We voelen straks allemaal de pijn als de Grieken ons weer naaien. Ook krom gelegen hebben we voor onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: KTL, Fear Falls Burning, Celer, Stray Ghosts, CALLmeKAT, Gravenhurst, Heidi Harris, Katzenjammer, Richard Knox & Frédéric D. Oberland, Rain Drinkers, Patrick Watson, Willis Earl Beal, Robert Fripp | Andrew Keeling | David Singleton en Jan Johansson. En keken naar: Rabid.
KTL – V
Fear Falls Burning – Disorder of Roots
Celer – Tightrope
Stray Ghosts – Nothing, but Death
Vier keer abstracte ambientdrones, vier keer anders, vier keer machtig mooi. KTL is minder luidruchtig dan vroeger; O'Malley en Rehberg laten de noise thuis en gaan subtieler dan voorheen de randjes van hun dissonante drones onderzoeken. Nog steeds geen makkelijke kost overigens.
Fear Falls Burning stopt ermee (Dirk Serries gaat door onder zijn Microphones noemer), maar luidt zijn bestaan wel uit met een meesterwerk (kan ik dat nu al zeggen? Waarom niet eigenlijk?). Zwartgallig en intens, heel rijk eigenlijk qua inhoud. Enorm onder de indruk, en jammer dat hij deze entiteit laat sterven.
Celer doet deze keer een 70 minuten durende track, heel minimaal denk je in eerste instantie maar vol emotie en melodie. Moet je alleen vrij hard zetten om dat te horen want het is heel zacht en lieflijk. Of lijkt het alleen maar zo? Ben er nog niet over uit, maar mooi is het zeker.
En dan struin je nog even door Spotify, klik je op de 'vergelijkbare artiesten' en kom je uit bij Stray Ghosts. En al luisterend kom je erachter dat Nothing, but Death van die prachtige drones heeft die op hoog volume als een golf over je heen spoelen. Moest hier en daar denken aan Lawrence English, en daar word ik altijd al blij van, dus nu ook.
CALLmeKAT – Where The River Turns Black (cd, Questionsandanswers/Pixie Booth)
Het is alweer 4 jaar geleden dat haar eerste album Fall Down het licht zag. Hierop legt zangeres/muzikant Katrine Ottosen, want zo heet deze Deense kat echt, een vrij donker geluid aan de dag. Haar muziek houdt het midden tussen synthpop, elektronische en experimentele muziek. Tussendoor is er nog het album When Owls Are Out, wat gewoon een volledige herbewerking van het debuut is. Deze kan je enkel via Bandcamp downloaden of fysiek aanschaffen bij haar live optredens. Nu is er een heus tweede album, die wel in het verlengde ligt van haar debuut. Het geluid is hoogstens wat rijker en voller geworden, wat mede door de gastmuzikanten komt. Haar lekkere sound doet wel denken aan Our Broken Garden, Feist, Susanna, Underbyen en CocoRosie. En dat alles zonder Scandinavisch te klinken. Kittig plaatje.
