Het is weer wintertijd, dus een zonnesteek zullen ze toch niet hebben bij de Christelijke partijen? De door ons vooral op zondag aangeschafte, heerlijke cd’s vind je in de door ons op zondag en op andere onchristelijke tijden geschreven lijstjes uit het:
We luisterden naar: Espers, Kreidler, Lisa Hammer, Wild Beasts, Girls, The Antlers, A Place To Bury Strangers, Atlas Sound, Emily Jane White, Scary Mansion, Emiliana Torrini, Patrick Wolf, Bad Lieutenant, Belbury Poly, The Focus Group, Roj, ქორალი, ლელაწურწუმია en ლელაწურწუმია. En keken naar: Liverpool.
Deze week zat ik even in een muzikale achtbaan:
Espers - III (cd, Drag City)
Zelf tellen ze hun coverplaat blijkbaar niet mee, maar III is toch echt het vierde album van deze moderne acid folk troubadours. Greg Weeks (Valerie Project, Language Of Stone label) en de zijnen, te weten Meg Baird, Helena Espvall, Otto Hauser en Brooke Sietinsons, brengen weer een lekkere grog aan psychedelische folksongs. Het is iets minder duister dan voorheen, maar een vrolijke boel zal het nooit worden. Fairport Convention (met Sandy Denny) met een twist zoiets, maar minstens zo magistraal. Vertrouwde klasse!
Luister Online:
III
Kreidler– Mosaic 2014 (cd, Italic)
Kreidler is terug en hoe! Ze komen met hun meest ritmische en concrete plaat tot nu toe, daar waar gortdroge beats hand in hand gaan met krautrock, elektronica en post-rock. Braadworst (en dat mag ook best een vegaburger zijn) met zuurkool en jus omgegoten tot smakelijke vette technotracks met motorik. Hoewel Eve Future (2002) en Eve Future Recall (2004) wellicht tot het mooiste werk van de groep gerekend moet worden, is dit toch weer een volgend hoogtepunt.
Luister Online bij Youtube:
Mosaic 2014 (album sampler)
Lisa Hammer - Dakini (cd, Projekt)
Het toch een beetje vreemde, enge meisje uit je klas dat wel goed kan zingen, dat is Lisa. Lisa acteert en zingt daarnaast in de bands Requiem In White en Mors Syphilitica. Nu komt ze met haar eerste solo album, waarbij ze duidelijk geïnspireerd is door die andere Lisa, Lisa Gerrard, maar ook door Vas, Sheila Chandra, This Mortal Coil, Azam Ali en soms ook door ehm Enya. Oosterse, meditatieve pracht met dark wave en tribale invloeden. Dat levert behoorlijk hypnotiserende en bovenal onaardse taferelen op met her en der ietwat gladde randjes (ze is vast familie van Jan Hammer). Ze blinkt met name uit in de meer tribale en ruwere stukken, waar haar zang als een aartsengel voor de betovering zorgt.
Diverse MP3’s:
Dakini
Wild Beasts – Two Dancers (cd, Domino)
Deze vier Britten leggen op hun tweede cd een kaler geluid aan de dag dan op hun debuut. Gewoner noemen sommige mensen dat. Ik ben daar in tegenstelling tot de zeer gewaardeerde Subs-collega Ludo een stuk positiever over. Het debuut is een bevreemdende en steengoede cd die zelfs roert in de pap van grootmeesters Talking Heads. Nu incorporeren ze invloeden uit de new wave, waardoor het geluid een stuk donkerder is geworden. Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik prefereer die meer donkere kant. Ze lepelen naast de new wave ook in de zogeheten library rock. De hoge, emotioneel geladen zang past nu ook beter bij deze melancholische muziek. Ze passen perfect in het rijtje The xx, The Big Pink, We Fell To Earth en The Antlers. Cool wave, onthoud die naam!
Luister Online bij Myspace:
We Still Got The Taste Dancin' On Our Tongues / All The King’s Men / Hooting And Howling / Two Dancers (i)
Girls – Album (cd, Fantasy Thrashcan/Turnstile)
Nee fijn zo’n bandnaam en albumtitel, dat googlet lekker. Ik was door een vriend op het nummer “Hellhole Ratrace” van ze gewezen en dat klonk lekker. De stem van bandleider Christopher Owen doet aan die van Elvis Costello denken, zij het iets meer nasaal. Hij heeft ontdekt hoe je lekkere alternatieve rockmuziek kunt maken waarbij je naakte vrouwen met bloemetjes in hun haar aan het dansen krijgt. Het grijpt allemaal terug op de jaren 60 en 70, maar klinkt toch ook wel van nu deze mengelmoes van lo-fi, indiepop en garagerock. Dan kom je uit op een nostalgische mix van Elvis Costello, The Jesus And Mary Chain, Roy Orbison, Gluemen en bij vlagen ook de Pixies. En dat is niet verkeerd lijkt me.
