[cd, Hartog Eysman]
Hartog is de verkorte artiestennaam van de Amsterdamse singer-songwriter Hartog Eysman. Nadat hij al in verschillende incarnaties muziek heeft gemaakt, debuteert hij in 2008 onder zijn eigen naam met het in eigen beheer uitgegeven Storyteller. Twee jaar ervoor nog wint hij de “Hou Je Kop Luisterpop” prijs. Pas in 2010, als zijn tweede album No Hero verschijnt, wint hij iets aan bekendheid, mede doordat zijn cd zo goed ontvangen wordt. Hierop worden zijn creaties fraai wisselend begeleid door piano, blazers, strijkers en drums. Zijn min of meer vaste drummer zowel live als op plaat is Rowin Tettero, die eerder heeft gewerkt met Ellen Ten Damme, Solo, Raymzter, Alex Roeka, Mindmenders, Claudia de Breij en Thijs van Otterloo Kwintet. Van dit laatst genoemde vijftal komt hij Hartog ook als zanger tegen. Rowin geeft eveneens weer acte de présence op de nieuwe, derde cd Happy Days van Hartog. Hartog is gewapend met zijn gitaar en zijn prachtig herfstige stem, waarmee hij ook hoog heerlijk kan uithalen. Het is zo’n oprechte stem die weinig franje nodig heeft om indruk te maken. Een stem die langzaam doorechoot in je hoofd en diep onder je huid weet te kruipen, mede door de natuurlijke melancholie die er vanaf druipt. Hierdoor volstaat de sobere omlijsting van drums en gitaar op dit nieuwe album ook, al zijn in twee songs ook sterke bijdragen te horen van cellist Paul Rittel en fluitist Han Litz. Zijn muziek wordt wel vergeleken met die van Damien Rice en Fink, maar dat gaat vooral op voor de doeltreffende ingetogenheid van de muziek, de nachtelijke atmosfeer en deels voor het soulvolle gitaarspel. Qua zang en soms ook muziek vind ik hem eerder een fraaie hybride van Ben Christophers en Thom Yorke. De muziek vindt ook zeker aansluiting bij artiesten en bands als Spain, Faultline, Red House Painters en Bill Withers. Er zitten tevens duidelijk vingerwijzingen naar de jazz, soul, funk en trip hop in zijn muziek, hetgeen niet in de laatste plaats komt door het ijzersterke drumwerk, dat als een sluipmoordenaar zelden het doel mist. Het moge duidelijk zijn dat Hartog een unieke artiest is met internationale potentie, waarbij de in perfect Engels gezongen teksten een hoop bijdragen. Hierdoor gaan sommige Nederlandse acts namelijk nog wel eens onderuit. Happy Days, wat in feite een heerlijk cynische titel is, roept vooral nostalgische, sepiakleurige beelden op. Droefgeestige schoonheid, zonder terneergeslagen te raken. Luister alleen al naar prachtsongs als “The Mess” en “Days Are Gone” en je bent verkocht. Emotioneel geladen muziek die je in elke vezel weet te raken, zonder ook maar een moment te verslappen. Grote klasse!
door Jan Willem Broek