Na heel veel weer uiteindelijk toch onweer. En dat hing niet alleen in de lucht bij Curry en Paay, waar 16 lentes verschil toch teveel bleek, ook ondergronds in Azië explodeerde één en ander. Laten wij dan maar mooi weer spelen met de lijstjes uit het:
Mdungu, NOMO, Deleyaman, A Broken Consort, Kawada, Huun-Huur-Tu feat. Sainkho, Fink, Bill Callahan, Tom Brosseau, Doug Burr, Patrick Watson, The Small Back Room (film), Sunn0))), Gnaw, Khanate en The Vampires Of Dartmoore. De lijnen gaan NU open….
Mdungu – Afro What!?
Te beluisteren op de luisterpaal van 3VOOR12. Hollandse Afrobeat. De eerste vijf nummers zijn me wat te gezapig, maar de tweede helft is magistraal. Vooral als de blazers zwijgen en beide gitaristen de ruimte krijgen. ‘Kabbaya’ en ‘Paps Touré’ klinken inderdaad erg beïnvloed door de Malinese gitarist Ali Farka Touré, met een fraaie melancholieke ondertoon. En ‘Rio Nights’ is gewoon de beste track. Vrijdag a.s. cd-presentatie in Paradiso, daarna vooral blijven voor:
NOMO – Invisible Cities
Een band die Italo Calvino raadpleegde voor een titel van hun nieuwe album, dat is punten scoren. Muzikaal is het ook zwaar in orde: denk Fela Kuti goes krautrock. Of: Tortoise met blazers en goede liedjes. De nachtelijke, ingehouden maar onderhuids broeierige sfeer van de muziek is ook erg prettig, met aks hoogtepunt afsluiter ‘Nocturne’. Verder: duimpiano's, een verdwaalde Moondog-cover, maar het werkt allemaal. Vrijdag a.s. in Paradiso te zien, uiteraard ’s nachts, om 01:00.
Deleyaman – 00/1 / Second / 3 (3x cd, Editions Nech/T.T.O.)
Bij mij is het de pest dat als ik een recensie exemplaar krijg van een voor mij nieuwe band die ik erg goed vind, dat ik dan ook de oude albums van die band wil horen en dus vaak koop. Het echoot daarom al jaren op mijn bankrekening. Maar het levert meestal ook echt mooie, uiteraard ONmisbare, werken op zonder welke ik dood zou gaan of waardoor ten minste de aarde zou vergaan. Deleyaman heeft net de vierde cd uit (zie Caleidoscoop) en hun vorige drie cd’s mogen er wezen. Ik zal er niet teveel over uitweiden, want dan staat er op twee verschillende plekken hetzelfde, maar het is een ensemble met een heel eigen geluid dat tussen Dead Can Dance, Black Tape For A Blue Girl, Love Is Colder Than Death, Bel Canto, Arto Tunçboyaciyan en Abed Azrie uitkomt. Een etherische mix van ambient, dark wave, wereldmuziek en gothic. Luister ook maar eens naar deze hemelse, ontroerende, melancholische, wereldse en toch onaardse pracht!
Luister Online:
The Door / Ambi Metch
Arev Patsvets / Cilicia / Home
A Broken Consort – Box Of Birch (cd, Tompkins Square)
Richard Skelton is een excellente muzikant, die zich onder zijn eigen naam maar ook met allerlei aliassen uit in een mengsel van elektronica en neoklassiek. Als A Broken Consort brengt hij een prachtige ode aan zijn op slechts 29 jarige leeftijd overleden vrouw. Hartverscheurende muziek die vaak enkel opgebouwd is uit strijkers, piano en veldopnames. Dit moet je gewoonweg zelf maar eens ondergaan!
Luister Online:
The Elder Lie
Kawada - Shaving Your Beard On A Nice White Cloud (cd, Keremos)
Door de anale fase ben ik….ehm, correctie, door de band De Anale Fase ben ik terecht gekomen bij Kawada. Ze delen namelijk zanger/componist Joeri Cnapelinckx en de andere helft van De Anale Fase, Anna Vercammen, is er te gast. De muziek is wel anders, meer rock en in het Engels gezongen. Maar ook hier weten de Belgen een bijzonder geluid aan de dag te leggen. Belgische indierock met originele aanvullingen als tuba, cello, viool, trompet, trombone en sax. Uiterst beklijvende, sfeervolle muziek die schippert tussen België en Scandinavische landen en af en toe naar de noise van Sonic Youth kruipt. IJzersterk!
Luister Online:
It Grows On You / Creating A Bigger Boat / Fake License / Black Spider / Ukelele Song
Huun-Huur-Tu feat. Sainkho – Mother-Earth! Father-Sky! (cd, Jaro)
Ik ben altijd een enorme fan geweest van de Tuvaanse zangeres en stemkunstenares Sainkho Namtchylak, hoewel ik lang niet alle cd’s kan hebben. Maar het merendeel is prachtig of ten minste biologerend. Van de keelzangers Huun-Huur-Tu uit datzelfde land kan ik nooit een hele cd aan; op een gegeven moment heb ik genoeg van het gebrom en gefluit uit die ongetwijfeld supergetalenteerde kelen. Ideaal dat ze elkaar nu gevonden hebben op deze nieuwe cd en de zang afwisselen, hoewel Sainkho de boventoon voert. Hier worden alle sterke krachten op fraaie wijze aan elkaar gekoppeld.
