“Je leeft hiernaartoe”. Parende panda’s!?! Nou wij leven gewoon zonder seks met dieren toe naar onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Algiers, Bonny Light Horseman, Sarah Mary Chadwick, Deutsche Ashram, En Attendant Ana, The Innocence Mission, Anne Kalmering & Stahlhammer Klezmer Classic, Poppy, Raphael Weinroth-Browne en Wire.
Jan Willem
Algiers – There Is No Year (cd, Matador)
Het lijkt erop dat het toch al redelijk sensationele Algiers er alleen maar beter en explosiever op wordt, al weten ze met hun gelijknamige debuut uit 2015 al diepe indruk te maken. En het vervolg The Underside Of Power (2017) mag je ook bepaald niet uitvlakken. Hun ludieke wijze om rock te koppelen aan post-punk, gospel, soul, elektronica en zelfs industrial is uniek te noemen. Kopman, zanger en multi-instrumentalist Franklin James Fisher beschikt daarbij ook nog eens over een prachtig authentieke soulstem. Samen met de andere leden Ryan Mahan, Lee Tesche en ex-Bloc Party drummer Matt Tong, die samen zorg dragen voor zang, gitaar, bas, drums, programmering, piano, synthesizer, percussie, metaalblad en andere vreemde voorwerpen, verschijnt nu het derde album There Is No Year, dat door Randall Dunn (Sunn O))), Sun City Girls, Earth) en Ben Greenberg (Pygmt Shrews, Zs, Uniform) is geproduceerd. Hierop trekken ze fel van leer en worden de eerder genoemde genres nog steeds op uiterst originele wijze gemixt, zij op aangescherpte wijze. Ze klinken zo anders dan wie dan ook, zonder zich helemaal te vervreemden. Misschien moet je dit duiden als soulvolle future r&b post-punk. Hoe dan ook leveren ze in een goede 40 minuten weer 11 tracks, die het verschil weten te maken. Luister zelf hieronder maar eens naar deze overdonderende pracht en kracht!
Bonny Light Horseman – Bonny Light Horseman (cd, 37d03d / Konkurrent)
De cover van het gelijknamige album van de Amerikaanse groep Bonny Light Horseman zou er zo één van Chantal Acda kunnen zijn. Qua verstilde tijdloze muziek, zou ze elkaar ook niet bijten. Bonny Light Horseman leunt alleen meer naar de altcountry. De groep wordt gevormd door Anaïs Mitchell (zang, akoestische gitaar), Eric D. Johnson (zang, gitaren, banjo, harmonica, piano) van de Fruit Bats en Josh Kaufman (zang, gitaren, orgel, piano). Daarbij hebben ze gastenlijst van maar liefst 14 muzikanten, waaronder Aaron Dessner (The National), Lisa Hannigan, The Staves, Kate Stables (This Is The Kit) en Justin Vernon. Ondanks deze enorme inbreng leggen ze toch een sober geluid aan de dag, waarbij de gasten wel zorgen dat de stijl steeds net weer iets varieert rondom de altcountry. Ook folk en singer-songwritermuziek passen bijvoorbeeld de revue. Verder is het muziek die op smaakvolle wijze laveert van de jaren 70 naar nu en variëren ze goed met de mannelijke en vrouwelijke vocalen. Hiermee zullen ze een breed publiek aanspreken. Een stemmig en landerig droomdebuut, waarbij de liedjes steeds verder onder je huid kruipen.
Sarah Mary Chadwick – Please Daddy (lp, Sinderlyn / Konkurrent)
Hoewel de uit Nieuw-Zeeland afkomstige multi-instrumentalist en beeldend kunstenares Sarah Mary Chadwick, die al jaren in Australië werkt en woont, sinds 2012 reeds 5 albums heeft uitgebracht, blijft ze toch ietwat onder de radar. Dat kan zijn doordat ze haar muziek veelal enkel op vinyl uitbrengt, want aan de kwaliteit ligt het echt niet. Ook haar indierock/grungeband Batrider, waarmee ze voor die tijd 5 albums heeft uitgebracht heeft hier nooit echt voeten aan de grond gekregen. Ik kan één en ander toch echt wel aanraden. Zeker solo zal ze menigeen aanspreken. Dat zal zeker gelden voor haar nieuwe lp, ja weer vinyl, Please Daddy. Ze citeert ter begeleiding van haar nieuwe album Nietzsche:
‘Alleen grote pijn, die lange, langzame pijn die zijn tijd en waarin we als het ware boven groen hout worden verbrand, dwingt ons … af te dalen naar onze ultieme diepten … Ik betwijfel of dergelijke pijn ons ‘beter’ maakt – maar ik weet dat het ons dieper maakt.’