Luister Online bij Soundcloud:
Sunny Day
Where The River Turns Black
Tiger Head
Gravenhurst – The Ghost In Daylight (cd, Warp)
Nick Talbot (ook in Bronnt Industries Kapital) maakt als Gravenhurst altijd bijzondere platen die het midden houden tussen singer-songwritermuziek, folk, post-rock, elektronica en shoegaze. Hierbij varieert hij nogal eens met die genoemde genres, waardoor al zijn albums op prettige wijze van elkaar verschillen. Ook qua hardheid, want op zijn naar mijn mening beste album tot nu toe is Fires Distant Buildings haalt hij soms heel venijnig uit. Maar de grootste kracht van Gravenhurst zit hem in de subtiele breekbare songs. Vijf jaar na zijn vorige en meest elektronische album The Western Lands keert hij terug met zijn vierde cd The Ghost In Daylight. Hierop grijpt hij meer terug naar zijn eerdere werk, dat wil zeggen weer lekker veel invloeden van Richard Thompson en Nick Drake of van een tijdgenoot als Greg Weeks. Met die laatste deelt hij het zachte stemgeluid. De muziek is minder duister, maar ja hij stelt zijn geest nu dan ook aan het daglicht bloot. Verwacht overigens geen licht album, want hij voorziet zijn muziek van allerlei melancholische details. In “The Prize” gaat bijvoorbeeld een stemmig nummer ineens vergezeld van een stevige gitaar en de heerlijke strijkers van The Algernon Blackwood Memorial Ensemble, in “Islands” (een eerbetoon aan Trish Keenan) zet hij spookachtige stemmen en mistige elektronica in en in het wonderschone “The Foundry” brengt hij droefgeestige vintage synthesizers op een bed van zachte gitaarnoise en bloedmooie zang. Hij gebruikt ditmaal meer subtiele elektronica en tevens een elektrische gitaar. Al met al hoor je nu ook invloeden van Brian Eno, Piano Magic en The White Birch doorschemeren. Niets is wat het lijkt, zelfs niet in daglicht. Hoe vaker je het album opzet des te meer details je ontdekt, waardoor het allemaal steeds mooier wordt. Geweldig nieuw album!
Luister Online bij YouTube:
The Prize
The Foundry
Heidi Harris – In The Lee (cd, Reverb Worship)
Heidi Harris is een Amerikaanse autodidactisch muzikant, die zowel solo als in de groep Cutleri van zich laat horen. Ze speelt klarinet, harmonica, piano, melodica, elektrische cello, Portugese gitaar, synthesizer, percussie- en diverse elektronische instrumenten. Op haar nieuwe album komt ze zoals wel vaker uit op New Weird America of wat mij betreft freak folk, waarbij ook een hoop experimenteert. Zelf ziet ze haar muziek graag als grote open ruimtes waar van alles gebeurt en die omschrijving past ook wel bij het heldere, weidse geluid. Ze vult de ruimtes op eigenzinnige wijze met de uiteenlopende instrumenten en haar etherische zang. Hiermee komt ze ergens uit tussen Birds Of Passage, Grouper, Tiny Vipers en een eenpersoons CocoRosie. Biologerende pracht en uiterst gelimiteerd!
Luister Online bij Soundcloud:
In The Lee (album)
Katzenjammer – A Kiss Before You Go (cd, Propeller/Universal)
De Noorse dames van Katzenjammer bewijzen dat drinkliederen niet alleen aan mannen voorbehouden is. Dat is op hun heerlijke debuut Le Pop al zo en nu weer. Ze maken een heerlijke Engelstalige mix van melancholische songs en de meer opzwepende, bijtende en soms vrolijke. Qua stijlen krijg je pop, walsen, cabaret, folk, rock en a capella. Veel daarvan wordt op schitterende wijze meerstemmig gebracht. Ook de leuke cover van “Land Of Confusio
n”. Het levert een verfrissend, ontwapenend, opzwepend, pakkend, ingetogen en ontzettend lekker geheel op!
Luister Online bij YouTube:
A Kiss Before You Go (album)
Richard Knox & Frédéric D. Oberland – The Rustle Of The Stars (cd, Gizeh)
Dit is weer zo’n gedroomd huwelijk in de muziek, het samenwerkingsverband tussen de frontmannen van respectievelijk Glissando en Farewell Poetry. Richard (elektrische gitaar, drones, cimbaal, klokkenspel, veldopnames, orgel) en Frédéric (piano, elektrische gitaar, veldopnames, harmonium, dulcimer, glas, drones, slidegitaar, bellen, klokkenspel, analoge elektronica) worden bijgestaan door Angela Chan (viool, cello, koor) en andere gasten op viool, koorzang, spookachtige stemmen en elektronica. Het verbluffende, ijzige en melancholische geluid komt ergens uit tussen neoklassiek, post-rock, minimal music, ambient, drones en experimentele muziek, waarbij de strijkers en pianoklanken de boventoon voeren in het gruizige geheel. Naast hun eigen projecten dienen Stars Of The Lid, A Winged Victory For The Sullen, Richard Skelton, Jóhann Jóhannsson en Greg Haines ter referentie. Het is zo mooi dat het soms haast pijn doet.
