We who are oppressed love those who fight against oppression, and the oppressors…Brothers and sisters, it is with great honor and privilege that I present to you the leader of the El Fatah revolution…From Libya, our brother Muhammar El Kahdafi. Oh and something called “lijstjes” from the:
(حكومة الظل)
We luisterden naar: L’Altra, Eleanoora Rosenholm, Emanuele Errante, Susanna Wallumrød, Cyclo, CM Von Hausswolff, France, Paulusma, Beastie Boys, Ulver, Батыр Закиров, Khanate, Liturgy, Mains De Givre en Deerhunter. En gingen naar: Psychotic Waltz, Nevermore en Symphony X.
L’Altra – Telepathic (cd, Acuarela)
Het is alweer 6 jaar geleden dat de laatste van het duo Joseph Desler Costa (Costa Music) en Lindsay Anderson is verschenen. Nu eindelijk hun vierde cd in 11 jaar tijd. Ze maken altijd fluweelzachte post-rock met indie en shoegaze elementen. Dat is nu nog steeds zo, al zijn de nummers meer extravert en rockt het allemaal net iets meer, waardoor ze met name als Costa zingt aan Calla doen denken. Als Lindsay zingt schuift het ook wel richting Sara Lov. Wat fier overeind is gebleven zijn de uiterst melancholische en dromerige sfeer en de bloedmooie arrangementen, hier door een klein leger aan gasten gebracht. L’Altra blijft een unieke band waarbij het gewoonweg fijn is dat ze er nog steeds zijn. En bovendien is deze muziek echt van een blij makende schoonheid.
Luister Online bij Myspace:
Winter Loves Summer Sun
Eleanoora Rosenholm – Hyväile Minua Pimeä Tähti (cd, Fonal)
Dit is de derde cd van het project van Noora Tommila, Mika Rättö (Circle) en Pasi Salmi. Net als op de vorige cd’s weten ze een betoverende en deels bevreemdende mix van folk, pop, elektro, jazz, avant-garde, minimal en typische Fonal label sprookjesmuziek aan de dag te leggen. Alsof Mari Boine in een freakshow van Paavoharju terecht is gekomen, maar dan met heel veel gevoel gebracht en dikwijls wonderschoon.
Luister/Kijk Online bij Vimeo:
Valo Kaasumeren Hämärässä
Emanuele Errante – Time Elapsing Handheld (cd, Karaoke Kalk)
Deze week verschijnt de samenwerking van deze Italiaanse artiest met Dakota Suite, die al een goed jaar op de plank ligt. Daarnaast komt hij met zijn derde solowerk. Hij maakt een soort organische ambient die behoorlijk emotioneel geladen is. Het is een gevoelige mengelmoes van elektronica en akoestische instrumenten die op filmische wijze je weet mee te slepen. Ambient, glitch, neoklassiek, minimal en experimentele muziek in perfecte harmonie. Denk aan een intieme hybride van Rudi Arapahoe, Bersarin Quartett, Murcof, Fennesz, Marsen Jules, Arvo Pärt en Rafael Anton Irisarri. Tijdloze schoonheid en klasse hand in hand.
Luister Online:
Leaving The Nowhere / Counterclockwise / Later, Earlier (klik op de cd en daarna op de desbetreffende nummers)
Susanna Wallumrød – Jeg Vil Hjem Til Menneskene (cd, Grappa)
Nu weer eens zonder Magical Orchestra maar met achternaam. Susanna heeft als teksten de gedichten van Gunvor Hofmo gebruikt. Ze zingt dus inderdaad in het Noors. Ze wordt begeleid door Ståle Storløkken (piano, rhodes, hammond), Hans Magnus Ryan (gitaar) van Motorpsycho, Jo Berger Myhre (bas, contrabas) en Erlånd Dahlen (percussie). Ze klinkt hier warmer, minder afstandelijk en daardoor ook iets minder mysterieus. Maar het bepaald niet minder en er is ruimschoots voldoende magie over. Ze brengen hier naast de ingetogen pracht ook regelmatig stevige rock. Het is een meer dan geslaagde aanvulling op haar toch al fraaie oeuvre.
