Koningsdag, tja het moet nog wennen. Wel vertrouwd zijn onze lijstjes uit het: We luisterden naar: Detritus, Fenn, Fishtank Ensemble, Flip Grater, Liz Green, Christian Löffler, Clint Mansell, Savage Republic, Unterwelten, Woven Hand, Various Artists: Farewell Transmission (The Music Of Jason Molina), Alexis Zoumbas, Stand Up People, Miaux en Sir Richard Bishop. En gingen naar: Marissa Nadler.
Detritus – The Very Idea (cd, Ad Noiseam) Detritus is het Latijn voor “afval”, maar het is eveneens al sinds 2002 het project van de Britse muzikant Dave Dando-Moore, die daarnaast ook het elektronische A Wake A Week er op na houdt. Hoewel zijn sound herkenbaar is, veelal met industriële elementen, is werkelijk geen album gelijk aan elkaar omdat hij de accenten steeds verschuift. Zo heeft hij een heus breakcore album gemaakt, maar ook muziek die meer de kant van de ambient, illbient, IDM, drum’n’bass, modern klassiek en downtempo opgaat. Zijn zesde cd The Very Idea is een log maar zeer emotioneel geladen werk geworden. Hij houdt hierop het midden tussen pianomuziek, industrial, drum’n’bass, downtempo elektronica en metalachtige gitaarlagen. Of een geweldige mix van dat alles, al dan niet gelardeerd met fijne samples. Hij komt ergens tussen Phylr, DJ Shadow, Nine Inch Nails, Witchman en de rustiger gitaarmuziek van Ministry en Godflesh (al ligt dit nooit bovenop). Het is zijn meest melancholische werk tot nu toe geworden, maar wel één waar kracht en pracht hand in hand gaan.
Fenn – Bring Me Fire (cd, Fenn) Er is lang gewerkt aan het debuut Bring Me Fire van Fenn. Het is geschreven, opgenomen en geproduceerd door Fenneke Schouten. Toch speelt Frank de Boer (nee, niet die van de beste voetbalclub van Nederland) ook een belangrijke rol in dit Friese/Groningse duo en met name live. Fenn brengt synthesizers, beats, bas en heerlijk soulvolle zang. Fenneke houdt qua stem het midden tussen Tori Amos, Beth Gibbons (Portishead) en Karin Dreijer (Fever Ray, The Knife). Muzikaal gezien sluit Fenn het meest bij Portishead en Fever Ray aan, met eveneens elementen van Massive Attack, Sade en Nicolette. Het is in feite duistere indietronica geworden, met enige regelmaat liggend op een dromerig bedje van downtempo en trip hop. Toch leun je nergens eenvoudig achterover, want daarvoor is het te spannend en te emotioneel geladen. Maar bij tijd en wijlen laat de muziek je ook heerlijk wegdromen. Wat een wonderschoon en diepgravend debuut!
Fishtank Ensemble – Edge Of TheWorld (cd, Fishtank Ensemble) Volgens mij was de aarde officieel nog plat toen ik intekende op deze vierde cd Edge Of The World van het Amerikaanse Zigeunergezelschap. Vier jaar na hun geweldige Woman In Sin zijn ze eindelijk terug met hun volgende avontuur. De groep bestaat uit Ursula Knudson (zang, viool, banjolele, zingende zaag, vingercimbalen), Fabrice Martinez (viool), Douglas Smolens (gitaar) en Djordje Stijepovic (contrabas, zang); niet bepaald namen die je verwacht uit de VS. Ook hun muziek zou je eerder in Oost-Europa plaatsen. Ze krijgen nog hulp van gasten op drums, saxofoon, accordeon, qanûn (een plankciter) en riq darabuka (een handtrom). De intentie van het combo is op papier al duidelijk. Op smaakvolle wijze brengen ze een mix van Oost-Europese folk, roma, Turkse folk, jazz en klezmer, die ze dikwijls opfleuren met tango, flamenco en dark cabaret uitstapjes. Het is veelal prettig opzwepend, afwisselend en dynamisch, al is de ondertoon meestal droefgeestig. Dat geldt zeker voor de meer rustieke songs. Ze houden het midden tussen Muzsikás & Márta Sebestyén, Mostar Sevdah Reunion, Alom, Gry, Amira, The Gipsy Kings, Aynur en Yasmin Levy. Ze besluiten de cd met de eerste acceptabele versie van “Sweet Child O’Mine”, al valt ook deze niet mee. Voor de rest is het een subliem werelds album!
