[cd, Little Red Rabbit/Konkurrent]
Dat Little Red Rabbit is zo langzamerhand ook uitgegroeid tot een hofleverancier van duistere folk en postrock. Denk aan topbands als Last Harbour, Anna Kashfi, Samson & Delilah en natuurlijk ook al heel lang b>Fuzzy Lights. Deze groep is opgericht in 2004. Het is dan nog een gitaar, loops en viool duo van het echtpaar Xavier en Rachel Watkins, maar wordt al gauw uitgebreid naar een 5 mans formatie. Hiermee maken ze in 2008 dan ook hun geweldige debuut A Distant Voice, dat nog bijna helemaal instrumentaal is. In 2010 verschijnt er dan eindelijk de meer dan volwaardige opvolger Twin Feathers, die in grote stappen over het debuut heen gaat. Samen met Chris Rogers (gitaar, elektronica, noises), Daniel Carney (bas, mandoline, trombone) en Mark Blay (drums, percussie) bouwen ze op een basis van jagende geluiden en klanklandschappen muziek die doorspekt is met jaren 60 folk, Americana, noise, post-rock, lichte experimenten en psychedelische muziek. Hiermee scheppen ze een caleidoscopisch geheel, waarbij ze al die elementen op volledig natuurlijke en uiterst sfeervolle wijze weten te integreren. Geen hard-zacht postrock, maar na een klassiek getint kan je wel ineens een klapper vol epische postrock voorgeschoteld krijgen. De afwisselende zang van Rachel en Xavier hierbij pakt ook goed uit. Een meesterlijk album.
Dat ze ook daar weer met stappen overheen kunnen lijkt niet erg waarschijnlijk. Toch is het ze wederom gelukt op hun derde album Rule Of Twelfths. Eén van de grootste veranderingen is dat de stem van Rachel (tevens piano, viool) meer naar voren wordt geschoven. Ze trekken de lijn door van hun vorige cd, maar voegen er droompop aan toe. Dit doen ze onder meer door regelmatig gebruik te maken van de strijkers van het Iskra String Quartet, die eerder al samen hebben gewerkt met onder (heel veel) andere Jóhann Jóhannsson, Dustin O'Halloran, Ólafur Arnalds, The xx, Vampire Weekend, Sufjan Stevens en My Brightest Diamond. Die strijkers zorgen voor dat prachtige vintage sfeertje, waardoor ze meermaals aan Nick Drake doen denken, zij het op moderne wijze. Maar naast die pastorale songs brengen ze ook psychedelische folk à la Espers, droompop zoals Mazzy Star, Dévics en Trespassers William, de betoverende folkrock van Anna Kashfi en The Innocence Mission, de zinderende folk-blues van Karen Dalton en herfstige postrock zoals labelgenoten Last Harbour dat ook zo goed kunnen maken. Hierbij manoeuvreren ze op eigengereide wijze door deze stijlen en referenties, waarmee ze een coherent en toch afwisselend album maken dat een uitstekende opbouw kent en voorzien is van ijzersterke arrangementen. Op sommige stukken krijg je ook nog noise en crescendo’s, maar het merendeel is stemmig en van een haast onaardse schoonheid. Fuzzy Lights mag zich meten met de groten der aarde, maar is een prachtig unicum waarvan dit briljante album het levendige bewijs is.
door Jan Willem Broek