Luister Online:
Jeg Vil Hjem Til Menneskene (albumsnippers)
Cyclo. – Id (cd, Raster Norton, 2011)
Dit project van Ryoji Ikeda en Casten Nicolai (aka Alva Noto) stond een tijdje in de ijskast, maar is schijnbaar nieuw leven ingeblazen getuige dit tweede album. De twee elektronica producers hebben opnieuw voor een vergezochte, bijna wetenschappelijke benadering gekozen voor het maken van muziek. De patronen in de microglitch, om maar eens een nerdachtige term te gebruiken, worden aangestuurd door visualisaties die in een database zijn verzameld en met apparatuur worden vertaald naar geluid. Dat zou natuurlijk kunnen opgevat worden als pretentieus geneuzel, maar Id is best een intrigerend album geworden. Vooral ook omdat er naast de schijnbaar willekeurige bliepjes, ruis en andere digitale geluiden tevens (bij vlagen agressieve) beats voorkomen en het allemaal niet zo minimaal is als je zou verwachten (luister maar eens id#08 of #09). Een partyplaat is het zeker niet, maar Cyclo. tilt de term “idm” wel naar een hoger plan. Alleen de bijbehorende visuals ontbreken bij dit plaatje, maar als ik het moet geloven volgt er nog een presentatie in geluid én beeld.
CM Von Hausswolff – 800 000 Seconds In Harar (cd, Touch, 2011)
Ondanks dat dit album zijn debuut bij het Touch label betekent, mag de Zweedse componist Carl Michael Von Hausswolff geen onbekende meer heten. Hij heeft sinds eind jaren ‘70 al meerdere samenwerkingen op zijn naam staan en tevens is hij een graag gehoorde artiest bij geluidsinstallaties, al dan niet in combinatie met visuele kunst. 800 000 Seconds in Harar is het resultaat van een compositie voor een toneelstuk dat het leven Arthur Rimbaud vertelt. De dichter spendeerde de laatste levensjaren in Harar (Ethiopië) en daar heeft Von Hausswolff de meeste inspiratie en geluiden vandaan. De eerste drie stukken bestaan uit fieldrecordings die hij in de buurt van deze stad maakte, opgevuld door het geluid van een traditioneel Ethiopisch instrument, de krar. Door deze niet-traditioneel met een strijkstok te bespelen ontstaat er een lichte drone, die gedurende een klein half uur een ontspannen ambient sfeer creëert. In het tweede stuk The Sleeper in the Valley wordt er gebruik gemaakt van oscillators, en wordt onder meer een gedicht van Rimbaud in morse afgespeeld. Dat zorgt voor iets meer ritme en een wat duistere ondertoon in de voor de rest vredige sfeer op het album. Zeker voor liefhebbers van het Touch label een risicoloze aanschaf.
France – France (lp, Les Potagers Natures, 2010)
Nadat ik op het KRAAK festival volledig omver geblazen werd door deze drie heren uit Saint Etienne, was ik toch wel benieuwd geworden of ze op een plaat een variant hadden voor de muziek op het optreden. De Fransen verrasten toen met een half uur hypnotiserende & snoeiharde drones, waarvan de oorsprong terug te voeren was tot een draailier (de “hurly gurdy”), de feedback ervan, een basgitaar en een zeer eentonige drummer. Ik kreeg het idee dat er met deze opstelling van instrumenten en versterkers weinig bewegingsvrijheid zat in het geluid van deze band. De lp zonder titel bevestigt mijn vermoedens. Het vinyl is 1-zijdig en daarop is één lang stuk van 22 minuten te vinden met hypnotiserende & snoeiharde drones, waarvan de oorsprong terug te voeren is tot een draailier (de “hurly gurdy”), de feedback ervan, een basgitaar en een zeer eentonige drummer. Dat maakt het echter niet minder indrukwekkend.
Paulusma – Up On The Roof
Vreemd hoe de platen van Anne Soldaat wél een reactie oproepen terwijl de toch meer getalenteerde Paulusma vooral doet teruggrijpen naar Daryll-Ann. Lekker weer eens A Proper Line draaien. Op Up On The Roof doet Paulusma een Soldaatje zou je kunnen zeggen. Overduidelijk in dé hit Summer Is Gone. Stukken hipper (Moss-break) en gelikter (Bruce Springsteen-belletjes!) dan op zijn eerdere solowerk. En dat zonder de hulp van Jason Falkner, zou je kunnen brommen. Ook de rest van de plaat bevat goeie gouwe melodieën, en een mooie knik naar Alex Chilton. (Me toch 'ns toe zetten om diens oeuvre te bestuderen) Paulusma lijkt ondertussen meer dan vroeger tevreden te zijn met hoe de dingen gaan/alles. Luister maar naar de twee rustige slottracks Friends en Fallin'. In die laatste, een soort Radio 2-hit, klinkt ie zelfs een beetje als George Baker of The Cats, of mijn fantasie slaat op hol.