Flip Grater – Pigalle (cd, Make My Day) In 2006 brengt de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Flip Grater (zang, gitaar) haar geweldige debuut Cage For A Song uit. Ze zit hierop ergens tussen singer-songwritermuziek en bluesrock in. Dat wordt ook niet vrolijker, maar wel nog mooier op haar albums Be All And End All (2008) en met name While I’m Awake I’m At War (2012). Op haar vierde cd Pigalle, dat in de gelijknamige Parijse studio is opgenomen, doen zo’n 10 gastmuzikanten mee op gitaar, juno, casiotone, chamberlain, contrabas, altviool, mandoline, trompet, bugel, bas, drums en zang. Veelal Franse artiesten, aangezien Grater nu in Parijs woont. Het brengt meteen ook meer zwoelheid van de betere chansons met zich mee. Dat betekent echter niet dat de muziek er vorlijker op is geworden, integendeel zelfs. De meeste songs slepen zich traag voort en bevatten persoonlijke, nostalgische en bovenal melancholische zielenroerselen. Deze ontvouwen zich op duistere maar breekbare en schitterende wijze en zullen de luisteraar niet eenvoudig onberoerd laten. Voor de fans van Andrea Schroeder, Christine Owman, Cat Power, PJ Harvey, Marianne Dissard, Francoise Hardy en Françoiz Breut. Klasse!
Liz Green – Haul Away! (cd, Play It Again Sam) Ik snap best dat deze Britse zangeres haar albumtitels eindigt met een uitroepteken, want het is op z’n zachtst gezegd van een sensationele pracht wat zij laat horen. Dat is bij O, Devotion! (2011) al zo en nu bij Haul Away! niet anders. Ze beschikt over een soulvolle, tijdloze prachtstem en begeleidt zichzelf op piano, gitaar, orgel, klarinet en banjo. Daarnaast krijgt ze steun van maar liefst 7 muzikanten op tenorsaxofoon, contrabas, drums, bastrombone, tuba, cello en fluit, die vrijwel allemaal ook de vorige cd mee hebben gedaan. Muzikaal gezien eindigt ze weer ergens tussen blues, folk, jazz, kamermuziek, singer-songwritermuziek en de filmische slapstickmuziek van weleer. Het valt eigenlijk in geen tijd te plaatsen, dus verspil daar ook geen tijd aan en geniet gewoon van hetgeen ze hier tentoonspreidt. Het is geen ingewikkelde muziek, maar wel heel pakkend dan wel dromerig. Door die heerlijk melancholische sfeer kruipen ze ook nog eens diep onder mijn huid. Ze doet me sterk denken aan de geweldige Chloe Charles, maar ook Nancy Elizabeth, Sandy Denny, Mirel Wagner, Kurt Weill, Billie Holiday, CocoRosie, Alela Diane, T-Rex en Laura Marling komen als associaties voorbij. Een ongelooflijk pure schoonheid die je van je sokken blaast!
Christian Löffler – Youg Alaska (cd, Kí) Het elektronische label Kí blijft maar gestaag bouwen aan een sterke catalogus. Twee jaar geleden komt de Duitse muzikant en medeoprichter van het label Christian Löffler er met zijn sterke debuut A Forest. Hij groeit op in een bosrijk gebied in Noord-Duitsland en heeft een sterke band met de natuur. Dit wil hij ook meenemen in zijn muziek. Deze bestaat uit harmonieuze minimal house en experimentele muziek met continu een melancholische onderlaag. De organische muziek zal liefhebbers van het Kompakt label zeker aanspreken. Dat geldt ook voor zijn tweede cd Young Alaska, waarbij hij een mix van breekbare minimal house, techno, IDM en glitch presenteert, die met allerlei samples en andere details ingekleurd wordt. In twee songs zijn weer de zangpartijen van Mohna en Gry te horen. Nog altijd is de output behoorlijk droefgeestig, maar zorgen de beats, die hier iets nadrukkelijker aanwezig dan op zijn debuut, dat het geen terneergeslagen geheel wordt. Het steekt allemaal nog beter in elkaar en weet tot de verbeelding te spreken. Ergens in de hoe van The Field, Markus Guentner, The Black Dog en Kangding Ray. Een meeslepend prachtalbum.