En inderdaad gaan de 10 nieuwe tracks dikwijls over pijn, die invoelbaar, oprecht en confronterend is. Ze neemt daarbij ook bepaald geen blad voor de mond. Het verschaft haar een eigen podium, waarop ook best gelachen kan worden, want ze lardeert de ernst met voldoende relativerende humor. Daarbij vormt haar getormenteerde zang de prettige rode draad. Zelf verzorgt ze naast de zang ook de keyboardpartijen en krijgt steun op drums, bas, fluit en trompet. Daarmee belanden de songs ergens tussen alternatieve rock en folk. Je moet denken aan een eigengereide mix van Nico, Lisa Germano, Thalia Zedek, Aldous Harring, Torres, Nina Nastasia en Samantha Crain. Het is hoe dan ook weer een prachtig emotievol geheel geworden, dat een groter publiek verdient.
Deutsche Ashram – Whisper Om (lp, Wormer Bros / Konkurrent)
Ik hoor voor het eerst van de eigenzinnige multi-instrumentalist Ajay Saggar met de groep Donkey. Hij heeft dan al het project Dandelion Adventure achter zich gelaten. Later kom ik hem ook tegen in The Bent Moustache, The Common Cold en King Champion Sounds. In 2016 brengt Saggar samen met zangeres Merinde Verbeek als Deutsche Ashram het ontwapenende en ongelooflijk mooie debuut Deeper And Deeper uit. Hierop laten ze interessante lassen horen van shoegaze, post-punk, psychedelische rock, krautrock, droompop en noise. De sterke zang van Merinde lijkt daarbij op een mix van Elizabeth Fraser (Cocteau Twins) en Alison Shaw (Cranes), hetgeen prachtig op de eigengereide, melancholische muziek aansluit. Nu zijn ze terug met de lp Whisper Om. In 10 nummers lang en bijna 3 kwartier breed trekken ze grotendeels de lijn van hun debuut door, zij het op iets donkerder wijze. Tevens leggen ze meer dromerigheid en gaze aan de dag, maar nog altijd met die eigen kruisbestuiving aan stijlen. Hoewel ze een volslagen eigen sound in huis hebben, roept de muziek associaties op met Disco Inferno, Cocteau Twins, Curve, Bowery Electric, Lush, The Cure en Space Siren. Met één been in de jaren 80 staan ze verder helemaal in het hier en nu met wonderschone muziek, die voer voor de melancholici onder ons is.
En Attendant Ana – Juillet (cd, Trouble In Mind / Konkurrent)
Margaux Bouchaudon, Camille Fréchou, Maxence Tomasso, Adrien Pollin en Antoine Vaugelade vormen het uit Parijs afkomstige kwintet, die op hun debuut Lost And Found een fijn tegendraads en uptempo indiepop geluid aan de dag leggen. Daar gaan ze op hun nieuwe album Julliet op nog puntiger wijze mee verder. Met een gezonde punkattitude laten ze hun kunstzinnige, ietwat onrustige en bepaald niet te voorspellen rocksound horen. Ze doen daarbij denken aan Britse, Amerikaanse en zelfs Japanse bands en niet bepaald aan een Franse. Je moet ergens denken aan het midden van Hail, That Dog, Deerhoof, Stereolab, Lush, Frankie Rose en La Luz, al hoor je er vast ook anderen in. Doet er ook niet toe, want dit is een geweldig pakkend en ronduit lekker album geworden. Ook zonder stokbrood.
