We zijn allemaal vrouwen volgens een zeker decreet. Veel meer divers is het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Decius, Dörte, Isbells en Mogwai.
Jan Willem
Decius – Decius Vol. II: Splendour & Obedience (cd, Leaf / Konkurrent)
Met de keizerlijke naam kwam het Londense Decius in 2022 met het spraakmakende debuut Decius Vol. I. Acid house, disco en techno voerden de boventoon, maar dan wel met een zekere urgentie. Het bestaat uit de het superteam van producers en DJ’s Liam D May, Lias Saoudi (The Fat White Family), Luke E May en Quinn Whalley (Paranoid London, Warmduscher). Hoewel het doorgaans niet mijn kopje thee zou zijn, is dit net zo essentieel als bijvoorbeeld “Pump Up The Volume” van M/A/R/R/S destijds, al hoor je naast de dansvloeren ook sporen van EBM en bands als Frontline Assembly uit de jaren 80 en 90 terug. Zo eigenzinnig anders, dat je of je het nu wil of niet gewoonweg meegesleurd wordt in hun creaties. De muziek steekt ook echt driedimensionaal in elkaar, waardoor het zorgt voor een exceptionele luisterervaring. Je moet het echt zelf horen om het te geloven en kunnen ervaren uiteraard.
Dörte – Elastische Realität (cd, Platiruma)
Soms krijg je van die onverwacht leuke promo cd’s op de mat. Op het steeds weer verrassende label Platiruma is nu het album Elastische Realität van Dörte verschenen. Hierachter gaat muzikant Thorsten Mennebröcker schuil, die een legendarische cultstatus heeft verworven in Duitsland met onder meer de groep Sturmschäden. Het is een terugkeer op het muzikale podium na 27 jaar. Hij presenteert hier in ruim een half uur 10 songs, die je niet zo maar kunt categoriseren en dat is altijd interessant. Het is speels, dat staat buiten kijf, maar de muziek gaat als een Rupsje Nooitgenoeg door indiepop, postpunk, disco, samplepop, ambient en downtempo en leftfield elektronica. Daar giet hij nog een melancholisch vernis overheen. Hij brengt naast zang ook halfzang of bijna rap en maakt gebruik van vrouwelijke zangsamples. Dat alles pakt net zo stemmig als avontuurlijk uit. Daarbij moet je denken aan een dwarsdoorsnede van Console, The Notwist, Disco Inferno, Dntel, Blixa Bargeld, Styrofoam, The Future Sound Of London, Der Plan en Moby. Ja dan snap je ineens de albumtitel muzikaal gezien ook, Toch gaat het vooral over de wereld om ons heen, die steeds weer andere gedaantes lijkt aan te nemen en soms gewoonweg niet meer te volgen is. Dörte levert een bijzondere en bovenal mooie soundtrack voor verwarrende tijden.