Beastie Boys – Hello Nasty
Als dertienjarige vond mezelf ik mezelf heel stoer door Intergalactic op single te kopen. (Al kocht zelfs ik toen al bijna nooit singletjes meer). Maar het album aanschaffen kwam niet in me op. (Liever Fifa '98, of iets dergelijks) Deze week flink wat Beastie Boys gedraaid, en naast mij al bekend werk als Paul's Boutique en Ill Communication eindelijk ook deze. Hello Nasty valt me niet tegen, bizar eclectisch, maar tegelijkertijd gelikter dan Ill Communication, en wat mij betreft ook uitgebalanceerder. Aan de ene kant wordt de b-boys keep rockin' electro-pompende stijl er goed ingehouden, maar de intermezzi (Lee Perry: 'beastly boys with their beastly toys!') werken ook goed en vervelen nergens. Het ene moment luistert je naar Zuid-Amerikaanse sferen (Song For Junior, doet die fluit nou A Love Supreme?) daarna haast Jandek-achtige indiepop (I Don't Know is de I'll Sit Alone And Think About You van de Beasties) om dan gewoon weer verder alsof er niks gebeurd is. 'We're comin with the limericks and we're comin' strong!' Confession time: Ik haal de namen van het drietal altijd door elkaar, en ik kwam er zodoende pas deze week achter dat het net de cruciale cultheld Charisteas van de Beasties is, die kanker heeft. Maar hopelijk gaat het al wat beter met MCA (hij zingt ook I Don't Know) want er komt nieuw werk aan.
Psychotic Waltz, Nevermore & Symphony X @ Melkweg, Amsterdam
Er blijven maar bands bij elkaar komen maar ik voel me niet altijd geroepen oude tijden te doen herleven. Psychotic Waltz heb ik vele malen gezien maar ik ben toch wel benieuwd hoe ze het er vanaf brengen. Het valt niet tegen, het latere meer dromerige, psychedelische werk waarmee ze openen voelt al als een warm bad, maar vooral de meer technische nummers als Halo Of Thorns zijn een hele fijne, wat nostalgische ervaring (ik zag ze voor het eerst op Dynamo Open Air ’91 als ik me goed herinner). Nevermore zet daarna een degelijke show neer zoals je van ze verwacht maar Symphony X verzaakt helaas door slecht geluid.
Ulver Wars of the Roses
(Nog) geen psychedelische rock covers die waren aangekondigd, maar de Noorse wolven rocken harder dan ooit (de black metal platen niet meegerekend). Veel nummers hebben een drive of meer traditionele opbouw die ongetwijfeld door de recente transformatie tot liveband is ingeïnspireerd als het niet door het energieke drumwerk komt. Wars of the Roses is luchtiger en minder bombastisch (over-the-top, if you will) dan Blood Inside maar minder understated dan Shadows of the Sun en sterker dan beide.
Батыр Закиров Золотые Голоса
Op zoek naar Vaqif Mustafazadə's samenwerking met het damesgroepje Sevil stuitte ik op Botir Zokirov, een Oezbeekse charmezanger uit de Sovjet-Unie. Russische, soms jazzy arrangementen, gemixt met meer (centraal) Aziatische invloeden uit Oezbekistan (de poppy interpretatie van traditionele shas-maqam in Думаю о тебе) en India (Bollywood rock'n'roll in Когда приходит любовь). Ook Frans en Italiaans passeert de revue maar ook een versie van Barış Manço's Ben Bilirim en tevens een nummer wat ik inmiddels al ken van Fairuz (Libanon), Vigen (Iran) en Deniz Seki (Turkije), hier generiek getiteld Арабская песня ('Arabisch liedje'). De man heeft een gouden keel (wat volgens Google ook de titel is van deze collectie) die het allemaal moeiteloos aankan.
Khanate – Things Viral (Southern Lord)
Met het angst zweet op mijn voorhoofd deze cd weer eens uit de kast gehaald om een lekker door te dreunen. De band, met in de gelederen Stephen O'Malley, James Plotkin, Alan Dublin en Tim Wyskida, weet op dit album de helle deuren te openen en alles wat angstaanjagend is door de luidsprekers te blazen. Onder het motto traag, trager, traagst wordt op dit 2e studio album in 4 lange nummers wordt er gewerkt aan een atmosfeer die grauw en kil is. Alan Dublin als zanger klinkt als of de duivel zelf op aarde is neergestreken om zijn ellende en gal te spuien.
