Knoopcelbatterijen, energiedrankjes en wellicht veenbessen schijnen toch niet zo goed voor onze gezondheid te zijn. Daarom houden we het gewoon maar bij muziek in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Half Japanese, PJ Morton, Anne Müller/ Sebastian Reynold/ Alex Stolze, Starcrawler, Wound & Light, Thom Yorke en Various Artists: Ending Music.
Jan Willem
Half Japanese – Why Not? (cd, Fire/ Konkurrent)
Als je al meer dan 40 jaar meedraait in de muziekbusiness en je levert ook kwalitatief hoogwaardig en origineel materiaal af, dan kan je gerust spreken van een legende. Dat is zanger/gitarist Jad Fair dan ook, die met zijn in 1974 opgerichte band Half Japanese onconventioneel te werk gaat en daarmee een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het ontstaan van de alternatieve lo-fi noise met een doe-het-zelf attitude. Tevens hebben ze aanhangers en volgers in Sonic Youth, Neutral Milk Hotel, Penn Jillette en Kurt Cobain (die tevens een Half Japanese T-shirt draagt als hij zichzelf van het leven berooft). De groep kent een steeds wisselende bezetting, waarbij indrukwekkende namen als zijn broer David Fair, Don Fleming (B.A.L.L., Dim Stars, The Velvet Monkeys, Gumball), Mark Kramer (Kramer, B.A.L.L., Bongwater, Shockabilly), Tim Fohjahn (Two Dollar Guitar, Mosquito) en ga zo maar door de groep ooit hebben versterkt. Jad Fair, inmiddels alweer 63 jaar jong, laat ook solo van zich horen en bij groepen en artiesten als Yo La Tengo, Teenage Fanclub, Kramer, Daniel Johnston en Moe Tucker. Tussen 2001 en 2014 staat Half Japanese even in de koelkast, om vervolgens weer ijzersterk verder te gaan. Nu is er hun volgende wapenfeit Why Not?. Ja waarom ook niet? Ze brengen in een krappe 40 minuten 13 songs ten gehore, die meer dan ooit terugkeren naar de essentie. Dat wil zeggen eigenzinnige muziek, waar geen noot verspeeld wordt. Heerlijk ongepolijste muziek, waar lo-fi, noise, psychedelica en post-punk tot een pakkend geheel worden gesmeed. Hier zullen liefhebbers van Wire, The Fall, The Velvet Underground, Thinking Fellers Union Local 282, King Missile, The Clean en hun hart aan kunnen ophalen. Wat een geweldige geweldenaars.
PJ Morton – Gumbo (cd, Morton Records)
Je hebt van die tijdloze, iconische stemmen, die je meteen op nostalgische wijze terug brengen naar je jeugd. Zo’n stem is voor mij die van Stevie Wonder. Samen met mijn ouders een legpuzzel maken naast de kerstboom, dat idee. Met name zijn jaren 70 werk. PJ Morton, die al sinds 2004 aan de weg timmert, heeft al net zo’n stem in huis. Nu komt hij met het slechts 28 minuten durende vierde album Gumbo, dat ik enkel via ebay kon bemachtigen. Hierop wordt je meteen teruggeworpen in de tijd, maar krijg je er ook diverse moderniteiten bij. Op elegante wijze combineert hij soul, r&b, funk en hip hop tot een smaakvol geheel, waarbij ook Prince en Pharell Williams om de hoek komen kijken. Het is intens genieten van deze ontwapende muziek, die uit het leven gegrepen lijkt. .De cd besluit met een geweldige cover van “How Deep Is Your Love van de Beegees”. Een instant klassieker, die van mij nog wel langer had mogen duren.
Anne Müller/ Sebastian Reynold/ Alex Stolze – Solo Collective Part One (cd, Nonostar)
Soms heb je met een paar muzikanten stiekem al een supergroep in huis. Dat geldt zeker voor de verantwoordelijken voor de cd Solo Collective Part One. Deze bestaat uit drie muzikanten. Ten eerste de Duitse celliste Anne Müller, die onder andere al met Nils Frahm en Ólafur Arnalds heeft samengewerkt. Dan is er nog de Engelse pianist Sebastian Reynolds, die ook van zich laat horen in The Epstein, Flights Of Helios en Keyboard Choir. Daarnaast speelt hij zo nu en dan ook een moppie saxofoon bij The War On Drugs. Tot besluit is er nog de violist Alex Stolze, die op veelzijdige wijze van zich laat horen in Bodi Bill, Unmap, Nonostar en onlangs eveneens in Dictaphone. Op hun debuut, waar ze allen ook elektronica brengen, werken ze in wisselende samenstellingen samen, maar deels brengen ze ook solostukken ten gehore. Weet je ook hoe je de titelmoet lezen! Het live opgenomen geheel laveert van neoklassiek, post-klassiek en kamerpop naar nachtelijke ambient, experimentele en elektronische muziek, waarbij de nadruk wel licht op het meer klassieke gedeelte. Daarmee begeven ze zich op het snijvlak van Hildur Guðnadóttir, Steve Reich, Bach, Clogs, Brian Eno, Rachel’s en Dale Cooper Quartet & The Dictaphones. Dat levert een uiterst meeslepend en melancholisch geheel op. Op het hartverscheurende “Don’t Try To Be” na, waar trouwens ook het publiek eenmalig is te horen, is alles instrumentaal maar veelzeggend. Wonderschoon debuut, dat van mij best langer dan een goed half uur had mogen duren. Wordt hopelijk vervolgd!