Isbells – And The Noise Settles (cd, Isbells/ V2)
Bij het Belgische Isbells, dat in 2009 van start is gegaan, heb je altijd het idee dat je in het dagboek van diens geestelijk vader Gaëtan Vandewoude bladert. De muziek draait dan ook om de gedachten, gevoelswereld en gebeurtenissen die uit het leven gegrepen zijn. Van een bijna fatale brand, het heengaan van zijn vader, persoonlijke sores en andere zaken. Meestal is het dichtgemetseld met een prettige laag melancholie, maar straalt er altijd hoop vanuit de voegen. Het dagboek wordt nog wel eens met een andere kleur pen ingevuld, waardoor indierock, alternatieve rock, folk, altcountry en pop in divers geschilderde gemoedstemmingen de revue kunnen passeren. Het heeft al 5 prachtalbums opgeleverd, waar nu de zesde And The Noise Settles bijkomt. Zoals altijd omringt Gaëtan (zang, piano, gitaar, Rhodes) zich met min of meer vaste muzikanten en gasten, die ik om de aanpak hier dan wel hun reputatie het vermelden waard vind. Zo schuiven zangeres/gitariste Chantal Acda (True Bypass, Distance, Light & Sky, Sleepingdog, Stasola), bassist/drummer Nicolas Rombouts (Dez Mona), trompettist Jon Birdsong (teveel om op te noemen), klarinettist Firas Al-Alwani, saxofonist Frans Van Isacker, violiste Patricia Vanneste (Sohnarr), de IJslandse muzikant, producer en Bedroom Community labeleigenaar Valgeir Sigurðsson, drumster Anke Verslype (Aki, Bodem), gitarist Elko Blijweert (ook teveel om op te noemen) en toetsenist Niels Verheest. Niet elk elftal is direct succesvol, maar deze weten ondanks de grote en grootse bezetting op sobere maar uiterst effectieve wijze hun doel te raken. Het zijn stuk voor stuk uiterst intieme songs, die niet alleen het dagboek maar tevens de bijbehorende foto’s lijken te tonen. Alles komt recht uit het hart en daar past ook enkel een grillige omlijsting bij. Isbells treedt eigenlijk buiten de gebaande paden, zeker die ze zelf bewandeld hebben, maar dat levert zoveel meer op; zo schuiven ze ook meer de jazzy kant op. Het is intens, meeslepend, droefgeestig en troostrijk tegelijk. Je komt in een contemplatief carrousel terecht waar Flying Horseman, Nick Drake, The White Birch, Tim Hardin, Nils Petter Molvær, I Am Oak, Marble Sounds, Friends Of Dean Martinez, Talk Talk en veel van de projecten van de betrokken muzikanten als associatie opduiken. Gaëtan weet daarbij met zijn heerlijk herfstige zang al voor de rustieke sfeer te zorgen, maar Chantal zorgt daarbij voor het laatste narcotiserende shot. Dit is muziek waarbij je verstild raakt, een traan laat, je laaft aan de schoonheid en toch ook hoop en troost uit weet te putten. Wat een intens en meeslepend meesterwerk!
Mogwai – The Bad Fire (cd, Rock Action)
Eén van mijn favoriete bands als het gaat om de gitaargeoriënteerde postrock is toch wel de Schotse band Mogwai. Ze zijn al 30 jaar onderweg inmiddels en hebben inmiddels al 10 ijzersterke albums uitgebracht; dat los van hun soundtracks. In het genre gaat het vaak van zacht naar enorme erupties, hetgeen zij tot in de perfectie hebben uitgewerkt. Ze zijn bepaald niet blijven hangen en introduceren gaandeweg steeds meer elektronica en zang. Daarmee gaan ze ook meer naar de oorspronkelijke vorm van postrock. Bij ieder album wijzigen ze hun koers, zonder dat je ooit twijfelt aan hun identiteit. Hun laatste album, of eigenlijk laatste twee, stammen uit 2021. Nu zijn ze terug met hun elfde album The Bad Fire, die volgt na een reeks van persoonlijke tegenslagen. De titel is dan ook een term, die in de arbeidersklasse in Glasgow wordt gebruikt voor de hel. De duistere omstandigheden waaruit dit album is geboren zorgen, net als de feniks die uit zijn eigen as herrijst, wel voor een urgent, nieuw en aangrijpend geluid. Ze mogen in drie van de tien tracks rekenen op gitarist/violist van Luke Sutherland (Bows, Long Fin Killie, Music AM, Rev Magnetic). De postrock van weleer steekt soms de kop op, maar ook shoegaze à la Slowdive, desolate elektronische uitstapjes van Nine Inch Nails, Daft Punk-achtige interventies, zwaar emotionele gitaarmuziek zoals The God Machine die zo goed kon maken, de donkere rockgaze van Telstar Ponies, krautrock gerelateerde ingrediënten van Neu en hun eigen filmische muziek. Toch zijn dit slechts allemaal kleine onderdelen van een sound, die vooral helemaal des Mogwais is. Het is in feite een bundeling van alles wat ze hiervoor hebben gemaakt en dan omgesmeed tot een eigenzinnig, diep emotievol, innovatief en vurig geheel. Subliem!