[3x cd, Glacial Movements]
Het Italiaanse Glacial Movements label van muzikant Alessandro Tedeschi (zelf in Netherworld en Liquid Ghosts) richt zich op de meer experimentele ambient en specifiek op de ijzige en isolationistische ambient. Wie daar eens een goede compilatie vol van wil horen, moet maar eens naar het geweldige Ambient 4 Isolationism (1994) luisteren. Maar goed, ik dwaal af, wat overigens wel bij het genre past dat dit Italiaanse label uit wil dragen. Onder meer Loscil, Lull, Rapoon, Bvdub, Oophoi, Francisco López, Celer en zijn eigen projecten hebben er sinds 2006 hun heil gevonden. Wie de genoemde artiesten kent, weet ook hoe groot en breed het ambientuniversum is en kan concluderen dat Glacial Movements een bijzonder en gevarieerd label is. Om dat nog eens extra te onderstrepen, zal ik de nummers 13, 14 en 17 uit de catalogus bespreken. De eerste twee nog van vorig jaar en de laatste gloeit nog na, zo vers. Verder een ijzig drieluik kan ik alvast verklappen
Pjusk – Tele
Het Noorse duo Pjusk weet natuurlijk uit eigen land wat ijzig en desolaat kan betekenen. Dat ze die termen ook om weten te zetten in muziek, hebben ze al bewezen op hun albums Sart (2007) en Sval (2010). Rune Sagevik en Jostein Dahl Gjelsvik (ook Circular, Neural Network) wonen dan beide ook in kleine dorpen met uitzicht over wilde, weidse landschappen. Hierbij creëren ze de muziek meestal terwijl ze omringd worden door besneeuwde bergtoppen en het geluid van koude waterstromen. Op hun eerste twee prachtalbums, beide uitgebracht op 12K, gaan ze zeer minimaal te werk maar weten daarmee wel een groots, tot de verbeelding sprekend effect teweeg te brengen. Dit mede door de vele bijzondere geluiden, die haast wel van ijs gemaakt lijken. Hun derde album Tele vervolgt die weg. De beide heren weten alleen nog meer diepgang aan te brengen in hun geluid, waardoor je vanaf het eerste moment al onder hypnose raakt. Je reist door mistige, koude en vooral desolate klanklandschappen vol darkambient, die ze hoofdzakelijk met hun synthesizers neer weten te zetten. Hierdoor duiken allerlei ijzige geluiden, pulserende beats, gitaarklanken en andere, minder eenvoudig te duiden elementen op. Dit geeft de muziek, die verder lijkt te kabbelen over permafrost, toch een warm en menselijk karakter. Het is een fascinerend, overrompelend en bovenal breekbaar hoorspel geworden dat ergens tussen Labradford, Thomas Köner, Biosphere en de latere Kraftwerk uitkomt. IJzingwekkende, betoverende pracht.
MP3’s:
Gneis
Skifer
Granitt
Polar
Retina.it – Descending Into Crevasse
Hoewel je Italië wellicht eerder associeert met warme temperaturen en temperamentvolle mensen, weet het duo Lino Monaco en Nicola Buono (beide ook in QMen en Resina) als Retina.it toch een behoorlijk rustiek en onderkoeld geluid aan de dag te leggen. Op eerdere releases zitten ze nog wel een in de IDM hoek en brengen ze complexe elektronica, waarvan een aantal op het Hefty label is verschenen. Voor hun nieuwste album Descending Into Crevasse hebben ze bewust gekozen voor een meer vloeiende aanpak. Ze hebben namelijk altijd een meer klassiek gericht werk willen maken, wel met elektronica maar meer gecomponeerd, waarbij ze de kalme plekken in onszelf onderzoeken. Hierbij trekken ze de metafoor naar de eeuwige ijswallen met hun verborgen ruimtes. Ook in ons brein zit veel verborgen informatie, die soms als verwarde flarden weer opduiken. Dit hebben ze in zacht pulserende muziek weten te vangen. Je hoort elektronische minimal music, dark ambient, glitches en zachte beats, die samen een ongelooflijke diepgang kennen en je helemaal weg van de realiteit brengen. Dagdromen en zoektochten vol desolate, maar wonderschone beelden die trekken langs bewuste en onbewuste zaken. Denk daarbij aan een kruisbestuiving van Gas, Markus Guentner, Stars Of The Lid, Biosphere, Thomas Köner en Celer. In 6 nummers en ruim 52 minuten weten ze je helemaal aan de grond te nagelen. Onbeschrijflijk mooi!
MP3’s:
Synth On Axis
Freezing The Forth String
Moonshine
Attrazione Magnetica
-32°F Porcelain, Metal & Ice
Descending Into Crevasse
Aidan Baker – Aneira
Nieuw op het label is de Canadese multi-instrumentalist Aidan Baker, die tegenwoordig in Berlijn woont. Hij is niet eenvoudig te duiden, want naast muzikant is hij ook dichter en heeft al twee boeken uitgebracht. Als muzikant gaat deze geschoolde fluitist en onder meer autodidact gitarist en drummer alle kanten uit in verschillende projecten en op diverse labels. Baker is het meest bekend van de groep Nadja, maar laat ook van zich horen in ARC en Mnemosyne (beide met zijn broer Richard), Infinite Light Ltd. (met Nathan Amundson van Rivulets en Mathew Sweet van Boduf Songs), Scythling, Whisper Room en onlangs nog in B/B/S (met Andrea Belfi en Erik Skodvin). Verder werkt hij met legio artiesten samen, onder wie bijvoorbeeld Tim Hecker, Fear Falls Burning, Troum, Carla Bozulich, Jessica Baillif en Ultra Milkmaids. Zijn muziek loopt daarbij uiteen van doom drones, experimentele muziek, post-rock en neoklassiek. Alleen zijn solodiscografie is al imponerend lang, maar hij brengt dan ook aan de lopende band albums uit, die stuk voor stuk hoog van kwaliteit zijn. Voor zijn nieuwste cd Aneira, hetgeen Wels voor “sneeuw” is, heeft hij met een 12-snarige gitaar één lange track van bijna 48 minuten gefabriceerd. Hoewel je bij beluistering het idee hebt dat er veel meer instrumenten en artiesten betrokken zijn. Hij heeft diverse tools en elektronica ingezet om zijn creatie vorm te geven. Met deze langzaam veranderende en voortschrijdende muziek heeft hij het effect van schuivend en kraken ijs en de wind van een sneeuwstorm in geluid willen vatten. Hierin is hij bijzonder goed geslaagd. Je krijgt een ijzige mix van drones, ambient, shoegaze, neoklassiek en ook akoestische gitaarklanken, waarbij het totaalgeluid biologerend en hypnotiserend is. Hij zorgt dat je wordt meegezogen in een maalstroom waar je niet aan kan en wil ontsnappen. Een zachte lawine, maar wel één die je helemaal bedekt. Het is niet alleen knap wat hij uit één instrument weet te toveren, het is ook nog eens van een overdonderende, mysterieuze schoonheid waarbij elke vergelijking de plank misslaat. Een aangrijpend meesterwerk.
door Jan Willem Broek