Als u om privacy redenen ons niet meer wilt lezen, kijk dan niet of voor morgen naar onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Aisha Burns, Aïsha Devi, Gas, Mark Kozelek, Mary Lattimore, Daisuke Miyatani, Prairie, Quasiland, Rauelsson, Samba Touré, Twin Tribes en Yamantaka // Sonic Titan.
Jan Willem
Aisha Burns – Argonauta (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
Voordat de klassiek getrainde, jonge violiste, zangeres en songwriter Aisha Burns het solopad kiest, heeft ze al hand- en spandiensten verleend bij Alex Dupree And The Trapdoor Band en Balmorhea. In 2013 verschijnt haar prachtige debuut Life In The Midwaters, waarop ze verstilde, breekbare folkmuziek laat horen, die verdriet en eenzaamheid op fraaie wijze inlijst. Een jaar ervoor is haar moeder overleden, dus dat die emoties invoelbare en oprecht zijn valt te begrijpen. Dat haar tweede album Argonauta zo lang op zich heeft laten wachten is naar eigen zeggen omdat ze nog altijd in de rouw is, hetgeen in golven komt. Vandaar dat de muziek gewoon verder gaat waar ze in 2013 is geëindigd, waarop ze weer oprechte gevoelens in verwerkt. Burns, die verder viool, gitaren en synthesizer brengt, laat ook weer horen wat een geweldige zangeres ze is; zowel in het hoog als laag weet ze gevoelige snaren te raken. Ze krijgt muzikale steun van Jake Woodruff (gitaar, synthesizer), Balmorhea-leden Travis Chapman (bas) en Dylan Rieck (cello), Jacob Chamberlin (drums) en Thor Harris (vibrafoon) van Shearwater, Swans, The Angels Of Light, Hospital Ships en Long Meg & Her Daughters, waar ook Aisha Burns in zit. Ze presenteert hier 8 nieuwe folkachtige songs, die je weer genadeloos weten te grijpen. De zang, de indringende teksten, de intieme droefgeestige atmosfeer en de muziek met mooi orkestraties weten allemaal te overtuigen. Voer voor liefhebbers van Mirel Wagner, Marissa Nadler, Laura Marling, Cat Power, Joan Baez, Aldous Harding en Natalie Merchant. Helaas is het allemaal na een goed half uur alweer voorbij (net als haar debuut trouwens), maar maakt de muziek een diepe, onuitwisbare indruk.
Aïsha Devi – DNA Feelings (cd, Houndstooth)
Voordat de in Zwitserland geboren Nepalese-Tibetaanse grime/electro artiest als Aïsha Devi naar buiten treedt, heeft ze onder de naam Kate Wax en met haar label Danse Noire ook al fraaie dingen uitgebracht. Dat zit veelal ergens tussen grime, electro, downtempo, industrial, dark ambient en techno in. Maar in 2015 debuteert ze na een aantal digitale mini releases als Aïsha Devi met haar album Of Matter And Spirit op het immer spannende Houndstooth label. Daarop combineert ze haar bijzondere, veelal vervormde stemgeluid, waar je haar Oosterse achtergrond wel in terughoort, met spookachtige elektronische muziek die ergens tussen grime, dubstep, IDM, downtempo, techno, industrial, tribal en leftfield uitkomt. Drie jaar later is er eindelijk het vervolg DNA Feelings, waar ze gewoon verder gaat met waar destijds geëindigd is. In 11 tracks van bijna 40 minuten lang, brengt ze weer haar eigenzinnige geluid naar voren. Nog altijd zit ze ergens tussen de genoemde genres in, zij het dat ze echt een volslagen eigen geluid in huis heeft, mede door de Oosterse inbreng en haar zang. De muziek krijgt er ondanks de elektronische en dikwijls harde benadering iets mysterieus en menselijks mee. Muziek die je genadeloos weet te grijpen. Denk aan een spannende mix van Shabazz Palaces, Holly Herndon, Fatima Al Qadiri, Planningtorock, Fever Ray, Flying Lotus en Arca. Daarmee bewijst ze andermaal dat ze een schitterend unicum in de hedendaagse muziek is.