Luister Online bij Soundcloud:
The Rustle Of The Stars (album)
Rain Drinkers – The Healing Begins Now (cd, Reverb Worship)
Deze release stamt uit 2009, maar is van cassette nu gepromoveerd tot gelimiteerde cd. Het duo Joe Taylor en Zavier Krall gebruikt vooral strijk- en snaarinstrumenten in combinatie met veldopnames en elektronische bewerkingen om hun filmisch melancholische en spookachtige soundscapes en drones ten gehore te brengen. Het is allemaal zeer experimenteel maar weet te biologeren en hypnotiseren. Geen kop en staart, maar stromende, grillige lava aan geluid die een duistere werkelijkheid schept. Geen gemakkelijke muziek, maar wel vol gitzwarte, bezwerende en mysterieuze pracht!
Luister Online bij Bandcamp:
The Healing Begins Now (album)
Patrick Watson – Adventures In Your Own Backyard (cd, Secret City/Domino)
Patrick Watson blijft op elk nieuw maar verrassen met zijn eigenzinnige mix van folk, singer-songwritermuziek, pianosongs en indierock. Op zijn debuut Just Another Ordinary Day (2003) is het allemaal zeer ingetogen, met zijn doorbraakplaat Close To Paradise (2007) voegt hij er een heleboel instrumenten aan toe. Zijn derde Wooden Arms (2009) zou nog niet helemaal af zijn. Toch is het misschien wel zijn mooiste cd tot nu toe, vooral door de mysterieuze sfeer en echt wonderschone creaties. Het is zijn eerste cd met een heuse band erbij. Adventures In Your Backyard is zijn tweede met band. De cd is rondom zijn huis gemaakt en opent met het aan de grond nagelende “Lighthouse”. Wellicht dat dit een eerbetoon is aan de veel te vroeg overleden Lhasa, waar ze het album deels aan opdragen. Daarna vervolgt hij met zijn hoge stem het bekende pad vol folk, cabaretpop, singer-songwritermuziek, texmex en klassiek op frivolere wijze dan voorheen. Dat wisselt hij dan af met uiterst intieme stukken. Zo blijft alles mooi in balans. De muziek komt op een vreemde manier uit tussen Philip Glass, Steve Reich, Jeff Buckley, Andrew Bird, Bon Iver, Calexico en Ennio Morricone. Zijn vierde prachtplaat op rij!
Luister Online bij YouTube:
Lighthouse
Into Giants
Willis Earl Beal – Acousmatic Sorcery
Kun je aan iemands foto zien of ie ze op een rijtje heeft? Het pr-verhaal rond deze Willis Earl Beal is heerlijk excentriek. Gedoe met het leger, hospital stays, dakloze episodes, naar vrouwen hengelende flyers. Daniel Johnston en Wesley Willis kom er maar in. Maar dan. Een foto als deze. Cool gestileerd als de gave arthouse-film George Washington. Fucking poser. Vraagteken. En de liedjes? Toch best leuk, blikkerig rammelend. Instrumentaal gezien op het toonloos eenvoudige af. (Een hoogtepunt heet niet voor niets “Monotony”). Voor wie Jandek (“Cosmic Queries”) in Cody ChesnuTT-stijl (“Away My Silent Lover”) wil horen.
