Sommige woorden zijn toch een klap in je gezicht (waard). Maar goed, hier kennen we het klappen van de zweep en zijn er enkel goed bedoelde woorden in het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Absent In Body, Beirut, Get Well Soon, Aldous Harding, The Legendary Pink Dots, Rosalía, Tempers, Emily Wells en Emily Jane White.
Jan Willem
Absent In Body – Plague God (cd, Relapse)
Als je benieuwd bent hoe een kruisbestuiving van Amenra, Neurosis en Sepultura klinkt, dan is er nu Abent In Body. De groep, die in 2015 al is opgericht en inmiddels een 12” in 2017 heeft uitgebracht, bestaat uit Colin H. Van Eeckhout (zang, bas) en Mathieu Vandekerckhove (gitaar, elektronica) uit Amenra, Scott Kelly (gitaar) uit Neurosis en Igor Cavalera (drums, percussie) voorheen van Sepultura. Nu houden ze er alleen nog tig andere projecten op na, maar het wordt echt teveel om ze allemaal te nomen. Bovendien zij ze hier met iets nieuws bezig. Ze zijn nu terug met het volwaardige debuutalbum Plague God, waarop ze slecht 5 nummers presenteren maar wel met een totale lengte van ruim 36 minuten. De muziek is een mix van met name de eerste twee bovengenoemde bands, met hybrides van doom/sludge/post metal en ambient, maar dan toch anders. Het is slepend, donker, intens, behoorlijk rauw en vol gekanaliseerde woede. Ik moet naast de bovenstaande bands ook met enige regelmaat aan de vroegere Godflesh en The Body denken, maar eigenlijk vormen ze zelf een nieuw ijkpunt in de metal. Dit omdat ze een hoop tederheid weten te leggen in een genre dat doorgaans enkel doorspekt is met duisternis. Wat een spijkerharde beauty!
Beirut – Artifacts (2cd, Pompeii)
De Amerikaanse multi-instrumentalist en zanger Zach Condon lijkt te zijn geboren in het lichaam van iemand uit de Balkan. De muziek van zijn band Beirut klinkt zeker in de beginjaren als een hybride van Americana en Balkan muziek. Later verschuift dat wat meer naar folk en elektronica geïnjecteerde indiepop, maar het is en blijft een unieke sound, wat mede komt door zijn kenmerkende emotioneel geladen zang, die ook wel aan Jason Molina doet denken. Condon woont of woonde ook met enige regelmaat in Europa, waar hij kennelijk toch echt een band mee voelt. Zijn releases brengt hij afwisselend uit op Ba Da Bing!, 4AD en zijn eigen Pompeii. Officieel zijn er sinds 2006 pas 5 albums verschenen, al mag je March of the Zapotec (2009), een dubbele mini cd ook wel meerekenen. Hoe het ook zij, er is veel op de plank blijven liggen en dat moest nu maar eens gebundeld naar buiten gebracht worden. Op de twee schijven van elk 13 nummers breed en een goede 43 minuten lang, staan maar liefst 17 nooit eerder uitgebrachte tracks. Wel vind je er de Lon Gisland (2006) epee, maar voor de rest bestaat het uit eerder niet goed bevonden tracks, vroegere werken en b-kanten. Eigenlijk heb je nergens het idee dat dit over kliekjes gaat, maar enkel over bescheiden gepresenteerde hoofdmaaltijden. Het mag dan geen echt nieuw album zijn, maar zo voelt het wel degelijk met zoveel nieuw materiaal. Dit is niet alleen voer voor de fans, maar ook simpelweg een ijzersterke dubbelslag geworden, die het uitzonderlijke karakter van Beirut eens te meer onderstreept. Een artefact, ook wel geschreven als artifact, is in Latijn: ars = ‘kunst’; factum = ‘gemaakt’. Waarvan akte!
