Wij nemen nog een coronaatje, terwijl we hopen dat onze lijstjes viral gaan in het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Dakota Suite & Quentin Sirjacq, Keaton Henson, Mostar Sevdah Reunion, Tall Tall Trees, Torres en Eefje de Visser.
Jan Willem
Dakota Suite & Quentin Sirjacq – The Indestructibility Of The Already Felled (lp/digitaal, Schole)
Noem hem een beroepsmelancholicus of een karakteristieke treurwilg in een besneeuwd landschap, maar de Britse Chris Hooson weet met zijn project Dakota Suite wel keer op keer prachtmuziek te fabriceren die diepe snaren raakt. En dat al sinds 1996. De groep wisselt in het begin instrumentale filmisch en klassiek getinte albums af met meer songgerichte, die allen zonder uitzondering vol staan met melancholische pracht. Vanaf 2007, maar een onderbreking van vijf jaar, zijn het vooral de meer songgerichte songs, die de immer droefgeestige zielenroerselen van Hooson naar buiten brengen. Hij werkt door de jaren heen dikwijls samen met andere artiesten, waaronder ook de geweldige Franse pianist/componist Quentin Sirjacq, die sinds 2005 ook al menig fraaie soloalbums heeft gemaakt. De twee samen blijkt een prima combinatie, getuige hun eerdere vijf albums samen. Nu presenteren ze de lp dan wel digitale release The Indestructibility Of The Already Felled, die ik gelukkig op cd mocht ontvangen. Gezien de lengte van ruim 43 minuten en 11 nummers breed, verbaast het me ook enigszins dat er enkel voor vinyl en digitaal is gekozen. Hoe dan ook, de muziek is in feite geboren in Japan en de liefde van beide heren voor dit land, dat de kunst van het stoppen van de tijd in het vluchtige bestaan beheerst en de waardering heeft voor de natuur. Daarnaast is het eigenlijk een ode aan hun vriendschap en hun beider vrouwen geworden, die hen naar een hoger en onbekend niveau weten te tillen. Of het die liefde is of die innerlijke rust, het klinkt allemaal hoopvoller en wat minder terneergeslagen dan voorheen. Wees gerust, er is genoeg droefgeestigheid over om dit alles weer in heerlijke grijs-zwarte tinten te schilderen, waar de artwork van de vrouw van Chris, Johanna, weer schitterend op aansluit. Chris (zang, akoestische gitaar) en Quentin (piano, vibrafoon, percussie, synthesizers) schetsen prachtig, bezinnende stukken, die hartverwarmend zijn en een diepe indruk weten te maken. Dat ik dan twee composities aantref die mede door Chantal Acda zijn gecomponeerd verbaast me dan ook weer niet. Liefhebbers van Sylvain Chauveau, Sophia, Chantal Acda, Slow Meadow en Talk Talk doen er goed aan deze ook eens tot zich te nemen. Een uitzonderlijke, rustieke beauty.
Keaton Henson – Six Lethargies (cd, Mercury KX)
De Britse muzikant, dichter, schrijver en visueel artiest Keaton Henson laat zich niet eenvoudig in een hokje vangen. Zo start hij als singer-songwriter met lo-fi en folkmuziek, hetgeen terug te vinden is op de albums Dear (2011) en Birthdays (2013). In 2014, hier 2015, heeft hij samen met cellist Ren Ford Romantc Works uitgebracht. Het is een geheel instrumentaal werk geworden, waarop hij zich heeft laten inspireren door zijn idolen Elgar, Vaughan Williams en Saint-Saëns. Het levert een bij de strot grijpend neoklassiek album op. Daarna komt hij met de lp Behaving (2015) en de cd/lp Kindly Now (2016), waarop hij een combinatie van elektronica en singer-songwritermuziek laat horen. Dat is allemaal wat minder aan mij besteed, al blijf ik het proberen. Ik word nu getriggerd door een bericht dat er een heruitgave gaat verschijnen van zijn cd Six Lethargies. Deze is eerder al in oktober vorig jaar uitgebracht, maar gaat nu weer de landsgrenzen officieel over. Hij presenteert hierop 7 composities, die geschreven zijn voor een strijkorkest. In dit geval werkt hij samen met de Royal Liverpool Philharmonic Orchestra. En ja, hij gaat hier weer op de moderne klassieke toer. Ik zeg expres geen neoklassiek, omdat dit echt een meer puur klassieke inslag heeft. Met de lethargie valt het reuze mee, ik zou het eerder als narcotiserend duiden. Henson lijdt aan hevige angsten, waardoor hij ook maar een paar keer per jaar optreedt en wellicht werkt deze muziek ook echt rustgevend voor hem. Hoe dan ook lijkt angst hier wel een goed raadgever en is het een fijne en bovenal bloedstollend mooie mix geworden van Arvo Pärt, Henryk Górecki, Krzysztof Penderecki, Max Richter, A Winged Victory For The Sullen, David Darling en Philip Glass. Hiermee weet hij je 64 minuten lang in vervoering te brengen. Via onderstaande link kan je het hele album eens tot je nemen. Wat een overdonderende pracht!
