Na miljoenen minuten tijd geïnvesteerd te hebben zeggen we natuurlijk “ja!” tegen het “Jeugdig Subjectivisten Forum”. Voor de rest kijken we deze week met een andere bril naar de lijstjes uit het:
(tony williams, fugimundi, lee morgan, de anale fase, bas van huizen, revolting cocks, bill callahan, sophia, lhasa, thursday, 100 motown classics, shockadelica, clem snide, salah edin, 10 jaar kindamuzik, richard avedon, romeo en julia…)
Tony Williams – Spring
Heruitgave van een lp uit 1965 op Blue Note. Muziek die nergens de kwaliteit van werkgever Miles Davis benadert, maar dat is niet heel erg. Het mooist is het zachte, melodieuze ‘Love Song’ dat dient als rots in de branding tussen de naar free-jazz neigende composities van Williams.
Fugimundi – Live at Yoshi’s
Eric Vloeimans imponeert met misschien wel z’n mooiste cd tot nu toe, die wat meer de ECM-kant opgaat dan voorganger ‘Summersault’. Sfeer, prachtige melodieën, functionele stiltes, mooier wordt het niet.
Lee Morgan – The Gigolo
Net als ‘Spring’ komt dit van Blue Note en uit 1965. Compositorisch gezien zijn er veel Coltrane-invloeden en zoals altijd bij Morgan hoor je prachtige unisono-partijen, ditmaal van Morgan en Wayne Shorter. De fijnste Morgan die ik ken, of het moest ‘Live at the Lighthouse’ zijn.
De Anale Fase– Uittocht(cd, Tuinhuis Recordings)
Nu dacht ik toch redelijk volwassen en geëmancipeerd te zijn, zit ik gewoon weer in de anale fase en lach me kapot om teksten als “Graaft ne put. Steekt al uw dromen in uw afvoerkut”. Meestal trek ik muziek met Nederlandstalige teksten gewoon niet. Het is uiteraard aan de Belgen die het weer zo doen, dat het niet alleen te doen is, maar zelfs gewoonweg geweldig. Het duo Joeri Cnapelinckx (ook Kawada) en Anna Vercammen maken naïef en intiem klinkende liedjes waarvan sommigen je compleet weten te ontroeren en anderen op positieve wijze op de lachspieren werken. Soms is het beide: “Mama er zit een krak in je kop. En ik weet maar al te goed hoe een pijn zo’n krak doet, want ik ben uit jou gekomen en zie u nu vergaan.” Beide zingen ze en verder nemen ze wisselend tuba, trompet, metalofoon, melodica, piano, Rhodes, orgeltjes, samples en drums ter hand om de boel op te leuken. Dat samen met gasten op sax, accordeon, viool, contrabas en drums. Ze zijn de Freudiaanse, vleesgeworden Múm, Moldy Peaches, CocoRosie, Joanna Newsom, Spinvis en An Pierlé in één. “Vogels lachen en zingen een lied. Slaan is het enige dat helpt tegen verdriet.” Tot en in het gaatje gaan en niet voor één gat te vangen. Geni(an)aal!
Luister Online bij Myspace:
Waar zijn alle meisjes heen? / Uittocht
Bas van Huizen– Ontgalman(gratis download, Test Tube)
Bas van Huizen gooit hoge ogen met zijn eigenzinnige Etherkreet label, maar ook met zijn eigen muziek vol overheerlijke gruizige en atmosferische elektronica. Dat flikt hij nu weer op magistrale wijze op Ontgalman, die je bovendien geheel voor niets kunt downloaden. Wees geen kommerman en verblijd je met dit nieuwe fijne album.
Revolting Cocks – Sex-o Olympic-o (cd, 13th Planet)
Toegegeven het klinkt allemaal wat platter op de nieuwste Revolting Cocks. Het verschil met Alien Jourgensen’s vorige band Ministry is soms marginaal, maar als je een nummer als “I’m Not Gay” hoort weet je dat hij, Luc van Acker, Phildo Owen en de anderen het echt nog wel in zich hebben. Soms snoeihard en ook dikwijls met die volvette Wax Trax beats. Daarbij heb ik wel weer behoefte aan iets hards en anders dan er tegenwoordig doorgaans uitkomt. Ideale afreageerplaat!
Luister Online bij Myspace:
I’m Not Gay / Cousins / Hookerbot3000 / Keys To The City
Bill Callahan – Sometimes I Wish We Were An Eagle (cd, Drag City)
Bill Callahan lijkt zich niet meer te verschuilen achter zijn bloedmooie lo-fi project Smog. Nee sinds zijn debuut onder zijn eigen naam is lijkt de kin omhoog en de schroom weg. Nu komt zijn tweede cd uit, die vol prachtig donkere singer-songwritermuziek staat. Maar ondanks het donkere randje klinkt het toch uitgelaten en niet navelstarend. Gewoon een wonderschoon album met enkele van zijn betere nummers tot nu toe.