Gas – Rausch (cd, Kompakt)
De Keulse muzikant Wolfgang Voigt, één van de medeoprichters van het elektronicalabel Kompakt, brengt onder zijn eigen naam muziek uit, maar houdt er ook tal van andere projecten op na. Toch zal men hem vooral kennen van zijn geweldige project Gas. Hiermee heeft hij inmiddels de 4 albums Gas (1996), Zauberberg (1997), Königsforst (1998) en Pop (2000) afgeleverd, die in 2008 gebundeld zijn in de fraaie boxset <em?Nah Und Fern. Daar brengt hij op eigenzinnige, duistere en mysterieuze wijze een mix ambient en neoklassiek. Hij verrast iedereen door vorig jaar met zijn vijfde album Narkopop op de proppen te komen. Ook daar laat hij zijn bekende receptuur weer horen, zij het dat zoals altijd de verschillen in de subtiele details verborgen zitten. Een jaar later is er zowaar weer het nieuwe album Rausch. De liefhebbers en kenners zullen niet van hun stoel vallen door een ander geluid, maar toch gaat hij hier weer net anders te werk dan voorheen. Op de achtergrond hoor je nu een soort gedempte beats, die als een lompe motor achter de tracks zit. Tevens zijn sommige geluiden net iets venijniger dan ervoor. Daar plaatst hij lagen van ambient, drones, glitches, neoklassiek en jazz overheen. Dit maakt de dat muziek meer diepgang krijgt en een nachtelijke en meer grimmige atmosfeer uitademt. Het is allemaal zeer herkenbaar als Gas, maar toch net weer iets anders. Zoals altijd word je al vrij snel opgezogen door de muziek en drijf je in een bevreemdend vacuüm voort. Een subliem nieuw album!
Mark Kozelek – Mark Kozelek (2cd, Caldo Verde / Konkurrent)
Als Mark Kozelek een schrijver zou zijn, dan zou hij nu het boek Hij Schreef Te Weinig Boeken hebben uitgebracht. Na zijn leven met het onvolprezen Red House Painters, gaat hij verder met Sun Kil Moon en steeds vaker ook onder zijn eigen naam. Hij brengt de laatste jaren zijn zielenroerselen met halfzang rustend op een skeletachtig decor. Wat dat betreft is hij een soort open dagboek geworden. Hoewel de releases niet heel veel meer van elkaar verschillen is Kozelek echt een geweldige verteller, waardoor hij je toch altijd weet te grijpen. Muzikaal allemaal wat minder dan vroeger, maar tekstueel weer heel sterk. Hierdoor blijf je telkens nieuwsgierig wat hij nu weer heeft gefabriceerd. Na een stilte van een goede 30 weken komt hij eindelijk weer eens met een nieuw werk. Man, dat werd tijd! En gelukkig is deze gelijknamige release meteen een dubbele cd. Op één track na, waar Steve Shelley (ex-Sonic Youth, Two Dollar Guitar) drumt, speelt en zingt Kozelek alles weer zelf. Op de eerste schijf vind je 6 tracks, die na 50 minuten finishen en op de tweede nog eens 5 van samen 38 minuten. Qua receptuur heeft hij niet veel veranderd, dus het zal de fan niet verrassen. Maar zie het als de zoveelste zomerzwoele nacht met fijne gesprekken en gortdroge humor. Daar krijg je toch ook nooit genoeg van? Nou dat! Hoewel je ook wel weer eens een muzikaler album van zijn hand wilt horen, is dit weer een schitterend en boeiend onthaastend werk geworden.
Mary Lattimore – Hundreds Of Days (cd, Ghostly International / Konkurrent)
De Amerikaanse harpiste Mary Lattimore is een bijzonderheid in muziekland. Naast bijdragen aan werken van Kurt Vile, Meg Baird, Jarvis Cocker, Wreckmeister Harmonies, Thurston Moore en Steve Gunn, brengt ze sinds 2012 ook onder haar eigen naam, al dan niet met Jeff Zeigler, albums uit. Daarmee brengt ze doorgaans muziek die het midden houdt tussen neoklassiek, ambient, drones, minimal music en lichte experimenten. Dat laat ze ook weer horen op haar nieuwe cd Hundreds Of Days. In vier langgerekte en twee korte composities brengt ze weer haar eigengereide sound naar voren. Ze brengt harpmuziek, soms puur en op andere momenten als drones en loops, dat ze aandikt met elektrische gitaar, synthesizers en hier en daar ook etherische zangflarden. Op langzame wijze laat ze brengt landerige composities ten gehore, die veelal rustiek en dromerig zijn en gradueel van karakter veranderen. Het zal de liefhebbers van Bing & Ruth, Roy Montgomery, Juliana Barwick, Colleen, Laraaji Tom Rogerson en Grouper wel aanspreken. Het levert een net zo bezinnend als prachtig album op.
