Wij willen wel een bangalijst, maar we hebben qua vrouwen vooral een bange lijst. Veel minder eng zijn we in onze met bongo gevulde lijstjes uit het:
We luisterden naar: Killing Joke (3x), Flying Horseman, Lost In The Trees, The Mars Volta, A Place To Bury Strangers, Mariee Sioux, Škampa Quartet / Pavel Fischer / Iva Bittová, The Wedding Present, Ahmed Abdul-Malik en Maikal X. En gingen naar: Animals As Leaders. En keken naar: Suzaku.
Killing Joke – MMXII
Durf het bijna niet te zeggen, maar heb Killing Joke pas enkele maanden geleden 'echt' ontdekt. Ben sindsdien groot liefhebber, en het vooruitzicht ze te zien op Roadburn maakt me bijkans zo blij als een kind! Nieuweling MMXII klinkt zoals volgens mij alleen Killing Joke kan klinken (soort van metal meets new wave meets industrial, met forse dosis boosheid en een vleugje melancholie) maar pin me er niet op vast want ik ben een n00b en geenszins een kenner. Maar dat maakt allemaal geen fuck uit: dit is een verdomd goede plaat!
Animals As Leaders @ 013, Tilburg (01-04-2012)
Ik citeer uit eigen werk:
"Ik heb zin namelijk om het uit te schreeuwen hoe goed Animals as Leaders deze avond is! Met uitroeptekens!! EN DAN OOK LIEFST IN KAPITALEN!!!"
"Polyritmiek krijgt een nieuwe betekenis als het drietal wel drie verschillende oneven maatsoorten door elkaar heen aan het spelen is. En ondertussen toch stevig doorgrooven hè. Niet te geloven."
"Wat echter ook het hele concert op blijft vallen is dat de gitaarmelodieën en solo's elke keer weer bijzonder fraai, ja, zelf bijna ontroerend mooi zijn. Zwaar gitaargebeuk Meshuggah-stilo, fusion tapping op de achtsnarige gitaren, de over elkaar heen buitelende oneven maasoorten; allemaal heel knap – meerdere kaken moeten van de grond opgeraapt worden – maar het zijn de melodieën, de composities, de aanstekelijke grooves die de meeste indruk maken. Animals as Leaders is even onnavolgbaar als uniek."
Flying Horseman – Twist (cd, Unday/N.E.W.S.)
In 2010 debuteert deze Belgische band met het overrompelende en meeslepende debuut Wild (ten minste als je de in eigen beheer uitgebrachte Echoes niet meetelt). Ze komen met hun donker fluwelen gitaarmuziek uit tussen Boduf Songs, Joy Division, Bohren Und Der Club Of Gore, Woven Hand, Nick Cave, The Gun Club, Dez Mona, Pink Floyd en John Fahey. Veel namen, maar ze maken dat waar. Continu weten ze je op spannende wijze te verrassen; ze sleuren je mee, schudden je door elkaar en weten je te ontroeren. Sterk punt is dat naast zanger/gitarist Bert Dockx en de zijnen ook de zussen Loesje en Martha Maieu van Blackie & The Oohoos dikwijls op etherische en mysterieuze wijze meezingen. Een wonderschone soundtrack voor de nacht. Never change a winning team moeten ze voor de nieuwe cd hebben gedacht. Je krijgt wederom zoveel moois met dezelfde invloeden en fraaie, afwisselende zang. Het is allemaal iets subtieler, waardoor er ook Talk Talk invloeden opduiken in het geluid. Continu zit je op de punt van je stoel, omdat de spanning te snijden is. Maar het blijft beperkt tot beheerste noise erupties en daardoor boeiend tot het eind. Het vijftal brengt majestueuze post-folk die weer op schitterende wijze de nacht in kabbelt.
Luister Online bij Soundcloud:
Twist (album)
Killing Joke – MMXII (cd, Spinefarm)
De strot van Jaz Coleman moet ongeveer uitzien als een stortkoker waar je sloopafval in gooit. Sinds 2008 is hij weer met zijn kompanen van het eerste uur Geordie, Youth en Big Paul samen. De band bestaat inmiddels 34 jaar, maar dat zou je niet zeggen als je het geluid hoort. Ze komen gewoon weer met ijzersterk nieuw materiaal en misschien wel hun hardste album tot nu toe. Maar het is er ook één waar de elektronica en wave van Night Time (1985) weer doorheen galmt. Killing Joke kan zo nog jaren mee. Alleen even op zoek naar een nieuwe hoesontwerper.
