Britten in de put, een Spaans jongetje in de put, Sjinkie in de put en de voetballerij een bodemloze put. Laten we dan maar hoop putten uit onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: BOT, Wannes Cappelle/ Broeder Dieleman/ Frans Grapperhaus, Aidan Moffat & RM Hubbert (2x), Treha Sektori, Sunny War en Yeggmen.
Jan Willem
BOT – Plaat (cd, BOT Recordings)
BOT bestaat uit liedjesschrijver Job van Gorkum (zang, euphonium, sousafoon, telefoon, megafoon, schellenboom), machinebouwer Doan Hendriks (langhalsgitaar, Stantrompet, graaftoeter, sladroger fluitmegafoon, cello met hulpmotor, vitrofoon, laarzenbak, Hammond, schreeuwpaal, zang), componist Tomas Postema (prepared piano, Fender Rhodes, Crumar Roadracer, Crumar Organizer, Hohner pianet, urlitzer, marimba, Korg MS-20, Hammond, harmonium, langhalsgitaar, lamellenbas, klarinet, telefoon, blaasorgel, zang) en machinebouwer Geert Jonkers (drums, percussie, theremin, marimba, graaftoeter, dakpannen, gong, mechanische jazzdrummer, schraapton, buisklok, langhalsgitaar, harmonium, shekere, sladroger, zang). Dat uitgebreide instrumentarium heb ik expres zo volledig uitgetypt, omdat het wat zegt over hetgeen de groep brengt. Hun aanpak doet namelijk wel denken aan die van de Einstürende Neubauten en Faust, al tappen muzikaal gezien toch weer uit andere vaatjes. De groep heeft een theaterachtergrond en brengt robuuste muziek met rauwe beeldenpoëzie. Ze brengen een soort nachtelijke mix van ongepolijste blues, begrafenismarsen en avant-garde, die liefhebbers van De Kift, Tom Waits, Firewater, Kaizers Orchestra en Plan Kruutntoone wel zal bevallen. Maar eigenlijk past niets helemaal door hun unieke instrument- en taalgebruik. De cd is ook gestoken in een heel fraai boekwerk met een metalen geëtst plaatje voorop. Een schitterend totaalkunstwerk van eigen bodem!
Wannes Cappelle, Broeder Dieleman, Frans Grapperhaus – Dit Is De Bedoeling (mcd, Snowstar/ Unday)
Hoewel ik qua luisterbeurten nog lang geen punt heb gezet achter het verbluffende totaalkunstwerk Komma (2018) van Broeder Dieleman, is Tonnie Dieleman alweer terug met een nieuw project. Gewapend met banjo en zijn stem brengt hij samen met gitarist/zanger Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal de mini cd Dit Is De Bedoeling uit. De twee ontmoeten elkaar in 2017 op het Rotterdame Motel Mozaique festival en besluiten samen een muzikaal pad te bewandelen, waarbij ze met cellist Frans Grapperhaus verworden tot een trio. Dieleman en Cappelle zingen respectievelijk in het Zeeuws-Vlaams en West-Vlaams, maar zetten die in voor grensoverstijgende muziek die op schone wijze universele emoties naar buiten brengt. De banjo en de gitaar vormen daarbij vaak sobere schetsen die op prachtig wijze ingekleurd worden door het stemmige cellospel, al dan niet met enkele veldopnames. De drie weten elkaar goed aan te vullen en te versterken en krijgen her en der nog steun van Pim van de Werken (harmonium, productie). Hun muziek nestelt zich ergens tussen folk en slowcore, maar je zal vooral genieten van en geraakt worden door de diepgravende emoties en de prettige sfeer die er vanuit gaan. En dat is vast de bedoeling. Ondanks de slechts 6 nummers die samen een goede 23 minuten duren, is dit een groots kleinood geworden.
Aidan Moffat & RM Hubbert – Here Lies The Body (cd, Rock Action)
Aidan Moffat & RM Hubbert – Ghost Stories For Christmas (cd, Rock Action)
Na zijn periode (1995-2006) met de geweldige Schotse band Arab Strap, ervoor heeft hij nog even in Bay gezeten, gaat frontman Aidan Moffat in allerlei incarnaties en met verschillende muziek verder. Zo is er het experimentele elektronische project Lucky Pierre, ook wel L. Pierre geheten, de postrockband The Sick Anchors en de indierock supergroep The Reindeer Section, maar ook bij Aloha Hawaii, Ben Tramer en Angry Buddhists vind je hem terug. Dat nog even los van releases onder zijn eigen naam, al dan niet als Aidan John Moffat of samen met The Best-Ofs, plus joint ventures met Emmeline Pidgen en Bill Wells. Moffat zit bepaald niet stil. Afgelopen jaar werkt hij tweemaal samen met de Schotse gitarist en singer-songwriter RM Hubbert (Robert), die voorheen in de mathrockgroep El Hombre Trajeado heeft gespeeld maar solo meer in de folk/rock-hoek uitkomt. Op hun gezamenlijke album Here Lies The Body brengen ze grillige songs die zich een weg banen door indierock, avant-garde, pop, experimentele muziek en elektronisch geladen songs. Daarbij mogen ze rekenen op pianist Rachel Grimes (Rachel’s, King’s Daughters & Sons, Hula Hoop), celliste/zangeres Siobhan Wilson (aka Ella The Bird) en saxofonist/klarinettist John Burgess (The Bill Wells Octet). Ze maken heerlijk melancholische songs, die totaal onvoorspelbaar maar buitengemeen mooi en boeiend zijn. Ook geschikt voor in de kroeg.