The Innocence Mission – See You Tomorrow (cd, Bella Union)
De Amerikaanse groep The Innocence Mission, rond het echtpaar Karen en Don Peris, levert eigenlijk altijd mooie albums af. Alleen hoef ik ze niet per se allemaal te hebben. Ze wisselen sinds hun prachtige, gelijknamige debuut uit 1989 namelijk goede albums af met die gewoonweg iets extra’s hebben. Maar als ze je in dat laatste geval weten te raken, gaat dat tot diep in elke vezel. Dan ga je zelfs als ongelovige geloven, zo mooi. Karen Peris (zang, gitaar, piano, pomporgel, accordeon, lage harmonica, melodica, bas, keyboards, mellotron) en Don Peris (gitaar, drums, pauk, zang) keren samen met het vaste derde lid Mike Bitts (contrabas) terug met hun nieuwe album See You Tomorrow. Al snel merk je dat hier alles klopt. De juiste emotie, de perfecte muzikale omlijsting en van een verlammende pracht. Karen’s geknepen en lijzige zang zit op prettige wijze ergens tussen Natalie Merchant, Edie Brickell, Lou Rhodes, Stevie Nicks en Harriet Wheeler in. Dat is wel iets waar je van moet houden, want het bepaalt in grote mate de sound van de groep, al mag de muziek er ook zeker wezen. Op ingetogen wijze, zonder ook maar één noot te verspillen, raken ze enorm diepe snaren, die ik op enkele van hun voorgaande werken echt heb gemist. Dat nog los van de ongerepte schoonheid en heerlijke melancholie erachter. Het is voer voor liefhebbers van Mazzy Star, Low, Joni Mitchell, Sodastream, Cranes en de hierboven genoemde zangeressen. Het is prijzenswaardig dat ze na meer dan 30 jaar nog altijd op zulke fraaie wijze weten te verrassen.
Anne Kalmering & Stahlhammer Klezmer Classic – Vayter (ווייַטער) (cd, Kakafon Records / Xango Music Distribution)
Ik houd van uiteenlopende wereldse muziek en folk, waaronder ook klezmer. Als melancholicus spreekt de meer droefgeestige variant me het meest aan, al kan ik de meer uptempo en feestelijke ook waarderen. Het mooie van klezmer is ook dat het muziek van vele culturen herbergt, al is de reden daarvan, de diaspora, niet bepaald fraai. Maar muziek heelt wonden, deelt verdriet en vreugde en dat kan net als bijvoorbeeld met roma muziek ook met klezmer. Anne Kalmering is een Zweedse zangeres en actrice van Russisch-Joodse komaf. Haar repertoire gaat van Asjkenazische en Sefardische tradities tot moderne muziek. Ze werkt samen met het trio Stahlhammer Klezmer Classic, rond violist en concertmeester Semmy Stahlhammer, dat zijn wortels heeft in het Stahlhammer-orkest dat van 1920-1939 in Polen actief was en grootvader en ooms van Semmy in de bezetting had. Nu gaat die traditie dus verder. Daarnaast zijn het accordeoniste Miriam Oldenburg en celliste Isabel Blommé, waarbij de laatste onder meer al eens te horen is bij Stina Nordenstam. Samen debuteren ze nu met Vayter (ווייַטער), hetgeen “verder” of “vooruit” betekent in het Jiddisch. Ze serveren hier 12 tracks, die op een enkele uitzondering na uiterst stemmig zijn. De muziek is een ontmoetingsplek aan stijlen geworden en gaat van klezmer, Joodse volksmuziek en zelfs Hongaarse folk tot tango, kamer- en Barokke muziek. Daarbij zingt Kalmering werkelijk op wonderschone wijze in het Jiddisch en Ladino aka Judeo-Spaans (taal van de Sefardische Joden). De mogelijke taalbarrière vormt geen probleem, aangezien de universele emoties een begrijpelijk taal spreken. Je wordt betoverd door de muziek die je ergens tussen Pablo Cassals, L’Arpeggiata, Yasmin Levy, The Klezmatics, Chava Alberstein, Ithzak Perlman en Muzsikás kunt plaatsen. Ontroerend goed (en ideaal ter kalmering #woordspelingmoetkunnen).