Luister Online bij Myspace:
Hellhole Ratrace / Lust For Life / Big Bad Mean Motherfucker / Curls / Darling
The Antlers - Hospice(cd, Frenchkiss/!K7)
The Antlers is ook zo’n typische band van nu. Ze combineren indierock met new wave en noise en laten daarbij dankzij zanger Peter Silberman ook nog eens uitzinnige, hoge zang horen. Soms lekker uptempo, maar dikwijls – en dan ook het meest imponerend – ook heerlijk ingetogen. Van die lekkere laidback alternatieve popmuziek. Voor fans van Atlas Sound, The xx, Wild Bears, Xiu Xiu en The Pains Of Being Pure At Heart.
Luister Online bij Myspace:
Two / Bear / Kettering / Shiva / Sylvia
A Place To Bury Strangers – Exploding Head(cd, Mute)
Die eerste van dit trio, met een voor Wilders ideale bandnaam, mocht er al wezen met hun snoeiharde noiserock met duidelijk ook wave invloeden. De zogenaamd moeilijke tweede cd is simpelweg nóg beter. Denk aan een heftige mix van The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine, The Psychedelic Furs, Joy Division, Pale Saints en The Cure en je weet waartoe deze heren in staat zijn. Nog steeds is de muziek keihard, maar het kent meer subtiele kanten. Je hoeft nu niet het snot voor je ogen weg te vegen om er doorheen te komen. Bijna 3 kwartier houden ze je volledig in een orgastische houdgreep. Geweldig!
MP3:
In Your Heart
Atlas Sound - Logos(4ad/Kranky)
Dit is zo’n typische Kranky band die helemaal aansluit bij het huidige 4ad en daarom ook in Europa op dat label uitgebracht wordt. Het is ook zo’n band die ik niet helemaal snap en toch weet de muziek me wel te grijpen. Het project van Bradford Cox, die ook deel uitmaakt van Deerhunter, maakt muziek die ergens tussen singer-songwritermuziek, shoegaze, ambient, softnoise, indiepop en psychedelische muziek in zit. De tweede van Atlas Sound zit behoorlijk consistent in elkaar en dendert als een watten locomotief gestaag door. Hoogtepunt op deze cd is het 8,5 minuten durende shoegazenummer met motorik “Quick Canal”, alwaar Laetitia Sadier voor de verslavende en eigenlijk typische 4ad-vocalen zorgt. Maar ook de rest van de nummers weten te intrigeren met hun unieke klankpalet.
Luister Online:
Logos
Emily Jane White – Victorian America(cd, Talitres)
Eerder dit jaar heeft het Important label het debuut van Emily Jane White terecht nieuw leven in geblazen. Terecht want Emily Jane heeft een fantastisch warm hese, jazzy stem en maakt verbluffende liedjes op piano, orgel en akoestische gitaar. Ze creëert daar heerlijk melancholische singer-songwritermuziek met folk- en rockinvloeden mee. Maar liefst zes muzikanten begeleiden haar nu op haar tweede cd met cello, zang, viool, pedal steel, gitaar, bas, contrabas en drums. De ingezette lijn van haar debuut wordt alsof het niets is doorgetrokken en er worden subtiel wat neoklassieke en altcountry invloeden aan toe gevoegd. Dat levert werkelijk betoverende, droefgeestige songs op. Ter referentie moet je denken aan een optelsom van Alela Diane, Essie Jain, Shannon Wright, Mariee Sioux, Nancy Elizabeth, Hope Sandoval en Cat Power. In “Stairs” zingt ze zelf al “Are you in heaven now?”. Ik heb het gevoel van wel. Hemels!
MP3:
Victorian America
Scary Mansion - Make Me Cry(cd, Talitres)
Ze mogen zich dan wel een enge naam aanmeten, ze verwennen ons toch zo maar 2x dit jaar met een release (hoewel de eerste in de VS al een jaar eerder uit is). De groep rond de stoere met thunderstick gewapende zangeres Leah Hayes, die zich eerst als antifolk muzikante heeft ontwikkeld, brengt een mengelmoes van stevige rock, singer-songwritermuziek, noise en folk. Het is allemaal nog een tandje, maak daar gerust twee of drie tandjes van, harder dan op de vorige cd, maar er staan ook een aantal prachtig aangrijpende songs op. Ze bedient verder de elektrische gitaar, moog en piano. Hiernaast zijn nog Ben Shapiro (drums), Bradley Banks (bas), zus Vanessa Hayes (achtergrondzang) en Nancy Assad (viool) te horen. De rode draad door de muziek is toch wel die heerlijk melancholie. Ze houdt het mooie midden tussen Shannon Wright, Scout Niblett, Emily Jane White, Lisa Germano en PJ Harvey. Niets engs aan, gewoon overdonderend mooi!
