Deze week stapt Jan Willem Broek na ruim 8 jaar uit de Subjectivisten omdat hij vindt dat men hier helemaal niet objectief tegen de zaken aankijkt en omdat de website hem in een bepaalde hoek drukt. Hij heeft nu een eigen website met wel 7 views per week. Allemaal stemmingmakerij in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Brother Sun Sister Moon, Ministry, Povarovo, Lee Ranaldo, School Of Seven Bells, Chelsea Wolfe, Jüppala Kääpiö, Hands of Hydra & Janina Angel Bath Duo, The Lone Garage Massacre, Xander Harris, Team Me, Eyvind Kang en Buckethead.
Brother Sun, Sister Moon – Brother Sun, Sister Moon (cd, Denovali)
Of deze bandnaam nu refereert aan een film uit de oude Italiaanse cinema of een Donovan album of misschien wel niets is onduidelijk. Wel duidelijk is dat dit de zoveelste sterke zet van Alicia Merz (Birds Of Passage) is, ditmaal samen met Gareth Munday (Roof Light). Ze maken een soort spookachtige shoegaze, die in de verte wel doet denken aan My Bloody Valentine en Slowdive. Daarnaast zitten er ook de nodige elektronica en experimenten door versneden, die weer aan Grouper doen denken. Een wonderschoon, mysterieus album.
Luister Online bij Soundcloud:
Ghosts Of Barry Mill / All You Need / South Downs By Morning
Ministry – Relapse (cd, 13th Planet)
Alien Jourgensen zou helemaal stoppen met Ministry. Maar na vier jaar tandenknarsend de wereld en met name de politiek te hebben aanschouwd, moest het industriële metalmonster toch echt even z’n gal spuwen. En dat doet hij harder dan ooit samen met (ex)leden van Rigor Mortis, Revolting Cocks, Soulfly en Prong. Het is voor de fan alles wat je ervan hoopt. Hard, tegendraads, politiek geëngageerd en ook nog eens lekker adrenaline opwekkend. Onderstaande track zegt wat dat betreft genoeg.
Luister Online bij YouTube:
Double Tap
Povarovo – Tchernovik (cd, Denovali)
Een mysterieus Russisch gezelschap, waarbij de bandleden luisteren naar namen als 2o1 (keyboards, gitaar, programmering), fish ofwel <>< (saxofoon, trompet, klarinet), 8449494 (bas, cello, contrabas, altviool, programmering) en jkt ofwel Nikata (effecten, zang). Ze maken hiermee enerzijds doom jazz zoals Bohren Und Der Club Of Gore en de Dale Cooper Quartet & The Dictaphones dat zo fraai kunnen. Aan de andere kant brengen ze ook duistere neoklassieke pracht met ook Barokke invloeden. Het is een prachtig melancholisch patchwork van duistere elementen geworden.
Luister Online bij Myspace:
Newborn/ Pro Romance/ 66 Breath/ Ronals/ Methronome
Lee Ranaldo – Between The Times And The Tides (cd, Matador)
Deze tip van Eric van Rees heb ik meteen maar verzilverd. Ranaldo bewijst met dit album een aantal dingen: 1. Hij klinkt als Sonic Youth light en heeft duidelijk een grotere invloed gehad op deze band dan gedacht; 2. Als veteraan weet hij nog steeds met verrassende noise/rock uit de hoek te komen; 3. Met Nels Cline in zee gaan is een gouden zet en 4. Sonic Youth light klinkt nog steeds beter dan heel veel huidige bands. Een opmerkelijk lekker album.
Luister Online in de 3voor12 Luisterpaal:
Between The Times And The Tides (album)
School Of Seven Bells – Ghostory (cd, Ghostly International/Vagrant)
De groep is in eerste instantie het project van de tweelingzussen Alejandra (zang, bas) en Claudia Deheza (zang, keyboards), die daarvoor in de band On!Air!Library! zitten tot ze Benjamin Curtis (gitaar, elektronica) tegenkomen, die op zijn beurt weer deel uitmaakt van Secret Machines en Tripping Daisy. Helaas heeftt Claudia om persoonlijke redenen de band heeft verlaten; het zal niet goed boteren want ze staat niet eens vermeld op deze derde cd. De muziek hierop mag er, ondanks de vele negatieve verhalen, gewoon wezen. Het is geen grote verrassing, maar een heel sterk vervolg op. Het is meer elektronisch geworden, maar ze brengen ook meet dikke bassen. Verder tappen ze nog uit dezelfde lekkere vaatjes vol droompop, shoegazersmuziek, 80 dance, wave en elektronica. Eigenlijk vind ik ze gewoon beter geworden. My Bloody Valentine, Lush, New Order, Bel Canto, The Cure en Cocteau Twins hoor je het sterkst doorechoën in de muziek, maar dan wel vertaald naar het hier en nu. Ja en dan hoor je mij echt niet klagen.