Clint Mansell – Noah (cd, Nonesuch) Er schijnt een reünie van Pop Will Eat Itself aan te komen. Voor het zover is komt Clint Mansell, ex-zanger en -gitarist van de alternatieve rock en hip hop formatie, met zijn nieuwste soundtrack Noah. Hij heeft zich namelijk na het uiteengaan van die groep gespecialiseerd in filmmuziek. Dat gaat hem uitstekend af, waarvan albums Requiem For A Dream en The Fountain (met Mogwai & Kronos Quartet als uitvoerenden) prima voorbeelden zijn. Deze nieuwe, de film ken ik niet en is ook niet nodig om te kunnen genieten van de muziek, is behoorlijk bombastisch en spannend. De Kronos Quartet voert het uit samen met een meer dan 100 koppig orkest. Op de meer ingetogen momenten is het bloedstollend mooi en op het moment dat de muziek voluit gaat en tot een erupt
ie komt weet het je werkelijk van je sokken te blazen. De cd duurt maar liefst 78 minuten en wordt afgesloten met het nummer “Mercy Is” van Patti Smith, die het hier samen met de Kronos Quartet uitvoert. Een kroon op een schitterend werk. Clint Mansell weet hier op Goddelijke wijze te overtuigen.
Savage Republic – Aegean (cd, Mobilization Records) In de begin jaren 80 ontstaat er een volslagen eigenzinnige scene in Los Angeles, vol post-punk, wave, no wave en dikwijls met wereldse invloeden. Hieruit wordt ook het geweldige label Independent Project Records geboren met de inmiddels legendarische groep Savage Republic als boegbeeld. Zij koppelen art-punk aan tribale beats, filmische elementen, avamt-garde en wereldse experimenten. Dat levert een desolate kruisbestuiving van Ennio Morricone, Einstürzende Neubauten, Glen Branca en Sonic Youth op, waarmee ze tot de verbeelding sprekende klanklandschappen met af en toe zang creëren. Een eerste aanzet tot de hedendaagse post-rock zou je kunnen zeggen. Na 1990 gaan ze uit elkaar en de diverse leden duiken op in groepen als Medicine, Scenic, F-Space, Autumnfair en Electric Company. In 2002 komen ze weer bij elkaar, met enkele leden van het eerste uur, Thom Fuhrmann, Ethan Port en Greg Grunke, en een paar nieuwe muzikanten waaronder Alan Waddington en de inmiddels overleden Val Haller. De eerste release 1938 volgt in 2008 op Neurot, waarmee ze bewijzen dat hun muzikale concept nog staat als een huis. Hun tweede album na de reïncarnatie Varvakios, uitgebracht op het prestigieuze nostalgielabel LTM Recordings, sluit daar mooi op aan. De groep bestaat dan naast Thom Fuhrmann, Ethan Port, Alan Waddington uit Kerry Dowling, aangevuld met diverse gasten als de legendarische violist Blaine L. Reininger (Tuxedomoon). In deze incarnatie bestaat de groep nog steeds. Op de laatste cd combineren ze op indrukwekkende wijze intrigerende experimenten, nostalgische klanklandschappen, pakkende art-punk, tribale ritmes en uiterst subtiele Americana, waarmee ze een smeltkroes van labels als Kranky, 4ad, Constellation, Neurot en Independent Project Records laten horen. Op hun nieuwste cd Aegean, opgedragen aan Val Haller, gaan ze daar gewoon mee verder, al lijken ze meer dan ooit ook de klanken van hun beginjaren te omarmen. Je krijgt weer meer tribale en wereldse elementen voorgeschoteld. Te gast zijn diverse muzikanten op viool, zang, oud, doumbek, trompet, trombone en gitaar. Onder hen ook weer Blaine Reininger en ex-lid Greg Grunke. Ze brengen maar liefst 19 tracks, die ruim boven het uur uitkomen. Hun noiserock, post-punk, wave, gitaarambient en wereldse elementen worden hier op psychedelische en melancholische wijze ten gehore gebracht. Je kunt er allerlei referenties tegenaan gooien, maar in feite breng zij hier hun eigengereide geluid en zijn derhalve gewoon uniek. Fans van Crippled Black Phoenix, Sam Shalabi, The Ex, Cindytalk, Breathless, Godspeed You! Black Emperor, Virgin Prunes, The Sound en Three Mile Pilot zullen hier evenwel hun hart aan kunnen ophalen. Een geweldig nieuw album van deze legendarische band!
