Midden in de dooi een nieuwe vorst. Kijk het kan ook in één zinnetje! Over op de orde van de dag en onze prinsheerlijke lijstjes uit het:
We luisterden naar: Ludovico Einaudi, Mountains, Alec K. Redfearn And The Eyesores, Saffronkeira, Tomahawk, Simon Fisher Turner & Philippe Petit, Cam Penner, Voivod en Indonesia Pop Nostalgia – Pan-Indonesian Pop, Folk, Instrumentals & Children's Songs 1970s-1980s.
Na het overdonderende live album The Royal Albert Hall Concert (2cd+dvd, 2010) is er eindelijk weer een nieuw studio album van deze Italiaanse pianist/componist Einaudi, die onder meer al prachtige albums als Le Onde, Eden Roc en Divenire op zijn naam heeft staan. Hij brengt doorgaans een mix van neoklassiek, filmmuziek en minimal. Dat hij de experimenten niet uit de weg gaat blijkt wel uit het feit dat hij op de genoemde liveplaat samenwerkt met Robert Lippok (To Rococo Rot), die live elektronica brengt. Ook is hij eenmaal op de nieuwe cd te horen, waar de overige elektronica gewoon door de 57-jarige Einaudi zelf gebracht worden. Daarnaast is hij te horen op piano, celesta, gitaar, bas, klokkenspel, moog, loops en uiteraard als componist van het geheel. De melancholische muziek wordt verder namelijk gebracht door een waar leger aan strijkers (violen, altviolen, cello’s contrabassen) en verder gasten op harp, kalimba, tamboerijn en klokkenspel. Je krijgt een wonderschoon stemmig geheel dat tussen minimal en neoklassiek uitkomt. Voor fans van Clint Mansell, Ólafur Arnalds, Max Richter, Susumu Yokota en Kronos Quartet.
Mountains – Centralia (2cd, Thrill Jockey)
Sietse noemde deze nieuwe vorige week al en ik sluit me aan bij zijn commentaar. Ik ben ook blij dat ze meer terugkeren naar de oude vorm, hoewel ze de krautrock en psychedelica van voorganger Air Museum wel in de rugzak hebben zitten. Maar de akoestische instrumenten zijn weer prominenter aanwezig en daardoor ook de folkelementen. Dat levert weer een nieuw pareltje in hun toch al fraaie discografie op. De ambient die ze hier produceren draait steeds verleidelijke rondjes om psychedelische, drone-achtige en experimentele muziek. Hiermee creëren ze heel bijzondere spanningsbogen die je tot het einde toe zullen weten te boeien. Sterk album! Oja, die tweede schijf. Ik heb er dus wél een live album bij.
A
lec K. Redfearn And The Eyesores – Sister Death (cd, Cuneiform)
Helemaal over het hoofd gezien afgelopen jaar, terwijl ik dit combo al volg sinds hun Eyesores en Amoebic Ensemble dagen. Nu is Redfearn weer terug met The Eyesores, na een uitstapje met The Seizures, waar hij zich weer omringt met allerlei artiesten waaronder ook zangeres Orion Rigel Domisse. Hij en de zijnen brengen op hun zesde cd een fraaie mix van folk, psychedelica, krautrock, dark cabaret en progrock. Fans van Espers, Fursaxa, Thinking Plague, Firewater, Beat Circus en Humanwine moeten dit zeker eens checken. Muziek waar woorden als bezwerend, krachtig, weird, geestverruimend, eigengereid en schoonheid één geworden zijn.
Saffronkeira – A New Life (2cd, Denovali)
Saffronkeira – Tourette (cd, Denovali)
Dit is het bijzondere project van de Italiaan Eugenio Caria. Afgelopen jaar ziet eerst de dubbelaar het licht, waarop hij rauwe, ambientachtige creaties fabriceert. De geluiden die hij gebruikt hebben vaak een industrieel karakter. Plots kan hij ook weer een andere afslag nemen, waardoor de muziek ook wel eens uitkomt bij musique concrète, glitch, idm en wat vaker neoklassiek. De cd brengt duistere, intrigerende en tevens wonderschone muziek die hij de afgelopen jaren gemaakt heeft.
Nu is er een volgend album, dat meteen laat horen dat hij het de luisteraar
weer niet gemakkelijk wil maken. De luide, ongepolijste sounds plant hij bedachtzaam in de ambient ondergrond. Ze scheppen een bijzondere, unheimische atmosfeer waarbij je steeds verrast wordt door zijn ludieke vondsten. De veelal dreigende muziek schakelt op onverwachte momenten over op neoklassiek om je weer heel even te pleasen. Daarna duikt hij weer een oneindig zwart gat in waar van alles, zij het vaak op minimale wijze, gebeurt. De invloeden lopen uiteen van Autechre, Hecq, Xela en Fennesz tot Murcof, Max Richter en zelfs Arvo Pärt. Op bevreemdende wijze weet hij er toch één geheel van te smeden. Biologerend elektronica, die per luisterbeurt zich dieper onder de huid nestelt.