Daisuke Miyatani – Diario (cd, Schole Records)
Het prestigieuze Japanse Schole label houdt er een bepaalde esthetiek op na, waardoor er vooral breekbare releases op uitkomen. Naast die van labelbaas Akira Kosemura zelf zijn dat onder meer Dakota Suite, Quentin Sirjacq, Ghost And Tape, Haruka Nakamura, Flica en Paniyolo. Stuk voor stuk fraaie albums. Ook de in Tokio gevestigde muzikant Daisuke Miyatani, die ook terug te vinden is in de groep Miyachan Akichan, brengt in 2008 zijn tweede cd Hi Bi No Ne samen met Sawako. Dat is een prachtig minimaal werk vol subtiele experimenten en abstracte geluiden. Daarna blijft het stil rondom Miyatani. Nu is er weliswaar nieuws, maar het betreft een heruitgave van zijn debuut Diario uit 2007, die destijds op het Duitse label Ahornfelder is uitgebracht. De 15 tracks zijn opnieuw gemasterd en tevens krijg je er 4 bonustracks bij . Hier tref je Miyatani in al zijn eenvoud op z’n minimale best. Met enkel akoestische gitaar, veldopnames van tjirpende vogels en klaterend water plus lagen vol fragiele elektronische sounds, zet hij een wonderschoon contemplatief geheel neer. Hij schept een dromerige microkosmos, waarin de subtiele details je continu in vervoering weten te brengen. Liefhebbers van onder meer Orla Wren, Fennesz, Mitchell Akiyama, Tape en Yuichiro Fujimoto doen er goed aan deze release eens te beluisteren, mocht je deze niet al in je bezit hebben. De 4 bonustracks van bij elkaar 14 minuten mogen er overigens ook echt wezen. Geweldig dat dit prachtalbum er weer is, maar het doet je toch ook reikhalzend uitzien naar weer een nieuw album.
Prairie – After The Flash Flood (cd, Denovali)
Prairie is sinds 2012 het soloproject van de Belgische muzikant met Nederlandse roots Marc Jacobs. Na de 10” I’m So In Love I Almost Forgot I Survived A Disaster (2012) komt hij drie jaar erna met Like A Pack Of Hounds, uitgebracht op Shitkatapult. In feite brengt hij een soort ambient soundscapes, waar postrock structuren doorheen zitten. De soms venijnig harde geluiden zijn adembenemend maar worden telkens ook weer met harmonieuze afgewisseld. Er zit een enorme duisternis in zijn sound besloten, die wel van een biologerende schoonheid is. Aan alles voel je dat er nog meer in het vat zit. Dat vat blijkt een vulkaan en die is nu uitgebarsten om, ten minste zo ervaar ik het, alle misstanden op aarde weg te spoelen. Op zijn tweede cd After The Flash Flood, ditmaal op Denovali, gaat hij haast op apocalyptische wijze over zijn vorige album heen. Dat overigens zonder dat die ook maar een spat minder waard wordt. Maar het harde venijn van weleer is krachtiger en massiever geworden. Hij fabriceert een haast machinaalachtige ambient, die wordt opgebouwd met noise, industriële beats, electro, drones en doom metal. Als een niets ontziende stroom magma dendert hij over je heen. Toch weet hij daar heel veel subtiele details in te verwerken en brengt hij bijvoorbeeld plots ook een stuk met een sitar (denk ik). Zelden heb ik zo’n bundeling kracht en pracht gehoord, die zowel adrenaline als kippenvel opwekkend is. Hoewel het volslagen uniek is wat hij ten gehore brengt moet je denken aan een angstaanjagende kruisbestuiving van Ben Frost, Bästard, Sunn O))), Kreng, Phylr, Nadja en Alder & Ash. Het is één van de meest imposante albums die ik in tijden heb gehoord. Wat een monumentaal meesterwerk!
