamond Eyes / Rocket Skates
Kijk/luister Online bij YouTube:
Diamond Eyes
Sara Lov– Seasoned Eyes Were Beaming(cd, Nettwerk Productions)<
Nadat André me weer eens op Sara Lov uit Dévics heeft gewezen, heb ik hem maar eens officieel in huis gehaald. Hoewel ¾ van Dévics aanwezig is, is het echt een solo aangelegenheid geworden met meer folk en singer-songwritermuziek. Oorvanger blijft natuurlijk Lov’s hemelse zang, die zelfs “Ik Ben Verliefd (Sha-La-Lie)” tot een engelachtig nummer kan omtoveren. Maar de muzikale omlijsting mag er ook wezen met onder meer piano, contrabas, cello en gitaren. Dromerig, breekbaar, rokerig, zwoel, bitterzoet, weemoedig, melancholisch en wonderschoon, het is allemaal van toepassing op deze muziek. Luister Online:
Animals / A Thousand Bees / New York / Old Friends
Dariush– Golden Songs Vol 1 & 2(2x 4cd, Caltex)
Probeert Martijn B me eerst nog aan Iranese vrouwen te koppelen, nu komt hij met mannen aanzetten. Maar gelukkig hebben ze zachte baarden. Dariush ofwel Dariush Eghbali is zeker in zijn vroegere periode zo’n zanger waarbij de muziek werkelijk door merg en been gaat. Daar staat veel van op deze twee verzamelaars, die qua voorkant meer doen denken aan een goedkoop shampoomerk van een willekeurige bazaar. Heel fijn en veel.
Luister Online:
Diverse songs
Cosa Brava @ Bimhuis, Amsterdam
Vorig jaar zag ik dit project rond Fred Frith ook in het Bimhuis. Dat maakte een verpletterende indruk, maar niet door het volume. Samen met Zeena Parkins, Carla Kihlstedt en Matthias Bossi werd een tedere, kleine versie van de Rock In Opposition van Art Bears e.d. neergezet. Of de Norman Conquest toen ook achter de knoppen zat weet ik niet meer maar Shahzad Ismaily was zeker nieuw in de line-up. Het geluid is deze keer een stuk harder, niet dat alle subtiliteiten verloren gingen maar het was wel een stuk meer ‘rock’ en minder intiem deze keer. Nog steeds een van de mooiere projecten van Fred Frith.
Alvin Lucier @ Dag in de Branding, Den Haag
Still Lives: Een stuk voor piano en langzaam glijdende toongenerator. Een mooi meditatief stuk.
Opera With Objects: Een tafel met een kartonnen doos, een fles, een glas en nog zo wat. De percussionist slaat twee pennen tegen elkaar en houdt ze tegen die objecten. Dat levert andere geluiden op. Niet zo heel indrukwekkend dit.
947: Fluit en “pure wave oscillators”, hier vallen de resonantie en interfererende golven veel meer op dan in Still Lives, ik krijg gelijk zin het eerste stuk weer te horen, want dat was ongetwijfeld ook de bedoeling van die pianoklanken in combinatie met de toongenerator.
Music For Solo Performer: Lucier neemt plaats op de stoel die centraal staat opgesteld in de zaal, waarover allerlei percussie-instrumenten zijn verspreid. Hij begint rustig twee elektroden aan te brengen op zijn voorhoofd waarna hij de ogen sluit. Over de hele ruimte beginnen de instrumenten geluid te maken, ondanks dat je weet hoe het werkt (de hersengolven worden uitversterkt tot pulsen die de geluidsman de ruimte rondstuurt) een magische belevenis.
Bird and Person Dyning: Een vogel geluid uit een speaker feedbackt via de microfoons die Lucier aan zijn beide oren heeft bevestigd, langzaam bewegend loopt hij langzaam naar de speaker toe, onder hoog piepende klanken waarin de vogel nog herkenbaar kwettert.
Vespers: Vier geblinddoekte mannen moeten hun weg vinden middels tikkende speakers die ze voor zich uit richten. Die tikken weerkaatsen en resoneren en zo moeten ze de ruimte inschatten. De zaal is niet verduisterd, dus het publiek ziet de lege vloer waarop het zich afspeelt prima, wat niet het originele idee was. Daar zat iedereen in het donker. In deze setting is het een matig interessant schouwspel.
A Tribute To James Tenney: Contrabas in combinatie met oscillators. Achtereenvolgens op vijf octaven worden de sinusoïden met de gestreken bassnaren gemixt om zo geluidspatronen te creëren. Bassist Dahlgren schudt nogal van ‘nee’ vooral bij het hoogste stuk, maar het is niet helder of er iets mis ging. Het effect was wel het grootst in de middelste en laagste frequenties.
Broken Line: Voor fluit, vibrafoon en piano, het is moeilijk de interferentie te horen. Krakende stoeltjes, kuchend publiek, en meer van die onrust maken het ook niet makkelijk. Evengoed een fraai contemplatief stuk.
Nothing Is Real: Gebaseerd op Strawberry Fields Forever is dit een buitengewoon tonale compositie. Uitgevoerd door Lucier zelf uitgevoerd op piano. Door het altijd ingetrapte dempingspedaal, waardoor de noten eindeloos doorzingen, onstaat een soort kunstige dubversie eigenlijk. Na het gespeeld te hebben herhaalt hij het uit een theepot, die hij op de vleugel plaatst en varieert door het deksel eraf te halen (luider) en de pot op te tillen (zachter).
Sferics: Na met de bus naar Kijkduin te zijn vervoerd beklimmen we het “Hemels Gewelf”, een kunstwerk van James Turrell. Het miezert nogal en het is donker. Je moet een koptelefoon inpluggen om de ionosferische storingen te horen die de opgestelde antennes opvangen, maar dat in- en uitgeplug verstoort het signaal nogal. Daarbij is er weinig verschil tussen de antennes en de het gekwebbel om je heen draagt ook niet echt bij aan de ervaring. Niet zo’n succes, dus hoog tijd om treinen te gaan halen.
Wisselvallig dus, maar de ervaring was zeker zeer de moeite waard.