Zo, lente! Weg met de sneeuwklokkenluiders en op naar de bloemlezingen in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Therradaemon, Burial, Astrïd, Kindness, Susanna, The The, Volcano The Bear, Xiu Xiu, Robbie Basho en Fennesz+Sakamoto. En keken naar: Nannerl, la Soeur de Mozart.
Therradaemon – Den Morke Munnens Sprak
Brrr, donkerder dan donkere ambient, om bang van te worden. Maar eigenlijk houd ik er gewoon van, heerlijk op de achtergrond, die stralende lentezon verdrijven met dood en verderf en dat soort dingen. Therradaemon doet het graag en doet het heel heel goed. Natuurlijk gebeurt er bijna niks gedurende die vier lange nummers, maar de sfeer is kil en angstaanjagend, en de kleur varieert alleen maar tussen antraciet en diepzwart. Denk Lustmord, denk Simulacra, en doe er dan nog een schepje nihilisme bij.
Burial – Kindred
Waar woorden vooralsnog tekort schieten. Behalve dat het de beste nieuwe muziek is die ik in anderhalf jaar heb gehoord.
Astrïd – High Blues (cd, Rune Grammofon)
Dit Franse viertal, bij de start in 1997 nog een duo, maakt instrumentale cinematografische muziek. Daarbij raken ze zowel de klassieke muziek en blues als neoklassiek, post-rock, ambient, folk en experimentele muziek. Ze brengen in 2004 pas hun debuut Music For uit, 4 jaar later gevolgd door de dubbel cd &. Hun derde cd, wederom 4 jaar later, mogen ze op het prestigieuze Rune Grammofon uitbrengen. Cyril Secq (gitaar, harmonium, piano, juno), Yvan Ros (drums, percussie, contrabas), Vanina Andreani (viool, kalimba) en Guillaume Wickel (klarinet, harmonium, rhodes) zijn hier op hun best. Viif lange composities die een schitterende dwarsdoorsnede vormen van Pink Floyd, Hungry Ghosts, Dirty Three, Rachel’s, Clogs, Brian Eno, No Neck Blues Band, Crëvecoeur, Man en Godspeed You! Black Emperor. Mooier kan ik het ook niet maken, maar luister vooral zelf.
Luister Online bij Soundcloud:
Suite
Luister Online bij Myspace:
James / High Blues (short version)
Kindness – World, You Need A Change Of Mind (cd, Polydor)
Mooie bandnaam, zal het vast goed doen live: Hi, we’re kindness. Het is een nieuw Brits project van hoofdzakelijk Adam Bainbridge en deels Philippe Zdar. Adam zingt zoals Arthur Russell en werkt vooral met synthesizers en piano. Hij laat zich ondersteunen door gasten op drums, programmering, saxofoon, gitaar en bas. Verder voegt hij met enige regelmaat nog samples toe van oude nummers. Je krijgt vervolgens een heerlijke, futuristische mix van funk, indie, experimenten en dance die op het snijvlak van Arthur Russell, Hercules And Love Affair, David Byrne & Brain Eno, Level 42, The Weeknd, LCD Soundsystem en Ariel Pink uitkomt. Bevreemdende lekkernij!
Luister Online bij Myspace:
Swinging Party
Luister Online bij Soundcloud:
Gee-Up
Luister Online bij YouTube:
Cyan
Susanna – Wild Dog (cd, Rune Grammofon)
Ik weet zeker dat als Susanna Wallumrød de ingrediënten van een pak hagelslag voorleest het nog fantastisch klinkt. Niet elke release van haar is even sterk, maar door die prachtige, magische stem wil je het toch altijd horen. Na haar cd met Giovanna Pessi komt ze nu weer met een soloplaat. En deze nieuwe cd mag er muzikaal ook weer wezen. De begeleiding is weliswaar sober maar dat geeft heel veel ruimte voor haar betoverende zang. Ze begeleidt zichzelf op piano en keyboards en wordt her en der bijgestaan op drums, contrabas, viool, bas en elektronica. Vocale trance met licht psychedelische, altcountry en jazzy muziek. Deze kwaliteit is misschien niet verrassend meer, maar wonderschoon blijft het. Onderstaande is de meest uitgesproken track en niet helemaal representatief.