Luister Online bij YouTube:
MMXII (albumteaser)
Lost In The Trees – A Church That Fits Our Needs (cd, Anti/Trekky)
De eerste lp+cd Time Taunts Me uit 2010 van dit combo slaat werkelijk de grond onder mijn voeten vandaan; zulk een mooie combinatie van klassiek en folk doet een mens werkelijk naar adem happen. In datzelfde jaar verschijnt het evenzo fraaie All Alone In An Empty House. Met een titel als deze is het wel duidelijk dat dit heerlijk melancholische muziek betreft. Nu is er het derde album, waarop ze wel iets richting de indie zijn opgeschoven. Maar nog altijd weten ze die aan de grond nagelende combi van klassiek en folk met die fantastisch harmonieuze zang ten gehore te brengen, alleen voegen ze er nu meer elektronica aan toe en is het allemaal wat uitbundiger. Denk aan een verbluffende, klassiek getinte hybride van Other Lives, Ben Christophers, Radiohead, Get Well Soon, Efterklang, The Decemberists en Bowerbirds. Zo ontzettend mooi, dat het haast pijn doet!
Luister Online bij Soundcloud:
Red / Golden Eyelids
The Mars Volta – Noctourniquet (cd, Warner)
Een nocturne is een muzikale compositie, die voortvloeit uit de sfeer die de nacht oproept, een zeer romantische situatie dus. Een tourniquet is een knelverband of een draaihek. Neem je deze samen, dan heb je het nieuwe album van de prettig gestoorde progrockers. Alleen hadden ze iets meer voor het draaihek mogen gaan en minder voor het knelverband, want de band klinkt nogal ingehouden. Begrijp me niet verkeerd, ik vind ze nog steeds mijlenver boven de middenmoot uitsteken, maar juist zij zijn tot meer in staat. Er staan veel zeer genietbare stukken op en het is allemaal mooier en ja misschien zelfs veel romantischer en beter te volgen; maar dus niet per se beter. Waarschijnlijk vind de gemiddelde luisteraar dit overigens allemaal nog steeds te chaotisch. Hoe het ook zij, ik ben er blij mee, maar had een pietsje meer verwacht.
Luister Online bij Soundcloud:
Zed And Two Naughts / The Malkin Jewel
A Place To Bury Strangers – Onward To The Wall (mcd, Dead Oceans)
Hoewel ik had verwacht na hun vorige cd dat ze eens echt uit de bocht zouden vliegen, blijft deze nieuwe mini aan de veilige kant. Ik bedoel het is allemaal ontzettend hard en lekker pakkend en je hoort de invloeden van The Jesus And Mary Chain en Joy Division fraai doorschemeren, maar er zat na hun vorige album meer in. Daarmee is het een heerlijk, adrenaline opwekkend tussendoortje worden, waarbij het hopen is dat ze de volgende keer meer lef tonen.
MP3:
So Far Away
Mariee Sioux – Gift For The End (cd, Almost Musique)
5 jaar hebben we moeten wachten op een tweede album van haar, maar nu is deze er dan eindelijk. En eigenlijk is er niet heel gek veel veranderd, ze weet enkel haar songs nog beter te doseren en een meer magisch geluid aan de dag te leggen. Ze tokkelt een lekker eind weg tussen folk- en singer-songwriterdecors, terwijl haar stem bitterzoet de toon zet. Prachtig melancholische liedjes die ergens tussen Nancy Elizabeth, Alela Diane, Cocteau Twins, Marissa Nadler, Joni Mitchell, Meg Baird en Orion Rigel Dommisse uitkomen.
Luister Online bij Soundcloud:
Homeopathic
Škampa Quartet / Pavel Fischer / Iva Bittová – Morava (cd, Supraphon)
Voor de tweede maal wordt zangeres/violiste Iva Bittová uitgenodigd om met dit eveneens Tsjechische strijkkwartet mee te zingen, samen met zanger Pavel Fischer. Ze brengen een mengelmoes aan Moravische folklore en klassieke muziek, waarbij in de 3 gezongen stukken Iva en Pavel een klassiek geluid aan de dag leggen. Het mist natuurlijk de prettige gekheid van Bittová’s werk, maar standaard is het allerminst. Daarbij is het allemaal van een bijzondere schoonheid, waardoor het weer intens genieten is. Later dit jaar nog meer nieuw werk van Bittová!
