Dementerende mensen bestaan niet beste journalisten! Je hebt mensen met dementie. Mensen met kanker noem je ook niet (ver)kankerende mensen. Zo dat moest ik even kwijt en niet te vergeten onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Douglas Dare, Rebecca Foon, Gamardah Fungus, Nyx Nótt, Peggy Sue, Riki, Valotihkuu en Visionary Hours.
Jan Willem
Douglas Dare – Milkteeth (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
De Britse singer-songwriter Douglas Dare noem ik na diens tweede album Aforger uit 2016 een ongrijpbare artiest, die al onwijs goed is, maar nog niet uitgegroeid lijkt. Dat was bepaald niet belerend bedoeld, maar ik hoorde gewoon dat met de middelen die hij in huis heeft, hij gewoon nog meer zou moeten kunnen. Hij brengt namelijk een zowel intieme als spannende las van singer-songwritermateriaal met duistere elementen, ambient, jazz, drum ‘n’ bass, grime, downtempo, leftfield, krautrock en allerhande experimenten. Dat doet hij op eigenzinnige wijze, maar het is soms ook teveel en onnodig. Dat los van het feit dat het prima muziek oplevert, die altijd gepaard gaat met zijn hoge emotioneel geladen zang, maar met de juiste dosis werken sommige zaken gewoonweg beter. Ruim drie jaar later komt Dare met Milkteeth. Het voelt echter of hij zijn muzikale melktanden nu echt kwijt is en met zijn volwassen gebit zich zowel subtieler als steviger vastbijt in de composities. Dare weet zijn zang maar ook zijn spel op de piano, synthesizer, autoharp en gitaar hier gewoonweg beter en meer uitgebalanceerd neer te zetten. Her en der krijgt hij nog hulp op drums, percussie, trompet en vleugelhoorn, maar hij vormt het enigmatische centrum van dit alles. Door minder van alles te brengen, geeft hij meer. De hierboven genoemde stijlen zijn soms nog wel aanwezig, maar vormen meer de kleine puzzelstukjes die als franje om het grotere singer-songwriterplaatje zijn gerangschikt. Het voelt alsof je direct in ’s mans hart kijkt en dat is confronterend maar ook bijzonder en van een andere orde. Zeker het met folk geënte “Heavenly Bodies” hoor je goed hoe hij boven zichzelf uit kan stijgen. Maar ook in andere nummers krijg je dikwijls dit soort overdonderende muziek voorgeschoteld. Liefhebbers van Fink, Angelo de Augustine, Bert Jansch, Ben Christophers, Peter Broderick, Nils Frahm en Patrick Watson zijn gewaarschuwd. Douglas Dare heeft zichzelf echt overtroffen met dit biologerende, bloedmooie album.
Rebecca Foon – Waxing Moon (cd, Constellation / Konkurrent)
Ik hield vroeger nog wel eens een stamboom bij van bepaalde groepen. Dat heb ik onder meer gedaan voor alles wat aan Godspeed You! Black Emperor verbonden zat. Eén van de namen die je dan ook snel tegenkomt is die van de Canadese celliste Rebecca “Beckie” Foon, die soms ook de naam Carrie Haber gebruikt. Los van alle gastrollen die ze her en der heeft vervuld, vind je haar terug in groepen als Esmerine, Set Fire To Flames, Saltland, The(e) Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band, Quinimine, Fifths Of Seven, Hrsta, The Mile End String Ladies Auxiliary, Goldfish en Land Of Kush. Nu komt ze na al die jaren eindelijk met een volledig album onder haar eigen naam, te weten Waxing Moon. Hierop brengt ze naast de vertrouwde cello ook piano, drones en zang. Daarnaast mag ze rekenen op steun van Jace lasek (drums, gitaar, orgel, synthesizer, zang) van The Besnard Lakes en The Soft Providence, Richard Reed Parry (contrabas, synthesizer, gitaar, zang) van Arcade Fire en Bell Orchestre, Sophie Trudeau (viool, zang) van heel veel uit de Godspeed-familie, Patrick Watson (zang) en Mishka Stein (bas). Het levert 10 tracks op van samen een kleine 42 minuten lang. Ze brengt een sobere, maar intense mix van neoklassiek, folk en ambient, die op haast verlammende wijze hun uitwerking niet missen. Ook haar stem is hypnotiserend mooi. Ik moet dikwijls denken aan Half Asleep, Rachel’s, Lisa Germano, Jarboe en al haar andere projecten. Het is echt waanzinnig mooi wat ze hier laat horen. De opbrengsten gaan volledig naar een goed milieudoel, dus ook dat is enkel meegenomen.