Anders dan bij Sunn O))) hebben we hier minder te maken met de pure basis van drones. Ze zijn wel aanwezig, niet anders dan we zouden verwachten met een Stephen O'Malley en James Plotkin in de gelederen, maar hier draait het meer om ranzige gitaarnoise en feedback. Ook heeft de ritme sectie een zeer belangrijke taak, want de trage drums en slepende basgitaar maken het geheel nog extremer.
Misschien niet een plaat voor iedereen, maar als het je niet traag en eng genoeg kan dan is dit zeker een aanrader.
http://www.southernlord.com/
Liturgy – Renihilation (20 Buck Spin)
Black metal was voor mij altijd iets van lui in zwarte gewaden met suffe spikes en lelijke schmink die vooral heel hard moesten schreeuwen en muzikaal eigenlijk niet zoveel te bieden hadden. Nu heb ik altijd wel geweten dat het nooit zo zwart/wit was, maar toch de stereotypen leken meestal wel te kloppen. Maar met de afgelopen Incubate mocht ik toch echt aan den lijve ondervinden dat dit niet altijd op gaat. Vijf jonge gasten die er een redelijk onopvallend alto uitzagen betraden het podium om een van de meeste brute metal sets te laten horen die ik ooit heb mogen meemaken.
Nu een halfjaar verder eindelijk de plaat eens gekocht, want dit moest vaker gehoord worden. En hoe intens is dit zeg. We beginnen met een korte mantra die doet denken aan Tibetaanse monniken, maar al snel worden alle knoppen open getrokken en wordt een stortvloed aan ruisende gitaren en ultra-snelle drums uit de hoed getoverd daarover een krijs vanjewelste.
Maar achter deze geluidsmuur schuilt meer, het is niet zo maar simpel beuken. De drums zitten zoveel bizarre tempo wisselingen in dat en die gitaar maakt zowaar indrukwekkende melodieën dat er eerder een idee van My Bloody Valentine als inspiratie lijkt te zijn dan een Darkthrone. Ook de krijs is niet gewoon krijsen, maar er lijkt zoveel emotie in te schuilen. Als of de tranen bij de zanger in de ogen staan omdat zijn lief hem net heeft verlaten.
Het geheel wordt hierdoor een zeer intense luisterervaring waar je niet snel genoeg van krijgt.
Tussen al het geweld door is er ook ruimte voor enkele minimalistische geluidslandschappen waren in de al eerdere Tibetaanse monniken weer even naar voren komen.
Dit jaar moet er een nieuw album komen en daarop kunnen we haast niet wachten.
http://www.20buckspin.com/
Mains De Givre – Esther Marie (Textura)
Misschien is het allemaal wel wat te veel aan het worden…ambient met klassieke motieven, klassieke muziek met ambient invloeden. Maar toch lijkt er in de nog steeds groeiende club muzikanten in deze scene nog steeds ruimte te zijn voor nieuwe projecten en experimenten. Zo is daar ook het duo Mains De Givre dat op de cd Esther Marie 4 lange stukken presenteert waarin de combinatie van dreigende electronica en dramatische strijkers de boventoon voeren.
De muziek is emotievol, droevig en melancholisch. De thema's blijven wel veelal hetzelfde in ieder nummer waardoor het soms wat langdradig is, maar vooral in het eerste en vierde nummer mag dit niet storen.
Esther Marie is zeker geen essentiële aankoop maar voor de liefhebbers van van Greg Haines, Deaf Center en meer van dit soort lui zeker geen geen verkeerde.
http://www.textura.org/
Deerhunter – Microcastle / Weird Era Continued Kranky)
Terwijl de hele wereld vorigjaar al weer een album verder is gekomen met Halycon Digest grijp ik graag nog eens terug naar voorganger van de heren van Deerhunter. Want waar de nieuwe mij nog steeds niet heeft weten te overtuigen blijft dit voor mij nog steeds een fijne dubbel cd. Ondertussen wellicht bij de gemiddelde lezer al lang bekend, maar voor hen die nog niet zover zijn…
Deerhunter maakt van de psychedelische popliedjes waarbij je niet anders kunt dan terug denken aan de late jaren 60, begin jaren 70 maar ook een golf aan Britse indie uit vroege jaren 90 komt bij geregeld terug. Echter weten deze heren er wel een eigentijdse draai aan te geven door tussen de popmotieven ook ruimte te creëren voor spacey gitaar erupties. En dit is juist waar de kracht van de muziek zit; het evenwicht tussen beide elementen is op deze gecombineerde dubbelaar in juiste balans (wat voor mij bij de nieuwere Halycon Digest minder van toepassing is).
Een fijn afwisselend album.
http://kranky.net/