Koninginnedag blijkt in Nederland tot nu toe dodelijker dan de Mexicaanse ziekte. Een beetje verbaasd en verdwaasd, een beetje als Ajax zonder Spartaanse mentaliteit, kijken we maar naar de lijstjes uit het:
Tchongcast 17
Jaïr Tchong draait wekelijks een uurtje met 'edgy klanken uit de niet-Angelsaksische wereld' en daar zitten fijne verrassingen tussen, waaronder afgelopen week de Nederlandse bands Mdungu en IKKI. Eerstgenoemde staat op repeat met de track 'Rio Nights' die een geniale, repeterende gitaarriff bevat waarvan ik erg blij word. Voorproefje van hun nog te verschijnen cd 'Afrowhat?!' die eind mei in Paradiso gepresenteerd wordt. Alle Tchongcasts zijn 'on demand' beluisterbaar via deze link
Crippled Black Phoenix – The Resurrectionists & Night Raider (2cd, Invada)
Over de eerste Crippled Black Phoenix cd was niet iedereen te spreken. Het werd vaak afgedaan als “een zijprojectje”. Ik digte hem wel. Voor degenen die in de herkansing willen is er nu een tweede album 200 Tons Of Bad Luck. Voor degenen die snel zijn is er ook een gelimiteerde dubbel-cd die dan The Resurrectionists & Night Raider heet en fraai verpakt is en 8 nummers extra bevat. Je kunt gerust stellen dat ik tot de snellen behoor. Het is vooral het project van Justin Greaves (Iron Monkey, Teeth Of Lions Rule The Divine, The Varukers), aangevuld met een harde kern van leden uit Mogwai, Electric Wizzard, Gonga, Pantheist en meer. Daarnaast is er een waar leger aan gastmuzikanten, waaronder bijvoorbeeld Jon Attwood van Yellow6, die de boel verder opleuken. De muziek hier gaat vele kanten op binnen een duister kader. Het label Invada van Portishead man Geoff Barrow herbergt dan ook veel muziek die het daglicht normaal niet verdraagt. Ze maken in feite duistere ballads die postrock, metal, folk, progrock, doom-rock en experimentele muziek omarmen. Daarmee kom je uit op een bloedmooie hybride van Grails, The Evpatoria Report, Pink Floyd, A Whisper In The Noise, Mogwai, Set Fire To Flames, Arcade Fire, Godspeed You! Black Emperor, Tom Waits, Steve Von Till en Alan Parsons. Dat gaat ook gepaard met een breed arsenaal aan instrumenten, waarin zang en spoken word voorkomen. Fenomenaal werk!
Luister Online bij Myspace:
Rise Up And Fight / Song For The Loved / Whissendine
Deity Guns– A Recollection(3cd, Ici D’Ailleurs)
Ik ben altijd een groot liefhebber geweest (en nog steeds) van de Franse underground. Twee bands die dat inluiden zijn Diabologum en Deity Guns. Die laatst genoemde band mixt experimentele no wave met alles verzengende noise, die dikwijls door Sonic Youth beïnvloed is. Op hun enige volwaardige album Trans Lines Appointment doet Lee Ranaldo ook mee. Daarnaast hebben ze nog wat mini’s en compilatie bijdragen gemaakt. Daarna gaat de band verder als Bästard, dat minstens zo goed is. Hierna gaan de leden solo verder en in Zëro en Narcophony. De fantastische erfenis die ze met Deity Guns hebben achtergelaten is nu uitgegeven in een fraaie 3cd-box. Hierop staat de eerder genoemde cd, de mini’s Stroboscopy en The Loom, een handvol compilatiebijdragen en live materiaal. Super harde en experimentele muziek die niet mag ontbreken aan je noisecollectie.
Luister Online bij Myspace:
The Map / Cruising Coast Shadows / Desert / The Opposition Act / Radio Kill / TV Black Screen
Luister Online:
A Recollection(fragmenten)
Don Simon, Klimperei + Telefunken – 25 Songs Looking For Ears
Met het Franse Klimperei kun je jezelf opmaken voor uiterst aangename kamermuziek met speelgoedinstrumenten. Dat is hier niet anders, alleen aangevuld met de zang, keyboards en gitaren van Don Simon en Telefunken. Het is gek en geniaal. 25 unieke pareltjes!
Luister Online:
25 Songs Looking For Ears(korte fragmenten)
Various Artists: Hälsningar Från Skogen (cd, Kning Disk)
Een soundtrack in een 7” pizzadoos, dat klinkt om van te smullen, dat is het ook. De film van ene Mikel Cee Karlsson wordt voorzien van prachtig exclusief materiaal van Jan Lindblad, Tired Tape Machine, Chazz Knapp, Jean-Louis Huhta, Peter Broderick, Hans Appelqvist, Tape, José González en The Dead Sea. Uiterst stemmig en melancholisch.