Gamardah Fungus – Natural Storm (cdep, Hidden Vibes)
Gamardah Fungus is een duo van geluidsontwerper Igor Yalivec en gitarist Sergey Yagoda, opgericht in 2009 in Dnipro te Oekraïne. Ze werken doorgaan met modulaire synthesizers, gitaren, houtblazers, allerhande geluidsobjecten en veldopnames, waarmee ze hybriden van ambient, drones, dark jazz en elektro-akoestische muziek produceren. Eind vorig jaar hebben ze tienjarig bestaan gevierd met hun nieuwe cd Natural Storm. Ze serveren hierop in een kleine 34 minuten 5 langgerekte track. Deze bestaan uit tergend langzame riffs in combinatie met drones, ambientgeluiden en her en der opduikende donkere bastonen. Ondanks dat het allemaal vrij duister en grimmig is, weet de muziek je direct in de houdgreep te nemen. Het is tot de verbeelding sprekend en bij vlagen ook compleet overrompelend. Er zitten zoveel emoties achter deze instrumentale stukken, dat het je niet onberoerd laat. Een mini met een maximaal effect.
Nyx Nótt – Au Pieds De La Nuit (cd, Melodic / Konkurrent)
De eerste keer dat ik de Schotse muzikant Aidan Moffat backstage heb gesproken na een Arab Strap optreden, vroeg hij mij waar hij Staalplaat kon vinden in Amsterdam. Deze geweldige winkel, die daar jaren geleden zat en tegenwoordig in Berlijn is gehuisvest, grossierde vooral in uiterst experimentele muziek. Ik kwam er graag en was een tikje verbaasd dat hij dit wilde weten. Vooral na zijn Arab Strap periode is ook wel duidelijk geworden dat hij een voorliefde heeft voor meer experimentele muziek met zijn incarnatie Lucky Pierre dan wel L. Pierre. Hoewel hij zich als Ben Tramer ook niet onbetuigd liet wat dat betreft tijdens het bestaan van Arab Strap. Daarnaast heeft hij natuurlijk ook van zich laten horen in The Sick Anchors, The Reindeer Section, Angry Buddhists, Aloha Hawaii, met zijn The Best-Ofs en naast RM Hubbert en Bill Wells. Nu is hij terug met zijn nieuwste incarnatie Nyx Nótt, dat niet verwijst naar niksnut maar naar twee mythische godinnen van de nacht, Nyx uit het Grieks en Nótt uit het oude Noors. Moffat is een echte nachtbraker en werkt het liefst ’s nachts als iedereen naar bed is. Dat laatste herken ik ook wel. Hij brengt hiermee nu zijn debuut Au Pieds De La Nuit, dat 7 nachtelijke muziekstukken bevat, die ergens tussen jazz, spookachtige ambient, ijle neoklassiek en elektronische experimenten inzitten. De nummers zijn allen begonnen op drums, hetgeen zorgt voor de ritmische ondergrond, maar daarna uitgebouwd met samples, elektronica, toetsenboren en zelfs speelgoed. Hij komt daarbij op een sound die klinkt als een kruisbestuiving van Encre, The Caretaker, Antenne en Bohren Und Der Club Of Gore gestoken in een David Lynchproductie. Het is mysterieus, meeslepend en van een magische schoonheid.
Peggy Sue – Vices (cd, French Exit / Bertus)
Het Londense duo Rosa “Rex” Slade en Katy “Klaw” Young maken al sinds 2007 muziek, eerst als Peggy Sue And The Pirates en Peggy Sue And The Pictures, om in 2010 gewoon als Peggy Sue met hun debuut op de proppen te komen. Daarna volgen nog twee albums en een remake van een soundtrack, maar hun laatste wapenfeit is toch uit 2014. Ze brengen doorgaans een fijne mix van jaren 60 en 70 folk en pop en dikken dat aan met wave en indierock van nu. Na zes jaar zijn ze eindelijk terug met hun vierde album Vices. Rosa (zang, gitaar) en Katy (zang, gitaar) worden hierop vergezeld door Dan Blackett (drums, keyboards, zang), Ben Gregory (bas, keyboards), Euan Hinshelwood (gitaar, keyboards) en gastmuzikanten op strijkinstrumenten en saxofoon. Ze gaan eigenlijk gewoon verder waar ze gebleven zijn. Het is wederom een prettige mix van oud en nieuw in combinatie met hun heerlijke samenzang geworden. Hun sound is alleen meer gedetailleerd en hun receptuur is gewoonweg nog iets verbeterd. Denk daarbij aan iets dat het midden houdt tussen The Breeders, That Dog, Throwing Muses en Laura Marling. Ze leveren een pakkend en bovenal sterk geheel af, waarbij veel songs meteen vertrouwd aandoen. Goed dat ze terug zijn.