Luister Online bij Soundcloud:
Lafaye / The Night
Chelsea Wolfe – Ἀποκάλυψις (Apokalypsis) (cd, Sargent House/Pendu Sound Recordings)
Tweede album uit 2011, tip van Bas nog, dat overigens net als de eerste pas dit jaar internationaal op cd verschijnt. Ze combineert gothic-folk met experimentele muziek, rock, noise en wave. Op de één of andere manier, het zal de originele combinatie aan stijlen zijn, klinkt dit volslagen eigenzinnig. Een beetje een freaky mengelmoes van Siouxsie & The Banshees, Zola Jesus, Sonic Youth, PJ Harvey, The Knife, Faun Fables, Portishead, Marissa Nadler en Birds Of Passage, maar dan toch anders. Hoe het ook zij, het is een sublieme, ontwapende cd geworden.
Luister Online bij Soundcloud:
Mer / Tracks (Tall Bodies) / Demons / Pale On Pale
Jüppala Kääpiö – Animalia Corolla (cd, omnimemento, 2012)
De naam doet denken aan een freak folk groep uit Finland, maar in werkelijkheid is Jüppala Kääpiö een duo bestaande uit de Zwitserse zangeres / violiste Carole Zweifel en de Japanese geluidskunstenaar Hitoshi Kojo. Zwervend over de wereld zijn ze vorig jaar neergestreken in Brussel, waarvandaan ze hun verzamelde exotische klanken ten gehore brengen. Traditionele instrumenten als fluit, kalimba en klokkenspel vergezellen de gebruikelijke akoestische elementen, een gelaagd en uitwaaierend folkgeluid creërend dat mij bij vlagen aan Natural Snow Buildings doet denken. Jüppala Kääpiö maakt echter ook intensief gebruik van samples uit de natuur. Field recordings van vogels, krekels en de wind geven dit album een aangenaam new age sfeertje mee.
Hands of Hydra & Janina Angel Bath Duo – Stargazer (cassette, Sloow Tapes, 2012)
The Lone Garage Massacre – Nag-Khung-Sa-Cha (cassette, Sloow Tapes, 2012)
Bart “Father Sloow” de Paepe bouwt gestaag door aan de inmiddels behoorlijke discografie van zijn label, vol met vage psychedelische bandjes waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Hands Of Hydra is er één van, met ene Adam Krakow op sitar en mevrouw Bath op tambura en zang. De dertig minuten durende trip is als een vertraagde meditatie uit het verre oosten, waarbij alles met een echo binnenkomt. The Lone Garage Massacre is qua opstelling niet eens zo anders, maar weet met banjo en harmonium de folky drones toch heel anders te laten klinken. Zoek een lekkere hangbank, bong erbij en laat de walkman het werk doen.
Xander Harris – Chrysalid (cassette, Pour Le Corps, 2012)
Na de moddervette disco van The Driver (een split single met Dylan Ettinger) pakt Xander Harris zijn donkere electro sound weer op met deze tape. Traag bewegende synthesizers overheersen in deze nachtmerrieachtige setting van een science fiction film uit de eighties. Nergens probeert Harris iets moderns te laten doorklinken in zijn analoge instrumentarium, een makkelijk punt van kritiek. Maar het klinkt zo verdomd goed. In een editie van 100 exemplaren.
Team Me – To The Treetops!
Dat MGMT meets Empire of the Sun-stijltje hoor je echt overal tegenwoordig. Het Noorse Team Me had zowel het album an sich, als de afzonderlijke nummers wel wat 'snappier' mogen houden. Ze missen voorlopig de epische popprog-kwaliteiten van Mew, de in Scandinavië zeer invloedrijke godfathers van dit subgenre. De hooks en nasale en massale vocalen zijn op To The Treetops wél raak. De 'cut' van de week is het Windmill-fragiele Looking Thru The Eyes Of Sir David Brewster. Een mooi nerdy eerbetoon aan de Schotse natuurkundige, uitvinder van de bij de Subjectivisten zo geliefde caleidoscoop! 'Thank you sir, I am pleased!'
Eyvind Kang The Narrow Garden
Op de Yelm Sessions (2007) stond een stuk getiteld Enter The Garden. Dit lijkt al een hint naar deze release te zijn geweest, want de sfeer op The Narrow Garden lijkt erop. Ondanks de vele stijlen, van oriëntaalse maqam tot occidentaalse minimal, van de middeleeuwen tot de twintigste eeuw, Kang weet er een wonderbaarlijk coherent geheel te maken. Genre-hopping voor volwassenen, nergens puristisch maar altijd met het volste respect voor de inspiratiebronnen. Eyvind Kang is de laatste jaren uitgegroeid tot een van mijn favoriete artiesten, wat The Narrow Garden nog eens bevestigd wordt.
Buckethead Electric Sea
Buckethead is een oude favoriet. Zijn output is overvloedig en soms wisselvallig, al heeft hij er altijd een handje van gehad veredelde demo's op de markt te smijten (zoals vorig jaar vijf digitaal verschenen Pikes. Dat hoeft geen probleem te zijn, zijn debuut Bucketheadland is een zo'n demo én een klassieker. Veel recente platen zijn echter vooral voor de ekte ékte fans (jeweetzelluf). Electric Sea verschijnt net als Electric Tears (2002) op Metastation en dit zijn de platen voor het bredere publiek. Toegankelijk en dromerig, met akoestische gitaartokkels en mijmerende, emotionele gitaarsolo's, kortom: chill. Misschien ietsje minder coherent dan de eerste editie, maar toch weer een hele mooie plaat.