Sophia – There Are No Goodbyes (2cd, The Flower Shop)
Inmiddels lijkt The God Machine niet meer dan een voetnoot in de muziekgeschiedenis te worden, hoewel ik nog steeds vind dat dit het beste werk heeft opgeleverd van Robin Proper-Sheppard. Maar eerlijk is eerlijk, zijn band Sophia mag er zeker wezen. Dit is alweer zijn zevende album (als je De Nachten en Collections:one meerekent) en wederom een uitstekende plaat. Lekker droefgeestige, uptempo indierock met wave invloeden. Het vertrouwde en uitstekende recept. Als bonus krijg je er The Valentines Day Session bij, welke live in Wenen is opgenomen met een strijkorkest erbij. Deze cd is werkelijk van een uitzonderlijke klasse. Sophia gaat hiermee ook toeren, dus gaat dat zien. En voeg deze cd weer blind toe aan je collectie!
Luister Online bij Myspace:
There Are No Goodbyes / Something / Heartache (live)
Lhasa– Lhasa(cd, Les Disques Audiogramme)
De Mexicaanse Lhasa De Sela, inmiddels woonachtig in Canada (na Frankrijk), brengt slechts eens per 6 jaar een nieuwe cd uit. Vandaar dat haar gelijknamige nieuwe cd pas haar derde is sinds het overweldigende debuut uit 1997. Op haar debuut La Llorona vol wereldmuziek zingt ze nog in het Spaans, op de meer pop/rock cd The Living Road in het Spaans, Frans en Engels. Ze zingt nu volledig in het Engels en dat gaat haar goed af, hoewel het Spaans wat mij betreft ook mag. Ze klinkt nu uiterst charmant en laat haar folk-rock, want de Mexicaanse invloeden zijn nu echt verdwenen, op prachtig verstilde wijze begeleiden op drums, bas, gitaar en harp. Daarbij schept ze zoals altijd een zwoel Frans sfeertje, waardoor je heerlijk kunt wegdromen. Ze krijgt nog wat hulp van Patrick Watson. Lhase past nu meer in het straatje van Cat Power, Nina Nastasia en Tindersticks. Ze heeft 3 volslagen verschillende albums afgeleverd die toch haar typische kwaliteitsstempel dragen. Wereldklasse!
Luister Online:
Lhasa
Thursday– Common Existence(cd, Epitaph)
Dit is alweer het zesde album, de split met Envy niet meegerekend, van de hard-/emocore groep. Ze klinken hier weer lekker fel en energiek, wat op hun vorige cd eigenlijk miste. Gewoon lekker beuken maar dan met gevoel!
Various Artists – 100 Motown Classics (5cd, Universal)
Misschien verwacht je het niet van mij, maar ik ben gek op deze muziek. Pure nostalgie, die tijd van zwarte magie, de tijd dat Marvin Gaye nog niet doodgeschoten werd door zijn vader en de tijd dat Michael Jackson nog een neger was. Prachtige hits van weleer, die nadien geen gelijke meer hebben gekregen. Grote, schandalige misser en een blunder van formaat van Universal is dat de hitmachine Stevie Wonder ontbreekt tussen de 100 hits. Wellicht lag de zanger zelf dwars, maar hoe dan ook, zonder Stevie geen Motown. Of ze moeten de door Wonder (mede)geschreven hits van The Detroit Spinners en Jermaine Jackson meerekenen? Nee dat is te mager. Natuurlijk heeft elke rechtgeaarde Motown-liefhebber de klassiekers van Wonder al in huis. In de OOR worden zijn hits ook uitvoerig besproken, maar de samensteller vergeet ook te vermelden dat de heer Wonder, op zijn foto na, ontbreekt op deze compilatie. Dat is waarschijnlijk slecht voor de advertenties in het blad. De advertentie daar vermeldt NOG schandaliger ook de naam Stevie Wonder. Jammer dat zo’n mooie compilatie, want dat is het, omgeven wordt door een zwart randje.
Various Artists – Shockadelica: 50th Anniversary Tribute To The Artist Known As Prince(5cd, C+C Music)
In één klap verdubbel ik zo mijn aantal cd’s met Prince muziek erop. Naast Motown heb ik ook van deze gozerT wel één en ander in de kast staan. Meestal heb ik het niet zo op tributes, uitzonderingen daargelaten (dus), maar de Noren zetten hier toch weer een prestatie van formaat neer. 81 eigenzinnige covers van de meest uiteenlopende (Noorse) artiesten. Van Susanna And The Magical Orchestra, The White Birch, Hilde Marie Kjersem en Maja Ratkje tot Anneli Drecker & Bugge Wesseltoft, Audrey Horne, White Lord Jesus en Kaada.
Luister Online:
Shockadelica
Clem Snide – Hungry Bird
Eef Barzelay is een echte (en oh zo herkenbare) muzikant. Hij was met z' bandje Clem Snide halverwege deze plaat toen de boel implodeerde. Nu, toch al wat jaartjes later, heeft ie 'm dan maar in zijn eentje afgemaakt en de band weer in leven geroepen. Iets wat op de plank blijft liggen lijkt (zeker voor de muzikant zelf) onmisbaar, geniaal, in elk geval verdient 't niet tot stof te vergaan zonder gehoord te worden. Ook al concurreert ie nu dan met z'n nieuwe solo-plaat, die ik nog niet gehoord heb. In de licht van de eeuwigheid doet dat er niet toe! Blij dat ie 'm toch heeft laten verschijnen. Het losjes wiegende pianopop-nummer Born A Man is de hit van de week. "One more time, c'mon" mompelt Barzelay en ze draaien nog een rondje.
