[cd, Honest House/Mandaï]
Maak ik eindelijk kennis met een geweldige Belgische band, gaan ze alweer uit elkaar. Het trio in kwestie Foxes In Boxes heeft van 2008 tot en met 2012 bestaan, maar besluit te stoppen. Dat doen ze in stijl met de tweede cd Gospel Truth. Julien Dubois (bas, zang), Marc Swennen (drums) en Geoffroy Tyteca (gitaar, zang) treden nog eenmaal aan om hun eigen zwanenzang in te luiden. De muziek is duidelijk gitaargericht en lijkt in tegenstelling tot veel Belgische groepen de pijlen vooral naar de Amerikaanse postrock, emo, noise en mathcore te richten. Het klinkt met name door het droge gitaargeluid als een Steve Albini productie, maar dat is het dus niet. Als je hun invloeden erop naslaat, zie daarvoor hun Myspace pagina, dan is het niet zo verwonderlijk dat het geluid vooral gelieerd is aan de bands van de overzijde van de oceaan. De eerste associaties die ze oproepen zijn die met Shellac, June Of 44, Shipping New, Dianogah, Karate, The Double U, Rodan en met name door de hese zang ook New Wet Kojak. Dat zijn dan ook namen waarmee je voor de dag kunt komen. Qua Belgische artiesten hoor je er vooral Flying Horseman en dEUS in terug. Ze weten met hun minimale middelen een spannend, mysterieus en bij vlagen behoorlijk opzwepend geluid te produceren dat geen millimeter onder doet voor de genoemde namen. De nummers worden op uitgekiende wijze opgebouwd en werken aanstekelijk. De muziek weet je als vanzelf mee te slepen. Hun sound is vooral ingehouden en ook op de momenten dat de emoties hoog oplopen weten ze dat te kanaliseren waardoor de voorspelbare erupties uitblijven, maar de impact is enorm. Muziek als deze wordt helaas niet vaak meer gemaakt en het afscheid van de band voelt dan ook als een aderlating. Laat ik dan vooral positief afsluiten door te zeggen dat dit een ijzersterk album is geworden, dat de liefhebber van de betere gitaarmuziek enorm zal waarderen. Een indrukwekkende en schitterend slot.
door Jan Willem Broek