Poppy – I Disagree (cd, Sumerian Records)
Met YouTube volgende dochters ben ik al eerder gestuit op de naam Poppy, dat het alterego is van de Amerikaanse zangeres, YouTuber, actrice, model en naar het schijnt zelfs religieus leidster Moriah Rose Pereira. Met haar muziek had ik tot nu toe niet echt wat. Ze bracht altijd iets dat tussen synth-pop, bubblegum, dance-pop en tevens ambient en experimentele muziek inzat. Ietwat ongrijpbaar, maar voor mij dikwijls te plat dan wel te poppy en toch intrigerend genoeg om in de smiezen te houden. Ik ben nu toch overstag gegaan bij haar nieuwe album I Disagree. Hierop combineert ze in feite haar poppy sound met metal. Daardoor roept ze meteen associaties op met Babymetal, al is het minder tienergedrag. Maar ook shoegaze, dance, pop en rock passeren de revue. Daardoor lijkt het soms ook op een bevreemdende mix van Billie Eilish, Nine Inch Nails, Blonde Redhead, Garbage, My Bloody Valentine en Marilyn Manson. Ik ben er eigenlijk niet uit of ik het een goede grap vind of gewoonweg een steengoed album. Maar het feit dat ze me zo laat zweven en nadenken zegt al iets. Het voelt een beetje als kakken op een bloempot. En de diverse combinaties zijn echt goed gevonden. Ik scoor alleen geen bonuspunten bij mijn dochters met deze muziek. Maar goed, dat ze het er niet mee eens zijn ben ik wel gewend. I disagree!
Raphael Weinroth-Browne – Worlds Within (cd, Raphael Weinroth-Browne)
Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken dat de cello mijn lievelingsinstrument is. Het is een instrument dat zoveel mogelijkheden en emoties in zich heeft. Je kunt er robuust maar ook heel gevoelig op strijken en het leent zich zelfs voor metal; kortom van uiterst melancholisch naar woest. De Canadese multi-instrumentalist Raphael Weinroth-Browne is lid geweest van de progressieve death metalband Cholera, het neoklassieke duo The Visit, de kamerfolk/ neofolk groep Musk Ox en het met Oosterse elementen gelardeerde neoklassieke Kamancello. Hoewel hij onder zijn eigen naam ook al menig jaren dingen naar buiten brengt, is Worlds Within pas zijn eerste soloalbum. Op dit debuut krijg je in ruim 40 minuten 10 tracks, die hij met cello, versterkers en effectpedalen heeft gefabriceerd. Hij laat hier een breed scala aan stijlen en emoties horen, die zo mooi bij de cello passen. Dat gaat van desolate, droefgeestige stukken, die me wel eens doen denken aan David Darling, tot de meer noisy en heavy stukken waar je ook zijn metal verleden goed in terughoort. Dan moet je ter referentie meer denken aan Alder & Ash, The Eye Of Time en een vleugje Apocalyptica. Maar wat hij ook laat horen, het is allemaal intens en bij de strot grijpend mooi. Liefhebbers van de genoemde bands en de betere, meer diepgravende neoklassiek met een randje zullen hier echt hun hart aan op kunnen halen. Grootse klasse!
Wire – Mind Hive (cd, Pink Flag / Konkurrent)
Ik ben iedere keer weer net zo verbaasd als blij verrast als er een nieuw Wire album verschijnt. De legendarische groep viert later dit jaar hun 44ste verjaardag, maar er zit geen sleet op hen. Keer op keer brengen ze gewoon weer sterke, urgente muziek uit. Door de jaren heen houden de diverse leden er ook menig ertoe doende solo- dan wel zijproject op na, waar Dome, Cupol, P’O, Duet Emmo, Wir, He Said en het nog altijd bestaande Githead sterke voorbeelden van zijn. Tegenwoordig bestaat Wire uit Colin Newman (zang, gitaren, keyboards), Graham Lewis (bas, keyboards, achtergrondzang) en Robert “Gotobed” Grey (drums), respectievelijk 65, 66 en 68 jaar, aangevuld met de veel jongere Matthew Simms (gitaar, lap steel, keyboards, synthesizer) uit It Hugs Back. Je zou inmiddels kunnen stellen dat er na hun punk en wave begin via de artrock en avant-garde nu een soort definitieve Wire sound is ontstaan. En toch weten ze ook daar nog steeds met andere invalshoeken voor genoeg nieuws te zorgen, ook al hebben ze wel een zeker herkenbaar en uniek geluid in huis. Zou dat op hun zeventiende album Mind Hive anders zijn? Nee natuurlijk niet! Gelukkig niet! Ze laten 9 nieuwe tracks het licht zien, die weer heerlijk melancholisch, meeslepend en messcherp zijn. Ik klink een beetje als een oude zak als ik zeg dat muziek als deze tegenweurdig eigenlijk niet meer gemaakt wordt, maar feitelijk heb ik gewoon ontzettend gelijk. En misschien moet ik ook geen tegenweurdig zeggen. Deze klasbakken kunnen hoe dan ook nog jaren mee!