Mikhail – Orphica (cd, Quatermass)
Griekse geluidsartiest en kunstenaar, tegenwoordig woonachtig in Londen, Mikhail Karikis is een geval apart. Hij is een soort mannelijke Björk met Nico Muhly en DJ Spooky neigingen. Buitengemeen interessant. Van klassiek, Barok, Griekse folk en zelfs gothic getinte muziek tot experimentele muziek, pop en eclectische elektronica. Het levert een buitenaards wonderschoon werk op. Deze cd is overigens al uit 2007. Inmiddels is er ook een driedubbele remix cd Morphica, waarover later wellicht meer.
MP3’s Online:
Orphica
Meindert Talma– Tamango (cd+dvd, Excelsior)
Die Meindert. Denk je al zijn grappen in het Fries en Nederlands wel te kennen, maakt hij ineens een bloedstollend mooi Engelstalig album, waarop hij één droefgeestig verhaal bezingt.
”Het tragische liefdesverhaal van The Tourist (Micheal Hall) en Jackie Hall (Anoeska Kooi) staat centraal in de muziekfilm Tamango, een samenwerkingsproject van muzikant en schrijver Meindert Talma en René Duursma. Gebaseerd op Talma's succesvolle en bejubelde voorstelling tijdens Noorderzon 2006, waarin twee personages een beklemmende en meeslepende liefde beleven die tot waanzin en hun ondergang leidt. Het Wall House van architect Hejduk vormt de markante achtergrond voor de herinnering aan de noodlottige liefde van The Tourist en Jackie Hall. Fragmenten uit Michael Hall's super8 speelfilms en reisreportages uit de jaren negentig worden gebruikt om het turbulente verleden van de twee geliefden te illustreren. De voorstelling wordt live begeleid door Jurgen Veenstra en Klaske Oenema (zang), Floris te Boekhorst en Jochem Kooi (cello), Laura ter Beek (viool), Nyk de Vries (gitaar), Janke Brands (bas), Jan Pier Brands (drums, orgel) en Meindert Talma (piano).”
Een referentie als Mark Lanegan, Nick Drake of Steve Von Till zou je niet snel koppelen aan Meindert Talma en toch is dat nu het geval. Als kunstenaar heeft hij zich weer helemaal op de kaart gezet. Luister maar eens naar de bloedmooie track “I Do Not Crack”.
Luister Online:
Tourist Arriving / Tamango / I Do Not Crack / The Call Girl
Jenn Grant – Echoes
Americana-indiepop-plaatje van de week. Eigenlijk best in 't verlengde van Clem Snide. (Luister daarvoor hier vooral even naar Blue Mountains) Het mooiste nummer op Echoes is echter Sailing By Silverships. Begint als een dertien in een dozijn-deuntje, maar dan kruipen er Steve Reich-motiefjes in. Een volslagen verrassing.
Black Moon (Louis Malle)
Ongetwijfeld een van de meest bizarre films aller tijden. Al zijn er natuurlijk genoeg Alice in Wonderland-achtige tripjes in cinemaland. Deze is, zoals 't hoort, onnavolgbaar. Een schattig meisje (met kakkerig Engels accent) in een schattig autootje. Explosies en oorlog om haar heen. Dan, een huis. Een oude vrouw in bed die praat met een rat, een vadsige eenhoorn die praat met 't meisje en een stoet continu rondrennende en giechelende kinderen. De oude moeder krijgt melk uit de borst van dochterlief en dan ineens een aandoenlijk huiskamerconcert met het meisje achter de piano en twee kinderen op onvaste vocalen. Ik werd zo enthousiast dat ik de dag ernaar Wagner's Tristan en Isolde binnenhaalde, daar kwam 't uit, maar kon de specifieke aria niet eens meer terugvinden. Dat past ook eigenlijk wel bij de film. Een chaos van beelden die toch iets triggeren, opgelost in een muzikaal moment wat niet herhaalt moet worden.
Evan Marc & Steve Hillage Dreamtime Submersible
House/techno/dance/trance/house, voor mij is het een vaag gebied. Toen dit opkwam vonden verschillende 'progressieve' types het nodig om op rock af te geven en ik was wel geen echte rocker maar rockist genoeg om dat allemaal gelul te vinden (en aangezien dj's nu popsterren zijn had ik lekker toch gelijk), anyway, veel four-to-the-floor kwam er niet in huize Busink. De laatste jaren ben ik toch, ouder en wijzer, wel wat ontdooid voor dingen uit die dance hoek. Ik weet er dus niks van af, maar dit geitewollen sokkenproduct (soja inkten op gerecycled papier, handgestikt, oplage 777 exemplaren) viel in de bus en bevalt eigenlijk prima. Steve Hillage is van System 7, dat weet ik dan weer wel (tja, een gitarist) maar Evan Marc zegt me niks. Fijne ruimtelijke ambient, for lack of a better term, meer om te slapen dan om te dansen.