Get Well Soon – Amen (cd, Virgin Music Label & Artists Services)
In 2005 heeft de Duitse multi-instrumentalist, zanger en componist Konstantin Gropper zijn project Get Well Soon gelanceerd. Daarmee brengt hij met name in het begin een eigenzinnige, droefgeestige doch romantische mix van Americana, indierock, filmmuziek, gospel, Balkan en folk met veel klassieke elementen. Vanaf zijn derde album koerst hij meer richting indierock, wat iets van de glans van het begin wegneemt, maar hij verrijkt zijn muziek dan toch iedere keer met andere bijzondere muzikale bronnen en blijft herkenbaar met zijn bijzondere sound. Tussendoor maakt hij nog muziek voor films, series en theater. Nee stilzitten is niet echt zijn, maar ja daar walst een pandemie gewoon overheen. Nu alles weer mag heeft hij ook zijn zesde album voltooid, dat terecht Amen heet als slot van een tijdperk. Hoewel Gropper zelf al veel brengt naast zijn fijne getormenteerde zang, omringt hij zich weer met 10 muzikanten die hem bijstaan op drums, percussie trombone, euphonium, saxofoon, fluit, trompet, vleugelhoorn, viool, elektrische piano en zang. Gropper smeedt hier uiterst interessante lassen tussen indierock/pop en synthpop en krautrock, waarbij hij ook samples, jazzy, klassieke en dub elementen toevoegt. Hij grijpt her en der ook terug naar de successound van zijn beginjaren, zij het zonder de Balkan op te gaan. Die combinatie van oud en nieuw pakt bijzonder goed uit, waarbij het ook nog van een melancholisch jaren 60 en 70 vernis voorziet. Het is voer voor liefhebbers van onder andere Radiohead, David Bowie, Efterklang, Final Fantasy, Element Of Crime, O.M.D. en Other Lives. Het is werkelijk weer fenomenaal wat Get Well Soon laat horen. Amen!
Aldous Harding – Warm Chris (cd, 4AD)
Wat dat toch is met die artiestennamen is me soms een raadsel. Maar de Nieuw-Zeelandse Hannah Sian Topp vindt Aldous Harding kennelijk een beter idee (oké, het is altijd nog beter dan Terence Trent D’Arby/Howard die zich Sananda Francesco Maitreya is gaan noemen, maar dit geheel terzijde). Hoe dan ook presenteert Aldous Harding (zang, piano, Rhodes, gitaar, bellen) nu haar vierde album Warm Chris, dat wederom op het geweldige 4AD label uitkomt; alleen haar debuut is op Flying Nun verschenen, wat overigens ook een toplabel is. Ze werkt andermaal met producer John Parish (PJ Harvey), die ook keyboard, gitaar, shakers, Rhodes, drums, percussie, Hammond, bas en zang bijdraagt. Daarnaast is er nog een handvol artiesten die drums, percussie, baritonsaxofoon, hoorn, gitaar, banjo, bas, tamboerijn en vleugelhoorn voor hun rekening nemen. Haar 10 songs komen ergens uit tussen folk, artrock, indierock en pianomuziek, waar ook wat altcountry en jazz elementen doorheen zitten. Daarbij zit er een melancholisch vernis over dat alles heen, die zorgen dat dit alles lekker weet te beklijven. Overal voel je de lentezon doorheen prikken, dus zwaar op de hand wordt het nooit. Wel weten de behoorlijk eigengereide liedjes, waaruit een zeker vertrouwen spreekt, eenvoudig onder je huid te kruipen. Op subtiele wijze verfijnd ze ieder album haar recept, zonder dat fijne basis aan te tasten. Ze past ook goed in de vernieuwde 4AD stal met Blonde Redhead, Big Thief, Torres en Jenny Hval, al grijpt haar muziek ook best wel eens terug naar bijvoorbeeld een Karen Dalton of Nico. Een innemend, indringend en zeer interessant prachtalbum.
