Er schijnen beesten te zijn die hun dochter 24 jaar in de kelder verstoppen. De Subjectivisten zouden zoiets nooit doen en lopen zelfs met hun geheimen te koop in het:
Deerhunter – Nothing Ever Happened (track) ‘Cryptograms’ was een frustrerende bedoening. Je hoorde dat de band potentie in zich had, maar die wordt met een mooi liedje als dit eindelijk waargemaakt. Op de blog van de band staat een download van een mixje van Atlas Sound, met o.a. Pavement.
VA – Frank Zappa’s Jukebox: Songs That Inspired The Man Zappa maakte er nooit een geheim van een zwak voor obscure Rythm ’n Blues te hebben. Op deze cd staat veel doowop en rythm ’n blues uit de jaren ’50, waaronder een paar hele obscure die zelfs niet op YouTube staan. Hoogtepunten zijn Little Richard’s ‘Directly From My Heart To You’ (gecovered op Zappa’s ‘Weasels Ripped My Flesh’), The Cadets’ ‘Stranded in the Jungle’ (waarvan de zangpartij ongelofelijk veel lijkt op Zappa’s eigen ‘Dinah Moe Humm’) en de smerige gitaarsolo’s die Zappa inspireerden het zelf te gaan proberen van Johnnie ‘Guitar’ Watson in ‘Three Hours Past Midnight’ en ‘The Story of My Life’ van Guitar Slim. En nu weet ik ook waar de zinsnede ‘Blow your harmonica, son!’ vandaan komt. Leuke cd, al zijn de uitstapjes richting free-jazz en klassiek wat minder geslaagd.
Chimera – IZA (download) Nooit uitgebrachte release van Erik Friedlander’s band Chimera gratis en voor niets te downloaden bezetting: Chris Speed, clarinet; Andrew D'Angelo, bass clarinet; Drew Gress, bass and Erik Friedlander, cello.
Concert(gebouw):
Afgelopen zondag voor het eerst naar een live uitvoering van Bach’s Matthäus Passion geweest. En wat blijkt: Bach leeft helemaal niet meer en er stond gewoon een coverband te spelen. Nee, zonder gekheid: de uitvoering van Pieter Jan Leusink mocht er wezen. De koorstukken zijn verpletterend mooi, de verhalende lijnen tussen de counter-tenor (Sytse Buwalda, prachtig!), bas, sopraan en tenor duurden mij soms te lang. Nu is een zit van 3 uur sowieso erg lang. Maar je moet alles een keer gedaan hebben. Check!
Famille Lela De Permet – Polyphonies Vocales Et Instrumentales D’Albanie (cd, Label Blue)
Dit plaatje stond dankzij Martijn B al heel lang op mijn verlanglijstje, maar is al een tijdje niet meer leverbaar. Via Marktplaats voor 4 euro toch nog in mijn bezit. IJzersterke, onaardse polyfonie uit Albanië.
Valravn – Valravn (cd, Valravn)
Deense band die in 2007 dit debuut het licht lieten zien, dus vandaar met enige vertraging hier. Ze hebben een rauw en opzwepend geluid dat ze dikwijls maken met instrumenten van weleer. Ook songs zijn veelal traditionele liederen uit Denemarken, Faeröer eilanden, Zweden en IJsland. Alleen dan tot moderne versies omgetoverd. De zangeres heeft lichte Björk-trekjes maar ook genoeg eigens. De muziek doet wel denken aan die van Garmarna, Hedningarna, Wimme en Gjallarhorn met de ijle atmosferen van Mari Boine Persen. Bijzonder fraai!
Luister Online bij Myspace:
Krummi / Òlavur Riddararós / Svend I Rosengaard / Marsk / Vallevan / Under Bølgen Blå
Neko Case – Middle Cyclone
Ik geloof dat ik 'n beetje verliefd ben.. Waarom heb ik de Vanessa Atkinsonvan de indierock al die jaren genegeerd? Haar vocalen bij de New Pornographers waren ook altijd al fijn. This Tornade Loves You, wat een melodie, wat een hit. Last.fm vertelt me dat ik inmiddels 100+ plays voor Neko heb, in een weekje. Dat begon ik wel te merken, uitkijken voor overkill. (Zeg ik nou toch nog wat negatiefs?! Foei!)
Barzin – Notes To An Absent Lover
Superdegelijke MOR-pop. Draaide n.a.v. de film Fat City (zie vorige week) ook weer mijn Best Of lp van Bread, die mooi hierbij aansloot.
Milk (Gus van Sant en soundtrack van Danny Elfman)
Film best aardig, soundtrack zeer fraai. Mooiste gecombineerde moment is het sentimenteel hemelse koortje dat begint te zingen tijdens de aftiteling, waar we de echte mensen achter de biopic zien. Postscript heet dat dan in de tracklist. Wel jammer dat het ook op de audio-drager maar zo'n dertig seconden duurt, had best een expanded version op mogen staan.