Aidan Moffat (zamg, drums, keyboards) en RM Hubbert (gitaar, piano, zang) laten andermaal van zich horen middels de kerstplaat Ghost Stories For Christmas. Hier worden ze geruggensteund door violiste/zangeres Jenny Reeve (The Reindeer Section, Bdy_Prts, Strike The Colours, Eva), (solo) zangeres Emma Pollock (The Delgados, The Burns Unit), drummer David Jeans (The Zephyrs, Arab Strap) en wederom John Burgess (hier op klarinet en fluit). Ze brengen in 10 tracks zowel liedjes als verhalen, waaronder covers van Elvis (“Lonely This Christmas”) en Yazoo (“Only You”) en woorden van Hans Christian Andersen en Charles Dickens. De muzikale aanpak ligt wel in het verlengde van hun vorige album, zij het dat het hier uiteraard allemaal wat sfeervoller is. Hoewel, soms klinken de verhalen mede door de loodzware stem van Moffat ook aardig grimmig (en dat zelfs zonder de gebroeders Grimm). Ook al is het een beetje mosterd na de kerstmaaltijd, het is evengoed een fraai album geworden.
Treha Sektori – The Sense Of Dust And Sheer (cd, Cyclic Law)
Treha Sektori is het inmiddels 10 jaar lopende dark ambient project van de Fransman Dehn Sora (zang, gitaren, floor tom, war drums). Sinds 2009 heeft hij 4 releases naar buiten gebracht plus nog drie splitalbums en een paar mini’s. Zijn muziek is doorgaans een mix van dark ambient, tribal music drones en industiral en kernmerkt zich door een gitzwarte, maar bij de strot grijpende atmosfeer. Op The Sense Of Dust And Sheer, met subtitel “And Collected Works”, brengt hij 6 stukken, die een verzameling zijn van niet eerder uitgebracht materiaal van video- en filmwerken en materiaal dat alleen beschikbaar is op vinyl. Naast een compositie voor film krijg je nummers die hij heeft gemaakt met Muhd, waarbij Kristoffer Rygg van Ulver te horen is op zang, Amenra, Innerwoud en Syndrome. Het doet allemaal bepaald niet onder voor zijn reguliere werk. Denk aan een hybride van Phylr, In Slaughter Natives, Giulio Aldinucci Omala en Shrine. Een zeer fijne aanvulling op zijn toch al geweldige discografie.
Sunny War – With The Sun (cd, Hen House Studios)
Sunny War is de artiestennaam van singer-songwriter en gitariste Sydney Lyndella Ward. Vorig jaar brengt ze haar album With The Sun uit, waarop ze in een kleine drie kwartier 13 songs de revue laat passeren. Zelf zegt ze beïnvloed te zijn door uiteenlopende artiesten als Robert Johnson, Elmore James, Tracy Chapman, Joan Armatrading en Black Flag. Blues, folk, rock & roll en punk, het zijn toch voor blues, folk en een toefje indierock die hier te horen zijn. Sunny beschikt over een intens en wonderschoon stemgeluid waarmee ze haar en blijkt ook aardig virtuoos op haar akoestische gitaar, met haar bijzondere plukstijl die die ze zowel op sobere als complexe maar altijd doeltreffende wijze inzet. Ze krijgt hulp van gasten op bas, cello, drums, percussie, viool, altviool, piano en gitaar, maar brengt steeds een bescheiden prachtgeluid naar buiten. Ik vind het lastig om haar helemaal te plaatsen maar denk aan de gulden middenweg tussen Soccer Mommy, Nick Drake, Mirel Wagner, Robert Johnson, Chloe Charles, Tracy Chapman en Billy Holiday en dan gewoon braaf gaan luisteren. Een sublieme cd!
Yeggmen – Together In The Fullness Of A Solar System (cd, Yeggmen)
Yeggmen is een nieuw elektrorock trio uit Nantes, waarbij de leden al wat muzikale meters hebben gemaakt. Zo is Frédéric “Fred” Ozanne (zang, keyboards, gitaar) eerder al actief in Dionysos, Eiffel, FOZ en Luke. Hij vormt met mede bandlid Matthias Moreno (drums, machines, zang), die eerder speelt in Pierrot Panse, ook nog even het powerpopbandje I’m 7Teen. Nadat ze van Parijs naar Nantes verkassen, sluit Sofía Miguélez (keyboards, zang) tevens uit Pierrot Panse zich bij hen aan en Yeggmen is geboren. Nu presenteren ze hun debuut Together In The Fullness Of A Solar System. Hierop serveren ze in 32 minuten 8 tracks, die voor een groot deel met de elektronica worden opgebouwd maar toch zeker een rockstructuur bevatten. Daarnaast wemelt het van de post- en kraut-rockelementen. De zang van Ozanne is fijn emotioneel geladen maar kan ook groots en meeslepend uitpakken. Het heeft wel wat weg van een afwisselende mix van Interpol, The Triffids, Thom Yorke, Damon Albarn, Peter Kernel, Trans AM en Get Well Soon. Kortweg, een geweldig debuut dat de belofte al eigenlijk voorbij is.