The Legendary Pink Dots – The Museum Of Human Happiness (cd, Metropolis Records)
Er zitten tegenwoordig wat langere pauzes dan voorheen tussen de nieuwe studioalbums van het Brits/Nederlandse combo The Legendary Pink Dots, maar dat is na zo’n 42 jaar ook helemaal niet raar. Ze hebben het heel lang volgehouden er meerdere per jaar uit te brengen, meestal een regulier studioalbum en meer experimentele werken of later ook opgelapte tapes en restmateriaal; los nog van alle soloprojecten en zijprojecten van kopman Edward Ka-Spel. Dat allemaal van een kwalitatief hoog niveau en onnavolgbaar eigenzinnig. Ze weten nog altijd te verrassen als ze weer met nieuw werk komen. Dat geldt ook nu weer voor hun nieuwste album The Museum Of Human Happiness, waarbij de pauze van 3 jaar nu vooral door de pandemie kwam. Die trok ook een lelijke streep door hun “40th Anniversary Tour”. En deels ook door het muziek schrijven, dat nu vooral op afstand moest gebeuren. Maar ze hebben het voor elkaar, 12 nieuwe tracks die samen een goede 66 minuten duren. Naast Ka-Spel (zang, keyboards, apparaten) zijn het weer Erik Dost (gitaren, bas) en The Silverman (vintage synthesizers, keyboards) die de band completeren. De rare tijden hebben ervoor gezorgd dat teksten uiterst aangrijpend en wanhopig zijn geworden, al valt er altijd genoeg zwartgallige humor te ontdekken. Waarschijnlijk heeft die op z’n zachtst gezegd bevreemdende tijd van de afgelopen twee jaar bijgedragen aan een extra dosis psychedelica in hun geluid, dat tevens wat scherper klinkt. Het is een machtige mix van avant-garde, avant-pop, psychedelische folk en experimenten, aangedikt met samples en vele geluiden van vogels, die wellicht staan voor de vrijheid of de drang ernaar. Door de intrigerend lijzig poëtische zang van Ka-Spel valt de groep natuurlijk weer uit duizenden te herkennen. Er gebeurt echt heel veel per vierkante seconde, vaak ook redelijk uptempo, en bij elke luisterbeurt ontwaar je weer nieuwe lagen en geluiden. Het zit ijzersterk in elkaar allemaal en het album is een hele fraaie soundtrack geworden voor bizarre tijden.
Rosalía – Motomami (cd, Columbia/ Sony Music)
De bijna dertigjarige Spaanse zangeres Rosalía Vila Tobella, die kortweg als Rosalía haar muziek naar buiten brengt is op z’n zachtst gezegd een ontzaglijk talent. Op haar twee eerdere album brengt ze een nieuwe stijl flamencomuziek, die ze aandikt met r&b, trap, hip hop, Afrikaanse elementen, reggaeton en bachata. Dat weet ze met goede smaak aan de man te brengen, al dan niet met de hulp van geweldige producers. Nu is Motomami, haar derde album, een feit. Hierop brengt ze alles naar een nieuw level, waarbij ik alleen niet snap waarom ze zoveel lichamelijk blootgeeft in haar videoclips en in het cd-boekje; het voegt werkelijk niks toe. Maar ieder z’n meug! En dan verrast ze toch weer met innovatieve muziek, waar ook elementen uit de jaren 50 en 60 in haar toch al brede sound voorbij komen. Naast een batterij producers, zijn ook The Weeknd, James Blake en Tokischa te gast. Het gaat van gevoelige bijna ballad-achtige track tot spetterende en ook heel abstracte. De muziek stuitert alle kanten op en toch past het allemaal op functionele wijze in het frisse totaalgeluid van Rosalía. Het derde veelzijdige en bovenal geweldige album op rij.
Tempers – New Meaning (cd, Dais / Konkurrent)
Het duo Tempers is in 2013 te New York opgericht door Jasmine Golestaneh en Edward “Eddie” Cooper. Voordat ze de band vormen hebben ze beide buitenland ervaring opgedaan. Golestaneh is van Lets-Iraanse afkomst en is in Parijs en Londen opgegroeid alvorens ze naar New York verkast en Cooper heeft een tijd in Berlijn gewoond, waar hij als E. Cooper en Splay al muziek heeft uitgebracht. Wellicht dat ze daar de post-punk, cold wave en synthpop hebben meegekregen. Ze roeren namelijk vuistdik in het verleden met hun sound, die wel Europese invloeden bevatten, maar dat doen ze op uitstekende wijze en toch ook met een eigen aanpak. Dat is wederom het geval op New Meaning. Naast hun bekende recept mengen ze ook techno door hun sound. En wat ze lenen uit het verleden weten ze zo goed in het heden te implementeren. Op verfrissende wijze brengen ze muziek die ergens het midden houdt tussen Clan Of Xymox, Xmal Deutschland, Sleeping Dogs Wake, Cocteau Twins, Boy Harsher, Drab Majesty en Cigarettes After Seks. Hun allerbeste, lekkerste en meest meeslepende album tot nu toe!