Luister Online bij Myspace:
No Law / Fatal Flaw / On My Mind
Luister Online:
Over The Weekend
Emiliana Torrini – Rarities(cd, One Little Indian)
Deze half IJslandse half Italiaanse zangeres houdt de wereld in haar greep met haar hees-zwoele zang. Ze lijkt nu na 3 albums definitief door te breken. Het is dan altijd de vraag hoe interessant ze weet te blijven. Kiest ze voor de roem of voor haar intieme, eigenzinnige muziek? Of beide? We’ll see. Nu is er in ieder geval een aangenaam tussendoortje met rariteiten. Nummers van haar die niet ergens anders zijn verschenen. Dat loopt uiteen van covers van Jacques Brel (“If You Go Away”) tot akoestische versies en vette techno remixen van haar nummers. Een alleraardigst hebbedingetje voor de fans.
Patrick Wolf – The Bachelor (cd, Bloody Chamber Music)
De man in de put die het dankzij zijn vriendje toch weer ziet zitten en met een ontladende nieuwe vierde release komt, waarbij hij niet zoals op zijn vorige met zijn blote billen in een stel zuurstokken is gevallen. Patrick Wolf is een jonge, zeer getalenteerde multi-instrumentalist, maar hij wilde zijn muzikale carrière na 3 cd’s al aan de wilgen hangen. Gelukkig heeft hij dat niet gedaan want deze nieuwe cd mag er wezen, sterker nog het is misschien wel zijn beste tot nu toe. Hij zingt ook in de eerste song “Give me hard times, I work harder”, en zo geschiedde. De met viool gelardeerde, folkachtige indierock met stuiterende elektronica en wave en disco invloeden is eigenzinnig en onnavolgbaar. Georkestreerde pop met sterke, bevlogen teksten. Prachtig en beklijvend! Nu maar hopen dat hij niet al te vrolijk wordt en ook niet te neerslachtig om door te gaan.
MP3:
Vulture
Luister Online bij Myspace:
Damaris / The Sun Is Often Out / Hard Times
Bad Lieutenant – Never Cry Another Tear Alhoewel we de wijze implosie van New Order aan Hooky te danken hebben was 't toch zanger Bernard Sumner die het hart van de band vormde. De kernkwaliteit zeg maar. Ik zou geen solo-plaat van Hooky opzetten om zijn melodieuze basloopjes te horen, maar een plaat waarop de o zo vertrouwde stem van Sumner is te horen vormt een heel ander verhaal. Nu de verwachtingen gelukkig (of eindelijk) zijn weggevallen kan Sumner een frisse herstart maken. En dat lukt aardig. Niet dat er hier ook maar íets nieuws is te horen. In tegenstelling tot Waiting For The Siren's Call zijn er echter geen missers te bespeuren. Tien aardige, in elk geval altijd sterk startende vier minuten-liedjes, waarvan de beste Twist Of Fate en Running Out Of Luck heten. De teksten heeft Sumner ook weer helemaal zelf op een kladje gekrabbeld. Ze zijn weer simpeltjes, op 't absurde en onnavolgbare af, maar net zoals vroeger erger ik me daar geen moment aan. Het zou volstrekt niet werken als Sumner ineens iets diepzinnigs te melden had. Hij moet gewoon met dingen op de proppen komen als deze: 'You can't trust me forever, like a break in the weather, like the snow on the ground, I am waiting, but I just can't stick around.'
Liverpool (Lisandro Alonso)
Arty (dagelijkse) handelingenfilm. Ook bij gebrek aan kwaliteit meestal wel een aangenaam moment van onthaasting en een goede gelegenheid om aan iets heel anders te denken. (Of wat op de gitaar te pingelen) Terwijl je natuurlijk eigenlijk heel hard moet gaan zitten werken om de beelden hoogstpersoonlijk van diepgang en projectie te voorzien. Door het baardje en de melancholische blik van het hoofdpersonage zat ik tijdens Liverpool aan Franck Vandenbroucke te denken, van 't weekend begraven. In zijn einde zit ook een minimalistische prachtfilm. Scène 1: Vdb met z'n Italiaanse reismakker in 't vliegtuig op weg naar Senegal. Zijn mattie in diepe tevreden slaap, Vbd met wijdopen ogen. Ze schieten ongedurig heen en weer, met moeite sluit hij ze. Andere scène: Vdb in een hotelletje, hij kijkt gespannen of zijn maatje even de deur uit is. Zet dan een spuit en popt wat pillen. Dan: feest, een high, Vdb de charmeur, mooie Afrikaanse vrouwen die om de Belg en de jonge Italiaan dartelen. Vdb houdt begeesterde speeches. Terug in 't hotel, moeizame (of helemaal geen?) seks. Meer pillen. De vrouw ziet 't. Vdb die 't geen flikker meer kan schelen. Hij moet overgeven. De vrouw heeft er genoeg van. Vdb alleen en gestresst. Op zoek naar z'n telefoon. Kan 'm niet vinden. Duurt minuten. Vind 't m toch. Bellen naar tal van nummers, maar geen geduld om op antwoord te wachten. Nog meer pillen. Liggend op bed. De ogen wijdopen als in 't begin. Ze gaan niet meer dicht. Aftiteling.