Rabid (David Cronenberg)
Zonder een spoor van twijfel mijn favoriete Cronenberg. Ja, dat lijkt getroll, maar er is ook wel een logische verklaring. Als je bij een auteur de ingang tot zijn hoogstpersoonlijke wereld niet écht weet te vinden, dan komt een verdunning (of juist verbreding) met genrefilm-elementen als geroepen. Rabid is Cronenberg in zombie/vampier/weerwolf-modus, en alles wat een eveneens door Alex Cox getipte cultfilm als Vamp had moeten zijn. Cronenberg brengt ook in zijn early work zijn fascinatie voor operaties en het menselijke lichaam al mee, wat de film een goedverzorgd wetenschappelijk tintje meegeeft, bijna zo serieus als Contagion. In Rabid breekt vanuit een 'geef mij een nieuwe neus'-privékliniek een variant van hondsdolheid uit, waardoor heel Montreal elkaar te lijf gaat. Patient zéro is een bijzonder knappe jongedame. Cronenberg laat met de golden age of porn star Marilyn Chambers de kans op wat sexploitatie natuurlijk niet liggen, maar het is ook functioneel. Vrouwelijke seksualiteit als wapen, hier wel heel letterlijk verbeeld in, nee, dat moet je echt zelf zien. Ook de andere hoofdrol is goed. Het vriendje van de femme fatale wordt gespeeld door de onbekende Frank Moore, die zo'n zachte seventies-Hollywood kop heeft. Peter Lorre meets Christopher Walken. De horror-hoofdlijn werkt prima, maar Cronenberg neemt ook ruim de tijd voor wat smakelijke intermezzi. Zo heeft Chambers een Velma-bebrild meisje als beste vriendin, voor wat lesbische knipoogjes, brengt men een bezoekje aan de pornobioscoop (denk aan An American Werewolf in Paris) én zit de 'goede dokter' midden op de nacht op de bank van de huiskamer leip met zijn pasgeboren baby te spelen. Waarom ook niet!
Robert Fripp | Andrew Keeling | David Singleton The Wine Of Silence
In de 'lichte' muziek zoemt het altijd rond: dat magische, échte orkest. Hoeveel popartiesten hebben die droom niet? Vaak levert het het echter bombastische onzin op, maar deze keer is het eigenlijk best logisch. De elektronische ambient die Fripp normaliter improviseert met zijn gitaar en een effectenrack is natuurlijk al niet echt onder rock of pop te scharen. Eenmaal gearrangeerd en gespeeld door violen en koren doen deze soundscapes (met primitievere middelen heetten ze nog frippertronics) echter denken aan tintinnabuli van Pärt en Górecki, maar ook werk van Jóhann Jóhannsson. Een dimensie die mij nog nooit zo opgevallen was. Andrew Keeling wel en die greep zijn kans toen hij Fripps werk kon arrangeren voor het Metropole Orkest. De opnames werden gemaakt in Paradiso (i.h.k.v. het gitaarthema op het Holland Festival in 2003) maar dat was nog niet alles. Voor twee albums, That Which Passes (1995) en The Gates Of Paradise (1997), werd afgeweken van het stramien van live-opnames en ging David Singleton met de improvisaties aan het werk in de studio. Deze werkwijze is ook toegepast op de orkestopnames op dit album, dus zoals je stukken als Requiescat en Miserere Mei op de plaat hoort zal je ze nooit live horen, zoals Robert Fripp ook nooit een soundscape zal reproduceren zoals je hem kent van de plaat. Het mooiste stuk is wat mij betreft Midnight Blue, maar dat is dan ook van mijn favoriete soundscapes album: A Blessing Of Tears (1995).
Jan Johansson Jazz på Svenska
De opening van Opeth's laatste album Heritage deed me de mp3's opdiepen van Jazz På Svenska, uit de tijd dat de inmiddels beschamende bitrate van 128 kbps nog standaard was. Destijds was het nog out-of-print en bovendien obscuur buiten Scandinavië. Nu bleek het kleinood al een eervolle heruitgave te hebben beleefd in 2005. Op het Heptagon label van zijn zonen en ex-Rising Forcers Jens en Anders (nu respectievelijk in Stratovarius en Hammerfall). De al in 1968 omgekomen jazzpianist (auto-ongeluk) goot op dit album samen met contrabassist Georg Riedel Zweedse volksliedjes in een jazz jasje. Dat viel in de smaak in zijn geboorteland van 1964, het is de bestverkochte jazzplaat ooit in Zweden. Terecht, want het is prachtige en heerlijk ontspannen muziek.