Ook wij zijn, om even onder alle druk vandaan te komen, te gast bij Oprah. Nee hoor, gewoon geheel onder de radar zijn hier onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Arab Strap, Richard Barbieri, Baro Drom Orkestar, Chapi Chapo & Les Jouets Electroniques en Maria Huld Markan Sigfúsdóttir.
Jan Willem
Arab Strap – As Days Get Dark (cd, Rock Action)
Het is altijd lastig om te bepalen of een bepaalde nieuwe band echt iets gaat bijgedragen aan de muzikale historie, maar de Schotse band Arab Strap is terugblikkend zeker zo’n band geweest. De groep combineerde op eigenzinnige wijze indierock en postrock aan experimenten en dichterlijke pracht. Nu ja, na 15 jaar hoef ik niet meer in de verleden tijd te spreken, want deze helden zijn gewoon weer terug. Na hun afscheid in 2006 zijn Malcolm Middleton (solo, The Reindeer Section) en Aidan Moffat (solo, Lucky Pierre, Angry Buddhists, The Sick Anchors, Aloha Hawaii, Ben Tramer, The Reindeer Section, Bay), al dan niet samen met Bill Wells en RM Hubbert, hun eigen weg ingeslagen. Ondanks de fraaie albums die daaruit zijn voortgekomen, stond dat altijd een beetje in de schaduw van hun eerste samenwerkingsverband. Moffat is altijd al geïnteresseerd geweest in de experimentele muziek, maar weet dat met deze groep altijd om te zetten in hartverwarmende songs met dat lekkere Schotse accent. Wat dat betreft zijn ze een soort Mondriaan onder de muzikanten, want die schilder is van knappe schilderijen naar zijn bekende lijnen en kleuren werken overgegaan, waaruit wel zijn talent bleek. Arab Strap kent ook deze diepgang. Dat blijkt eens te meer op hun (achtste?) album As Days Get Dark. Ze klinken oud en vertrouwd goed, maar stiekem zelfs nog beter dan voorheen, dat mede door de diverse gasten op strijkinstrumenten en de elektronische interventies. Het is zo’n genot om deze groep weer terug te hebben!. Het levert in ruim 47 minuten 11 prachtige, unieke songs op.
Richard Barbieri – Under A Spell (cd, Kscope / Bertus)
De gevierde toetsenist Richard Barbieri behoeft toch eigenlijk geen introductie. Maar goed, voor wie echt geen idee heeft bij deze bijna 64-jarige Brit: hij start zijn loopbaan bij het legendarische Japan in 1976 met David Sylvian en participeert ook in de korte opleving Rain Tree Crow. Na hun uiteengaan houdt hij er projecten op na als The Dolphin Brothers en Indigo Falls (met zijn vrouw Suzanne) plus samenwerkingsverbanden met Mick Karn, Robert Fripp, Tim Bowness, Steve Hogarth (Marillion, H Band), David Sylvian en diens broer Steve Jansen. Hij krijgt pas echt weer een grote rol als hij deel uitmaakt van Porcupine Tree. Tevens laat hij door de jaren heen drie solowerken het licht zien, waarop hij altijd mag rekenen op een keur aan bevriende/bekende muzikanten. Nu is hij terug met zijn vierde album Under A Spell, dat zoals vele releases besmet is geraakt door COVID-19. De ontstaanswijze is net zo origineel inmiddels als gras groen is, maar eerlijk is eerlijk het levert zeker in dit geval wel hele fraaie muziek op. Barbieri heeft op zijn album vooral de bevreemdendheid die deze tijd met zich meebrengt proberen te vangen. En dat is gelukt. Samen met 11 gasten op bas, drums, percussie, vibrafoon, trompet, viool, gitaar, samples en zangsamples weet hij een surrealistisch geheel te fabriceren, dat ergens tussen ambient, avant-garde, jazz en IDM finisht. Steve Hogarth, Sophie Worthen, Suzanne Barbieri en Lysen Rylander Love leveren de zangsamples. Je hoort wel stemmen, maar die worden haast meer als instrument ingezet. Dat maakt dit alles extra mysterieus en meeslepend. Het is een soort mix van Hector Zazou, David Sylvian en Beaumont Hannant geworden. Hierbij weet deze oude rot in het vak aangenaam te verrassen.