Luister Online:
Mother-Earth! Father-Sky!
Fink – Sort Of Revolution (cd, Ninja Tune)
Fink bezit het talent kale liedjes te maken die hij overeind houdt met zijn zware bluesstem of juist fluisterzang. De bluesy, melancholische stemming overheerst op zijn nieuwe album waar hij zo mogelijk nog meer ingetogen te werk gaat. Dat kan in eerste instantie saai overkomen, maar na een paar keer draaien en intensief luisteren wordt de ware pracht onthuld. Een nummer als “Move On Me” bijvoorbeeld, met John Legend op piano, is gewoonweg bloedstollend mooi. Maar ook de rest bestaat uit rustieke pareltjes. Om langzaam van te genieten.
Luister Online:
Sort Of Revolution
Bill Callahan – I Wish We Where An Eagle
Gezapigheid tot je voornaamste kwaliteit verheffen, je moet het maar kunnen. Deze plaat is onwaarschijnlijk achteloos en ongeïnteresseerd, en toch wel weer lekker. Eindeloos doorreutelende nummers gebaseerd op een halfgeslaagd melodisch ideetje en idiote teksten. (I used to be sorta blind, now I can sorta see) Aardige strijkarrangementen wel, opener Jim Cain is Callahan's Everybody's Talkin'. Waarom dacht ik trouwens altijd dat die man van oorsprong Nieuw-Zeelander was?
Tom Brosseau – Posthumous Success
Men zegt dat deze folkie zich voorheen voornamelijk op akoestische gitaar begeleidde. Afgaande op Favourite Colour Blue dat hier in twee versies aanwezig is, ben ik blij dat niet gehoord te hebben. Juist met drums en sloppy synthjes komt het nummer tot leven en vormt 't hier het hoogtepunt op.. Op zomaar een albumpje.
Doug Burr – The Shawl
Patrick Watson – Wooden Arms
Als Ryan Adams ineens in plaats van into Mandy Moore fundamentalistisch in den Here was zou ie klinken als Doug Burr. Mooie muziek, maar van de teksten werd ik toch wat kriegel. Als ik 't goed begrijp schreef ie ze ook niet eens zelf (lui!) maar zijn 't gewoon psalmpjes. Vandaar dat God vanzelfsprekend goed is voor Israel en de righteous zullen rejoicen.
Burr klinkt ook wel wat als de vrome Sufjan, aan wie ook Patrick Watson doet denken in het eerste nummer dat me van de Canadees bevalt. Big Bird In A Small Cage is z'n eigen Ufo Sighting.
The Small Back Room (Powell & Pressburger)
Wonderlijk is een van mijn nieuwe stopwoordjes en voor deze kan ie weer uit de kast. Vreemde, fascinerende, onevenwichtige oorlogsnoir. Wie de liefdesgeschiedenis in de Engelse klassieker Brief Encounter fantastisch vond, kan ook hier wat vinden. Tussen gerommel met statistieken op een achterafkantoortje en het demonteren van mijnen hebben David Farrar en de lief glimlachende Kathleen Byron, een bijzonder fraaie relatie. Niks veroveringen of zo, maar heel "gewoontjes" en aandoenlijk.
Sunn 0))) in de Arminius kerk in Rotterdam
Donderpreken, laat die maar aan Sunn over. We trilden de banken uit maar de vibraties konden geen houten konten voorkomen. Het orgelintro, pal onder een echt orgel tóch van een bandje, duurde al lang, maar de show ook. Zelfs de goede shows (om niet te zeggen fenomenale) duurden allemaal een tikje te lang, maar zonder franje viel me dat toch ietsje zwaarder. Monoliths&Dimensions mag bijna easy-listening zijn, deze kerkdienst was dat zeker niet.
Gnaw This Face
Khanate Clean Hands Go Foul
Khanate is niet meer. Het afscheid is wat vrijer en vloeiender, soms een beetje Fushitsusha-achtig. Nog steeds tamelijk grimmig natuurlijk, ook van een 'caramel swirl' schijf vinyl. Gnaw's vinyl is rood en toont ook een andere benadering van de zanger van Khanate. Gnaw is minder snaargericht, meer noise, meer dark ambient en industrial. Dubin's stem is de herkenbare factor in de poel van duistere sferen die zie zich ontvouwt.
The Vampires Of Dartmoore Dracula's Music Cabinet
Ha! Mazzeltje! Ik ging kijken voor The Sound Of Wonder!, bleek net de roemruchte Vampires of Dartmoore uit te zijn, en dan niet de gewone versie maar een handgemaakte hoes met comic in de oplage van 100 exemplaren. Ik ben nu dus de trotse eigenaar van nummertje 29. De muziek is een typisch Duitse horror soundtrack zoals Peter Thomas die maakte, al bestaat er in dit geval geen film van. Wel worden er vrij bruusk wat horrorstemmen en -geluiden aan toegevoegd. Fraai staaltje exotica.