Na die aardbeving in Italië weten de Subjectivisten er ook even niets grappigs meer uit te schudden -we zijn immers geen Tokkies- behalve dan de zaken uit het:
heel veel Tortoise
Een nieuwe lente, en ook nieuwe mooie platen in het vooruitzicht. En zowaar, een nieuw Tortoise. Eigenlijk verwacht ik niet heel veel bijzonders, maar afgeschreven is de band ook weer niet, want een rondje oud werk levert veel genietbaars op. Zo is er de eersteling zonder titel, met zijn slepende tempo's, dubbele baspartijen en toch ook wel mooie refenties aan Slint ('Night Air' had op 'Spiderland' kunnen staan) De overgang naar track drie 'Ry Cooder' is hemels mooi kaal en sober. 'Millions Now Living Will Never Die' is precies lang genoeg, iets wat ik van 'TNT' toch niet kan zeggen (al staan daar per saldo de mooiste dingen op, met name de eerste helft). 'Standards' is me te wisselend, maar opener 'Seneca' , de tweede helft van 'Benway' en afsluiter 'Speakeasy' zijn prachtig. Ik hoop op een heruitgave van 'Remixed', waar een fenomale track van Jim O'Rourke op staat ('Reference Resistance Gate'). Waarom stond die niet op 'A Lazarus Taxon'?
Ryuichi Sakamoto – Out Of Noise (cd, Commmons)
De Japanse componist Ryuichi Sakamoto behoeft geen introductie denk ik. Zijn vele soundtracks en solowerken, al dan niet experimenteel, hebben de man de faam bezorgd die hij verdiend. Een echt solowerk is alweer eventjes geleden. Het zijn vooral de vele samenwerkingsprojecten die de laatste paar jaar voorbij fietsen. Nu dus een heus nieuw werk van zijn veelal toetsende hand(en). De cd opent met een innemend, desolaat pianostuk van 9 minuten waarbij je meteen wegdroomt, weg uit de realiteit, weg van al het lawaai. Meteen daarna tovert de meester met zijn gasten (waaronder Fennesz en Skuli Sverrisson) een prachtig droefgeestig, klassiek getint stuk tevoorschijn. Daarna blijft hij laveren tussen ambient, glitch, goed doorwaadbare experimenten en klassieke muziek. Dit alles is gehuld in een mistig, filmische sfeer. Wonder-wonderschoon.
Laïs & Simon Lenski (cd, Bang! Music)
Ik heb de grootste moeite met Nederlandstalige teksten. Muzikaal gezien en tevens qua zang komt het Belgische Laïs in de buurt van het Finse Värttinä. Maar over die afgrijselijke teksten als “Houd uw kanneke proper Janneke” of “In een bos met blauwe bomen woont Kabouter Kiekeboe” kan ik me niet heen zetten. Ze zijn daarmee de K3 van de folkmuziek. Wellicht dat Värttinä mij ook al jaren beduvelt met dergelijke teksten, maar dat is gelukkig in het volslagen onverstaanbare Fins. Eerlijk is eerlijk, de muziek mag er altijd wezen en de stemmen van de 3 dames zijn wonderschoon. Nu werken ze samen met DAAU-cellist Simon Lenski en valt alles dat mooi is aan Laïs voor het eerst op hun plek. Het is duisterder dan voorheen, ook meer experimenteel en ook mooier. De stemmen komen prachtig uit de celloverf, zonder dat er Nederlandse tuinkabouters, kannen en andere prullaria opduiken. En nu kan ik zelfs zonder die zaken spreken over pure magie en toverpracht!
MP3’s(amples):
Hymne
Zandberg
All That Is My Own Désespéré
The Cuckoo’s Cry
Blind Boy
Liefdeskonkelarij
Requiem
I Tell My Beloved
Didn’t Leave Nobody But The Baby
Niyaz – Nine Heavens (2cd, Six Degrees)
Niyaz is het project van zangeres Azam Ali (Vas), Loga Ramin Torkian (Axiom Of Choice) en producer Carmen Rizzo. Samen weten ze een succesvolle formule te bedenken waarin muziekelementen uit Perzië, India en Turkije vermengd worden met Westerse dansmuziek. Dat levert een verdomd lekkere wereldmix op, die je met de link hieronder kunt beluisteren. De dubbel cd bestaat uit de reguliere cd versie en een akoestische variant.
