Door de bank genomen krijgt een heel nieuwe betekenis. En wedden dat er hier ook van alles mis is met de voetballerij? Puur bonus zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Matthew Collings, Esben And The Witch, Bill Fay, Old Man Gloom en The Blood Of Heroes. En gingen naar: Women In Dhrupad en Ustad Bahauddin Dagar.
Collings is in veel samenwerkingsverbanden (met Talvihorros, Dag Rosenqvist) terug te vinden waarmee hij dikwijls ambient maakt. Ook zit hij achter het ambientproject Sketches For Albinos. Op Facture verwacht je doorgaans rustieke neoklassieke pracht, zeker in combinatie met Collings. Maar naar eigen zeggen heeft hij helemaal genoeg van ambient. Nu op zijn solodebuut (later dit jaar volgt er nog één) pakt hij het dan ook rigoureus anders aan. Gitaar in de hand, doen wat het lijf ingeeft en spelen. Dit laat hij door gasten verder invullen met violen, contrabas, klarinet, drums, cimbaal, trombone, trompet, piano en tevens synthesizers. Voor dat laatste deel en de engineering maakt hij dankbaar gebruik van Ben Frost, terwijl James Plotkin de boel heeft gemasterd. Dit levert prachtig organische muziek op, die je eigenlijk in geen hokje kunt duwen. Rauwe, spontane muziek die je fysiek maar ook mentaal weet te raken. Heel bijzonder! En zoals alles op Facture ook prachtig verpakt.
Esben And The Witch – Wash The Sins Not Only The Face (cd, Matador)
Twee jaar geleden verschijnt het prima debuut van deze Britse neogoths, dat prima past tussen die hele new wave opleving. Sindsdien is mijn zwarte cape weer keurig gestreken en heb ik de neiging de eyeliner weer stevig op te smeren. Het album kent vele sterke nummers, maar mist het op sommige punten nog aan overtuiging. Nu zijn Rachel Davies (zang, bas, gitaar), Thomas Fisher (gitaar) en Daniel Copeman (elektronica, synthesizers, percussie, bas, gitaar) terug met hun tweede wapenfeit, dat ze zeer toepasselijk in de 4ad-studios hebben opgenomen. Het geluid is krachtiger en is verder op alle vlakken verbeterd. Ook zit er naast de wave meer shoegaze door hun geluid. De associaties lopen uiteen van Cocteau Twins, The xx en Anna Calvi tot Zola Jesus, Lush, Chelsea Wolfe, Mushy en My Bloody Valentine. Heerlijke en steengoede retromuziek die toch helemaal van nu is.
Bill Fay – Still Some Light (2cd, Coptic Cat)
Eigenlijk raar dat de muziek van deze Britse zanger, pianist en singer-songwriter bij de folkrevival zo weinig aandacht heeft gekregen. Wellicht ook omdat hij meer rockt en een meer ongepolijst geluid produceert. Want hoe goed zijn vijfde album Life Is People van vorig jaar ook is, de man is de bom op zijn oude werken. Hij start al in 1967 met het maken van muziek, maar de twee albums Bill Fay en Time Of The Last Persecution die hij respectievelijk in 1970 en 1971 maakt verkopen niet goed genoeg en hij wordt van zijn label gekickt. Het duurt dan maar liefst tot 2005 alvorens hij zijn nieuwe cd Tomorrow Tomorrow And Tomorrow uitbrengt op het Durtro label van David Tibet (Current 93). Daarna volgt er het album Still Some Light in 2009, dat hij thuis opneemt en mondjesmaat wordt uitgegeven. Deze ziet nu als dubbelaar het licht. De eerste schijf bevat allemaal alternatieve opnames en restmateriaal uit de periode 1970-1971; ook al heb je de eerste 2 albums, dan nog vind je hier genoeg nieuws. De ene klassieker na de andere komt langs. De tweede schijf bevat dan daadwerkelijk het genoemde album uit 2009. Ook hier vind je genoeg nieuwe parels, want de man weet als geen ander je diep te raken met zijn getormenteerde zang en sobere muziek. Het is en blijft een groots artiest.
Old Man Gloom – No (cd, Hydra Head)
Weer eentje die ik helemaal over het hoofd heb gezien vorig jaar, al had ik na 8 jaar ook geen nieuw werk meer verwacht van deze supergroep van Aaron Turner (Isis, House Of Low Culture, Mamiffer, Lotus Eaters, Greymachine), Nate Newton (Converge, Doomriders, Jesuit), Santos Montano (Zozobra) en Caleb Scofield (Cave In, Zozobra). Ze doorbreken de stilte dan wel weer op indrukwekkende wijze met hun mengelmoes sludge, ambient en soundscapes. Buldervocalen en gitaren die kont schoppen, afgewisseld met gitzwarte rustige stukken. Fans van Neurosis, Isis, Red Harvest en Knut zullen hier wel raad mee weten. IJzersterk album waar je geen “nee” tegen zegt.
Women In Dhrupad + Ustad Bahauddin Dagar @ Dhrupad festival, Rasa, Utrecht
'Het heerst', de dooddoener die bij om 't even wat je mankeert wel opduikt lijkt vanavond wel van toepassing. Een hoop gehoest in de zaal, zelfs de ustad zelf moet tijdens zijn raga even kuchen. De avond wordt geopend door Women In Dhrupad. Specifieker zijn dat Ustad Zia Fariddudin Dagars leerlinge Marianne Svašek met haar leerlinge Céline Wadier (vocalen en tambura) samen met op pakhawaj Nathanaël van Zuilen. Na hun fraaie raga is Ustad Bahauddin Dagar aan de beurt, een uit inmiddels 19 generaties Dagars. Zijn instrument is de rudra vina, een instrument met een subtiele, soms zeer lage klank. Alle mystieke poeha die een beetje om Indiase muziek hangt ten spijt is die griep niet echt over gegaan, maar mooi was het wel.
The Blood Of Heroes The Waking Nightmare
Op het tweede album is de kern van Dr. Israel, Enduser, Justin Broadrick en Submerged aangevuld met een keur aan gasten waaronder Tompa (At The Gates, Disfear) en Tony Maimone (Pere Ube, They Might Be Giants). Bill Laswell mag zelf nu niet van de partij zijn, zijn geest waart nog rond in zo'n gastenlijst. En in de muziek, wat nog steeds een hele heavy en industriële interpretatie van dub en breakcore is. Net als het eerste album, maar The Waking Nightmare is zelfs nog een tandje beter.