Starcrawler – Starcrawler (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Soms heb je van die bands, waarbij het lijkt alsof de gehele platenkast uit de jaren 70 en 80 over je heen wordt gestort, ofwel een enorm feest der herkenning en toch door deze klap een geheel frisse en eigenzinnige ervaring. Dat is precies wat er gebeurt met het gelijknamige, door Ryan Adams opgenomen debuut van Starcrawler. Deze groep bestaat uit zangeres Arrow De Wilde, Henri Cash (gitaar, synthesizer, zang), drummer Austin Smith en bassist Timothy Franco, die hier in een krappe 28 minuten 10 heerlijke songs met een flinke punkattitude ten gehore brengen. Het is ongepolijst, open minded, ontwapenend, dynamisch, psychedelisch en gewoonweg om te smullen wat ze hier naar buiten brengen. Dat ze daarbij associaties oproepen met onder andere Ramones, Babes In Toyland, Pain Teens, Wipers, Black Sabbath, Nirvana, Magazine, Pixies en Joan Jett is hier eerder een pre dan een gedateerd gegeven. De ingrediënten zijn wellicht niet nieuw, maar met de energie waarmee ze dit alles brengen weten ze er een sensationeel eigentijds geheel van te smeden. Retro is de nieuwe toekomstmuziek.
Wound & Light – A Tryst Of Wolves (cd, Wounded Wolf Press)
Wound & Light is een nieuw project van de in Londen woonachtige Turkse muzikant en Wounded Wolf Press labeleigenaar Atay Ílgün en Gavan Kearney, die ik beter ken als Sand Snowman en van de groep Still Light. Beide hebben een interesse in de spookachtige, pakkende aspecten van Turkse, Ierse en Engelse folkmuziek, psychedelische soundscapes, atmosferische progressieve muziek en filmische elementen. Op hun debuut A Tryst Of Wolves brengen ze dat in praktijk. Naast hun eigen inbreng kunnen ze rekenen op zangeressen Jo Lepine (The Owl Service), Moonswift (Sand Snowmand), Nancy Wallace (The Owl Service, The Memory Band), Gözde Omay, Kim Guy (Corngrow) en A.M. Ferrari Fradejas, waarvan ook haar broer Santiago Fradejas meezingt, plus fluitist Katie English (Isnaj Dui, Silver Servants, The Doomed Bird Of Providence, The Owl Service), Sproatly Smith met zang, contrabas, viool en noise, James Veils op de guzheng, Grey Malkin (The Hare And The Moon) op gitaar en percussie en zanger/gitarist Alex Monk. Dat levert een 7 nummers tellend album op van een goede 41 minuten lang. Ze brengen veel folkelementen, die me vooral Brits aandoen, vermengd met de nodige psychedelica, die mee meer aan de Turkse psychedelica doen denken. Daarnaast is het heerlijk dromerig en sereen en weet het je moeiteloos in de houdgreep te nemen. Denk aan een mysterieuze kruisbestuiving van Selda Bağcan, Silver Servants, Nancy Elizabeth, Espers, Piano Magic, Fairport Convention en United Bible Studies en je komt in de buurt. Je kunt natuurlijk ook gewoon via onderstaande link het hele album beluisteren, waarbij ik aanraad dit met de koptelefoon op te doen. Een bezinnende, diepgravende beauty.
Thom Yorke – Tomorrow’s Modern Boxes (cd, XL Recordings)
Thom Yorke, u weet wel die schrijver van die wereldhit “The Air That I Breathe” en tevens de frontman van Radiohead en Atoms For Peace, heeft voor het eerst in 2006 solo van zich laten horen met het sterke album The Eraser. Na nog een remix versie hiervan, verschijnt in 2014 zijn tweede solowerk Tomorrow’s Modern Boxes op lp, een jaar later gevolgd door een Japanse versie op cd. Die laatste is me geheel ontgaan, maar nu brengt XL Recordings deze ook voor de rest van de wereld op cd uit. Hierop brengt Yorke de muziek en zang, eenmaal aangevuld door de beats van Colin Greenwood (Radiohead). Yorke brengt 8 downtempo stukken, die op nachtelijke wijze ergens tussen IDM, indie en lichte experimenten uitkomt. Dat alles voorzien van zijn kenmerkende zang, die hier steeds rustig en breekbaar gebracht worden. Het levert een zinnenstrelend, dromerig en licht mysterieus geheel op, dat de fans van zijn eerdere werken en die van Flying Lotus, Aphex Twin, Björk en Four Tet ook wel zal kunnen bekoren. Heel fijn dat deze nu ook op cd verkrijgbaar is!
Various Artists: Ending Music (cd, Inpartmaint Inc.)
Een cd aanschaffen waarop werkelijk niets nieuws staat, dat doe ik eigenlijk zelden. Toch heb ik de compilatie Ending Music in huis gehaald, omdat ik het concept zo mooi vind. Labelbaas Shinsaku Ohsaki heeft namelijk 18 nummers van ruim een uur samengesteld, die je kunt beluisteren alvorens je deze wereld verlaat. Dat maakt de bundeling van bekende tracks, al heb ik niet van alle betrokken artiesten iets in de kast staan, tot een nieuw geheel. Heerlijk etherische muziek, die een keur aan pianomuziek, ambient en neoklassiek laat horen. Nummers van Lubomyr Melnyk, Goldmund, Dustin O’Halloran, Endless Melancholy, Dakota Suite, Otto A. Totland, A Winged Victory For The Sullen, Ólafur Arnalds, The Boats, Haruka Nakamura, Peter Broderick en meer zorgen hier voor een wonderschoon en bezinnend geheel. Het is allemaal heel secuur uitgekozen en de nummers passen geweldig na elkaar. De cd besluit dan met “A Beginning” van Peter Broderick, ook daar is over nagedacht. Het geeft een prachtige zin aan het eind.