Liverpool is een film van Lisandro Alonso, wiens Los Muertos ik laatst als vergelijking zocht in een krabbeltje op het forum over het pikzwarte en matige Delta. Daarin zit nog veel te veel drama. Dit soort films moeten gewoon 't totale niets zijn. En dan heb je aan de Argentijn Alonso een goeie. Liverpool begint in een bedompte groenige fabrieksomgeving. Ronkende machines. Een schip? Laat 't een schip zijn. Dat is gelukkig zo. Het lijkt een mooie setting voor een film waarin een heel klein groepje mannen op een heel groot vrachtschip wordt gevolgd. Al snel meert 't echter aan, helaas. En beginnen we een van de bemanningsleden te volgen. Hij gaat naar huis. In arthouse gaan mannen altijd naar huis, waar ze al heel lang niet geweest zijn. De man rijdt er achterop in een truck met wat boomstammen naartoe. Eenmaal aangekomen in het winterse dorpje eet hij wat in een kantine. Niemand lijkt 'm te herkennen. De man bespioneert een huis, het lukt 'm kennelijk niet om genoeg moed te verzamelen om aan te bellen. Om toch binnen te komen gebruikt hij een nogal omslachtige en vooral ijskoude manier, wat zo'n beetje het meest enerverende moment van de film is. Eenmaal binnen zijn er geen onthullingen, geen verwikkelingen en nagenoeg geen (h)erkenning. Zoals 't hoort in dit genre. De man verdwijnt weer en we blijven nog even hangen bij de achtergeblevenen, zodat die rare titel nog even onthuld kan worden.
Belbury Poly From An Ancient Star
The Focus Group We Are All Pan's People
The Transactional Dharma Of Roj
Een setje Ghost Box, in afwachting van de samenwerking van Broadcast met The Focus Group. Roj is ex-Broadcast en zijn collage doet denken aan The Focus Group, maar coherenter en warmer. We Are All Pan's People is wat rommelig, maar wellicht dat Broadcast daar meer lijn in zal brengen. Dan klinkt From An Ancient Star bijna simplistisch, de duidelijke muzikale thema's worden bijna uitgespeld, nog net niet in ALL CAPS, daar zijn de arrangementen te subtiel en delicaat voor.
ქორალი ჩვენ ერთმანეთს ვჭირდებით
ლელა წურწუმია The Best
ლელა წურწუმია ლაზური ალბომი
Georgische volksmuziek kent zeer veel stijlen. Van Azerbeidzjaanse invloeden tot klanken die doen denken aan muziek van de Zwarte Zee, zoals die wel uit Turkije en Griekenland bekend is. Ook is er een heleboel dissonant aandoende koorzang en meer consonante folk zoals wel bekend van de onvolprezen en adembenemende Hamlet Gonashvili. Op een onlangs ingezette zoektocht naar meer onverantwoorde, modernere klanken kwam ik eerst op Qorali (ქორალი). Een wat hoog Enigma-gehalte ten spijt heb ik hun plaat toch wel regelmatig gedraaid, doordat de cheesy synthesizers wel een apart en deprimerend effect sorteren in combinatie met die toch al niet al te vrolijke koorzang. Maar er is ook gewoon pop, r'n'b en jazz en een van de grotere popartiesten is Lela Tsurtsumia (ლელა წურწუმია). Op The Best staan naast een paar ferme misses toch ook wel een paar hits, zoals een paar jazzballads met fraai elektrische pianospel. Op Yamo Helessa (ლაზური ალბომი) wordt een meer traditionele weg ingeslagen en hoewel hier en daar wat glad is dat het favoriete plaatje van de set. Het mooiste nummer is ბალადა, waarin Lela voornamelijk begeleid wordt door warme klanken van de chonguri (een driesnarige luit).