Unterwelten – Unterwelten (cd, Goomah Music/Excelsior) Michiel Flamman, bekend van onder meer Solo, a balladeer, Brown Feather Sparrow en A Tunnel To Oslo is zijn muzikale hart gevold, war hem naar zijn huidige woonplaats Berlijn heeft gevoerd. Daar heeft hij alle schroom van zich afgeworpen en is de singer-songwriter geworden die hij mogelijk altijd al heeft willen zijn, namelijk die met een grote liefde voor Coil, Throbbing Gristle, Sophia en Brion Gysin.
Let there be darkness.
Mystery in the making.
Music made in the dead of night.
Toch wordt het door zijn zachtaardige zang en het feit dat de hoofdmoot gevormd door heuse singer-songwritermuziek nooit loodzwaar. Maar wat hij brengt is allesbehalve lichte kost. Hij bewandelt duistere paden en brengt op zeer subtiele wijze donkere details aan in zijn muziek met onder meer atmosferische elektronica. Her en der wordt hij ook geholpen op drums en blaasinstrumenten, al is zijn website en de cd te cryptisch om te ontcijferen wie allemaal meedoen. Maakt ook niks uit, want het is een werkelijk intrigerend en wonderschoon album geworden. Voer voor melancholici!
Woven Hand – Refractory Obdurate (cd, Glitterhouse) Normaal gesproken heb ik wat moeite met religieus getinte teksten, zij het dat Low, Woven Hand en daarvoor 16 Hor
sepower er altijd mee wegkomen door de ijzersterke muzikale omlijsting. Daarbij is de bevlogen David Eugene Edwards, ofwel Woven Hand en ex-16HP, met zijn indringende stem een lust voor het oor. Nadat hij zijn vorige band 16 Horsepower vaarwel heeft gezegd, start hij solo zijn rockende evangelie Woven Hand. Met name in de beginjaren blijft hij dicht tegen zijn oude band aanschuren. Het zijn stuk voor stuk ijzersterke cd’s. De laatste twee The Threshingfloor (2010) en The Laughing Stalk (2012) steken er wat mij betreft wel bovenuit doordat hij hier op meer donkere en hardere wijze te werk gaat. Maar tevens incorporeert hij Oosterse elementen en ademt de geest van Joy Division in de muziek. Gitzwarte altcountry, Americana, rock, wave en die diepe indruk weten te maken. In feite gaat hij daar op Refractory Obdurate gewoon mee verder, zij het een behoorlijk tandje harder. Niks wilde haren kwijtraken, hij raapt ze juist op. Het levert muziek op die vermoedelijk heel wat 16HP fans zal afschrikken, maar ik vind het geweldig. Hij is ziedend bevlogen en zingt uit volle borst met zijn geweldige stem. En dan die regelmatig metalachtige omlijsting! Geweldig hoe Edwards zich blijft ontwikkelen en nieuwe wegen aanboort. Zeker met een fantastisch resultaat als dit.
Various Artists: Farewell Transmission (The Music Of Jason Molina) (2cd, Rock The Cause) Op 16 maart 2013 overlijdt Jason Molina van Songs:Ohia en later Magnolia Electric Co op 39 jarige leeftijd na een lange strijd tegen de alcohol. Dit is een schok voor de muziekwereld, niet alleen voor de luisteraard, maar ook voor menig muzikant. Vorig jaar verschijnt al de dubbel cd Weary Engine Blues: A Tribute To Jason Molina op Graveface Records. Hierop brengen maar liefst 34 artiesten een nummer van zijn hand ten gehore. Nu is er alweer de nieuwe compilatie Farewell Transmissions waarop 27 artiesten dit wederom doen (via bovenstaande link zie je alle details). En wederom gaan de opbrengsten naar Jason’s familie. Niet alles is even sterk, maar het is hoe dan ook een waardig eerbetoon!
