[cd, Forsophie]
Het Utrechtse kwartet Forsophie komt na ruim drie jaar componeren, arrangeren, repeteren, schuren en schaven met het gelijknamige debuut op de proppen. Ze halen hun inspiratie uit bands als Muse, Radiohead, Mono en Sigur Rós, maar leggen een eigenzinnig geluid aan de dag. De band bestaat uit Jesse Brouwer (zang, toetsen), Valentijn Brouwer (bas), Joris Postulart (gitaar) en Gert-Jan Dorresteijn (drums). Nu heeft Utrecht vaker sterke gitaarbands voortgebracht, ik noem We Vs. Death, Gem en The Gasoline Brothers, maar Forsophie is een nieuwe loot aan de tak die bepaald niet de minste is en waar ik na deze release ook niet meer omheen kan en wil. Ze hebben vier composities gemaakt die naadloos in elkaar overgaan en bij elkaar net meer dan 26 minuten duren. Dat lijkt misschien wat kort en eerlijk gezegd zou ik hier ook nog wel veel meer van willen horen, maar de intensiteit is dusdanig dat je na beluistering ook wel even naar adem wilt happen. Ze roeren zich in de veelgebruikte postrock-vijver maar geven er met lichte experimenten, popelementen, jazzy ingrediënten, kraut en alternatieve rock een geheel eigen draai aan. Ze gaan te werk als ware sluipschutters, want hun composities beginnen heel bedachtzaam met piano, aangevuld door lome (bas)gitaarpartijen en nachtelijke, jazzy drumklanken. De zang is daarbij rustig, somber en emotioneel geladen. Niets aan de hand nog, maar ze bouwen dit langzaam uit naar hardere stukken waarbij ook de zang uitzinniger wordt. En als ze dan (uit)schieten is het ook meteen raak. Gelukkig verslikken ze zich nooit in het cliché door de muziek simpelweg van zacht naar harde noise te laten uitbarsten. Nee de uitbarstingen van Forsophie zijn eerder emotionele erupties die vergezeld gaan van zowel noise als melodieuze alternatieve rock. Het scheppen van een bepaalde emotionele atmosfeer staat duidelijk voorop en niet het geijkte spierballenvertoon van veel genregenoten. De groep is dan ook bezig om de zielenroerselen hun fictieve personage Sophie weer te geven. Zij ontwaakt uit haar droom in een wereld die ze niet meer herkend en haar realiteit verandert in een ware nachtmerrie. De wanhoop, angst en strijd die daarbij gepaard gaan worden hier omgezet in een fraaie soundtrack. Een poëtische en muzikale zoektocht naar de waarheid is het resultaat. Het begint met de piepjes van (mogelijk) een hartmonitor en eindigt met dezelfde piepjes die aan het eind echter stoppen. Wellicht staat dit symbool voor Sophie die ontwaakt uit haar droom maar uiteindelijk de wereld zoals die nu is niet aankan en liever sterft. Als ik dan toch links moet leggen met hun voorbeelden dan is het de zang van Jesse die soms de Muse kant opgaat zij het zonder de overdreven bombast, de fijn gearrangeerde opbouw van Mono, het mystiek droefgeestige van Sigur Rós die soms ook in de ijle, deels onverstaanbare zang wel tot uiting komt en de verrassende invalshoek van Radiohead. Daarnaast zitten er ook elementen van Mogwai, Elbow, Solbakken en We Vs. Death in het geluid besloten. Het eindoordeel is dat je hier van een fictief persoon een onwaarschijnlijk wonderschone en intrigerende soundtrack krijgt die zich openbaart als een uit het echte leven gegrepen realiteit.
Luister:
door Jan Willem Broek