Emily Wells – Regards To The End (cd, This Is Meru / Konkurrent)
Regards To The End is het nieuwste wapenfeit van de Texaanse componiste, polyplot, zanger en multi-instrumentaliste met een klassieke vioolachtergrond Emily Wells. Met de titel van het album refereert ze aan zowel de klimaatverandering als aids-crisis en persoonlijke ervaringen van tolerantie, die ze mede als queer heeft ervaren. Wellicht dat daarom de toon ook droefgeestig is, maar zeker niet zonder hoop. In veel van de stukken hoor je haar klassieke achtergrond ook terug, al brengt ze ook elektronica, folk, kamerpop, jazz structuren en zelfs hip hop elementen. Daarbij mag ze rekenen aan redelijk wat gastmuzikanten die het nodig percussie-, strijk- en blaaswerk leveren. Dit alles voorziet ze van haar etherische, emotioneel geladen zang. Het levert uiterst delicate songs op, die van de klassieke wereld andere binnen wandelen, hetgeen een net zo spannend als schitterend hoorspel heeft opgeleverd dat liefhebbers van onder meer William Ryan Fritch, My Brightest Diamond, Kate Bush, Joanna Newsom, Jesca Hoop, Sarah Kirkland Snider en CocoRosie wel zal aanspreken.
Emily Jane White – Alluvion (cd, Talitres)
Toen ik nog op Aruba woonde gingen we altijd naar een bepaald strand (Andicuri) waar enorme golven konden zijn. De lol was dan om je net als zo’n golf omsloeg, je mee te laten sleuren. Dat ging met een rotgang en vaak kwam je dan buiten adem weer boven bij het strand. Een goede twee jaar na haar vorige is de Amerikaanse muzikant Emily Jane White (zang, piano, gitaar, synthesizer) terug met haar alweer zevende album Alluvion, dat zoals altijd eigenlijk op het Franse kwaliteitslabel Talitres is uitgebracht. De titel is dat moment van het omslaan van de golf. Alleen is dat hier een meer een golf van verdriet, want het album is geboren uit catastrofe: “Het is een album over persoonlijk en collectief verdriet als gevolg van het verlies van mensenlevens en het voortdurende verlies van onze natuurlijke wereld. We leven in een moment van samensmelting van trauma’s, van convergerende ecologische, sociale en politieke crises. Deze crises worden verergerd door ons gebrek aan culturele praktijken voor individuele en ook gedeelde, publieke rouw – wat niet zonder gevolgen is. We zitten vaak vast in ‘rechteloos verdriet’, een rouwproces dat niet herkend, gedeeld of benoemd kan worden.” Emily wil met haar album ruimte bieden om na te denken over waar rouwen afwezig is in onze wereld en waar het hard nodig is. Wat dat betreft komt ze als geroepen met diverse oorlogen in de wereld (niet alleen Oekraïne, ook bijvoorbeeld Ethiopië). En dan opent het album ook nog eens met het nummer “Show Me The War”. Muzikaal gezien zijn er (gelukkig) geen grote aardverschuivingen, al merk je wel duidelijk dat de droefgeestigheid is toegenomen. Maar ze brengt nog altijd met haar muzikanten, die de rest inkleuren met drums, percussie, gitaar, bas, piano, synthesizers, strijkers en in één nummer ook zang door niemand minder dan Jayn Maiven van Darkher. Van haar project verschijnt volgende maand een nieuwe cd (wordt vervolgd). De rocksongs worden zoals altijd aangedikt met neofolk en indierock en bevatten mede door de bitterzoete, donkere zang van Emily ook altijd een gothic vernislaagje. Ze weet er in elk geval een geheel eigen sound mee te smeden, die fans van onder meer Marissa Nadler, Nina Nastasia, Chelsea Wolfe, PJ Harvey, Cat Power, Lisa Germano en Shannon Wright. Het levert hoe dan ook weer 11 prachtige tracks op, die je meesleuren in de omslaande golf, maar je veilig en wel weer op het strand afleveren.