Quasiland – Luna Fantoma (cd, Ziel / Konkurrent)
In 2011 start het fijne Belgische label Zeal een Vlaamstalige sublabel Ziel. Daar verschijnt in eerste instantie een cd van Senne Guns. Twee jaar later is het de buurt aan Quasiland met hun gelijknamige debuut, een groep rondom zanger/gitarist Wannes Deboes, die grofweg ergens tussen Talking Heads en Spinvis. Vijf jaar later is Quasiland terug met Luna Fantoma, de derde op Ziel. Naast Deboes vind je hier nog zes muzikanten op gitaar, trompet, toetsen, drums, percussie, bas en zang. In drie kwartier brengen ze 12 songs, die ergens tussen pop, blues, psychedelische rock en avant-rock, waarbij soms zelfs motorik opduikt. De teksten zijn wederom in het Vlaams, een enkele keer afgewisseld met Frans of met Engelse woorden. Deze gaan over observaties, demonen, verhalen en gedachtegangen van Deboes, de ene keer ernstig en op andere momenten ook hilarisch. Het album is bedoeld als een ode aan de chaos. Maar hier kan je gerust spreken van een prettige chaos, die naast de genoemde artiesten wellicht ook associaties oproept met De Anale Fase, Pavement, Lou Reed, Raymond van het Groenewoud en Sebadoh. Erg leuk dit!
Rauelsson – Mirall (cd, Sonic Pieces)
De Spaanse muzikant Raúl Pastor Medall timmert als Rauelsson nu al zo’n 10 jaar aan de weg. Na een solo album uit 2010 maakt hij samen met Peter Broderick het fijne Réplica, vol met bijzondere neofolk. In 2013 is hij voor het eerst te vinden op het geweldige, innovatieve label Sonic Pieces met zijn album Vora. Hierop komt hij op betoverende en mysterieuze wijze uit tussen genres als ambient, neoklassiek, etherische avant-garde, drones en singer-songwritermuziek en folk, waarbij de piano een grote rol speelt. Eerder dit jaar levert hij samen met Erik K. Skodvin (Deaf Center, Svarte Greiner) al de lp A Score For Darling af, hetgeen een duistere, intrigerende soundtrack vol neoklassiek, ambient en experimentele muziek is geworden. Telkens komt deze muzikant met iets anders en weet daardoor keer op keer te verrassen. Nu ook met zijn volgende solowerk Mirall. Hierop laat Rauelsson een meer door nachtelijke beats gedreven werk horen, dat hij op minimalistische wijze inkleurt. Zelf brengt hij orgel, celesta, kerkorgel, drummachines, autoharp, piano, metalen platen, synthesizer en tapeloops, waarmee hij de droefgeestig sfeervolle basis legt. Voor de verdere voltooiing van zijn creaties mag hij rekenen op Christoph Berg (viool), Heather Woods Broderick (zang, Anne Müller (cello), Claudio Puntin ((bas)klarinet), Tatu Rönkhö (cimbalen, contactmicrofoons, percussie) en Ruth Velten (saxofoon). Ondanks al deze bijdragen houdt hij het klein en intiem en worden de instrumenten zachtjes en soms haast onherkenbaar uitgesmeerd in zijn composities. En alles wordt op uiterst subtiele wijze gebracht. Daardoor zit het eindresultaat ergens tussen ambient, neoklassiek, darkjazz, minimal music en experimentele soundscapes in. Het is muziek die je meteen in de houdgreep neemt en je pas na de allerlaatste seconde weer loslaat. Een ongelooflijk mooi en diepgravend meesterlijk album!
