[cd, Gmbls/Konkurrent]
Je moet het maar durven in deze tijd. Gewoon enkel een cd gaan maken, waarbij je gebruik maakt van een akoestische gitaar en je stem en niets meer. Ik zie dat artiesten op straat nog wel eens doen, of gelauwerde artiesten zoals Sophia, die live dat als toegift doen. Maar bij een nieuwe, onbekende artiest die dat doet is het een grote gok of dat zal slagen. Wel die gok durft de uit New York afkomstige singer-songwriter Matthew Daniel Siskin met zijn toepasselijk getitelde project Gambles dus te nemen.
Gezien de titel Trust heeft hij er ook nog eens behoorlijk vertrouwen. En ik geef hem volkomen gelijk. Hij brengt stemmige, intieme akoestische gitaarsongs die dikwijls ook nog eens kaal gebracht worden. Maar Siskin weet zowel volume als de hoeveelheid geluid prachtig te doseren. In de verstilde stukken of in de delen waar de gitaar even stilvalt, weet hij juist de luisteraar te grijpen. Soms is dat door de spanning of het echoënde geluid, maar dikwijls ook omdat de kunst van het weglaten indien goed toegepast zoals vaak meer brengt. Dat alles voorziet hij ook nog eens van doorleefde, verhalende en pakkende zang. En wat een stem heeft die gast! Krachtig, maar met zoveel gevoel erin. De gitaar lijmt soms de teksten aaneen, maar ook omgekeerd gebeurt dat. Voor het overgrote deel is het in evenwicht. Qua stemgeluid en muziek moet je denken aan een ongelooflijke kruisbestuiving van Adam Green, Bob Dylan, Leonard Cohen, Elliott Smith, Nick Drake en Bill Callahan. Hij fluit overigens met enige regelmatig door de muziek, wat ik doorgaans vreselijk irritant vind. Maar ook hier komt hij mee weg, doordat hij net de juiste toon weet ssn te slaan. Dat geldt eigenlijk voor alles op dit album; het klopt van aanslag tot zang. Misschien zijn de ingrediënten niet nieuw, maar dit is een album dat je op een unieke manier kan raken. Vooral ook knap door de spaarzame middelen die hij gebruikt. Een ontwapenend mooi en overdonderend puur album.
door Jan Willem Broek