Luister Online:
Nine Heavens(rechtsonder op de site)
PJ Harvey & John Parish – A Woman A Man Walked By (cd, Universal Island)
Ludo’s eerste PJ Harvey? En nog goed ook?. PJ is een topmuzikante, die steeds weer haar geluid laat evolueren. Haar eerste werk met John Parish vind ik verplichte kost, maar als ik heel eerlijk ben alleen omdat ik alles van PJ wil hebben en niet omdat die cd nu zo ontzettend goed is. Wel een aantal prima nummers hoor. Datzelfde heb ik met deze tweede samenwerking, waar nu zij bovenop mag (op de vorige is de volgorde John Parish & PJ Harvey). Het begin van de cd rechtvaardigt de aankoop geheel overigens. Na de eerste 3 nummers daalt het niveau en kan ik zelfs sommige nummers niet uitluisteren, nummers die soms meer weg hebben van een slechte demo dan een uitgewerkte song. In “Pig Will Not” lijkt ze een vrouwelijke Grinderman te willen zijn, maar dat soort dingen moet ze toch echt aan de Caveman zelf overlaten. Het nummer erna heet “Passionless, Pointless”, wat meteen een betere titel voor de cd zou zijn. Aardig, zozo, maar meer ook niet.
Cristina Branco– Kronos(cd, Universal)
Voor grote verrassingen zal fado zangeres Cristina Branco niet meer zorgen, maar mijn hemel wat heeft ze toch een prachtige stem. Voor haar nieuwste werk heeft ze allerlei muzikanten gevraagd muziek voor haar te schrijven met als uitgangspunten fado en nostalgie. Het thema: kronos.
"In de duizeling van het leven, wat beweegt ons?
Wat voor tijd is het die ons ontwortelt, ons vervreemdt?
De seizoenen van het leven
Hoe lang duurt de tijd?
Dat alles gevangen in tijdloze muziek die zoals het fado betaamt heerlijk melancholisch is. Komt Branco toch weer eens verrassend uit de hoek.
En in het kort:
Bat For Lashes – Two Suns (Natasha Khan weet weer lekkere muziek in de hoek van Goldfrapp en My Brightest Diamond te maken)
Melody Gardot – My One And Only Thrill (geweldige, melancholisch jazzpop…wat een stem!)
Pearl Jam – Ten (Dubbelaar met enerzijds de geremasterde versie van hun beste album en één redux versie met hoe de cd eigenlijk had moeten klinken….komen ze na 17 jaar nog eens mee)
Kelly Joe Phelps – Western Bell
Bij instrumentale gitaarplaten krijg je altijd dezelfde namen. John Fahey. Chet Atkins. Leo Kottke. Kun je ook hier erop gooien. Vraag me af of er eigenlijk veel van zulke albums worden gemaakt en dat "de media" de goeien filteren, of dat ze gewoon allemaal leuk zijn. Ik vind dit lekker. Kelly Joe Phelps speelt aan de ene kant toegankelijke Atkins/Glenn Jones-achtige riedeltjes, maar tegelijkertijd (technisch is de man natuurlijk fabuleus) fietst ie er dan bizarre dissonanten doorheen. Vals zou ik haast zeggen, maar hij zal z'n gitaar best gestemd hebben. De opener en titeltrack is een mooie, Hometown with a Melody een andere. Enige ergernisje is als ie in The Jenny Spin op zijn gitaar gaat zitten tikken. Zoooo avant-garde en nutteloos.
PJ Harvey & John Paris – A Woman A Man Walked By
Lees hier vooral zozo-recensies over, dus toch maar even melden dat dit de eerste PJ Harvey-plaat is die me bevalt. Of is 't toch de eerste die ik hoor? Dat kan haast niet.. Denk ik. Hoe het ook zij, dit is lekker gevarieerd en to the point.
Zazie Dans Le Metro (Louis Malle)
Volslagen krankjorume hypergestileerde waanzin. Kinderfilm vol risky grappen, die (letterlijk) constant in de snelste versnelling door Parijs dendert. De twaalfjarige belhamel Zazie komt een paar daagjes op bezoek bij oompje Philip Noiret, in een, voor mij verrassende, triestige clownsrol. Al snel neemt 't kind de benen, achterna gezeten dus van alles en nog wat, (Agenten, pedofielen) Vermoeiend, maar ik werd er toch vrolijk van, al vanaf het gefluit in 't openingsliedje. Let ook op de spectaculaire stunts op de Eiffeltoren. Ziet er verdraaid echt uit.