Ionianet Ensemble en Arian Shumbulli Saze Ensemble in Utrecht
Een avondje Albanese vocale en instrumentale polyfonie. Ionianet Ensemble begint in de Jacobikerk, waar de gewelven voor een prachtig geluid zorgen. De zeven zangers en een zangeres weten een indrukwekkende hoeveelheid geluid voor te brengen. (Zuid-)Albanese polyfonie is een muziekvorm waar de tijd geen vat op lijkt te hebben gehad. Het is een volkse traditie die normaliter aan de keukentafel met lekker eten en rakia wordt gezongen in zogenaamde 'muhabbets', wat conversatie of in de bredere zin samenzijn betekent. Dit Turkse (maar ook Perzische) woord werd, zoals te verwachten zou ik bijna willen zeggen, uiteraard meteen ter discussie gesteld tijdens het literaire café na dit optreden, maar goed. De muziek is een soort oerdrone, zeg maar sunn0))) zoals dat vroeger was, hoewel er ook wel minder klagende en meer ritmische liederen tussen zitten. De bij tijd en wijle wringende samenklanken leveren, zeker in de kerk soms bijzondere boventonen voort waardoor je niet meer wist wat er daadwerkelijk gezongen werd en wat een bijwerking was. Fascinerend en indrukwekkend. Vervolgens werd de avond voortgezet in Rasa, waar in het literaire café kort wat achtergronden werden belicht. Kort maar toch wel even interessant. De afsluitende groep was een trio van accordeon, viool en zang/klarinet. Enkele nummers werden van wat percussie voorzien. Het was een aardig ensemble maar niet zo'n uitzonderlijke ervaring als de Lela Familie die ik jaren geleden heb gezien. Dit leek meer representatief van wat je in een willekeurig dorp in Vlorë of Gjirokastër kan tegenkomen. Ze speelden een leuk, afwisselend repertoire en zo werd het toch nog gezellig, temeer omdat de leden van de eerste groep regelmatig een dansje deden. Na de afsluiter Do marr çiften was er nog tijd voor een nogal Grieks klinkende toegift. Al met al een meer aards genoegen, terwijl het eerder in de kerk hemels was.
Gene Simmons Family Jewels Serie 1
Ik had het niet verwacht maar ik heb de hele serie er toch vrij vlot doorheen gejast. Ik was bang dat we ons weer eens diende te vergapen aan mensen die niet weten wat ze met hun geld moeten doen, maar Gene Simmons is dan toch entertainer genoeg om je geboeid te houden, ondanks de leeghoofdigheid en decadentie. Hij gaat er prat op arrogant te zijn, en een zakenman. Of zoals z'n zoon zegt: "he'd sell whores in a vaginastorm". De kinderen en vrouwlief Shannon Tweed (die facelifts… ik kan er toch niet aan wennen) lijken pa toch aardig 'grounded' te houden en ondanks dat hij hard z'n best doet om z'n Gene Simmons pose te handhaven in deze overduidelijk geregisseerde 'real life soap'. Toch kan het gewoon niet anders dan dat hij over meer zelfrelativering en humor beschikt dan hij ons wil doen laten geloven, als je zijn familie beziet.
Amesœurs Amesœurs
De eerste en laatste cd van een project van Neige van Peste Noire en Alcest. Nu al was er onenigheid over hoe verder te gaan. Jammer want het gebodene is niet mis. Niet zo goed als Peste Noire (en ook heel anders) maar beter dan Alcest is deze pre-apocalyptische, grotestads black metal. Het heeft een sterke jaren tachtig sfeer, niet in het minst door de onderkoelde vocalen van Audrey Sylvain. Meer romantisch en minder fucked up dan Lifelover, maar qua sfeer wel een beetje vergelijkbaar, al was het maar door het vervangen van naaldwoud door het betonnen bos als setting. We, Amesœurs, are the children of this sad and metallic century; receptors capturing the aggressive and unhealthy waves of the industrial era. Dus dat.
Who's Camus anyway? (Mitsuo Yanagimashi, 2005)
La nuit américaine op een Japanse universiteit. Studenten van een filmprofessor maken een thriller over een jongen die een bijzondere ervaring wil meemaken en besluit een oud vrouwtje om te leggen. Ondertussen willen de studenten in het echte leven ook allemaal wat meemaken, zodat we tussen de voorbereidingen van de film de voortgang van hun liefdesperikelen zien. Ondertussen valt de professor, die nog steeds het overlijden van zijn vrouw aan het verwerken is, voor een mooie studente en gaat hij zich steeds meer Gustav von Aschenbach wanen, de hoofdpersoon uit Visconti's Death in Venice. De film moet volzitten met filmcitaten, waarvan er vele mij ontgaan, maar het gebabbel over film werkt aanstekelijk. Zo begint de film in een heel lang openings-shot met een discussie tussen twee studenten over de lange openings-shots in Altman's The player en Welles' Touch of evil. De vermenging van – of parallellie tussen – film en werkelijkheid had wat beter uitgewerkt kunnen worden, maar werkt wel perfect in het hoogtepunt van de film: de opnames van de moordscene. (Voor wie het wil weten: de eerste film van deze regisseur heet Godspeed you! Black emperor.)
Che: part 1 (Steven Soderbergh, 2008)
De verovering van Cuba staat centraal in dit eerste deel van Soderberghs bio-pic over het leven van Che Guevara. Het meest opvallende is de luchtigheid van het geheel. Menig regisseur zou, door het verlangen om vooral evenwichtig te blijven en geen fouten te maken, enorm in de kramp schieten. Of juist vijf meter óver schieten, waar ik Oliver Stone wel toe in staat had geacht. Soderbergh blijft compleet ontspannen en pretendeert nauwelijks meer dan een verbeelding van het milieu der revolutionairen, waar gedrevenheid en vriendschappelijkheid hand in hand gaan. Nergens dikdoenerigheid, geen lange monologen, geen geweld in slow motion, geen overmatige heroiek, ook geen overmatige anti-heroiek. Gewoon filmpje over Che. Een verademing.
Still walking (Hirokazu Koreeda, 2008)
Koreeda kennen we van het originele After life en het verbluffende Nobody knows. Zo goed wordt het hier niet, maar het cinematografisch broertje van Naomie Kawase levert een degelijk familiedrama af met Ozu-trekjes, waarin een familie bijeenkomt ter herdenking van een verdronken zoon cq. broer. Natuurlijk geschoten, soms haast ongescripte film die de kijker goed meekrijgt. Jammer van die dik aangezette vlindersymboliek (jongens niet weer die vlinders) en het te lange einde.