Baro Drom Orkestar – Genau! (cd, Agualoca Records / Xango Music Distribution)
Hoewel Italiaans ijs in Italië lekkerder smaakt dan bijvoorbeeld in Nederland, smaakt Balkan muziek met de komst van het Toscaanse viertal Baro Drom Orkestar wel net zo lekker als het origineel. Daarbij houden ze zich niet per se aan grenzen, want naast veel Hongaarse elementen, mengen ze ook klezmer, ska, Mongoolse en Armeense invloeden en rock door hun pakkende sound. Op hun debuut Genau! uit 2014 zitten de vier met hun accordeon, viool, contrabas en percussie-instrumenten nog het meest op de Balkan. Het album gaat de boeken in als een ijzersterke, die ook meermaals uitverkocht raakt. Het is dansbaar, opzwepend, uitdagend, vrolijk makend en tevens met een heerlijk melancholisch vernis, waardoor het geen platte feestvreugde wordt. Het goede nieuws is dat dit prachtalbum nu weer volop verkrijgbaar is. Dit is wereldmuziek van de bovenste plank!
Chapi Chapo & Les Jouets Electroniques – Collector (cd, Music From The Masses / PIAS)
Chapi Chapo is de nom de plume van de Franse muzikant Patrice Elegoet. Ik maak in 2013 kennis met zijn muziek, omdat onder meer G.W. Sok er te gast is. Elegoet, die ook te vinden is in Oberdög Collectif, noemt het project dan nog Chapi Chapo & Les Petites Musiques De Pluie. Voor zijn nieuwe cd Collector volgt er & Les Jouets Electroniques na Chapi Chapo. Hij maakt wederom gebruik van diverse gastvocalisten, waaronder Laetitia Shériff (Trunk), Tiny Feet, Troy Von Balthazar (Chokebore), Rachel Horwood (Bamboo, Trash Kit) en wederom G.W. Sok. Om heel kort door de bocht te gaan klinkt het als Smog die aan de krautrock en IDM gaat. Maar er is veel meer te halen uit deze geweldig speelse, avontuurlijke muziek. Daarbij moet je ook denken aan een heerlijke stamppot van Hypo, Vive La Fête, DNTEL, Der Plan, Chicks On Speed, Zea en Stereolab. Het levert een geweldige, totaal onvoorspelbare luistertrip op.
Maria Huld Markan Sigfúsdóttir – Kom Vinur (cds, Sono Luminus Records)
Ik leer de IJslandse, geschoolde componiste/violiste Maria Huld Markan Sigfúsdóttir in eerste instantie kennen via de geweldige groep amiina en als gastmuzikant bij Sigur Rós, waarbij ze op hun laatste album van vorig jaar een grotere rol heeft vervuld. Ze maakt tevens deel uit van Reykjavík Sinfonia en de gelegenheidsprojecten Icelandic Symphony Orchestra en Nordic Affect. Maar je kan haar ook zijn tegengekomen bij Los Angeles Philharmonic, Fort Worth Symphony Orchestra, Miguel Harth-Bedoya, Joan Jonas, Spiritualized, London Sinfonietta, Francesco Scavetta, Brice Dessner, Mike Ott, Yann Tiersen en Ragnar Kjartansson. Nu presenteert ze haar single Kom Vinur, die de subtitel “Two Choral Works” heeft meegekregen, die opgenomen is in Reykjavik’s Hallgrímskerk. De twee composities worden uitgevoerd door het befaamde kamerkoor Schola Cantorum van die kerk en bevatten de teksten van de feministische dichteres Vilborg Dagbjartsdóttir. De titel, tevens de naam van de eerste compositie, betekent zoiets als “Er kwam een vriend”. De tweede “Mariuljòð” kan ik niet helemaal plaatsen; het laatste deel “ljòð” betekent in elk geval gedichten (voor Maria?). Het zijn hoe dan ook twee prachtig melancholische, sacrale stukken geworden, die diepe snaren weten te raken en voor bergen kippenvel zorgen. Het is ergens jammer dat het na zo’n 9,5 minuut alweer voorbij is, maar dit biedt aan de andere kant ook heel veel schoonheid per vierkante seconde.