MP3:
Freeze
The The – Cineola Volume 2: Moonbug (cd+boek, Lazarus)
Twee jaar geleden hield ik al een klein pleidooi voor een echt nieuw The The album, maar het mocht niet baten. Matt Johnson komt na Tony (2010) met de tweede soundtrack uit de Cineola-serie aanzetten. Ditmaal Moonbug, de soundtrack van de gelijknamige film van Nichola Bruce. Wederom is dat een duister instrumentaal werk geworden, maar iets meer ruimtelijk en luchtiger dan de vorige. Maar Matt weet als geen ander, ook zonder tekst, hoe je sterk emotionele muziek kunt maken. Deze komt op originele wijze ergens tussen Ennio Morricone, Max Richter, The Caretaker, Svarte Greiner, Lagowski en Black Lung uit. De prachtige muziek is gestoken in een fraai dik boek. Allemaal ontzettend mooi, maar toch…
Luister Online:
Moonbug (albumsnippers, onderaan de pagina)
Volcano The Bear – Golden Rhythm / Ink Music (cd, Rune Grammofon)
De hoge productiedrift van dit Britse viertal is een tijdlang op een laag pitje komen te staan. Maar nu zijn er weer helemaal en ook nog eens op Rune Grammofon. Volcano The Bear is nou een echte band van de buitencategorie en echt voor liefhebbers. Die krijgen ook altijd waar voor hun geld, want je kunt ze werkelijk nooit vastpinnen. Ze maken een mengelmoes van serieuze en kolderieke avant-garde, folk, psychedelica, improvisaties, experimentele muziek en free jazz. Op deze nieuwe cd is het ook een onbeschrijflijk geheel geworden dat ergens tussen The Residents, Zappa, Captain Beefheart, Sleepytime Gorilla Museum, This Heat, Robert Wyatt, Circle en Faust uitkomt. Geen pijl op te trekken en juist daardoor zo rete-interessant en intrigerend.
Luister Online bij Soundcloud:
Buffalo Shoulder
Xiu Xiu – Always (cd, Polyvinyl)
Deze achtste van Jamie Stewart’s Xiu Xiu vehikel is zijn meest concrete tot nu toe. Natuurlijk zal hij met zijn hoge, tegen het valse aanleunende zangstem nog steeds een hoop mensen op de zenuwen werken, maar Xiu Xiu is ook altijd een beetje neurotenmuziek. Toch zijn de songs hier wat kalmer, mooier, breekbaarder en gewoon beter doorwaadbaar dan voorheen. Dit zonder nu meteen een gewoon of eenvoudig album af te leveren. Alleen in het heftige “I Love Abortion” lijkt het of er een stroomkabel op zijn geslachtsdelen is aangesloten. Voor de rest brengt hij een prettige mix van kamermuziek, stuiterende playtronica, bombastische art-pop, psychedelica, rock, industrial en singer-songwritermuziek. Her en der zingt Carla Bozulich een fijn deuntje mee. Eén van de betere van Xiu Xiu.