Giovanca in Ekko, Utrecht
Veel van de nieuwe soul en r'n'b van eigen bodem grijpt terug op vroeger tijden. Hoewel veel van de muzikanten niet vies zijn van hiphop lijkt de dictatuur van de boombap voorbij. Ik vind het soms allemaal wat te gezapig, maar Giovanca sprong er wel uit met haar funky én poppy interpretatie. Cultuurpessimisme ten spijt lijkt er dan toch weer sprake te zijn van een wedergeboorte van speels arrangeren, niet langer alles maar uit die computer. En dan is er Giovanca zelf natuurlijk. Behalve erg mooi, ook nog eens een sprankelende persoonlijkheid, die op een hele gezellige en positieve manier een goede show weet neer te zetten. Live, zo met een echte drummer, bassist en gitarist wordt de funk nog wat zwaarder aangezet, die energie mag ook wel eens op de plaat belanden. Muzikale partner-in-crime Benny Sings neemt twee nummers voor z'n rekening en om de klok van 11 vol te spelen keert hij nog terug voor een duet. Hij is wat introverter dan Giovanca, maar dat kun je niemand kwalijk nemen naast zoveel uitbundigheid, en vooral het tweede, wat gospel-achtige, nummer 'swingt de pan uit', zoals dat vroeger heette. Ik was even bang een beetje bakvisserig verblind te zijn door Giovanca's verschijning, maar het was gewoon een geweldige liveshow, niet in het minst door haar geöliede band. Voor mijn part in de toekomst wel die laptop weg en blazers en een percussionist erbij. Het was al een mooie lentedag geweest die vrijdag, maar nu is het officieel, dankzij Giovanca.
Ata Ebtekar & The Iranian Orchestra For New Music performing works of Alireza Mashayekhi Ornamental
Ata Ebtekar is in Duitsland geboren uit Iraanse ouders en heeft via Warp een aantal drum'n'bass releases onder de naam Sote gemaakt. Van Duitsland is hij naar Californië verhuisd en inmiddels aanbeland in Teheran maakt hij meer experimentele elektronika, gemixt met de Perzische tradities. Niets nieuws, zo bleek op de door Ebtekar samengestelde collectie van oud werk van Alireza Mashayekhi op Persian Electronic Music: Yesterday and Today 1966-2006. De afdeling 'yesterday' klinkt zoals de musique concrète en 'acousmatische' muziek van de jaren zestig, maar dan met flarden Perzische kunstmuziek erin verweven. De afdeling 'today' is wel zwaardere kost. Sote's muziek is intrigerend en uitdagend. Het is muziek die inspanning van de luisteraar verwacht, van die muziek die je na heel veel draaien pas grijpt. Dat draaien doe je niet omdat je het 'goed' vindt, maar omdat het fascineert, omdat het lijkt dat er geheimen in besloten liggen die je in eerste instantie ontgaan. Dus ook intrigerend genoeg om snel de dubbel-lp Ornamental te bestellen. Dit keer is het een echte samenwerking, Ebtekar gaat met Mashayekhi's orkestrale werk aan de haal en het eindresultaat ligt meer in lijn met het Sote werk op Persian Electronic Music dan met Mashayekhi's niet elektronische oeuvre (wat ik na een paar samples te hebben gehoord ook zeer interessant vind klinken). Ornamental blijft kietelen om op te zetten, al varieert het erg hoe makkelijk het aan slaat. Stukken die teruggrijpen op de vroege elektro-akoestische tijd, zoals het titelnummer, zijn de 'instant hits', maar een stuk als Little Tales I blijft wat in nevelen gehuld. Vreemd microtonaal geratel over pianoklanken, of de gierende ringmodulaties over de wilde strijkersklanken in Meta XY, vergen enig doorzettingsvermogen. Gelukkig groeit het nog steeds met elke luisterbeurt, en het geeft me ook ook zin om Sote's Dastgaah en de 'today' disc snel weer op te zetten. Kijken hoe die, getraind door Ornamental, gaan vallen.
Reflections in a golden eye (Huston, 1967)
Curieus. Alleen al omdat er en film bleek te bestaan met Marlon Brando en Elizabeth Taylor, waar ik nog nooit van gehoord had. Ook nog geregisseerd door John Huston. Curieus ook omdat de film in Panavision is geschoten en we alleen maar sombere bruintinten zien. En curieus omdat we twee verbeeldingen van homoseksualiteit zien in één Hollywood-film. Brando is officier die zijn uiterste best doet in de kast te blijven. Zijn vrouw doet het inmiddels allang met zijn baas. Die baas heeft weer een vrouw die psychologisch in de war is en haar tepels heeft afgeknipt. Zij slijt haar tijd slijt met een Filippijns knechtje dat alláng uit de kast is en haast karikaturaal wordt neergezet. Toch wordt Reflections… geen freakshow. De toon blijft broeierig, en curieus.
The gaslight anthem – The 59 sound
Het duurde even voordat ik de vraag kon beantwoorden of dit nu aantrekkelijk was vanwege de Replacement-nostalgie of omdat het een leuk bandje betrof. Laatste dus. Goed om te zien dat Westerberg nog steeds succesvol school maakt (eerdere succesvolle studenten waren Gingersol en Ryan Adams). Geen hype, ook geen sensatie. Gewoon, leuk bandje.