Mostar Sevdah Reunion – Sreta “The Balkan Autumn” (cd, Snail Records)
Ik ben best trouw aan de bands die ik heel hoog heb zitten, maar na sommige hiaten ben ik ook wel eens te laat. Zo ook bij de imponerende Bosnische formatie Mostar Sevdah Reunion. Kennelijk hebben ze in 2018 na vijf jaar stilte hun nieuwe cd Sreta “The Balkan Autumn” het licht doen zien, waarachter zoals altijd de superproducer Dragi Šestić zit. En wederom op diens voortreffelijke Amsterdamse label Snail Records, dat hofleverancier te noemen is van melancholische, wereldse schoonheid, met een nadruk op Bosnië. De groep, die nog wel eens van line-up wisselt, bestaat al ruim 25 jaar en brengt Balkan muziek waar nostalgie, verdriet en hoop met elkaar verweven zijn. De groep laat hier weer een voortreffelijk en uiterst melancholische mix horen van Balkan muziek, jazz, blues en sevdah (de muziek van de Bosnische moslims). Daarbij laten ze weer emoties horen die universeel zijn en taalbarrières weten te slechten. Deze wonderschone wereldplaat wilde ik, ondanks ietwat te laat, toch niet aan jullie onthouden.
Tall Tall Trees – A Wave Of Golden Things (cd, Joyful Noise / Konkurrent)
In 2017 maakte ik voor het eerst kennis met Tall Tall Trees, hetgeen al sinds 2009 het project is van Michael “Mike” Scavino. Deze Amerikaanse muzikant is een begenadigd zanger en een innovatieve virtuoos op de banjo dan wel de banjola en banjotron (die hij zelf heeft ontworpen). Ongelooflijk treffend duid ik hem destijds als een soort mix van Cat Stevens en Sufjan Stevens. Ja kom er maar op, het is een gave. Maar genoeg over mij. Nu is er de nieuwe cd A Wave Of Golden Things, waarop Scavino wederom een prachtig amalgaam smeedt van folk, lo-fi, singer-songwriter- en psychedelische muziek. Dat lardeert hij bedoeld of onbedoeld met Afrikaans getinte elementen. Het levert een geestverruimende mix op van de eerder genoemde artiesten en Sam Lee & Friends, Grateful Dead en Paul Simon ten tijde van Gracelands. Het is een heerlijk psychedelische cocktail geworden, waarvan je maar wilt blijven drinken.
Torres – Silver Tongue (cd, Merge / Konkurrent)
De net 29 jaar geworden zangeres/gitarist Mackenzie Scott brengt sinds 2013 als Torres haar albums uit. De muziek op haar eerste twee roepen wel associaties op met PJ Harvey. Haar derde Three Futures mag ze uitbrengen op het grote 4AD, waar ze dan met haar meer dromerige sound wel enigszins past. Maar ook weer niet helemaal. De verkoop van dit album valt tegen, maar dat ligt meer aan de vreemde positionering dan aan de kwaliteit. Dat ondanks de hulp van diverse gasten, onder wie ook Adrian Utley (Portishead). Daarna gaat ze weer back to basic en werkt ze solo aan nieuw materiaal. Dat is nu te horen op Silver Tongue, uitgebracht op Merge. Ik denk eerlijk gezegd dat ze nu de 4AD-fans wel helemaal om haar vinger zou hebben gewonden. Nog altijd laat ze namelijk een dromerig rockgeluid horen, maar lardeert dat met fijne mysterieuze klanken. Het is mooi dat ze eigenlijk al die jaren gewoon compleet haar eigen gang blijft gaan en zich niet gek laat maken door het label waarop ze zit. Ze brengt een gloedvol geluid, dat gedragen wordt door haar bitterzoete doch warme zang. Daarmee zal ze de fans van onder meer Lisa Germano, Kendra Smith, PJ Harvey, Soap&Skin, Nico, Angel Olsen en Cat Power wel aanspreken. Torres blijft een eigenwijze tante, die ondanks haar uitstekende startpositie alsmaar beter lijkt te worden.
Eefje de Vissser – Bitterzoet (cd, Sony Music)
Taal is zeg maar haar dingetje. Het speelt een belangrijke rol op de drie voorgaande albums van singer-songwriter Eefje de Visser. Ze gooit ook altijd hoge ogen met haar prachtige zang met een licht Brabantse tongval. Toch lijkt ze per album verder van het singer-songwriterpad af te wijken. Op haar vorige Nachtilcht (2016) spelen de elektronica al helemaal een grote rol, hetgeen de verstaanbaarheid niet altijd ten goede komt. Wel levert het een schitterend op, net als die ervoor trouwens. De elektronische invloed is op haar vierde album Bitterzoet alleen maar toegenomen. De muziek steekt net weer iets beter in elkaar dan voorheen en ook haar zang is daar waar bedoeld beter te verstaan. Want ze werkt tevens met de nodige stemeffecten, die meer als instrument gebruikt worden. Soms koerst ze haast richting krautrock, wat best bijzonder is met haar zang erbij. Het zorgt voor een mysterieus vernis. Ik moest echt wel even wennen aan deze nieuwe sound, maar per luisterbeurt groeit dit album met reuzenstappen. Alweer een fraai wapenfeit van dit unicum.