[cd, Staubgold/Konkurrent]
Iemand die al jaren op eigenzinnige wijze aan de weg timmert is toch wel de Australische drummer Tony Buck. Hij heeft eerder opzien gebaard met zijn band Peril, later AstroPeril, en maakt nu al jaren deel uit van het innovatieve gezelschap The Necks. Door de jaren heen heeft hij met legio artiesten gespeeld van Ne Zhedali, Tom Cora en The Ex tot aan Ground Zero, John Zorn, Keiji Haino, Markus Stockhausen en ga zo maar door. Hij omringt zich altijd wel met interessante artiesten, zoals nu voor de tweede maal met Heaven And. De groep wordt verder namelijk gevormd door de Oostenrijkse gitarist en oprichter van de groep Martin Siewert uit Trapist, die onder meer heeft gewerkt met Otomo Yoshihide (Ground Zero, Peril), Oren Ambarchi, Elliott Sharp, Philip Jeck, Kammerflimmer Kollektief en Christian Fennesz. Dan heb je nog de Duitse bassende en toetsende artiest met het alias zeitblom, die heeft gespeeld in de Pole Band en het zelf opgerichte Sovetskoe Foto en verder met muzikanten als Fred Frith, John Zorn, Arto Lindsay, Jim Thirlwell en Christian Fennesz. Tot slot is er Steve Heather, de tweede Australische percussionist/drummer, uit Efzeg en van het Mosz label. Op hun eersteling twee jaar geleden maken ze een soort uit gegiste postrock met jazzinvloeden, waarbij de stukken kop noch staart hebben maar al improviserend wel vooruit komen. Ook spelen Rock In Opposition, krautrock en spacerock een belangrijke rol. Op de nieuwe schijf Bye And Bye I’m Going To See The King gaan ze verder met het improviserende jazz met postrock concept. Ze houden ook de andere stijlen intact, maar het heeft nu nog minder concreet met muziek te maken. Ze scheppen een uniek universum vol geluiden, waarbij de percussie de boel enigszins bij elkaar en concreet houdt. Je hoort wel flarden van allerlei stijlen, soms fluisterzacht en op andere momenten haast kakofonisch, maar ze vormen meestal enkel een geheel door in hetzelfde universum te verkeren en niet door perse op elkaar aan te sluiten. Dat gebeurt overigens op de meer rustieke momenten nog wel eens. Maar ze laveren met hun geluid tussen Talk Talk, Sun Ra, Tortoise, Miles Davis, Univers Zero en Can. Dit biedt overigens geen houvast, maar het geeft een indicatie. Iets extra’s brengen door het niet te geven, dat maakt dit alles zo bijzonder. Op biologerende wijze weten ze je als luisteraar te hullen in mysterieuze nevels, waar je net als de titel een bevreemdend gevoel bij krijgt maar waar het heerlijk (ver)dwalen is. Een klasse apart!
Luister Online bij Myspace:
Babylon / When The Roll Is Called
door Jan Willem Broek