Samba Touré – Wande (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
De Malinese gitarist/zanger Samba Touré is een product van de rijke muzikale historie van zijn land. Zijn moeder heeft bijvoorbeeld gespeeld met Ali Farka Touré. Nee geen familie, net als alle Jansen en Janssen’s hier niet allemaal familie zijn. Sinds 2009 heeft hij al 4 albums het licht laten zien, die allen een vrij donker geluid laten horen en ergens tussen blues, folk en rock uitkomen. Hij vertegenwoordigt een nieuwe generatie muzikanten, die de vroegere muziek uit Mali omarmt, maar daarmee een meer hedendaags geluid aan de dag legt. Nu is zijn nieuwe cd Wande een feit, hetgeen “de geliefde” betekent. Touré brengt met een handvol gasten 9 nieuwe songs ten gehore, die redelijk ingetogen zijn, maar een overdaad aan stemmige emoties laten horen .Hoewel zijn muziek prima zou passen in de categorie desert blues, zijn muzikale kaders iets waar hij een broertje dood aan heeft. De muziek bevat dan ook rock, folk en hetgeen de Touareg doorgaans brengen. Touré maakt muziek, die past bij de emotie die hij over wil brengen. In dit geval levert dat een stemmig en gevarieerd album op, dat je weet te raken zonder dat je de taal verstaat. En dat is exact wat iemand tot een wereldartiest maakt. Touré brengt een zeer eigenzinnige, onderscheidende sound, die liefhebbers van blues(rock) en Afrikaanse muziek aan zich weet te binden.
Twin Tribes – Shadows (cd, Manic Depression)
Het Franse Manic Depression label is inmiddels uitgegroeid tot hofleverancier van de betere post-punk, cold wave, new wave, gothic en alternatieve rock. Met inmiddels zo’n 100 releases hebben ze een behoorlijk indrukwekkende discografie opgebouwd. Daar komt nu de Texaanse groep Twin Tribes bij, die bestaat uit Luis Navarro en Joel Niño Jr., en die hun debuutalbum Shadows erop uitbrengt. Met zang, gitaren, synthesizers en drumprogrammering brengen ze hun songs over ondoden en parallelle universums. Goed, aan tafel! Er is een bepaald gitaar/basgeluid in combinatie met bepaalde synthesizerpartijen waar je me altijd voor mag wakker maken; graag rond of na middernacht, maar dat is logisch. Ze brengen in bijna 27 minuten 9 songs, die ergens tussen new wave, coldwave, darkwave, post-punk en synthpop uitkomen. Muziek die liefhebbers van The Cure, Clan Of Xymox, New Order, Schonwald en Orchestral Manoeuvres In The Dark zeker zal aanspreken. En het mag dan een combinatie van bekende ingrediënten zijn, maar ze voeren dat zo goed uit dat je er enkel van kunt genieten. Op veelal uptempo en duistere wijze weten ze de schaduwzijde van ons bestaan te voorzien van lekker melancholische muziek. Een mooie belofte voor de toekomst!
Yamantaka // Sonic Titan – Dirt (cd, Paper Bag Records)
De Canadese groep Yamantaka // Sonic Titan wordt in de kont van 2007 opgericht door de dames Ruby Kato Attwood (van Japanse komaf) en Alaska B. (van Chinese komaf), die al net zo’n ludiek geluid als hun bandnaam naar buiten brengen. Dat blijkt al meteen als in 2011 hun debuut YT//ST verschijnt. Daarop brengen ze een uiterst verslavende en bovenal bijzondere mix van etherische, kinderlijke zang met stonerrock, sludge, psychedelica en progrock. In 2013 volgt de overdonderende opvolger UZU, die hier een jaar later het licht ziet. Live treden ze veelal geschminkt op. Na vele wisselingen in de bezetting bestaat de band nu naast Alaska B. (percussie, drums, keyboards, blokfluit) uit Joanna Delos Reyes (zang), Kat & Katrina Estacio (sarunay, kulintang), Ange Loft (percussie, zang), Brandon Lim (bas), Hiroki Tanaka (gitaar), Brendan Swanson (synthesizers, orgel, zang), Tara Kannangara (trompet), Chelsea McBride (tenor & bariton saxofoon, fluit) en Molefe Mohamid-Mitchell (viool). Na vijf jaar presenteert dit tienkoppige gezelschap eindelijk hun derde cd Dirt, die op lekker smerige wijze verder gaat waar de groep is geëindigd. In 10 songs laten ze in 42 minuten tijd weer een grillige mix van de bovengenoemde stijlen horen. Het is allemaal energiek en steeds weer verrassend wat ze brengen. Je moet het ergens zoeken tussen Lush, Babymetal, Deerhoof, Crippled Back Phoenix, Miranda Sex Garden, Black Sabbath en King Crimson. Dat lijkt misschien niet over elkaar te leggen, maar dan raad ik je aan gewoon via onderstaande link eens voor te proeven. En geloof me, dat smaakt naar meer. Geweldige comeback van deze klasbakken.