The Wedding Present – Valentina (cd, Scopitones)
Na het hiaat tussen 1996 en 2005 is de Wedding Present weer helemaal terug en vieren ze hun 25-jarige bestaan. En hoe! De albums Take Fountain (2005) en El Rey (2008) mogen er al wezen, maar nu zijn ze terug met weer eens een ouderwets hard en uptempo album. Ze openen even à la The Fall, wat altijd een belangrijk voorbeeld is geweest, maar klinken daarna haast weer zoals ze in de jaren 90 klonken, zij het gewoon allemaal een tikje feller en soms zelfs harder dan ooit. Met name die zagende gitaarpartijen zijn weer ouderwets lekker. Maar er staan ook rustiger mooie nummers op, die ook niet onderdoen voor die uit hun hoogtijdagen. Daarbij zorgt de zang van David Gedge zoals altijd voor een melancholische randje. Ook zo’n band die nog jaren meekan. Hulde!
Luister/Kijk Online bij YouTube:
You Jane
Suzaku (Naomi Kawase)
Je hebt twee soorten Japanse films in de arthouse-bios. Malle impulsieve films waarin alles (en vooral geweld) kan, en uiterst kalme verwerkingscinema waarin een extended family samenkomt voor rituelen. Suzaku vormde de doorbraak van de voortreffelijke Naomi Kawase, en is er – gebruikelijk bij Kawase – eentje uit de tweede categorie. Sterker nog, wie haar meesterwerk Nara heeft gezien ziet haar geliefde thema's allemaal terug. Een plotse schokkende dood, een processie, een forse tijdssprong die de karakters eigenlijk nauwelijks doet veranderen, en een stevige regenbui als catharsis. Voeg daarbij de goud-nostalgische beelden en Satieske piano-muziek (als er iemand big in Japan is, is hij het wel denk ik) en je hebt naturalistische onthaastingscinema om een tempelkaarsje bij te branden. En dan vergeet ik het natuurschoon nog te noemen. Ambachtelijke huizen tegen een helling, heel veel bos om in te rouwen, en als symbolische verbindingselementen een brug en een tunnel, waar de karakters meestal in paartjes (soms per brommer!) door/overheen moeten. Maar eigenlijk had daar de trein moeten rijden, waar het afgelegen dorpje zo naar snakte. Het schrappen van het bouwproject leidt tot een familiedrama, en afscheid in allerlei vormen. Of hoe het schudden van handen (een ongelofelijke intimiteit natuurlijk voor een Japanner) een pijnlijk mooie intensiteit aan kan nemen. Erna klimt het meisje (platonisch verliefd op haar neefje) in de auto. Met haar benen opgetrokken zit ze in de achterbak zoals ze eerder in bad zat. Poëzie van het kleine geluk. Op zijn minst voor de kijker, dan.
Killing Joke MMXII
De hoes is vreselijk, je vreest dat Yuri Rudelev (God hebbe zijn ziel) zo een duet aangaat met de schedel. Het heeft me niet weerhouden het extra groot op vinyl aan te schaffen. De muziek is gelukkig wel dik in orde. Apocalyptisch als altijd en de songteksten zijn voorzien van internetadressen naar Youtube en Wikpedia. Meer synthesizers dan het meer directe Absolute Dissent en die zorgen voor een meer mysterieuze stemming. Voorlopige favorieten zijn het groovy Trance en het dromerige In Cythera.
East Meets West, the music of Ahmed Abdul-Malik
Abdul-Malik is een Amerikaanse bassist en udspeler die begin jaren zestig jazz en Arabische muziek mixte. Vaak wordt oosterse muziek 'verkocht' met termen als jazz en blues en vaak is dat nogal gemakzuchtig en dat irriteert. Aan de andere kant zijn er inderdaad raakvlakken, maar roep niet dat ze in het oosten zo 'vrij' zijn, want zoals de westerse bebop de harmonieleer heeft kennen ze in de Arabische muziek zo hun eigen grammatica en vocabulaire, de zogenaamde makamat. Maar in de juiste handen kunnen ze prima samen, dat blijkt wel als saxofoon en kanoun elkaar tegenkomen op jazzshuffles en tsiftetelli's. Coole plaat!
Maikal X Genesis
Shyrock, Rollarocka, je kent 'm waarschijnlijk, van Gotcha!, van Postmen, maar op zijn solodebuut uit 2010 dus onder weer een nieuwe naam. Had ik ook even gemist maar misshien ook wel goed, want ik ben inmiddels meer dan ooit in melodieuze, vocale reggae (Abyssinians, Gregory Isaacs, Phyllis Dillon, Twinkle Brothers, Mavado, etc.). Maikels stem is geweldig en dus is het fijn dat alle shine voor hem is en er eens geen rappers in de weg lopen. Instrumentaal is het ook dik in orde, dus kom maar op met die zomer!