The Big Heat (Fritz Lang)
Een van de allergrootsten natuurlijk, die Fritz Lang. Metropolis en M zijn baanbrekend en wel 't bekendst. (M is van die twee het beste, mijns inziens) Maar zijn film noirs zijn ook uitstekend. Zag eerder dit jaar al Scarlet Street: lichtvoetig en swingend. Man uit op wraak-film The Big Heat is juist duister en heeft een van de bruutste wendingen in film noir history. (Er vallen altijd wel dooien, maar dit is een afrekening op z'n Joegoslavisch) De klap komt extra hard aan door de mierzoete scènes ervoor, zo slim was Lang wel natuurlijk.
Salah Edin Horr – Official Mixtape/preview
Het optreden van Salah Edin bij Rayman Is Laat was verrassend. Hij rapte en zong (!) in het Arabisch, slechts begeleid door een oud-speler, die ook nog eens akkoorden speelde (niet gangbaar). De mixtape die via z'n site verspreid is bevat wat traditionelere hiphop, maar wel vol met Arabische samples en raps. Klinkt veelbelovend en ik kijk wel uit naar Horr. Maar, de echte echte rauwe mocro shit heb ik te leen van m'n buurman! Grotendeels Berbers, dus de vergelijking is niet helemaal eerlijk, maar die ruige stemmen, overstuurde banjo's en woeste ritmes die ik op deze chaotische collectie cassettebandjes (klik op het plaatje) aantref is veel ruiger dan die zwoele Arabische strijkers van Salah Edin's bronmateriaal, laat staan de gastvocalen van Hind en Karima Lemghari. Weinig info, zelfs geen bandnamen. Nass El Ghiwane is een bekende groep en goed, Oudaden (door mijn buurman geprezen als opzwepend) toch iets minder indrukwekkend, maar de echte pareltjes hebben vrijblijvende titels als 'sawt el Sahara' en 'sawt el Manara (stem van de Sahara respectievelijk Manara) en verschillende andere streken. Ik ben er nog lang niet doorheen, maar het is fijn om te horen dat er tussen de ethnische veldopnamen en door autotuner overheerste hedendaagse chaabi nog een hele wereld ligt.
10 jaar Kindamuzik @ Melkweg
Het 10jarigbestaansfeestje van Kindamuzik kende een mooi opgebouwd programma. The Dead Letters opende de avond met een ongekend smerige en vuige bak punk/blues. Heerlijke herrie. It Hugs Back gaat subtieler te werk, met verfijnde en verrassend gedetailleerde liedjes waarin de spanning fraai wordt opgebouwd maar nooit tot eruptie komt. Holy Fuck is een groovend monster van elektronica en klassieke ritmesectie. Soms doet het me denken aan het vroege werk van 35007, toen nog Loose genaamd. Totdat ze gaan funken. Leuke avond. Ook erg grappig om al die jongens en enkele meisjes trots met een kindamuziksticker opgeplakt rond te zien lopen. Alsnog gefeliciteerd !
Richard Avedon @ Foam
Overzichtstentoonstelling toont louter zwar-wit foto’s van modellen, adel en kunstenaars, maar ook van criminelen, zwervers, regeringsleiders en gewone, veelal straatarme Italiaanse en Amerikaanse burgers. Het zijn indrukwekkende foto’s vol beweging en inzicht in de psyche van de geportretteerden. Vooral hun ogen knallen van de plaat. Het portret van Marilyn Monroe is hartverscheurend mooi. Genomen tijdens een onbewaakt moment. Ze ziet er moe en zorgelijk uit. Zou ze ooit gelukkig worden? Het antwoord is bekend, maar dat maakt deze foto niet minder aangrijpend. Wauw.
Romeo en Julia – Nationale Toneel @ Stadsschouwburg
Zo vaak ga ik niet naar een toneelvoorstelling en weer viel op dat er op het podium gerookt werd, terwijl dat in de zaal absoluut niet mag. Best grappig. Minder grappig waren de stoelen die aan elkaar vastzitten zodat we iedere slaapstuip van de lichtelijk aangeschoten jongen die naast ons zat extra hard voelden. De voorstelling zelf was ok. De teksten waren wat plat (Nederlanders en seks denken we dan maar), de acteurs speelden niet allemaal even sterk. Soms waren het gewoon typetjes, zoals de dienster en de apotheker, maar de vele verplaatsingen van het decor, het woeste dansfeestje in drag en het spectaculaire stoelgevecht maakten veel goed. En hoorde ik daar nu Luv voorbij komen? Hoe dan ook: ik heb me drie uur lang best vermaakt. Echter, er zullen wel weer wat jaren passeren voordat ik nog eens ga genieten van deze vorm van hogere cultuur. Mijn god, wat zijn die kaartjes duur: daar kan je zeker twee keer voor naar een popconcert.