Luister Online:
Always (album)
Nannerl, la Soeur de Mozart (René Féret)
Het zit al in de titel natuurlijk. Nannerl, zélf een Mozart, is slechts het zusje ván Mozart. Zo ziet haar vader haar, zo ziet de wereld haar. En juist daarom is deze film zo'n gemiste kans. Hier hadden de makers de mogelijkheid om Nannerl een leven te geven, een hart. Maar ze blijft blanco! Is dat nou expres? Omdat als de wereld je slechts ziet als spiegel van anderen, je er een wórdt…? Vader Leopolds drilpraktijken blijven verbazingwekkend. Ik moest aan Agassi denken, vanaf de wieg tot tennisser gebombardeerd door zijn pa. En met succes. Alsof met de goede genen het bijna jammer is als je dat níet doet. Ergerlijk eigenlijk. Wolfgang is in deze film bijna twaalf, al presenteert Leopold 'm uit hype-overwegingen als nog wat jonger aan de Europese hoven. Het mannetje zoekt continu bevestiging bij pa, en kríjgt die ook keer op keer. Hoe heerlijk en gevaarlijk moet dat zijn. Zelfs al zijn het maar korte flitsen, de vader-zoon-relatie zit in de film al duidelijker dan het aandeel van Nannerl in het gezin. Dat is ook te wijten aan het blik familie dat regisseur Féret heeft opengetrokken voor de vrouwelijke hoofdrollen. Zoiets leidt tot matig robotachtig acteren. (Misschien kreeg dat tweedelegskroost juist te weinig bevestiging van pa, of voelden de dochters zich juist belemmerd door zijn leidinggevende autoriteit?) In elk geval zijn dat zijn van die dingen die je als cinefiel gedurende de intiteling voelt aankomen. Ik wist niet welke rollen de Féretjes zouden spelen, en toch kon ik ze gewoon aanwijzen na een paar minuten. Nannerl maakt in de hoogste Franse adellijke kringen een nieuw vriendinnetje. Het prinsesje van Frankrijk is weggestoken in een klooster, en zo vereenzaamd dat ze uit alle macht Nannerl tot confidence maakt. Nannerl laat ook dat weer allemaal emotieloos over zich heenkomen. Iets vergelijkbaars gebeurt met de Dauphin, die haar wél tot componeren beweegt. Mag eigenlijk niet van pa. 'Maar heeft ze talent?' vraagt aandoenlijk (oei!) dienstbare mama. 'Twijfelde je daaraan?' grijnst Leopold voldaan. En tóch niet van gedachten veranderen, hè. Dat realiseer je je hier wel weer. De patriarchale Europese samenleving heeft honderden jaren vrouwenkunsten onmogelijk gemaakt. Wat van deze film overblijft zijn wat aardige gezinsscenes, want een apart stel waren de Mozartjes zeker.
Robbie Basho – Twilight Peaks (Smeraldina-Rima)
De naam was natuurlijk al redelijke tijd bij me bekend, maar tot het horen van deze plaat was ik niet echt bekend met het werk van Robbie Basho en daarom kan ik mezelf nu best wel voor de kop slaan want deze reissue van Twilight Peaks, wat als laatste studio album van Basho in 1984 in beperkte oplage op een of ander new age label is uitgekomen (OMG, wat een trieste zaak is dat zeg), nu uitgekomen bij Smeraldina-Rima, is een regelrechte klassieker. Basho laat hier duidelijk horen bij de Groten der aarde te horen wat betreft het gitaarspel, en meer specifiek het finger-picking gitaarspel. Met imposante ragas, folk deuntjes en drones weet hij op deze plaat te overtuigen en kunnen we niet anders concluderen dan dat er veel meer van deze man in de collectie moet komen.
Zoals ze op bij een befaamde webshop vaak zeggen: ESSENTIELE AANSCHAF.
Kopen dus
Fennesz + Sakamoto – Flumina (Touch)
Het woord klinkt mij al niet fijn in de mond “Flumina”, als of je ziek bent of een behoorlijke vieze klodder in de mond hebt, en dat gevoel zegt zicht voort tijdens het luisteren naar deze zoveelste samenwerking tussen de twee helden Fennesz en Sakomoto. Twee muzikanten waar ik veel respect voor heb, de een nog wat meer dan de ander (maar dat is minder belangrijk) dus deze samenwerking lijkt, vooral na eerdere releases, veel te beloven: ruim twee uur lang aan betovering. Maar de betovering is maar van korte duur. Er komt namelijk na enkele nummers al een wrang gevoel naar boven borrelen…is dit het nou? We horen perfect gespeelde piano riedeltjes, we horen op de achtergrond kabbelende electronica, maar nergens weet het echt van de grond te komen. Het is allemaal zo perfect steriel dat de volledige twee uur in plaats van een genot uiteindelijk eindigt in irritatie en bijna agressie aanvallen. Twee geweldige muzikanten die beide hun scherpe kantjes met een stuk schuurpapier hebben weggehaald om dit stuk new age in elkaar de draaien. Nee, hier bedank ik voor.
Niet kopen dus