Marissa Nadler @ Tivoli (Spiegelbar), Utrecht Een grotere tegenstelling met buiten kon het niet zijn, deze Koningsnacht. Begeleid door haar eigen gitaarspel zingt Marissa zich door een groot deel van haar album July heen. Ze wordt daarbij geholpen door een altvioliste en een dame die cello, toetsen en tweede stem verzorgt. Waar July wat droger klonk staat de reverb live toch weer aan. Niet erg, haar muziek leent zich prima voor dat etherische geluid.
Alexis ZoumbasA Lament For Epirus, 1926-1958 Stand Up, People: Gypsy Pop From Tito’s Yugoslavia 1964-1980 Eerder verscheen Five Days Married & Other Laments, een LP met Epirotische folklore. Uiteraard is hier veel meer van te vinden op 78-toerenplaten en daarom is er deze collectie gewijd aan violist Alexis Zoumbas. Net zo mooi als die andere collectie, in een mooie klaphoes met linernotes en een hoesillustratie van Robert Crumb. Stand Up is minder puristisch en verzamelt de meer groovy songs uit de Roma-scene van voormalig Joegoslavië. Lokale folklore mixt met westerse instrumenten en de sounds die ze meenamen uit het oosten. Sommige artiesten zijn wel bekend in wereldmuziekkringen (Esma Redžepova, Šaban Bajramović), anderen zijn hier wat minder bekend (Muharem Zerbezovski), maar dit oude werk is sowieso onderbelicht gebleven. Het aanbod is echter enorm en dat maakt een collectie als dit een leuk hebbedingetje.
Miaux – Étude des Têtus (Taped Sounds, 2012) iets meer dan een week terug speelde de Bosnische/Belgische Mia Prce, beter bekend als Miaux, op het SOTU Festival. Haar optreden heb ik helaas moeten missen, maar toch was het voor een mij een eye-opener. Tijdens de voorbereidingen van het festival, waar ik een van organisatoren van ben, kwam de muziek geregeld bij mij langs en al vrij snel werd ik verliefd op deze eigenlijk hele simpele deuntjes. Zodoende moest ik toch op zoek naar meer muziek zodoende ben ik bij deze cassette release uit 2012 uitgekomen, een die toen ook al door collega Justin is beschreven.
Op deze release is de magie zeer duidelijk te horen. Mooie lieflijke liedjes gemaakt met ogenschijnlijke simpele casio deuntjes. Een nummer als Nectar weet gewoon direct te betoveren en is heerlijk om bij weg te dromen. Dit smaakt naar meer, maar voor het zover is zweef ik nog even lekker weg op deze naïeve muziekjes. nectar by MIAUX
Sir Richard Bishop – VDSQ – Solo Acoustic Volume Eight (Vin Du Select Qualitite / Thin Wrist Recordings)
Sir Richard Bishop heeft niet stil gezeten de laatste tijd. Onlangs zijn er maar liefst drie nieuwe releases uitgekomen. Naast de nodige werken met Rangda en optredens dus…Van de nieuwe releases heb ik tot nu toe alleen VDSQ – Solo Acoustic Volume Eight, onderdeel van de VDSQ serie waaraan ook oa. Bill Orcut heeft bijgedragen, weten te bemachtigen. En het is zeker geen slechte keuze geweest dat ik deze heb gekocht. Zoals de titel al doet vermoeden hebben we hier te maken met akoestische gitaar. In drie stukken waar in Bishop vrij lijkt te improviseren krijgen we een goed afgewogen combinatie van verschillende folk stijlen te horen. Op ingetogen wijze combineert hij Amerikaanse folk met thema’s uit de raga en Perzische muziek.
Door het ingetogen spel en gebruik van akoestische gitaar is de plaat beduidend anders dan zijn meeste andere solo albums, waar The Unrock Tapes uit 2012 nog het dichtste bij komt. Maar in ieder geval wederom een dikke aanrader. Sir Richard Bishop- “Hypostasis Part 2” by VDSQ
