[cd, Héautontimorouménos/Mandaï]
Charles Baudelaire heeft ooit het gedicht “L’Héatontimorouménos” geschreven, hetgeen “de man die zichzelf straft/pijnigt” betekent, dat deel uitmaakt van zijn belangrijkste dichtbundel Les Fleurs Du Mal (1857). Onder meer Diamanda Galas heeft dit al eens op muziek gezet op haar cd Saint Of The Pit. Het in 2009 te Athus opgerichte Belgische trio Héautontimorouménos ontleend er zelfs hun naam aan. De leden bestaan uit Denis Baeten (drums), Maxime Collet (bas) en Sofian Behnous (gitaar, zang). Ze presenteren in eerste instantie een demo.
De drie heren keren nu terug met hun krachtige debuut Labyrinth Of Time. Deze opent op dichterlijke en ietwat duistere wijze met “Le Chant Des Sirènes”, waarin je fluisterende Franstalige spoken word voorgeschoteld krijgt. Hierna gaan ze pas echt los in het bijna 10 minuten durende “The Ariadne’s Thread”, waar ze een spannende en experimentele en psychedelische mix van progrock, math en emocore met een mysterieuze gloed ten gehore brengen. Ze lijken hierbij behoorlijk beïnvloed door de muziek van King Crimson, Univers Zéro, The Mars Volta, Led Zeppelin en Pink Floyd ten tijde van Ummagumma, maar dan met de overtuigingskracht van een Unsane aan de man gebracht. De pakkende en flexibele zangpartijen van Sofian hierbij roepen ook meermaals associaties op met die van Mike Patton en Chino Moreno, zij het met een meer psychedelisch randje. De toon is op indrukwekkende wijze gezet. Hierna volgen 3 korte nummers en 3 middellange, waarbij ze je telkens weten te verrassen. In de korte tracks brengen ze vaak even momenten van bezinning aan om vervolgens in de langere stukken weer op gevarieerde wijze de diepte in te gaan. Met diverse elektronische effecten weten ze ook een bijzondere extra laag aan te brengen in hun muziek en daarnaast mengen ze ook jazzelementen door hun muziek. Ondertussen maken ze kleine uitstapjes naar My Dying Bride, Maninkari, Jane’s Addiction, Primus, Jello Biafra en de Cardiacs. De hoofdmoot bestaat echter uit zeer krachtige rock met onverwachte, haast acrobatische wendingen. In het imponerende “C-U-T” zingen ze ook nog over de “flowers of evil”, waarin ze hun link met Baudelaire nog maar eens bevestigen. Er gebeurt heel veel per vierkante seconde, waardoor ze de je continu op de punt van je stoel weten te houden. Een magistraal, machtig, mysterieus en meeslepend debuut.
door Jan Willem Broek