Peste Noire Ballade cuntre lo Anemi Francor
Er is veel black metal die voor 'avantgarde' moet doorgaan, maar het Franse Peste Noire is door alles behalve futuristisch te klinken de term waardig. Een Franse term voor op-en-top Franse muziek. Middeleeuwse muziek, vieze black 'n' roll, nationalistische hymnes, alles door Famine onwelriekend verpakt in relatief catchy metal. Dus geen Légions Noire-achtige vaagheid, in tegenstelling tot bands als Vlad Tepes en Brenoritvrezorkre zit er een groove én een duidelijke melancholieke lijn in, maar Ballade cuntre lo Anemi Francor is evengoed vrij bizar. Ergens mee vergelijken is onmogelijk, hooguit met eerder werk uit de eigen catalogus. Toch is het ook weer heel anders dan FolkFuck Folie of La Sanie des siècles. Famine, nu blijkbaar enig vast lid van de band, sleept ons onnavolgbaar nog dieper de kerkers van zijn unieke geest in.
Two-lane blacktop (Monte Hellman, 1971)
Badlands (Terence Malick, 1973)
Het tijdperk waarin voor het eerst genoten kon worden van recent verworven burgerlijke vrijheden loopt nagenoeg parallel aan het tijdperk waarin de traditionele Hollywoodfilm het voor het eerst in de geschiedenis moet afleggen tegen de opkomende auteurscinema. En die auteurs wachten niet lang met het ter discussie stellen van die vrijheden. Bestaat vrijheid eigenlijk wel? En is vrijheid nog vrijheid als je geen doel hebt? Enter de road movie. In Two-lane blacktop rijden twee vrienden, gespeeld door muzikanten James Taylor en Dennis Wilson, door het beloofde land op zoek naar mensen die tegen hun willen racen, om met het verdiende geld weer verder te kunnen rijden. "G.T.O". (een geweldige rol van Warren Oates) is een mislukte playboy die het gewillige slachtoffer wordt, en "girl" het meisje dat om de drie heendraait om hen eraan te herinneren dat het leven ook anders kan verlopen. De doelloosheid die over de hele film hangt is de bindende en tevens verbroederende factor. Minimaal en subtiel. Subtieler dan Badlands, dat is meer een bom. Martin Sheen en Sissy Spacek zijn het tienerkoppel on the run nadat Sheen Spaseks vader (wederom Warren Oates) heeft neergeschoten. Het wordt een rit waarin slechts voor de vorm doelen worden gezet, want uiteindelijk loopt de weg onherroepelijk dood. Het is onmogelijk deze film te zien en niet aan Bruce Springsteen te denken. Deze schreef niet alleen een nummer met dezelfde titel, de hoofdpersonen lijken sprekend op die uit Nebraska. “Me and her went for a ride, sir, and ten innocent people died.” En net als in het liedje komen we niet achter de beweegredenen. Ook hierin lijken de twee films op elkaar. Deze mensen bestaan, deze dingen gebeuren. Go figure.
Entre les murs (Laurent Cantet, 2008)
Garage (Lenny Abrahamson, 2007)
Twee films over goede bedoelingen. Of: hoe een kleine terloopse menselijke fout significante gevolgen kan hebben. De eerste laat een man zien die geknipt is voor het onderwijzersvak, er liefde voor heeft en de kinderen serieus neemt. Totdat hij even uitglijdt. De tweede handelt over een niet al te snuggere pompbediende die een tiener – ook een outcast – moet inwerken, probeert vrienden te maken, en daarin net effe te ver gaat. De eerste is cinéma verité en warrig geschoten, de tweede klassiek indie en gedragen (denk The station agent). Beide zijn zeer geloofwaardig, belangrijk voor het ultieme maar-dat-is-niet-eerlijk-gevoel, en innemend door voortreffelijk vormgegeven hoofdrollen.
Delsin II Compilation
Nederland gidsland! Mooie verpakte dubbelcompilatie van het Mokumse label staat vol nationale (Rachmand, Delta Funktionen) en internationale (Shed, Vince Watson) neo-Detroit techno. Zit geen slechte track tussen, puur kwaliteit.
Donato Dozzy – Bleep 134
Hij draaide in Trouw afgelopen zaterdag maar in slechts Nederlands “can’t be arsed anymore”. Gelukkig is er deze podcast die ik sowieso niet in een club kan voorstellen. Een even grootse als onbeschrijfelijke slo-mo trip die eindigt met Tangerine Dream voor het juiste Miami Vice House gevoel.
Ancient Methods – mnml sggs 26 mix
Het volgende anonieme Berlijn collectief geeft visitekaartje af. De naam geeft exact aan waar het hier om gaat: Germaanse boem-boem zoals het hoort, ouderwets in methode maar na wat er de afgelopen jaren aan introverte dansmuziek is gemaakt opeens heel verfrissend en futuristisch.