Riki – Riki (cd, Dais / Konkurrent)
Er zijn soms van die eigengereide jonge artiesten, die de harten van de oudere generatie weten aan te spreken. Niet dat ze per se in herhaling vallen, maar wel een nostalgisch gevoel aanspreken, dat ouderen onder ons in de jaren 80 toen maar ook zeker nu weten te waarderen. Zo’n artiest is ook Riki uit Los Angeles, die ooit deel uitmaakte van Crimson Scarlet en zich doorgaans wentelt in de betere anarcho-punk-wave-scene. Zij schijnt zich tevens Niff Nawor te noemen, maar ik kom ook namen als P. Ладижинскы dan wel Chelsey Crowley tegen. Hoe dan ook weet deze mysterieuze dame zich als Riki op bijzondere wijze te profileren met muziek die een gouden greep uit met name de jaren 80 doet, al neemt ze ook genoeg modernismen op in haar muziek. De zang is daarbij zowel in het Duits als in het Engels. Ik denk dat liefhebbers van Clan Of Xymox, Xmal Deutschland, Anne Clark, In The Nursery, O.M.D., Alphaville, Fever Ray en Siouxsie & The Banshees haar wel zullen te weten te waarderen. Het is een heerlijk, ontwapenend en licht bevreemdend album geworden en echt voer voor de melancholici onder ons.
Valotihkuu – By The River (cd, Hidden Vibes)
Met heel weinig een maximaal effect sorteren is niet voor iedere artiest weggelegd. De Russische muzikant Denis Davydov weet dat met zijn project Valotihkuu sinds 2011 wel keer op keer te realiseren. Zijn output bestaat veelal uit digitale releases, afgewisseld met een enkele cassette of cd-r. Hij maakt veelal ambient aangevuld met veldopnames, drones en allerhande experimenten. Zijn album By The River is uitgebracht op het fijne Hidden Vibes van de Oekraïense muzikant Oleksiy Sakevych (Endless Melancholy). Eigenlijk afgelopen zomer al, maar deze heb ik gewoonweg gemist. Beter later dan nooit zullen we maar zeggen. Davydov laat hier in ruim 41 minuten 8 minimale tracks het licht zien, die je stevig in de houdgreep nemen. Dat komt mede doordat het zich allemaal haast op microscopisch klein niveau voltrekt, waardoor je volledig geconcentreerd bent en blijft. Maar tevens doordat hij zoveel subtiele details weet te stoppen in zijn miniatuurschetsen. De natuurgeluiden worden op organische wijze vermengt met gitaar, looper, delay, reverb en tapes. Hij heeft zich meer gericht op het scheppen van bepaalde stemmingen, dan zich te focussen op een bepaald instrument. Gewoon wat het beste voelde en paste heeft hij gebruikt. Het resultaat mag er wezen, want de muziek weet diepe indruk te maken. Het roept associaties op met de muziek van Orla Wren, Dean Roberts en Tapes. Het is een ge(s)laagde ontdekkingstocht aan mooie geluiden geworden, die op losse wijze een sterk en wonderschoon geheel vormen.
Visionary Hours – Coalescence Of Form (cd, Hidden Vibes)
Hayden Berry runt niet alleen het innovatieve prachtlabel Preserved Sound, maar houdt er sinds 2011 ook het project Visionary Hours op na. Hiervan zijn inmiddels al 4 albums verschenen. Berry maakt meestal iets dat tussen folk, ambient, postrock en neoklassiek inzit, al richt hij zich niet per se op een genre. Hij creëert zijn muziek vrij spontaan en raakt dan onbewust bepaalde stijlen, wat ook nog wel eens anders is als er gastmuzikanten meedoen. Op zijn vijfde Coalescence Of Form, dat is uitgebracht op het prestigiueze Hidden Vibes label, heeft hij alles alleen gefabriceerd met gitaar, stem, fluit, klarinet, geluiden van strijkinstrumenten en effecten. Het levert 7 stukken op van samen een goede 40 minuten. Op verstilde en minimale wijze weet hij ontzettend veel te brengen. De muziek is namelijk bezinnend maar ook confronterend, melancholisch en hoopvol, laat je wegdromen en pakt je tevens bij de lurven en schuurt maar is eveneens zalvend. Muziek waarbij je telkens weer nieuwe details ontdekt en steeds meer van gaat houden. Berry laat genregrenzen vervagen en brengt een soort post-genre geheel. Naar het einde toe nemen de prachtige strijkgeluiden toe en word je zacht naar het slot meegenomen. Een aanrader voor de fans van Endless Melancholy, Stars Of The Lid, Strië, Caught In The Wake Forever, Memory Drawings en die van de betere droefgeestige muziek. Dit is misschien wel zijn allerbeste en mooiste tot nu toe!