Tomahawk – Oddfellows (cd, Ipecac)
Na vijf jaar is dit rockende vehikel rond de hyperactieve Mike Patton (Faith No More, Fantômas, Mr. Bungle, Maldoror, Weird Little Boy, enz) terug. Hij wordt nu op het vierde album, uitgebracht op het eigen Ipecac, naast Duane Denison (Jesus Lizard, Unsemble, Denison Kimball Trio) en John Stainier (Helmet, Battles) vergezeld door zijn oude strijdmakker Trevor Dunn (Mr. Bungle, Fantômas). Uiteraard komt er van alles langs in dit rockcombo, want Patton is gelukkig niet zo stijlvast (Dunn trouwens ook niet). Ze brengen derhalve rock die nog het dichtst in de buurt komt van Faith No More, maar dan aangevuld met jazz, funk, pop, metal, surf en de prettig gestoorde variaties van Mr Bungle. En dan toch weer anders. Ik ben een Patton-fan dus misschien wat eerder tevreden, maar ik heb zo’n vermoeden dat dit album ook breder gedragen gaat worden.
Simon Fisher Turner & Philippe Petit – A Ti Dou Li Dum A Ti Dou Li Dou Ti Dé (cd, hellosQuare)
Simon Fisher Turner, ook wel bekend als SFT en in Deux Filles als Claudine Coule, is van tieneridool in 30 jaar tijd uitgegroeid tot één van de meest gerespecteerde avant-gardisten, soundtrackmakers (onder meer voor Derek Jarman) en experimentele componisten die met legio artiesten en labels heeft samengewerkt. Petit zal de trouwe Caleidoscoop lezer wel weten, is de hyperactieve Franse draaitafel en elektronicaspecialist, die solo, met vele andere artiesten en Strings Of Conciousness de ene na de andere release uitbrengt. Dit na jaren de labels Pandemonium en BIP_Hop te hebben gerund. Nu brengen deze twee grootheden samen iets dat nauwelijks te beschrijven valt. De titel suggereert al een soort kinderlijk wijsje, maar dat is er dan wel één uit een Stephen King verhaal. De kinderlijke, frisse energie zit ook wel in de mash-ups van snaren, strijkers, elektronica, percussie, klingelklangelgeluiden en kraakjes en bliepjes, maar de output is bloedstollend en dikwijls zeer duister. Dat laatste is ook Petits handelsmerk geworden. Aan de grond nagelende muziek, met name in de lange, rustiger opgebouwde composities. Groots!
Cam Penner – To Build A Fire
Americana zoals Americana moet zijn. Een liedje als Curiosity doet denken aan de Felice Brothers ten tijde van hun titelloze plaat uit 2008, toen ze op hun meest melancholisch én best waren. Lichtjes gechargeerd gaat Penner in Gasoline Summers zelfs richting Vic Chesnutt. Dat dramatiek en ambitie hem niet vreemd zijn, bewijst ook de stemmige instrumentale opener, vol blazers.
Voivod Target Earth
Just when you thought it was over … na nog twee albums lang de laptop van overleden gitarist Piggy te hebben uitgeknepen gaan de Canadezen nu toch verder met een vervanger. Ik geef toe: ik was sceptisch. Behalve een toch wel behoorlijk lelijke hoes moet ik enigszins schoorvoetend toegeven dat Target Earth best een lekker album is geworden wat zich zeker kan meten met die 'restjesplaten'. Experiment is de heren nog steeds niet helemaal vreemd, zo gaan ze zelfs terug naar hun Canadese roots in Kluskap O'Kom. De stap naar het aggressieve geluid met zanger/bassist Eric Forrest op Negatron en Phobos was echter groter dan dit regressieve vervolg op het progressieve geluid met Piggy's opvolger Chewy. Het is misschien ook wat veel gevraagd om nóg eens baanbrekend te zijn met zo'n eigen geluid, maar Target Earth voor oude fans smakelijke maar gesneden koek.
Indonesia Pop Nostalgia – Pan-Indonesian Pop, Folk, Instrumentals & Children's Songs 1970s-1980s
Mark Gergis van Sublime Frequencies ging 'solo' met het label Sham Palace. Waarom precies weet ik niet, want de extended Leh Jani van publiekslieveling Omar Souleyman en nu deze collectie zijn zoals we ze gewend zijn van het moederschip: opbeurende klanken uit verre oorden. Doordat er deze keer ook kinderliedjes tussen zitten is het nog iets vrolijker dan normaal, gelukkig wordt het nergens echt Kinderen Voor Kinderen. Behalve dat blije gedoe zijn er ook sexy Soendanese klanken te vinden, wat mooi aansluit op mijn recente obsessie. Wel een veel meer verantwoorde begeleiding op Gergis' collectie, natuurlijk. Wederom een fijne verzameling voor eenieder die het werk uit het SubFreq kamp kan waarderen.
En dan wil ik nog even kort stilstaan bij het overlijden van de Turkse crooner en pianist Ferdi Özbeğen, müziğiniz için teşekkür ediyoruz …