De Kamerzetels zijn nu voorzien van usb-laders. Hier wat kamermuziektips in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Brotman & Short, Image Of Life, James Rushford & Joe Talia, Graham Lambkin & Keith Rowe, Rattenfänger, Broadcast, Goblin, Buckethead, The Cosmic Dead. En gingen naar: Aestrid. En kregen er pardoes een Subjectivist bij: Patrick Uiterweerd, welkom!
Brotman & Short – Distance Unknown (lp, Chondritic Sound, 2013)
Image Of Life – Weight Loss In Wartime / Walking In The Dark (7”, Chondritic Sound, 2013)
Van Brotman & Short, waarvan ik heel veilig vermoed dat het een duo is, verscheen vorige maand de lp Distance Unknown, een terechte kwaliteitsversie van een tape uit 2012. De tien nummers bieden new wave en EBM, waarbij geen moeite wordt gedaan om er een hedendaags randje aan toe te voegen. Het is vooral de lo-fi uitstraling die van deze plaat een fijne uitdaging maakt.
Het eveneens Amerikaanse Image Of Life bracht vorig jaar een demotape uit, waarvan het beste nummer nu op single verschijnt, plus een onuitgebrachte track. De stijl combineert nihilistische wave, dansbare industrial en minimale synthpop. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat de uitvoering uitstekend is, zodat waarden van een paar decennia geleden weer in beeld komen.
James Rushford & Joe Talia – Manhunter (lp, Kye, 2013)
De Australiërs James Rushford en Joe Talia zijn aan hun derde release toe. En wat voor één: Manhunter is meteen een grote favoriet als het aankomt op pikzwarte drone- en ambientmuziek. De twee kanten van het vinyl hebben een sfeer die overeen moet komen met het gevoel van een filantroop die het einde van de mensheid aanschouwt. De geïmproviseerde synthklanken hebben bewust wat last van kaalslag als het aankomt op variatie, en verder horen we slechts in de verte een drumcomputer aan het einde van z’n latijn. Geen plaat dit jaar die misantropie op deze wijze muzikaal weet te vertalen.
Graham Lambkin & Keith Rowe – Making A (cd, Erstwhile, 2013)
Voor Lambkin (The Shadow Ring, Kye Records) is Rowe jarenlang een voorbeeld geweest. Maar dat de twee elkaar zouden ontmoeten, en niet veel later muziek maakten, leek voorbestemd. Op Making A lijken ze namelijk nooit anders gedaan te hebben. We horen een hoop creativiteit met wat wellicht huis-tuin-en-keuken voorwerpen lijken te zijn, terwijl op de achtergrond geluiden van een vliegveld en -tuig aanzwellen. Even later horen we een hond hijgen (m’n kat werd er in ieder geval onrustig van) en allerlei andere vindingrijke opnames die al dan niet geknipt en geplakt in een minimalistische musique concrète-mix verdwijnen. Het is een fascinerend samenspel van allerlei gevonden geluiden en de gitaar van Rowe mis ik daardoor niet eens.
Aestrid @ Mezz
Hoe beter de band hoe minder volk is een adagium dat in Breda vrijwel altijd geldt. En nu was de plaatselijke VVD ook nog 'ns op het jazzfestival. (Een even belegen grapje.) Hoe het ook zij, Aestrid rockte er niet minder hard om. En zo moet het ook bij shoegaze. IJle vocalen achterin de mix, noisewolken tot diep voorbij de buis van Eustachius. De sneer van Placebo, de baslijntjes van New Order en de crescendo's van Sigur Rós. Ik geloof niet dat ik ooit dichter bij een optreden van My Vitriol ben geweest.
Rattenfänger Epistolae Obscurorum Virorum
De rattenvangers maken al langer extreme muziek onder namen Hate Forest, Blood Of Kingu, Old Silver Key en alle vier de leden opereren ook onder de naam Drudkh. Al die bands maakten echter black metal en hoewel de hoes van Epistolae Obscurorum Virorum anders doet vermoeden is het pure death metal wat de pot schaft. Hele zware, midtempo death metal met een peilloos diepe grunt en simpel maar doeltreffend riffwerk. Riffs die zich soms al eerder bewezen hebben, zoals Allegoria De Gula Et Luxuria.
Broadcast Berberian Sound Studio
Goblin Buio Omega
Soundtracks hebben de neiging wat schetserig en rommelig over te komen. Deze twee zijn daarop geen uitzondering. De eerste is echter zo'n mooie film dat ik wel een oogje toe knijp en de tweede is een tamelijk onsmakelijke aangelegenheid maar de muziek behoort tot het beste werk van de Italianen en op lekker onsmakelijk ogend transparant maar bloederig vinyl.
Buckethead Bucketheadland Pikes #1 to #10
Aanvankelijk was de Bucketheadland Pikes-serie een strikt digitale aangelegenheid. Uiteindelijk zijn er ook hardcopies verschenen en bleek ik toch fanboy genoeg om er weer voor te zwichten (prompt heeft hij er nog vijf uitgepompt, maar dat zijn nog gesigneerde cdr's voor veel geld, daar ben ik dan weer niet voor te porren). Tien (relatief korte) cd's in een keer, boem! Van Death Cube K-achtige ambient tot Kaleidoscalp-achtige experimenten, maar ook veel metal met riffs per strekkende meter waar veel bands er hooguit twee per album weten te produceren. En natuurlijk adembenemende solo's, van bluesy werk tot ouwerwetse lasers from his fingers. Ja, ik ben gewoon nog steeds een fan.
The Cosmic Dead – Orbiting Salvation (eigen beheer, 2013)
The Cosmic Dead – Live At The Note (Stabbed In The Back, 2013)
Vele malen zag ik de naam The Cosmic Dead voorbij flitsen op sociale media en op een gegeven moment krijgt zo’n band dan een latente cultstatus, zonder dat daar eigenlijk enige aantoonbare aanleiding toe is. Dan zit er dus nog maar een ding op: luisteren. En dan kan het eigenlijk niet meer mis. Dus bekoort de psychedelische krautrock van dit kwartet uit Glasgow mij buitengewoon. Orbiting Salvation is een samenraapsel van materiaal dat waarschijnlijk op de plank is blijven liggen. Het blijkt een verrassend coherent geheel te zijn, waarin de geest van een dronende Can driftig rondwaart.
Gedurende de drie jams op Live At The Note laat The Dead zich van een meer spacerockende kant horen, hetgeen grotendeels positief uitpakt. Denk aan The Wind's Space Ritual veertig jaar na dato.
Dit alles doet me denken aan mijn eerste kennismaking met psychgodz Acid Mothers Temple. En die ben ik tot op de dag van vandaag nog niet vergeten.